คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : I (ยังไม่ตรวจคำผิด)
“การจัดกีฬาสีในปีนี้ได้จัดขึ้นเพื่อสานความสามัคคีให้กับพวกเราทุกคน แพ้ชนะในครั้งนี้ไม่สำคัญเพราะพวกเราแข่งเพื่อให้ได้มิตรภาพ วันนี้ก็ดึกแล้ว พวกพี่ปล่อยพวกน้องๆกลับบ้านได้ครับ แล้วเราจะหยุดกัน 1 สัปดาห์เพื่อพักผ่อน สัปดาห์ต่อมาค่อยมาเรียนกันนะครับ เอาล่ะ แยกย้ายกันได้”
สวัสดีคนอ่านทุกคนด้วยครับ ผม อีธาน เรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีที่1 วันนี้เป็นงานกีฬาสีวันสุดท้ายเราจัดงานนี้ทั้งสัปดาห์ ทำให้พวกเราได้หยุด 1 สัปดาห์เต็มๆ แล้วสัปดาห์หลังจากนั้นค่อยมาเรียนกันต่อ
ตอนนี้ผมกับยืนกดดัน เอ้ย! ยืนรอ อีวาน ฝาแฝดของผม ใช่ครับทุกคนฟังไม่ผิดหรอก อีวานคือฝาแฝดของผม เป็นแฝดน้องอ่ะนะ เพราะผมออกมาก่อนอีวาน อีวานออกมาทีหลัง ผมเลยกลายเป็นแฝดพี่ไปโดยปริยาย อีวานเป็นคนตัวเล็ก สูงประมาณ 155 เซนติเมตรได้ ส่วนผมห่างจากอีวาน 5 เซน ผมสูง 160 เซนติเมตรครับ พวกเราสูงเท่านี้มานานแล้ว เหมือนส่วนสูงติดบัคอย่างไงอย่างงั้นเลย แต่เรื่องความสูงก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคอะไรในชีวิตพวกผมสองคน พวกเราสูงแค่นี้ก็จริง แต่ก็ไม่เคยมีใครมาว่าหรือล้อเลียนส่วนสูงพวกผมเลย
“เก็บของเสร็จแล้ว ขอโทษที่ทำให้รอนานนะครับพี่อีธาน พอดีของมันเยอะน่ะ กว่าจะเก็บใส่กระเป๋าได้หมดก็เล่นเอาซะเหนื่อยเลยล่ะครับ”
อีวานพูดกับแฝดพี่ของตนเองพร้อมกับยิ้มให้อีธานไปด้วย
“อืม เมื่อไหร่จะเลิกเอาตุ๊กตาหมีตัวนี้ไปไหนมาไหนข้างนอกซักทีอีวาน ถ้ามันหายไปถึงจะซื้อตัวใหม่มาแทนมันก็ไม่เหมือนกันหรอกนะ”
ผมบ่นให้อีวาน ผมไม่ได้อาย หรืออะไรเลยที่อีวานเป็นผู้ชายที่ติดตุ๊กตา แต่ล่ะคนมันก็มีของที่ชอบไม่เหมือนกัน ผมกลัวแค่ว่าถ้ามันหายหรือขาดขึ้นมาถึงแม้จะหาซื้อใหม่ได้ แต่มันก็ได้มาไม่เหมือนกัน จริงมั๊ยล่ะครับ
“ก็แหม~ คุณแม่ทำขึ้นมาให้ผมเลยนะครับ พี่อีธานก็เหมือนกันนั้นแหละ เข็มกลัดที่คุณพ่อให้ พี่ก็ติดมันมามหาลัยตลอดเลยนี่นา มันดูมีค่ากว่าของผมอีก”
อีวานพูดย้อนแฝดพี่ตัวเองก่อนจะยู่ปากให้อีธาน ทำให้โดนดีดหน้าผากจนหน้าผากเริ่มขึ้นสีแดงจางๆแล้ว
“พ่อก็ตั้งใจทำให้พี่เหมือนกันนะ ก็ต้องพกไว้ตลอดสิ พ่อบอกว่ามันจะทำให้เราสองคนอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข”
“แม่ก็บอกผม ว่าตุ๊กตาตัวนี้จะทำให้ผมกับพี่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข และทุกที่พวกเราก็จะอยู่ด้วยกันไม่มาทางแยกจากกัน”
อีวานพูดประโยคที่แม่เคยพูดกับตนให้อีธานฟัง ทั้งสองคนยังคงคุยกันอย่างสนุกสนานพร้อมเสียงหัวเราะของทั้งสองคน แต่แล้วเสียงหัวเราะของพวกเขาก็อยู่ได้ไม่นานมันดันแทนมาด้วยเสียงกรีดร้องของผู้ตนในระแวกนั้น
เปรี้ยง!
“กรี๊ดด! มีคนถูกฟ้าผ่า!”
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงของอุปกรณ์การแพทย์ดังเป็นระยะๆ ร่างบนเตียงหลับไม่ได้สติพร้อมกับสายต่างๆที่ห้อยระโยงระยางเต็มไปหมด เพื่อยื้อชีวิตของเด็กหนุ่มบนเตียงให้มีชีวิตรอดต่อไป ดดยที่เด็กหนุ่มบนเตียงนั้นมีชื่อว่า อีวาน แฝดคนน้องที่รอดชีวิตมาได้ ส่วนอีธานนั้นเสียชีวิตทันทีตั้งแต่โดนฟ้าผ่า
1 เดือนผ่านไป
อีวานยังคงนอนหลับไม่ได้สติ แถมอาการก้ยังทรุดลงอย่างรวดเร็วอีกด้วย แล้วสุดท้าย อีวานก็ได้เสียชีวิตลงสาเหตุมาจากหัวใจหยุดเต้นเฉียบพลัน หมอพยายามจะยื้อชีวิตอีวานอย่างสุดความสามารถ แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถยื้อไว้ได้ ทำให้อีวานได้เสียชีวิตลงในอายุ18 ย่างเข้า 19 ปี ถึงแม้จะน่าเสียดายที่เด็กอายุแค่นี้ต้องมาเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุที่คาดไม่ถึง แต่ก็มีเรื่องดีอย่างนึงคืออีวานไม่ต้องแยกกับอีธาน แฝดพี่ของเขาอีกแล้ว ทั้งสองคนจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง
.
.
.
.
.
จิ๊บๆ
เสียงนกร้องทำให้อีวานที่นอนหลับอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย
“อืมมม นอนสบายจังเลย พี่อีธานอยู่ไหนเนี่ยทำไมมันเงียบแปลกๆล่ะ”
เมื่ออีวานพูดจบก็สังเกตเห็นรอบๆตัวของเขา รอบตัวอีวานมีแต่ป่าเต็มไปหมด ต้นไม้ที่อยู่ในป่านี้สูงกว่าปกติที่อีวานเคยเห็น แล้วอยู่ๆอีวานก็หน้าซีดลงก่อนจะพูดออกมาเมื่อจำได้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง
“เรากับพี่อีธานโดนฟ้าผ่านี่นา แล้วทำไมเเราถึงตื่นมากลางป่าล่ะ ปกติเราต้องตื่นที่โรงพยาบาลนี่นา นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย"
ตึง! ตึง!
ในขณะที่อีวานกำลังนั่งสับสนกับสถานที่ที่ตัวเองโผล่มา ก็เกิดเสียงที่ดังสนั่น พร้อมกับแผ่นดินที่เริ่มสั่นสะเทือน สัตว์ป่าน้อยใหญ่บางตัววิ่งหนี บางตัวเริ่มหาที่หลบ อีวานหันไปมองที่มาของเสียง ก็ได้พบกับคนตัวใหญ่เปลือยกาย แถมไม่มีอวัยวะเพศอีกด้วย อีวานเริ่มหน้าซีดลงอีกครั้ง พยายามที่จะลุกขึ้นเพื่อวิ่งหนี
แต่ขาเหมือนจะไม่มีแรงยังไงไม่รู้ อีกวานพยายามกระเสือกกระสนเอาชีวิตของตัวเองให้รอด เพราะจากสัณชาตญาณของตัวเขามันร้องเตือนว่าพวกนั้นอันตราย แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงลุกขึ้นเดินแบบเมื่อก่อนไม่ได้ คนพวกนั้นเริ่มเข้าใกล้อีวานมาเรื่อยๆ อีวานน้ำตาไหลเป็นสายน้ำ เขาไม่อยากตาย เขาอยากเจอพี่อีธาน อย่างน้อยก็ขอเห็นหน้าพี่อีธานก่อนตายไม่ได้หรอ
ฟิ้ว~ โครม!
แต่แล้วจู่ๆคนตัวใหญ่พวกนั้นก็ล้มลง แล้วพวกเขาก็ค่อยๆระเหยกลายเป็นไอน้ำ พร้อมกับปรากฎร่างคนสองคนเที่สวมผ้าคลุมสีเขียวปิดหน้าตาตัวเองไว้
“ขะ…ขอบคุณที่ช่วยผมไว้นะครับ”
ผมพูดขอบคุณออกไปตัวเสียงสั่นๆ ตัวพวกเขาสองคนเต็มไปด้วยเลือดของคนตัวใหญ่พวกนั้น เลือดนั้นเหมือนจะค่อยๆระเหยไปอย่างช้าเมื่อเลือดนั้นระเหยไปจนใกล้หมดผมก็ได้เห็นใบหน้าของคนนึงชัดๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
มาประเดิมตอนแรกครับบ สนุกกันรึเปล่า ถ้าไม่สนุกหรือมีคำผิดสามารถบอกได้เลยนะครับ เนื้อเรื่องที่แต่งขึ้นจะไม่ค่อยตรงตามเนื้อหาในอนิเมะหรือมังงะเท่าไหร่นะครับ เพราะไรท์อยากแต่งแบบที่ไม่ค่อยปวดตับเท่าไหร่ แบบแค่ดูอนิเมะก็ปวดตับพอแล้วง่ะ ตับต้องการพักผ่อนนะบัดนาว ;-;
วันที่อัพเดต:17/05/2564
ความคิดเห็น