ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter : 3
“ลิซ ! หยุดนะ !!”
นั่นคือมาร์ค พี่ชายของลิซจริงๆ ว่าแต่ทำไมถึงมาเป็นนักร้องที่ไนท์คลับได้เห็นลิซมันพรรณาว่ามาร์คเรียนเก่งหัวดี กีฬาเด่น แถมเป็นนักเรียนดีเด่นมาแล้วหลายปี แต่ทำไมถึงมาร้องเพลงที่ไนท์คลับ
“เร็วๆหน่อย โยริ ถ้ามาร์คจับพวกเราได้ ฉันเน่าแน่ๆ”
“รู้แล้วน่า นี่ ! ลิซ เธอจะหนีทำไม ในเมื่อเธอบอกว่า เฮ้อ ! เหนื่อย ในเมื่อเธอบอกว่าพี่เธอจับได้เธอเน่าแน่ แต่พี่เธอนั่นแหละน่าจะเน่ากว่า เธอ มีอย่างที่ไหนนักเรียนดีเด่น เรียนเก่งหัวดีของ ร.ร. มาร้องเพลงที่ไนท์คลับ”
ฉันพูดไปด้วยเช็ดเหงื่อไปด้วย
“มันก็จริงนะ ว่าแต่ ! ว่าแต่ พี่ฉันทำไมมาร้องเพลงอยู่ที่นี่”
ลิซเริ่มลดฝีเท้าลง จนฉันกับลิซเดินต้อยๆ ตามกันมาอย่างน่าสมเพช
“ลิซ ! หยุดเดี๋ยวนี้นะ ลิซ !!”
หว๋าา……คราวนี้ถึงคราวเน่าจริงๆแล้ว มาร์ควิ่งตรงมาทางเราสองคน ฉันกับลิซ ยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้นและจับมือกันแน่น
“พวกเธอหนีออกมาเที่ยวกันได้ยังไงห๊ะ !!”
มาร์คซึ่งปกติดูภายนอกเหมือนเป็นคนขรึมๆ แต่วันนี้ดูท่าทางเป็นเพลย์บอยยังไงไม่รู้ ปกติมาร์คไม่เคยตะโกนใส่ลิซเลยสักครั้ง
“มาร์ค ! ฟังฉันก่อนนะ ฟังฉันก่อน”
ลิซพยายามอธิบายอย่างลุกลี้ลุกลน มาร์คมองลิซแล้วมองมาที่ฉัน
“มองหน้าทำไม !”
หวายยย…อิตาบ้า ฉันแค่มองที่นายแต่งตัวดูดีก็เท่านั้นเองย่ะ ทำไมต้องด่ากันด้วยไอ้นักเรียนตอแหลดีเด่น นายก็หนีร.ร. ออกมาร้องเพลงที่ไนท์คลับเหมือนกันแหละ โธ่เอ๊ย !
“กลับ ร.ร. เดี๋ยวนี้เลยนะลิซ หรือจะให้ฉันโทรเรียกแม่ออกมารับเธอ”
ลิซทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ฉันทนไม่ได้ที่เห็นไอ่หล่อนี่ตะคอกใส่น้องสาวตัวเองอย่างไม่ใยดี
“ทีตัวเองยังหนี ร.ร. ออกมาร้องเพลงที่ไนท์คลับได้เลย แต่พวกเราเที่ยวแค่ครั้งเดียวทำไมต้องตะคอกใส่กันเหมือนหมาอย่างนั้นด้วยล่ะ”
“เธอเงียบไปเลย นี่เป็นเรื่องระหว่างพี่กับน้องเธอไม่เกี่ยว !” มาร์คพูดพร้อมทำหน้าตากวนบาทาเป็นที่สุดใส่ฉัน
“นี่ก็เพื่อนฉันเหมือนกันย่ะตางั่ง ! ถ้านายบอกแม่นายก็โดนเหมือนกันแหละ คิดดูสิแม่นายจะว่ายังไงถ้าลูกชายที่แสนเพอเฟ็ค หัวดีเรียนเก่ง ออกมาร้องเพลงที่ไนท์คลับทุกคืน”
ได้ผลแฮะ นี่ฉันพูดมั่วๆนะ แต่มันทำให้นายนั่นยอมแพ้ได้เหมือนกัน
“คือ…..” ไม่รู้ว่าลิซตั้งใจจะพูดอะไรแต่นายนั่นขัดขึ้นมาก่อน
“โอเคลิซ วันนี้เธอกลับไปก่อนฉันจะไม่บอกแม่แต่เธอก็ต้องสัญญาว่าจะไม่บอกแม่เหมือนกันว่าเจอฉันที่นี่ แล้วเราค่อยคุยกันทีหลัง”
โธ่เอ๊ย ! ป๊อดหว่ะ ที่แท้ก็กลัวแม่รู้
“มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า มาร์ค อยู่ๆก็วิ่งออกมา”
ตายล่ะ ! นั่นนายโจอี้นี่นา มาพร้อมกับ GTR คันละหลายล้านเสียงเบรคดังลั่นจนแสบหูทำให้ฉันอยากจะแอบตัดสายเบรคของมันจริงๆ แถมรถที่ตามมาอีกนับ 10 คันเป็นสมุนของมันทั้งนั้น น่าหมั่นไส้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้นะโยริ ! ตั้งสติหน่อย มาร์ครู้จักโจอี้ได้ยังไง ฉันอยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้ว ฉันอยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้วจริงๆ ลิซสะกิดๆฉันเป็นเชิงถามว่านั่นโจอี้ใช่หรือเปล่า ฉันไม่ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้าเท่านั้น
“เปล่า เดี๋ยวฉันจะกลับไปภายใน 10 นาที”
โจอี้มองมาที่ฉัน ฉันรีบหันหน้าไปทางอื่นทำเป็นไม่เห็นว่าเขามองมา
“กลับได้แล้วลิซ เธอก็ด้วย แล้วฉันจะไปคุยกับพวกเธออีกที”
ชิ ! มีอะไรให้คุยกันอีกล่ะย๊ะ นายป๊อด ! ฉันลากลิซเดินกลับอย่างอารมณ์เสีย
“นั่นน้องสาวเหรอมาร์ค”
“อือ รุ่นเดียวกับนาย”
“แล้วอีกคนล่ะ”
“ถามทำไมเหรอ”
“เปล่าแค่คุ้นหน้า กลับเถอะตอนนายออกมาคนงงกันใหญ่”
“อือ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น