ลืมตาตื่นขึ้นมาก็กลายเป็นนางเอกเสียแล้ว

ตอนที่ 7 : EP.6 ไม่มีใครจำคนในครอบครัวไม่ได้

"ขอบคุณเจ้ามากนะ" เฮนดริน่าพูดก่อนจะเข้ามากอดฉัน มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเนิ่นนานแล้วสินะที่ไม่ได้กอดกับคนที่เรียกว่าน้องสาว

"ข้าไปก่อนล่ะ" เฮเดรน่าพูดแล้วลุกออกไป 

ทันทีที่เธอออกไปฉันก็รู้สึกเหมือนมีแววตานึงจับจ้องจากด้านหลัง

"!"

 "คุณลูบอส...ไม่สิมาลิก้า"

"!!!"

"ไม่ต้องตกใจหรอก"

"ทำไม ท่านพี่ถึง..." ใช่คนที่อยู่ตรงนี้คือองค์ชายองค์โต ท่านพี่ ทำไมท่านถึงจำข้าได้กันล่ะ?

"ไม่เห็นยาก ไม่มีใครจำน้องสาวตัวเองไม่ได้หรอกนะ" เขาหัวเราะพร้อมเอามือวางที่ศีรษะของฉัน

"? เป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำที่ท่านจะจำข้าได้ ทำไม..."

"ตอนแรกข้าก็จำเจ้าไม่ได้ แต่พอมีคนมาบอกข้าว่าบุคลอกของคุณลูบอสเปลี่ยนไปและจากที่ฟะงจากการสนทากับเฮดริน่าเจ้าคือมาลิก้าน้องสาวข้าแน่นอน"

"ถ้าท่านพี่ฟังแล้วล่ะก็ท่านน่าจะรู้และพอเดาได้นะเพคะ"

"ใช่มั้ยล่ะ"

"ไม่ใช่เรื่องที่หม่อมฉันคือองค์หญิงรองแต่เป็นเรื่องที่หม่อมฉันตายไปแล้ว แต่เป็นเรื่องที่ท่านพี่ควรเอาใจใส่กับคนที่อยู่อย่างเฮนดริน่า"

"ข้าไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับลูกภรรยาน้อย"

"แต่นั่นไม่ใข่สิ่งที่ท่านพ่อท่านแม่และภรรยาน้อยต้องการ"

"มาลิก้าเจ้ากล้าเถียงข้าเหรอ เป็นองค์หญิงเจ้าช่างบอบบางมาครานี้เป็นคนปกติยังไม่เลิกนิสัยจองหอง"

"หม่อมฉันเป็นแบบนี้มาตลอดท่านพี่น่าจะรู้ดีที่ผ่านมาท่านพี่ขัดใจหม่อมฉันได้สักกี่น้ำ"

"ลิก้าเจ้า!" 

"..."

"ได้ เจ้าพิสูจน์สิถ้าเจ้าเข้ามาทำงานในหน่วยของข้าได้ เจ้าจะได้มีชีวิตแบบคนธรรมดา"

"เพคะ  หม่อมฉันทำได้แน่"

.

.

.

ปึก!ปัก!

ฉันชกมวยเข้าไปที่กระสอบทรายอย่างแรงสองวันมานี้ฉันอาศัยเวลาทำเรื่องแบบนี้ตลอดเพื่อให้รับกับการต่อสู้ได้ ต้้้้้องชนะ ท่านพี่ดูถูกกันเกินไปแล้ว

อันที่จริง โรงเรียนหยุดหลายวันเพื่อให้เราเตรียมตัวกับการแข่งในอีกไม่กี่ไม่กี่วันข้างหน้า

ก๊อกๆ

"ค่า"

"คุณลูบอสไปเที่ยวกันมั้ยคะ?" 

"โธ่ก็บอกให้เรียกไอไง"

"ก็มันเคยชินไปแล้วนี่ ว่าแต่ไอจะไปด้วยกันมั้ย?"

"ไปสิ รอก่อนนะขอเปลี่ยนชุดสักครู่" ฉันตอบก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนชุดเป็นกระโปรงคลุมเข่าสีดำกับเสื้อแขนยาวสีครีม 

"ไปร้านเสริมสวยกันข้าเลี้ยงเองค่ะ ไอจะได้สวยตอนแข่งขัน"

"จะบ้าเหรอ555"

.

.

.

"ว้าวสวยมากเลยค่ะ" โฮราเทียพูดพร้อมกับมองหน้าฉัน ฉันที่ทนขะยั้นขะยอไม่ไหวเลยยอมตัดหน้าม้าตามสมัยนิยม

"จริงเหรอ"

"ค่ะ ไอเวลามีหน้าม้ามันน่ารักมากจริงๆผู้ชายเห็นคงจะชอบ"

ฉันก็ว่างั้นแหละ ไม่เคยตัดหน้าม้ามาก่อนทั้งชีวิตไม่คิดว่ามันจะน่าตื่นตาแบบนี้

"ดวงตาของไอมีเสน่ห์น่ามองมาก สีเหมือนเพลิดอต"

"อัญมณีเพลิดอตน่ามองมาปแต่ที่จรองมันราคาค่อนข้างแพงจึงได้แต่มองน่ะ"

เราสองคนพูดคุยกันไปหัวเระากันไปเดินเลือกของและเสื้อผ้ากันไป ส่วนใหญ่โฮราทียเป็นคนออกเงินก็แหมฉันจนนี่นา

ฟึ่บ!

"เฮ้ย!" ฉันตะโกนขึ้นมาทันทีเมือ่ของในมือบางส่วนของโฮราเทียถูกกระชากไป และรีบวิ่งไปคว้าของพร้อมต่อสู้กับคนร้าย

"ปล่อยนะ"

ฉึบ! เสียงใบมีดปาดเข้าที่มือของฉันจนเลือดออกทำให้ฉันจงใจเขียนยันต์ด้วยเลือดขึ้น

"ชิ!" ฉันสบถออกมา ก่อนจะปาวงเวทย์ที่วาดขึ้นไปที่หัวขโมยและทำให้เขาจมลงไปกับโคลนที่พื้น

"ไอไม่เป็นไรนะคะ"

"ไม่เป็นไรหรอก แต่ว่า" ฉันพูดพร้อมยกมือขึ้นมา

"แย่แล้ว"

"ไม่ต้องตระหนกข้ารักษาเองได้"

"ให้ช่วยดีกว่านะคะ" เธอพูดอย่างเร่งรีดพร้อม หยิบยาที่สอดไว้ใต้แขนเสื้อขึ้นมาทา

"?"

"เวทย์ที่ฉันถนัดคือรักษาน่ะค่ะ ไม่ใช่เวทย์ต่อสู้แล้วไอล่ะคะ?"

"อาคมการสร้างเวทย์ เวทย์ยันต์น่ะ"

"ขริงด้วยไอเอาอันนี้ไว้ป้องกันตัวดีกว่า" โฮราเทียรีบหยิบมีดสั้นเล่มนึงขึ้นมา

"มันเป็นมีดสั้นเวทย์ สามารถลงอาคมได้ตามต้องการข้าไมาถนัดเท่าไหร่เลยให้ไอดีกว่าค่ะ"

"แต่ว่า..."

"อย่าปฏิเสธความหวังดีเลยนะคะ แล้วก็ข้ามีอาวุธมากมายแบ่งสักชิ้นคงไม่เจ็บตัว"

"ขอบคุณนะ" ฉันพูดพร้อมมองมีดสั้นสีเงิน และเขียนตัวอักษรนึงลงไป 'อาวุธ'