~ร้อยเล่ห์ เสน่ห์ร้าย~

ลำดับตอนที่ #1 : Lesson...1...

“

แย่ล่ะ สายแล้ว…” เสียงที่รีบร้อนจากการดูนาฬิกาที่ข้อมือ บวกกับการแต่งกายลวกๆ เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์สีซีดที่ขาดเข่านิดๆ แม้มองดูแล้วยุ่งเหยิงก็จริง แต่ความสวยเข้มของคนตรงหน้านั้น ไม่ได้ทำให้เสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิง เป็นอุปสรรคเลยแม้แต่น้อย

“

หลังจากที่ถึงที่หมาย ก็คว้าข้าวของเดินลงรถเมล์แล้ววิ่งไปอย่างเร็ว จนกระทั่งถึงที่หมาย นั่นคือหน้า มหาลัยที่เรียนนั่นเอง ก่อนที่จะเจอเพื่อนๆ ของเธอ ยืนรออย่างขำในท่าทีที่เห็นเธอยุ่งเหยิงเหมือนเช่นทุกครั้งที่นัดเจอกัน

“ อีฟ …” เสียง สาวน้อย 1 ใน 2 คนนั้นตะโกนเรียก เมื่อเห็นว่าหญิงสาวจะวิ่งเลยพวกหล่อนไป

“ อ๊ะ…เฮ้ย…” โครม…ข้าวของกระจัดกระจายลงบนพื้น อีฟ นั่งกองลงบนพื้น ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงที่เรียก

“ ทุกทีเล้ย…มันเป็นอะไรกับเสาต้นนี้นะ..” หญิงสาวอีกคนที่ยืนข้างๆ ยื่นมือมาที่ อีฟ ก่อนจะฉุดให้เพื่อนรักลุกขึ้นมา อีฟ ปัดๆ รอบตัว ฝุ่นละอองคงมีไม่มากเพราะเธอล้มลงบนพื้นหินอ่อน แต่ข้าวของ ของเธอนะสิน่าเป็นห่วงยิ่งกว่า เมื่อมันลอยไปโปะหน้าใครบางคนเข้าพอดี

“ เอ่อ…ขอโทษค่ะ ขอกระดาษแผ่นนี้คืนได้มั้ยคะ..” อีฟ เดินไปหาเจ้าทุกข์ ถ้าเขาจะเรียกร้องค่าเสียหาย เธอก็จะจ่ายให้โดยความเต็มใจจริงๆ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ อีฟ ทำแผ่นกระดาษนี้โปะหน้าเขา หากแต่เป็นครั้งที่ สามสิบเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

“ อ่ะ…ครั้งที่ 38 วันนี้รีบร้อนมากไป รึเปล่าน่ะ…” สาวร่างสูงใหญ่ เกือบ 175 เซน เห็นจะได้ ใส่เสื้อเชิ้ต กับกางเกงยีนส์สีดำ รองเท้าผ้าใบสีดำเชือกขาว พูดขึ้น ทำให้หญิงสาวได้แต่รู้สึกอาย นิดๆ แต่ก็ข่มใจไว้แล้วพูดขึ้นมา

“ ก็ใช่น่ะสิ…” อีฟ พูดแล้วเดินออกไปหาเพื่อนๆ ของเธอ

“ พี่ธีม ล่ะสิ…” สาวคนที่ทักจน อีฟ ล้มพูดเป็นคนแรก

“ อื้อ…เพราะแกน่ะแหละ ยัยสา นี่ถ้าไม่เพราะแกเรียกแบบกระทันหันนะ ชั้นคงไม่ล้มอะไรแบบนี้หรอก..” หญิงสาว คงยังไม่ยอมรับว่าตัวเองประมาท (ว่าก็ว่าเหอะ ถ้าไม่เรียกก็ไม่ล้มจริงๆ อ่ะแหล่ะ)

“ เฮ้ย…พูดงี้ก็ไม่ถูกนะ ลิน ช่วยทีสิ…” สา หันไปกระตุกแขนเพื่อนอีกคนที่กำลัง ยืนมองคนที่ชื่อธีม ด้วยอาการสงสัย แล้วหันมาพูดกับ อีฟ

“ แปลกนะ ทุกครั้งที่เรานัดกันน่ะ…พี่ธีม จะมานั่งตรงนั้นประจำเลย อย่างกับรู้…”

“ อึ๋ย…อย่าพูดเรื่องแปลกๆ สิ ยิ่งโปะหน้าพี่เค้า ครั้งที่ 38 แล้ว..” อีฟ หันไปมองหน้า ธีม ก่อนที่ ธีม จะลุกแล้ว เดินไปจากตรงนั้น ซึ่ง ลิน ก็อดสงสัยไม่ได้ เพราะอะไรมันจะบังเอิญได้ถึงขนาดนั้น

“ เอาน่า ไว้ครั้งที่ 39 ก่อน แล้วค่อยว่า…” สา บอกอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะลากเพื่อนรักทั้งคู่ ไปตรงร้านไอศกรีมด้านหน้า ก่อนที่จะหามุมสงบๆ แล้วนั่งคุยกัน

“ นี่…งานทั้งหมดที่สั่งไว้…” อีฟ โยนกองแฟ้มลงบนโต๊ะ ก่อนที่ สองสาวจะเลือกงานของตัวเองไป แล้ว สาก็พูดขึ้น

“ Thanks นะจ๊ะ…ร้าก อีฟ ที่สุดเลย…”

“ แกก็รักมัน เฉพาะตอนที่มันทำงานให้น่ะสิ…” ลิน พูดแล้วหยิบแฟ้มตัวเองออกจากของ อีฟ

“ แหม…รักทุกตอนแหละ แต่ตอนทำงานให้น่ะ จะรักเป็นพิเศษ..” สา ยิ้มแล้วหันจะไปสั่งไอศกรีมมากิน แก้หิว

“ มูนไลท์ ซันเดย์…” เสียงที่สั่งตัดหน้าสา ทำให้สามสาว มองตาม สาวสวยร่างบาง สูง ขาว ใส่เสื้อยืดสีแดงเข้ม บวกกับกางยีนส์สั้นสีขาว รองเท้าแตะสีแดงสลับขาว เด่นสุดๆ ในร้านทำให้ อีฟ ที่คิดจะสั่งแบบเดียวกันนั้น ไม่กล้าสั่งขึ้นมากระทันหัน แต่สากลับพูดขึ้น

“ แบล็ค วานิลาครีม 2 กับ มูนไลท์ ซันเดย์ 1 ค่ะ..” เหมือนสวรรค์จะกลั่นแกล้ง เมื่อไอศกรีมที่สั่งนั้น ทำให้ทุกคนหันมามองโต๊ะ อีฟ เป็นตาเดียวเช่นกัน เพราะไอศกรีมทั้ง 2 อย่างที่สั่งนั้น เหมือนเป็นรหัสลับของร้านนี้ ที่ตั้งอยู่ภายในมหาวิทยาลัย สำหรับคนที่รักเพศเดียวกัน แน่นอนว่า ทางสาไม่รู้สึกอะไร เพราะเป็นแค่เพียง แบล็ค วานิลาครีม แต่ทาง อีฟ น่ะสิ ถ้ารู้แล้วทุกคนจะทำหน้ายังไงนะ…

“ เป็นอะไรไปน่ะ เครียดอะไรของหล่อน สั่งมา 100 ครั้ง หล่อนก็กินแต่แบล็ค วานิลาไม่ใช่รึไงยะ ยัย อีฟ...” สา หันมามองหน้า อีฟ หลังจากที่มองไอศกรีมที่ตั้งอยู่ตรงหน้าตัวเองเรียบร้อยแล้ว

“ อย่าบอกนะว่า หล่อนอยากจะกิน มูนไลท์ น่ะ…” ลิน เอ่ยขึ้น เพราะหล่อนเองต่างหากที่เป็นคนกินมูนไลท์อยู่ในขณะนี้

“ ก็…มันน่ากินออกนี่ อยากกินน่ะ…” อีฟ พูด แล้วลงมือตักไอศกรีมของตัวเองเข้าปาก ไป 1 คำ(แบล็คน่ะ) ก่อนที่จะต้องวางช้อนลง เมื่อ เพื่อนๆ ของเธอ มองตาไม่กระพริบ

“ เป็นไรกันน่ะ..ก็แค่อยากกิน…” อีฟ พูด อย่างรู้ทันความคิดเพื่อน

“ เอ้อ…ปล่าว อ่ะ…กินต่อ…” สา ตักไอศกรีมเข้าปาก ก่อนที่จะหันไปเห็น ธีม เดินเข้ามาในร้าน

“ เฮ้ย…พี่ธีม รึเปล่าอ่ะ…” สา ชี้ให้ดู

“ เอ้อ…ใช่ แล้ว พี่เค้ามาทำไมฟะนี่..” ลิน กินไอศกรีม ต่ออย่างไม่สนใจมากนัก

“ มากินข้าวผัดมั้ง เห็นๆ อยู่ว่าร้านไอติม…” สา พูด แล้วก็มองตาม จนกระทั่ง อีฟ หันไปมองนั่นแหละ จึงได้รู้ว่า ความจริงแล้ว ธีม มาหาผู้หญิงคนที่สั่งไอศกรีมตัดหน้า สา นั่นเอง

“ เอ่อ…แซคครอฟ…” ธีม สั่ง อย่างง่ายๆ แต่คนทั้งร้านกลับตะลึง เพราะว่ามันเป็นของต้องห้ามสำหรับร้านนี้เลยก็ว่าได้ ในเมื่อสิ่งที่ ธีม สั่งนั้น คือไอศกรีมสำหรับคนพิเศษของเจ้าของร้านเท่านั้น

“ เอ่อ…ขอโทษครับพี่ คงจะทำให้ไม่ได้หรอกครับ…” บริกรหนุ่ม เอ่ยขอโทษอย่างนอบน้อม

“ ทำมาเหอะ แล้วก็บอกพี่จา ด้วย ว่าธีม มา…” ธีม พูด แล้วหันไปมองหน้าคนตรงหน้า เพราะคำว่าพี่จา ของธีม ทำให้ หนุ่มคนนั้นรีบวิ่งไปสั่ง ก่อนที่จะไปหลังร้านอย่างด่วนจี๋

“ เพลง มาเร็วจังนะ…” ธีม พูดขึ้น ประโยคแรก หญิงสาวที่สั่ง มูนไลท์ ก็ยิ้มให้ก่อนจะตอบ

“ ไม่เร็วหรอก ธีม ต่างหากล่ะ ที่มารอเราก่อน รู้นะ ว่าไปนั่งเล่นที่สวนหน้าร้านอีกแล้วล่ะสิ..”

“ หืม…อะไรกัน นี่รู้อยู่แล้วหรือนี่ มาแล้วทำไมไม่เข้าไปหาเราเลยล่ะ…” ไอศกรีม ที่ ธีม สั่ง วางอยู่ตรงหน้าพร้อมกับ แบล็ค วานิลาครีม อีกชุด ที่แถมมา ทำให้ธีม มองแล้วพูดขึ้น

“ พี่จา ล่ะ..”

“ อยู่นี่…” หญิง สาว ที่ถูกรียกว่าพี่จา รูปร่างผอมบาง ผิวแทน สูง 168 โดยประมาณ ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขาสั้นยีนส์สีน้ำเงินเข้ม นั่งลงข้างๆ ธีม ก่อนจะหยิบ แบล็ค วานิลาครีม มากิน

“ เพลง นี่พี่จา นะ…พี่ จานี่เพลง เพื่อนที่คณะ น่ะ…” ธีม ตักไอสกรีมเข้าปาก หลังแนะนำเสร็จ

“ หวัดดีนะ…” จา พูดก่อน

“ เช่นกันค่ะ…” เพลง ตอบหลังจากกินคำสุดท้ายเรียบร้อย

“ เรียกพี่มา มีอะไรรึเปล่า…” จา พูดหลังจากตักไอศกรีมเข้าปากไป 2 – 3 คำ

“ อ้อ..คืนนี้ เจอกันที่ห้องนะ 4 ทุ่ม…” ธีม ตักไอศกรีมเข้าปากอย่างต่อเนื่อง

“ งั้นเหรอ…เพลงด้วยเหรอ…” จา หันไปมองหน้าเพลง

“ ค่ะ…ธีม เค้านัดเพลง ไปน่ะ…” เพลง นั่งมอง ธีม กินไอศกรีม

“ อื้ม…โอเค เดี๋ยวพี่เคลียร์งานที่ร้านแป๊บ แล้วเจอกัน 4 ทุ่มนะ…” จา พูดแล้วตักไอศกรีมคำสุดท้ายกิน เพราะว่าธีม ตักไอศกรีมจากแก้วของ จา กินหลังจากที่กินของตัวเองหมดแล้ว จึงเป็นคำสุดท้ายของ จา หลังจากที่ ธีม กินเสร็จ จาก็พูดขึ้น

“ มื้อนี้พี่เลี้ยงเอง…”

“ Thanks นะ…” ธีม พูดแล้ว จูงมือ เพลงออกไป จาที่มองตาม อดขำไม่ได้ ก่อนที่จะเข้าหลังร้านไป ส่วนทาง อีฟ ที่เห็นเหตุการณ์ ตั้งแต่ต้นยังจบก็รู้สึกแปลกๆ เพราะถ้าไม่ใช่ความอยากรู้อยากเห็นของหล่อนล่ะก็ คืนนี้ คงมีอะไร สนุกๆ ให้ดูแน่…

หืม…ตายล่ะ อีกครึ่งชั่วโมง ถ้าไม่ทันจะโดนตบ มั้ยเนี่ย…” เสียงที่เร่งรีบ ยังคงวุ่นวายกับการหาของจ้าล่ะหวั่นบนโต๊ะ บวกกับแฟ้มที่ถือพะรุงพะรังอยู่ในมือนั้น ทำให้ดูวุ่นวายหนักเข้าไปใหญ่ ก่อนที่จะหาของพบ แล้วเดินมาใส่รองเท้าแตะธรรมดา เปิดประตูแล้วคว้ากุญแจใส่กระเป๋า ก่อนจะวิ่งลงจากหอพัก แล้ววิ่งอย่างไม่กลัวว่ากระดาษจะหลุดหายไปกับสายลม เพื่อไปขึ้นรถเมล์หน้าหอ ก่อนที่จะนั่งลงตรงเกือบสุดท้ายรถ แล้ววางของเพื่อจ่ายเงิน