Three galagoss island. อภินิหารตำนานเกาะทั้งสาม

ลำดับตอนที่ #2 : กำเนิดวีรชนคนที่ 1 'จัสตูเลนตาร์'

             "ไป๊! ออกไปจากบ้านของข้า อีลูกอกตัญญู ข้าไม่เคยสอนให้แกไปท้องกับใคร" เสียงตะโกนจากผู้เป็นบิดา ที่กำลังผลักไสลูกสาวให้ออกจากบ้าน "ได้โปรด! อย่าให้นางไปไกลจากอกข้าเลย ท่านพี่ ข้าคลอด ข้าเลี้ยงดูฟูมฟักมากับมือ หากนางจากไกล ข้าคงต้องขาดใจตายเป็นแน่ ฮึก ฮึก ฮืออออ" เสียงคร่ำครวญของผู้เป็นมารดา ที่พยายามฉุดรั้งลูกไว้ไม่ให้ไปจาก "โถ่! ท่านแม่ อย่าได้ฉุดรั้งข้าไว้อีกเลย เมื่อนี่เป็นประสงค์ของพ่อข้าผู้เป็นใหญ่ภายในครอบครัว ข้าก็มิอาจขัดได้ เพียงแค่ข้าตั้งท้อง ซึ่งเป็นเรื่องอันน่ายินดี เขากลับคิดว่าเป็นเรื่องอัปปรีย์ ได้โปรดเข้าใจข้าด้วยท่านแม่ ถ้าหากพระผู้เป็นเจ้าทรงมีเมตตา ข้าจะกลับมาปรนนิบัติรับใช้ท่านแม่อย่างแน่นอน" หญิงสาวเอ่ยกับผู้เป็นมารดาอย่างเห็นใจ ก่อนที่นางจะแข็งใจเดินออกจากบ้านไป โดยไม่ให้บิดาและมารดาเห็นน้ำตาที่เอ่อคลออยู่เต็มเบ้าตา นางเดินออกมาตามเส้นทางเข้าป่า จนถึงชายป่า สิงโตร่างยักษ์ก็เดินย่างกรายออกมาจากพุ่มไม้ที่ใช้ซ่อนตัว "ในที่สุดเจ้าก็มาถึงนะ ลูทินเนีย ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วยนะ ที่ข้าได้มอบภาระอันใหญ่หลวงและความทุกข์อย่างแสนสาหัสให้เจ้า โทษนี้จะติดตัวข้าไปจนวันตาย" มันเอ่ยออกมา พร้อมกับสีหน้าสำนึกผิดกับความผิดอันใหญ่หลวง "ไม่เป็นไรหรอก ลุนตาปี" นางเอ่ยอย่างอ่อนโยน พร้อมลูบหัวมันอย่างเอ็นดู "ไปกันเถอะ ลูทินเนีย ข้าจะพาเจ้าไปถิ่นพำนักของข้า ปีนขึ้นมาเถิด" มันกล่าว ก่อนฟุบตัวลงให้นางปีนขึ้นไปขี่ มันพานางเดินทางผ่านรังกระต่ายรังใหญ่ ผ่านป่าสน และต้นน้ำ จนมาถึงถ้ำริมผาที่เมื่อมองออกมาจากถ้ำจะเห็นน้ำตกใหญ่ ป่าฝน แมกไม้นานาพันธุ์ แลดูสงบร่มรื่นยิ่งนัก มันเดินช้าๆเข้าไปในถ้ำ แล้วฟุบลงให้นางลงจากหลัง นางเดินสำรวจถ้ำ ถ้ำนั้นดูสะอาดสะอ้าน มีฟางสุ่มอยู่อย่างพิถีพิถัน พอให้นางและลูกที่กำลังจะเกิดมาหลับนอนได้ กลางถ้ำมีกองฟืนสุมกันอยู่ ลึกเข้าไปมีเนื้อสัตว์วางอยู่เรียงราย นางยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจที่สามีตระเตรียมที่อยู่อย่างดี "ลูทินเนีย วันนี้เจ้าอยากกินอะไร ข้าจะไปหามาให้ เพื่อเจ้าและลูกของข้า" มันพูดพลางคลอเคลียท้องของนางพลาง "อาหารที่มีก็น่าจะเพียงพอแล้ว" นางว่า ก่อนจะเดินไปคว้าปลาตัวโตมา เจ้าสิงโตรู้หน้าที่มันจุดไฟเตรียมไว้ นางเสียบไม้แหลมเข้าทางปากปลาจนทะลุไปถึงหาง นางเดินมาที่กองฟืนซึ่งกำลังลุกโชนไปด้วยเพลิง นางค่อยๆนั่งลงปิ้งปลาจนสุก นางกัดปลาคำโต ฝ่ายสิงโตนั้นก็นอนกินเนื้อควายป่าทีละน้อย เมื่อนางกินเสร็จนางเดินไปที่กองฟางแล้วล้มตัวลงนอน ขณะจะเคลิ้มหลับ ไออุ่นที่แสนละมุนก็เข้ามาด้านหลัง เจ้าสิงโตเดินมาฟุบหลับข้างกาย ก่อนจะหลับมันก็เข้ามาคลอเคลีย แล้วต่างคนต่างก็เข้าสู่นิทรารมย์ มันเป็นเช่นนี้ทุกวัน ตอนเช้า เจ้าสิงโตไปล่าเหยื่อ นางปรุงอาหาร  ตอนบ่ายก็กินอาหาร ใช้เวลาร่วมกัน ดูแลลูกที่อยู่ในท้อง กลางคืน กินอาหาร และเข้านอน มันเป็นเช่นนี้เรื่อยมาจนล่วงเลยมา 12 เดือน            ขณะที่นางกำลังคุยกับสิงโต "อึ๊ก กรี๊ดดดดด ข้าปวดท้อง ช่วยข้าด้วย" สิงโตผงะ มันรีบร้อนไปเอาสมุนไพรจาก้นถ้ำ มันบดใบสมุนไพรจนละเอียด แล้วนำไปให้นางกิน หลังจากที่นางกลืนเข้าไป ทารกน้อยก็คลอดออกมา  เด็กน้อยมีผมสีทองเหลืองเหมือนสีแผงขนของสิงโตผู้เป็นพ่อ ผิวเนื้อเนียนนุ่มเหมือนแม่ แววตาสีแดงแลดูดุดันเหมือนพ่อ เสียงร้องกังวานใสดุจระฆังเหมือนแม่ และสีผิวขาวไร้มลทินดุจเทวดาตัวน้อยที่จุติมาจากสวรรค์ไร้ใครเหมือน เด็กน้อยเปล่งเสียงร้องแรกออกมา ผู้เป็นพ่อและแม่ปลื้มปิติยิ่งนัก "จัสตูเลนตาร์" นางแอบอุทานชื่อนี้ออกมา "บุตรแห่งสิงโตหรือ ชื่อนี้ก็ไม่เลว" เจ้าสิงโตเอ่ย "ต่อไปเจ้าจะชื่อ จัสตูเลนตาร์นะลูกพ่อ" มันแลบลิ้นเลียใบหน้าทารกน้อย หลังจากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ลูทินเนียต้องตื่นมาดูจัสตูเลนตาร์ดึกๆดื่นๆ ไม่ได้นอน ต้องยุ่งทั้งวัน จนแทบไม่ได้พักผ่อน เจ้าสิงโตก็ไม่่ได้แตกต่างกันนัก เป็นอย่างงี้เรื่อยมาจนจัสตูเลนตาร์อายุได้ 13 ปี "จัสตูเลนตาร์แต่งตัวเสร็จแล้วยังลูก" ลูทินเนียตะโกนเรียกบุตรชาย "เสร็จแล้วฮะ"  เด็กหนุ่มรูปร่่างหน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตร สวมใส่เสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน ก้าวออกมาจากถ้ำ "ผมจะได้ไปเรียนที่ในเมืองจริงหรือฮะ" เด็กหนุ่มเอ่ยถาม "จริงสิจ้ะ รีบไปกันเถอะ" ลูทินเนียพาเด็กหนุ่มเดินลัดเลาะออกจากพงไพร มาส่งที่สำนักของอาจารย์ผู้หนึ่งเด็กหนุ่มบอกลามารดา เขาเดินเข้าสำนัก ในใจก็คิดไปว่า ใน 5 ปี ที่เขาต้องจากกับพ่อและแม่ จะมีอะไรใหม่ๆเกิดขึ้นในชีวิตบ้างไหมนะ ก่อนจะเดินเข้าสำนักไป โดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาจะเป็น 1 ในวีรชนผู้กล้าที่ชาวเมืองจะจดจำตลอดกาล