ตอนที่ 3 : บทที่ 1 : องค์หญิงลำดับที่1 ผู้งดงาม
"เฮ้อ~"
"ถอนหายใจแบบนั้นเดี๋ยวก็ตายจริงๆหรอก" ฉันหันไปมองคนที่พูดประโยคนี้ขึ้น
"อ่าวพี่?"อัลเบิร์ด คิรี ออเบรย์ เป็นองครักษ์ของฉันเอง
ขอแนะนำตัวก่อน ฉันชื่อลิเวียน่า รีอาน เอเวล หรือลูกหยี(ในชาติก่อน) ชาติก่อนฉันเป็นเด็กะโปโลพอมาชาตินี้น่ะเหรอ
ฉันคือองค์หญิงลำดับที่1ของอาณาจักรอันห์วาเป็นผู้หญิงที่ได้ร่ำรือว่าสวยที่สุด เพราะว่าฉันคือบุตรีคนเดียวของอดีตองค์ราชินีสตรีที่งามที่สุดในสามดินแดนตอนนั้น
ฉันควรจะมีความสุขกับชีวิตแบบนี้ถ้ามันไม่ติดตรงที่ว่าคนที่ฉันมาอยู่คือร่างของนางร้ายที่ในนิยายเอาแต่วี๊ดๆแต่ก็น่าสงสารในขณะเดียวกัน แต่ก็ยังโชคดีหน่อยที่มาอยู่ตั้งแต่เกิด พอรู้สึกตัวอีกทีก็ชินกับชีวิิตแบบนี้มา15ปีแล้ว
มันต่างจากที่ฉันคิิิดมากโลกใบนี้น่ะ ทั้งๆที่ตัวลิเวียน่าโดนดูถูกดูแคลนจากการที่ท่านพ่อไม่มีภรรยาน้อย แต่ตัวเราตอนนี้กับมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบมากกว่าออเรียร์ แพม โฮโตโต ที่เป็นน้องสาว
ไม่ต้องสงสัยที่เราชื่อกลางและตระกูลไม่เหมือนกัน เพราะกฏหมายเขียนว่าผู้ชายห้ามมีน้อยทำให้ผู้หญิงช้ำใจแต่พอดีท่ายพ่อเป็นกษัตริย์ แล้วท่านแม่ก็เป็นถึงน้องสาวดยุคที่เก่งกาจที่สุดในอันห์วา ฉันเลยกลายเป็นบุตรบุญธรรมของท่านลุงและใช้ยศท่านหฯิงแทนแต่ท่านพ่อและคนในวังก็ยังให้ยศฉันเป็นองค์หญิงอยู่
"ถอนหายใจขนาดนั้นข้าก็แย่สิท่านรีบไปเตรียมตัวเถอะตเองเข้าวังไม่ใช่เหรอ?"
"รู้แล้วน่า" ฉันพูดแล้วลุกออกไป เค้าเป็นองครักษ์ของฉันที่ผมแดงที่สุดและสนิทกันที่สุดเพราะเราโตมาด้วยกัน
.
.
"ลิเวีย ทำไมไม่พูดกับพ่อเลยล่ะ?" ฉัอยากจะกรอกตามองบน ก็อย่างที่เห็นแหละค่ะเค้าเป็นพ่อ(ในโลกนี้)ของฉันเอง ติดลูกสาวมากด้วย
"ท่านพ่อเพคะ ถ้าจะเรียกข้ามาเพราะเรื่องไร้สาระข้าไปนั่งอ่านหนังสือได้เป็นสิบเล่ม"
"เป็นผู้หญิงอ่านไปทำไม? ดูอย่างออเรียร์สิชมดอกไม้ร้องเพลง ใครจะมาอ่านหนังสือฝึกฟันดาบขี่ม้ายิงนกแบบเจ้า ไม่พอยังเอาแต่หมกมุ่นในวิชาเวทย์ ของแบบนั้นให้พวกจอมเวทย์ทำไปสิ"
"ท่านพ่อ!"
"ลิเวียพ่อขอโทษ"
"ชิ!" ฉันสบถออกมาอย่างไม่พอใจ จะให้ทำยังไงล่ะก็ในเมื่อใช้เวลาชีวิตแบบออเรียร์มันไร้สาระจะตายผู้หญิงอะไรช่างน่าดัดจริต เสแสร้ง
"ลิเวียเจ้าเหมือนแมาเกินไปแล้วทำไมไม่เอาส่วนของพ่อไปด้วยล่ะ?"
ใช่ค่ะ ทุกคนฟังไม่ผิดหรอก ตามนิยายดั้งเดิมลิเวียเหมือนพ่อเลยถูกมองข้าม แต่ตอนนี้เป็นฉันแล้วเลยเหมือนแม่มากกว่า
"ข้ากลับก่อนนะเพคะถ้าจะมาพูดแค่นี้" ฉันพูดก่อนจะเตีียมตัวลุก
"เดี๋ยวสิ"
"ฉันหันไปเปรยตามองเล็กน้อยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจนรู้สึกได้ ธุระจริงๆงั้นสินะ?
"ข้าต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะมาเป็นองค์หญิงที่1เหมือนเดิม"
"ไม่ต้องทำยังไงหรอกเพคะเพราะหม่อมฉันก็เป็นอยู่ถ้าท่านพ่อไม่ถูกยาเสน่ห์ ท่านแม่ไม่มียศสูงส่ง หม่อมฉันคงเป็นองร์หญิงที่สูงศักดิ์ที่สุด"
"แล้วเจอกันเพคะ" หลังจากพูดแบบนั้นฉันก็เดินออกมาทันที
ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงด้วยหรอกนะ จะว่าไป เราเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของท่านพ่อกับท่านแม่ และใช่ว่าจะไม่สงสารออเรียร์ที่ต้องกำพร้าแต่มันช่วยไม่ได่จริงๆนี่นา....
ฉันมองไปที่รูปของท่านแม่ก่อนจะถอนหายใจออกมา "เฮ้อ"
ทำไมเราต้องมาเกิเป็นนาร้ายแบบลิเวียด้วยนะ แล้วถ้าเกิด ถ้าเกิดเราเกิดเป็นออเรียร์เราจะเปลี่ยนตอนจบได้เหรอ ตอนจบที่เราอยากเปลี่ยนคืออะไรล่ะ? มันสำคัญด้วยเหรอ?
"อ่านหนังสือดีกว่า" ฉันพูดแล้วหยิบหนังสือเดินไปทางเรือนกระจกที่มักจะไปอ่านหนังสืออยู่เสมอ
ตุบ!
"ขะ ขอโทษครับ!"
"!"
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สนุกดี รู้สึกถึงการสื่ออารมของตัวละครดีค่ะ