ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter : 1
หากจะให้พูดถึงความรักอ่ะนะฉันน่ะสัมผัสมันมาตั้งแต่เกิดแล้ว หรือไม่จริงล่ะตั้งแต่เกิดมาก็มีทั้งพ่อ แม่ คนอื่นๆอีกมากมายรุมรักฉัน น่าอิจฉาใช่มั้ยล่ะ ^_- แต่!! พออยู่อนุบาลฉันก็แอบปลื้มรุ่นพี่ชั้นอนุบาล 3 ห้องกระต่ายก็พี่เค้าเท่ห์ขนาดนั้นนี่นา ตอนประถมฉันเข้า ร.ร. ใหม่แต่ก็ยังไม่เจอคนที่ถูกใจ ม.ต้น ฉันก็เอาแต่เรียนหัวปักหัวปำเพื่อทำเกรด ม.ปลาย ฉันย้าย ร.ร. อีกครั้งคราวนี้พ่อฉันถีบส่งลูกสาวที่แสนดีมาไกลถึงฮ่องกงเลย -_- ปีที่ 2 ที่ฉันอยู่ที่นี่แล้ว เอาล่ะต่อไปนี้ฉันต้องสู้ชีวิต!
“กรี๊ดดดดด……..กรี๊ดดดด……..มด กรี๊ดดดดด…….ช่วยด้วยมดกัด”
นี่แหละ ร.ร. ประจำหญิงล้วนที่มองจากภายนอกแล้วก็ออกจะดูดีมีไฮโซ เอ่…แต่ก็ไม่เชิงหญิงล้วนหรอกนะจริงๆแล้วมันที่ทั้งชายทั้งหญิงน่ะแหละแต่ว่ามีการแบ่งเขตแดนชายหญิงไว้อย่างชัดเจนมันก็เลยเหมือนเป็นโรงเรียนหญิงล้วนไปเลย
“ลิซ เธอจะบ้าเหรอหยุดกรี๊ดได้แล้ว ฉันอายคนอื่นเค้า”
ยัยนี่ชื่อลิซ เพื่อนรักของฉันเองแต่มันมีข้อเสียคือโรคคุณหนูลงตับ เห็นสัตว์อะไรก็กลัวไปหมด สูง 165 ตาสีฟ้า อายุ 17 ปี แถมยังหน้าตาน่ารักมากกว่าฉันซะอีก ฮึ่ม !
“โยริ อ้ะ ! ก็ฉันกลัวนี่ มดน่ะถึงจะตัวเล็กแต่มันกัดเจ็บนะ ว่าแต่วันนี้ตอนเย็นเธอไปไหนมั้ย”
ส่วนฉันชื่อโยริ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น สูง 160 ตาสีน้ำตาล เกิดราศี กันย์ อายุ 17 ปีค่าาาา……Say Hi !
“ไม่อ่ะ ทำไมเหรอ”
“ฉันจะเอาของขวัญไปให้พี่ วันนี้วันเกิดพี่ฉัน”
ฉันทำตาโตใส่ลิซ ราวกับลิซกำลังพูดเรื่องคอขาดบาดตายออกมา
“ไม่เอานะลิซ ฉันไม่ไป!”
“โธ่ ! โยริที่รักของฉัน เธอไปกะฉันหน่อยนะ ก็ฉันกลัวนี่”
“ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ไปเหยียบ ฝั่งชายโสโครกนั่น”
‘ฝั่งชาย’ คืออีกฝั่งหนึ่งของ ร.ร. ที่อยู่ด้านซ้านเป็นฝั่งของนักเรียนชายทั้งหมด ส่วนฝั่งขวาเป็นฝั่งหญิง ร.ร. เรามีกฎเกณฑ์ที่เคร่งครัดมากโดยเฉพาะเรื่องชู้สาว ห้ามให้มีเกิดขึ้นเด็ดขาด แต่….มีเหรอจะห้ามได้
“ฝั่งชาย สอบเข้ามหาลัยได้มากกว่า ฝั่งเรานะ”
“ให้ตายเถอะลิซ มันจะเป็นยังไงก็ช่างแต่ฟังนะ ฉันไม่ไปเธอไปชวนคนอื่นเถอะ”
ฉันเดินหนีลิซออกมา ไม่มีทางฉันไม่ไปหรอก ไม่เด็ดขาด !
“หรือว่าเธอกลัวจะเจอโจอี้”
คำพูดของลิซทำให้ฉันต้องหยุดชะงัก
( -_-)( -_-)( -_-)( -_-)(-_- )( -_-)(-_- )( -_-)(-_- )
“จะทำอะไรก็รีบๆทำสิลิซ คนมองกันใหญ่แล้วนะ มันประหลาดมากนักรึไง มองทำซากอะไรยะพวกบ้าเอ๊ย ! \"
“ฮั่นแน่ ! กลัวเจอโจอี้ล่ะสิ”
“กลัวบ้าอะไรล่ะ ก็พวกผู้ชายมันมองอยู่ได้นี่ ถ้าไม่เจอก็กลับเถอะลิซ”
“รออีกนิดน่าโยริ อ๋าา…..ฮัลโหล มาร์ค รีบๆมาสิ รอตั้งนานแล้ว ใช่ ! ที่เดิมน่ะแหละ”
10 นาทีต่อมาพี่ชายของลิซก็รีบวิ่งกระหืดกระหอบมา อืม….หล่อชะมัด
“Happy Birthday to you มาร์ค ขอให้หล่อขึ้นอีกเป็นพันเท่านะจ๊ะ”
มาร์คที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้ายลิซ คือชายหนุ่มรูปงาม แถมเพอเฟ็คชะมัด หัวดี เรียนเก่ง บ้านรวย เป็นนักกีฬา แถมยังหล่อบาดใจซะงั้น กระชากใจสาวๆด้วยความสูงมากกว่า 180 เซนติเมตร พร้อมใบหน้าขาวใส จนทำให้ฉันอิจฉามัน !
“ขอบใจลิซ”
มาร์ค ขยี้หัวลิซด้วยความเอ็นดูพร้อมกับยิ้มกว้าง อิตามาร์คอะไรเนี่ยฉันก็ไม่เคยคุยด้วยเลยสักครั้ง จากที่ฟังลิซเล่ามาก็คือ มันเป็นพี่ชายที่แสนดีอะไรประมาณนี้แหละ แล้วสาวๆ ร.ร. เรา ก็เครซี่มันซะงั้น ก็หล่อดีอ่ะนะ แต่ขี้เก๊กชะมัดแถมไม่เคยทักฉันเลยสักครั้ง ไร้มารยาท ชิ! ฉันสะบัดหน้าหนีไปอีกทางให้พี่น้องได้ถามสารทุกข์สุกดิบกันให้พอใจและในขณะนั้น
ตุ้บ !!!!
“โอ๊ย !!!!!!!”
ฉันรู้สึกเจ็บที่ใบหน้าอย่างรุนแรงมันเหมือนมีวัตถุที่วิ่งมาด้วยความเร่งคงที่ตกกระทบเข้าที่ใบหน้าแล้วตาฉันก็ลาย ทรุดลงนั่งกับพื้น
“โยริ ! เจ็บมั้ย ตายแล้วฉันจะทำยังไงดี มาร์คทำยังไงดี”
ลิซลนมากกว่าฉันที่เป็นคนเจ็บซะอีก ขนาดลิซยังช่วยตัวเองไม่ได้แล้วจะมาช่วยใครได้
“ตามมาทางนี้สิ”
มาร์คขี้เก๊กทำเสียงขี้เก๊กตามฟอร์มบอกฉัน ลิซพยุงฉันตามมาร์คไปอย่าให้รู้นะว่าใครขว้างไอ้ลูกกลมๆนี่มา ฉันจะสับเนื้อมันไปทำลูกชิ้นซะเลยคอยดู
“แก้มบวมเป่งเลยล่ะโยริ”
แทนที่มันจะให้กำลังใจแต่ตอนนี้ลิซกำลังวิจารณ์ใบหน้าฉันอยู่ อาจารย์ของที่นี่เป็นผู้ชายทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่หมอก็ยังต้องเป็นผู้ชายด้วยเช่นเดียวกับ ร.ร. ของฉันที่บุคลากรเป็นผู้หญิงทั้งหมดทั้งสิ้น
“ขอบคุณครับหมอ งั้นพวกเราขอตัวนะครับ”
มาร์คเดินมาส่งลิซกับฉันที่หน้า ร.ร. ฉันปวดที่แก้มตุบๆ และรู้สึกว่ามันร้อนไม่รู้เพราะใส่ยาหรือเปล่า
“ไปก่อนนะมาร์ค ดูแลตัวเองด้วยนะ แม่บอกว่าจะแวะมาหาวันอาทิตย์”
ลิซสะกิดฉันที่ยืนก้มหน้าก้มตาเพราะความเจ็บ ปากก็ยิ้มแต่กลับกัดฟันบอกฉันว่า
-ขอบคุณพี่ฉันสิ ยัยคนไร้มารยาท-
“ขอบคุณที่ช่วยพาไปห้องพยาบาลนะคะ”
ฉันยังคงจับแก้มของตัวเองอยู่
“ไม่เป็นไร”
หมอนั่นตอบทำหน้าเก๊ก ฉันพึ่งเห็นว่าหมอนี่ก็มีความดีเหมือนกัน เมื่อฉันกลับมาถึงหอพักที่ ร.ร. ฉันก็ตรงเข้านอนทันทีเตียงของทุกห้องมีสองชั้นลิซนอนชั้นบนส่วนฉันนอนชั้นล่าง
“เจ็บมากมั้ยโยริ”
“ลองมั้ยลิซ ?”
“โธ่ ! ฉันอุตส่าห์ถามเพราะความเป็นห่วงรู้งี้บอกให้โจ……. เอ่อ ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“หยุดนะลิซ ! เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ”
ฉันกระชากเสื้อของลิซเอาไว้
“เปล๊า ! ไม่มีไรนี่ ไม่มีไรจริงๆนะ ฮือออ….. อย่ามองฉันด้วยสายตาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้ออย่างนั้นสิเพื่อนรัก”
“บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ เธอรู้ใช่มั้ยว่าใครโยนไอ้ลูกกลมๆนั่นใส่หน้าฉัน”
“คือ….”
“ลิซ ! บอก-มา-เดี๋ยว-นี้ ”
“โจอี้….”
ลิซตอบเสียงสั่น
“ฉันนอนก่อนนะลิซ”
ฉันอึ้งเล็กน้อยไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกไหนกันแน่
“แต่ฉันไม่ได้วางแผนอะไรไว้นะ มันเป็นเหตุบังเอิญจริงๆ ถึงแม้ฉันจะเห็นว่าโจอี้ขว้างมาแต่ฉันไม่ได้ร่วมมือกับเขานะ”
ลิซบอกฉันอย่างลุกลี้ลุกลน
“ไม่เป็นไรลิซ ฉันไม่ได้ว่าอะไรเธอฉันแค่ปวดแก้มจนอยากจะนอนพักเท่านั้นเอง”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น