คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ฉันมาทวงรางวัลของฉันไง
วันนี้็เป็นอีวันที่สใสผมอาบน้ำแ่ัวแ่เ้าเพื่อเรียมที่ะออไปทำานพร้อมานยอล
แน่นอนว่าวันนี้เป็นวันแรที่เราสอนะออไปทำานันเพราะเนื่อาว่าานยอลพึ่ะหายีาอาารบาเ็บที่แนนั่น
ผมและเานั่อยู่ที่ำแหน่เิมอรถสปอสีำันเิมเพื่อที่ะเรียมัวออเินทาไปทำานัน
ไม่นานรถ็ไ้เลื่อนัว
"แบฮยอน"
เาเรียื่อผม
แน่นอนว่าเมื่อ่อนเวลาที่เาเรียื่อผมหัวใผมะเ้นแรนแทบระเบิ
หรือไม่ผม็อาะ้มหน้า้มาไม่ล้ามอหน้าเา
แ่วันนี้ผมรู้ใัวเอแล้วหนิว่าผมรัเา
่อไปนี้ผมะไม่ยอมให้เามารุผมฝ่ายเียวแล้วหละ หึ หึ เอันเป็นฝ่ายรุบ้าเี๋ยวะรู้สึ ผมะ้อแล้ให้เาเินผมบ้าแล้วหละ
"มีอะไรหรอ"
ผมถามเา
"อบุนะที่อยูแลันมาลอเวลาที่ันบาเ็บ"
เาพูพลายิ้มน้อยยิ้มให่แ่สายายัับ้อไปที่ท้อถนน
ผมแอบีในะที่เาอบุผม
"อื้อ ไม่เป็นไรหรอ
ันไม่อยาให้นายายเพราะถ้านายายนาย้อมาหลอันแน่ๆ น่าลัว บรึ้ย"
ผมอบเาไป
ผมนี่บ้าริๆแทนที่ะอบเาแบบีๆแ่ันปาพร่อยไปอบเาแบบวนๆ โอ๊ย
เลียัวเอไ้ไหมเนี่ย
"ฮ่าๆๆ นายนี่มันริๆเลย"
เาพูับผมพลาหัวเราะ
หัวเราะอะไรหนัหนา รู้ไหมเวลานายหัวเราะเนี่ยมันน่ารันะ
แล้วยิ่หัวเราะเพราะันอียิ่น่ารัไปให่
"......."
ผมยัฟอร์ม่อไป
ไม่โ้อบอะไรเา
"ันอบนาย อบที่นายทำให้ันยิ้มไ้"
เาพูพลายิ้มน้อยยิ้มให่
นบ้า เว้น่อไฟในารพูทำเผืออะไรเล่า โถ่ว ไอ้เรา็ิไปไล แล้ันอีแล้วสิ
เี๋ยวโนีแน่ เ้านหูา
"เียบไปเลย ับรถให้มันีๆ้วย"
ผมพูบอเาไป
ทั้ๆที่ในใอยาพูอย่าอื่นมาว่า
อนนี้ผมเหมือนลายเป็นนึนพูาไม่รลับใะแล้ว
"รับๆๆ เห้อ วันนี้ไม่้อไปทำานีว่า เราไปที่อื่นัน"
เาพูพลาอมยิ้มไป
ะพาไปไหนอีเนี่ย านารไม่รู้ัทำ เ้านนี้หนิ
หลัานั้นไม่นานรถสปอหรู็ไ้อรที่ทีุ่้นหูุ้นานั่น็ือสวนสาธาระที่เิมที่เาเยพาผมมาอนที่ไปเยี่ยมแทย
พามาทำไมันนะ
"นายไปนั่รอันรนั้น่อนไป"
เาพูับผมพลาี้มือไปยัม้านั่สีเียวอ่อน
ผมไ้แ่พยัหน้าอบรับแล้วเินไปนั่ที่ม้านั่สีเียวอ่อนนั่น
ส่วนานยอล็เินไปไหนไม่รู้ ะแล้อะไรผมอีรึเปล่าเนี่ย
แล้มาๆเี๋ยวไม่รันะ
นั่รอไ้สัพัเา็เินมาพร้อมับถืออุหลาบสีแสหนึ่อแล้วยื่นมาให้ผม
"อ่ะ ันให้นาย อบุนะ"
เาพูับผมพลายื่นอไม้มาให้ผม
อะไรันเนี่ย แ่ปิ็หลุมรัอยู่แล้วนะยิ่ทำแบบนี่มีหรือที่ผมะไม่ีอีใ
มีหรอที่ผมะไม่สนใเามาึ้น ว่าแ่เอามาให้ทำไมเนี่ย ะอบุอะไรหนัหนานะ
"อบุอะไรันหนัหนา"
ผมถามเาในนาที่ำลัวบุมสีหน้าให้เป็นปิอยู่
เพราะอนนี้ใผมโระเบิบานเลยอยาะยิ้มนแ้มแแ่ไม่ไ้เี๋ยวเสียฟอร์ม
"็อบุในทุๆเรื่อไ
นายอยูแลันอนป่วย อยทำให้ันหัวเราะและยิ้มไ้ลอ
วันนั้นันแอบไ้ยินนายุยับป้าูนายรู้แล้วใ่ไหมว่าัวนอันอนนั้นเป็นยัไ
ันับมาร่าเริไ้็เพราะนาย อบุนะ
ที่ทำให้หัวใันลับมาแ็แรอีรั้
"
เาพูพลาอมยิ้มและ้อมาทาหน้าผม
พลายื่นมือมาบีบที่แ้มอผม ทำบ้าอะไรเนี่ย
รู้ไหมันหลรันายนะบ้าายอยู่แล้ว
"......."
ผมไม่ไ้อบอะไรพลาส่ยิ้มับไปให้เา
เราทั้สอำลัส่ยิ้มให้ันอย่าสุใอยู่ีๆ็มีใราที่ไหนไม่รู้เ้ามาระาัวผมนาที่ผมนั่อยู่มันทำให้ผมล้มลอับพื้น
นที่ระาัวผมใส่ผ้าปิปาัวท้วมๆหน่อย ถ้าผมเาไม่ผิเป็นนร้ายอีแน่ๆ
มาััหวะอะไรอนนี้นะนำลัเ้า้ายเ้าเ็ม โถ่
นร้ายเหมือนำลัะ้าหมัมา่อยผมแ่านยอลเ้ามา่วยไว้ทัน และานยอล็ำลั่อยนร้ายนนั้นอยู่
ผมลัวว่าเาะเ็บัวเหมือนรั้่อนอี ผมึแล้ส่เสียร้อให้น่วย
เหมือนว่าะไ้ผลเพราะนร้ายเหมือนว่าะลัวเลยเผ่นหนีไป อีแล้ว
"แบฮยอนเ็บรไหนรึเปล่า"
เาถามผม่อนที่ะเอามือมาับูที่แนและใบหน้าอผม เาเป็นห่วผม้วย ผมีใัเลยยยย เย้ๆ
"อ่อ ไม่เป็นไรหรอ
นายนั่นแหละเป็นอะไรไหม"
ผมถามเาลับ
"ไม่หรอ แ่นี้ิ๊บๆ"
เาพูพลาวิ๊าใส่ผม
นบ้า ยัมีอารม์มาิลอี
"อบุนะที่่วยัน"
ผมพูับเา
็นะเา่วยผมหนิ นบ้านี่ทำัวน่ารัริๆเลย
"อื้อ แ่ำอบุะพอไหมเนี่ย
อย่าี้้อมีราวัลแล้วมั้"
เาพูพลาวิ๊าใส่ผมอีที
ราวัลอะไรอเา อบพูาำวมอีแล้ว ผมหละ
แ่็นะท่าวิ๊าอเาน่ารัะมัเลย
"หื้อ"
ผมอุทานไป้วยวามมึน
ับำพูอเา
"ลับบ้านันีว่าเนอะที่นี่ัะเริ่มอันรายแล้วหละ"
เาพูพลาถือวิสาสะมาับมือผมแล้วูมือผมให้เินไปึ้นรถลับเา
เวลาผ่านไปไ้ไม่นานรถสปอหรูอเา็เลื่อนัวมาถึบ้านสุหรูอเาแล้ว
ผมรีบลารถแล้วึ้นไปบนห้อนอนทันที
อนนี้ผมอยู่บนเียแสนนุ่มสบายแล้วผมัารัวเออาบน้ำแ่ัวเพื่อเรียมะเานอน
แน่นอนว่าวันนี้ผมปวร้าวามร่าายไปหมเป็นเพราะผมโนระาาพวนร้ายแน่ๆ
๊อ
๊อ ๊อ ๊อ
เสียเาะประูาห้อผมัึ้น
อีแล้ว านยอลแน่ๆผมเาไม่ผิหรอ ผมเินไปเปิประูห้อ และภาพที่ปราอยู่รหน้าผม็เป็นใรไปไม่ไ้นอาานยอล
เามาทำอะไรอีนะ อยู่ๆเา็เินเามาในห้ออผมอย่ารวเร็ว
าบ้าใรอนุาให้เ้ามา ห้ะ เ้ามาทำไมเนี่ย หู้ย นยิ่อบิไปไลอยู่้วย
"แบฮยอน ันมาทวราวัลอัน"
เาพูพลาส่รอยยิ้มมาให้ผม
"ห้ะ ราวัลอะไร"
ผมถาม้วยวามมึน
"็ที่ัน่วยนายวันนี้ไ"
เาพูพลา้อหน้าผม
อย่า้อแบบนี้สิ ถึันะรู้ใัวเอีว่าันรันายแ่นาย็ไม่วรทำแบบนี้นะ าบ้าาาา เี๋ยวิ้มาบอเลย
"......."
ผมเียบ
้อเียบสิอนนี้ผมเินเาะแย่อยู่แล้ว านยอลอ่า รัแผม้วยท่าทาและสายาลอเลย
แๆๆๆ นมันยิ่รัๆอยู่ อบทำให้หลรัอยู่เรื่อยเลยวุ้ย
อยู่ๆเาทิ้ัวนอนลบนเียอผม เฮ้ย ะมานอนในนี้ไม่ไ้นะานยอล ออไป๊ๆๆๆ
ันะบ้าายแล้วเนี่ย
"เียห้อนายนี่มันนุ่มริๆเลย
สบ๊ายสบาย"
เาพูพลาส่ยิ้มมาให้ผมที่ยืนอยู่้าๆเีย
อะไรอีเนี่ยาบ้า ทำัวเหมือนเ็ริๆ รู้ไหมมันน่ารันะ เว้ย
"ันะนอนออไปไ้แล้ว"
ผมพูพลาฟอร์มทำหน้านิ่
แ่ริๆในใผมนี่โระฟินเลย ็เาน่ารัอ่าาาาา
"เอ้า ็มานอนนี่สิมา
รนี่้าๆันเนี่ย"
เาพูพลาบเีย้าๆเา
เป็นเิส่สัาว่าให้ผมไปนอน้าๆเา าบ้า โอ๊ยายผมายแน่ๆ ใผมะระเบิแล้ว
นบ้านน่ารัเอ้ย โอ๊ยๆผมหลรัเาเหลือเิน
"......"
ผมยัยืนนิ่เยอยู่ที่เิม
อนนี้ผมัวเร็ไปหมแล้ว าบ้า เินะายอยู่แล้ว พอแล้วพอแ่นี้็รัแล้วไม่้ออ่อยแล้วพอแล้ว
ะายแล้ว
"มานอนสิเร็วๆ น๊าๆๆๆ นอนเร็ว แบฮยอน
น๊าๆๆ"
เาพูพลาส่สายาอ้อนวอนผม
ายแล้ว ผมแพ้เาอีแล้ว เห้อ อนนี้ไม่้อสืบเลยรับ
ผมไ้มานอน้าๆเาบนเียแล้ว ็ูเาเล่นอ้อนผมะนานั้นหนิ
"ห้อันไม่มีหมอน้า
แ่ห้อนายอ่ะมี"
เาพูับผมพลานอนมอหน้าผม
เอ๊ะ ห้อผมเนี่ยนะมีหมอน้า ไหนว่ะ อยู่เป็นเือนแล้วไม่เห็นมีเลย
"ไหน ไม่เห็นมีเลย"
ผมอบเาสายาอผม็ยัับ้อเาที่นอนอยู่้าๆผม
"็นี้ไ"
เาอบผมพลายื่นมือมาอผมไว้
าบ้าเาอผม บ้าเาอผม ทำไมทำัวแบบนี้นะ อยู่ีๆมาอันไ้ยัไ ห้ะ
เ้านบ้า แๆๆ ผมหลรัเาะเป็นบ้าอยู่แล้ว แ่สัมผัสที่เาอผมนั่นทำให้ผมรู้สึอบอุ่นทั้ร่าายและหัวใอย่าบอไม่ถู
ผมไม่เยรู้สึแบบนี้มา่อนเลย่าเป็นอ้อมอที่อบอุ่นและละมุนหัวใเหลือเิน
"นี่นายมาอันอย่าี้ไ้ไ ห้ะ"
ผมถามเา
ทั้ๆที่ในใโระสุใเลย อบอุ่นัเลยานยอล อันนานๆนะ ผมเินรับผมเิน
"็ราวัลไ ราวัลที่ัน่วยนาย "
เาพูับผมและเา็ยัอผมอยู่
"........."
ผมไม่ไ้โ้อบอะไร
เพราะผมอบไที่เาอผม
"แบฮยอน
ันับมาสใสไ้็เพราะนายเนี่ยแหละ ันรันายนะ"
เาพูับผม
ุพระุเ้าเาบอรัผม ให้ายสิ หัวใผมอนนี้มันรู้สึเบิบานยัไไม่รู้ ลอเวลาที่ผ่านมาที่เราใล้ิันทำให้เารู้สึรัผมเหมือนันหรือเนี่ย
ั้นมัน็้อถึเวลาแล้วที่ผมะบอวามในใอผมบ้า เรียมฟัีๆนะานยอล
"ัน็รันายนะ านยอล"
ผมพูับเา
ผมัสินใพูในสิ่ที่ผมรู้สึไป อนนี้รู้สึเหมือนยภูเาออาอไปเลย แหะ ไ้ยินไหมันรันายเหมือนัน
"แบฮยอน นายไม่ลัวหรอ ที่้อรััน
ันเป็นบุลอันรายนะ"
เาถามผมในนาที่ยัอผมอยู่
้วยแววาที่เ็มไป้วยวามสสัย
"ันไม่ลัวหรอ ทำไม้อลัว้วยหละ
ับารมีวามรั ันรันายนะานยอล"
ผมพูับเา
อนนี้ผมบอเาไ้แล้วว่าผมรัเา ผม็้อย้ำเาหน่อย ็ผมรัหนิหน่า
"หลับาหน่อยสิ"
เาพูับผม
"ทำไมหละ"
ผมถามเา อบสั่ให้ทำอะไรแปลๆอีแล้วนะ
ราวนี้ะให้หลับาทำไมอี
"ารที่ันไ้อนาย
ารที่ันไ้บอรันาย ารที่นายบอว่ารััน มันทำให้ันรู้สึีมา
แ่ะรู้สึีมาว่านี้ ถ้านายหลับา หลับาสิเร็วๆ
ถือะว่าเป็นราวัลอันที่ล้าบอรันาย"
เาพู
เาพูนานี้ใระไปัเาไ้หละ ผมหลับาลเบาๆ
และไม่้าผม็ไ้รับรู้วามรู้สึแปลๆ มาที่ปาอผม ใ่เาูบผม
วามรู้สึที่ผมไ้รับาริมฝีปาอเามันอบอวนไป้วยวามอบอุ่นและอ่อนโยนที่มันบ่บอถึวามเป็นัวอเา
ไม่นานเา็ถอริมฝีปาอเาออาปาผม ุพระเาูบผม าบ้ารุหนัลอเลยนะ นี่เป็นูบแรอผมเลยนะเนี่ย
นนิสัยไม่ีโมยูบแรอนอื่นไป
ื้อออออออออ
"นี่านยอล มาไปแล้วนะ"
ผมล่าวเือนเา้วยน้ำเสียุ
"แหน่ๆ หรือนายไม่อบ
็ันรันายหนิัน็้อแสวามเป็นเ้า้าวเ้าอนายหน่อยสิ"
เาพูพลายัอผมอยู่
"......"
ผมไม่ไ้พูอะไรเพียแ่นอนอมยิ้มอยู่
"หลับไ้แล้ว ฝันีนะ
แบฮยอนหมาน้อยอัน"
เาพูพลายัอผมอยู่
###########################
านยอล
TAKE
อนนี้แบฮยอนหลับไปแล้ว
ยัเหลือ็แ่ผมที่ลุออาเียมานั่เล่นรระเบียห้ออแบฮยอน
วันนี้ผมีใที่สุผมไ้บอวามรู้สึลึๆา้นบึ้หัวใอผมให้เาไ้รับรู้
ผมีใมาเาบอรัผม้วย วันนี้ผมโรมีวามสุสุๆ แ่ผมลัว
ลัวว่าวันนี้ที่ผมมีวามสุมานเินไป
มันะทำให้อะไรบาอย่ามาพราทววามสุอผมาไป ผมลัว
ลัวว่าวามรัอผมและเามันะ้อบลเพราะเรื่อบ้าๆอผม
แ่ผมสัาผมะทำให้มันเป็นไปไ้ ะทำให้วามรัอผมับเาไม่หายไปไหน
ันรันายนะแบฮยอน..
###########################
//โอ้ว
พระเ้าบทะบอรััน็บอัน่ายๆเลยพ่อุเอ๊ยยย
พอยัยแบบอรัหน่อยอิพี่านนี่็รุหนัว่าเิมอี นบ้านผีทะเล
ไปูบเาทำไมมมมม แอร้ยยยยย ไรท์ะบ้าาย//
อนที่11แล้วเนอะ
อบุทุนที่ิามอ่านันนะ่ะ
ผิพลาประารใออภัย้วยนะเนื่อามือใหม่ริๆ
ยัไ็ฝาฟิเรื่อนี้ไว้ในอ้อมออ้อมใ ทุน้วยนะ่ะ รัรีเอ
เนื่อาไรท์เป็นมือใหม่ริๆาูบที่แ่ไปอาูยัไม่ไ้อรรถรสเท่าไหร่ยัไ็ออภัย้วยไรท์มือใหม่บวับไม่ถนัในารแ่าแบบนี้เท่าไหร่
ออภัยนะ่ะ อมเม้นันหน่อยิ ไรท์ะเ็บทุๆอมเม้นมาปรับปรุแ้ไ
เอันวันศุร์นะ
อิอิ อย่าทิ้ไรท์ไปไหนนะ............//มอแบบแบฮยอน//
ัมามิาาาาาาาา
ความคิดเห็น