ลืมตาตื่นขึ้นมาก็กลายเป็นนางเอกเสียแล้ว

ตอนที่ 5 : EP.4 หัวกระแทกพื้นเหรอ?

"อะเอ่อ" 

"คือดิฉันรู้ค่ะว่ามันลำบากใจ การที่ชนชั้นกลางมาเป็นเพื่อนกับชนชั้นล่างอาจจะเสียศักดิ์ศรีสักหน่อยแต่ดิฉันไม่สนใจหรอกค่ะ ถ้าต้องเป็นเพื่อนกับชนชั้นสูงที่ชอบกดขี่และใช้งานคนอื่นคงไม่ดี..."

"อื้ม เอาสิคุณอุตส่าห์มขอเป็นเพื่อนกับดิฉันแล้ว"

"ขอบคุณนะคะ" เธอยิ้มรับ ผู้หญิงคนนี้แปลกเป็นบ้าตัวเล็กกว่าเราเยะเลย

พอมาดูดีๆแล้ว ไอสูงมากเลยแฮะซัก170ได้มั้ง แต่ผู้ผญิงตรงนี้ไม่น่าเกิน165 แต่เดิมเราสูงแค่167-168 แต่ไอเป็นผญที่ถือว่าสูงมากๆ

"ได้ข่าวว่าองค์ชายใหญ่จะมาด้วยตัวเอง"

"องค์ชายใหญ่หายดีแล้วเหีอได้ข่าวว่าทรงประชวร"

"นั่นมันข่าวปลอม เค้าไม่ได้ป่วยองค์ชสยแค่กำลัฃจัดงานศพขององค์หญิงรอง"

"องค์หญิงรองเสียแล้วเหรอ?"

"ใช่น่ะสิ องค์ชายใหญ่รักแต่องค์หญิงรองไม่เคยใยดีองค์หญิงเล็กเลยนางเสียไปเค้าคงเสียศูนย์"

"ก็จริงสวสารก็แต่องค์หญิงเล็ก"

ฉันฟังบทสนทนานั้นอย่างใจเย็น แล้วกฺเริ่มมองซ้ายมองขวาเพื่อหาใครบางคนจนพบ

...ท่านพี่ ทำไมถึงได้มีสีหน้าและแววตาซีดเซียวถึงเพียงนั้น คงไม่ใช่เพราะข้าสินะ

"องค์ชายใหญ่เสด็จ!" ทหารเอ่ยพร้อมกับที่ท่านพี่ก้าวขึ้นไปบนเวที

"สวัสดีนักเรียนในปีการศึกษาใหม่ทุกท่าน จะว่าไปโรงเรียนเปิดได้เป็นเดือนพูดแบบนี้คงจะแปลก ก่อนอื่น..."

"...ข้าต้องขอบคุณทุกท่านที่มาเรียน การคัดเลือกหน่วยสืบราชการลับมาถึงแล้ว อีก1สัปดาห์ต่อจากนี้ทุกคนต้องสู้กันเองเพื่อแบ่งคลาส คนที่มีระดับคลาสs-aเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์ ได้เข้ารับการทดสอบเป็นหน่วยสืบราชการลับ" เขาเพูดด้วยน้ำเสียงดุดันแต่แฝงไปด้วยความเย็นชา จนฉันขนลุก

"เดี๋ยวเพคะ!" เสียงใสดังขึ้นกลางงานเต้นรำอันเงียบกริบ

"มีอะไรรึ? องค์หญิงเล็ก" ท่านพี่เอ่ยถามเฮนดริน่า น้ำเสียงเย็นชาขนาดนี้ไม่คุ้นเอาเสียเลย

"การทดสอบแบ่งคลาสถ้าเกิดมีคนตายขึ้ตมาจะทำยังไงหรือเพคะ?"

"กลัวเหรอ? ถ้ามีคนตายก็ปล่อยให้ตายถึงอย่างไรทุกปีก็มีคนตายอยู่แล้ว แต่เจ้าไม่ตายหรอกเพราะคนที่ฆ่าเจ้าแน่นอนต้องถูกตัดคออยู่แล้ว"

"!!!"

ฉันเห็นเฮนดริน่าเบิกตาโตสีหน้าซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัดหลังจากฟังคำของท่านพี่จบฉันเลยขอปลีกตัวจากโฮราเทียและเดินออกมาแทน

"นี่!"

"!!!"

ฉันเบิกตาโพลงเมื่ออยู่ๆมีผู้ชายคนนึงโผล่มาด้านหน้าฉัน สีหน้าเค้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาสีดำผมสีดำ เหมือนซาตาน

'ผู้ชายที่ให้ความรู้สึกเหมือนปีศาจชอบเข้าใกล้และทำร้ายฉัน'

พอนึกถึงเนื้อความในไดอารี่ได้ฉันเลยหันหลังแล้วเดินหนี

หมับ! เขาคว้าแขนฉันแล้วกระชากจนฉันไปชนกับแผงอกกว้างและใบหน้าของฉันกับเขาใกล้กันจนจมูกจะชิดติดกัน

"ไอเจ้าเดินหนีข้าทำไมยังเมินกันอีกเจ้าทำอย่างกับเจ้าจะข้าไม่ได้"

ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆๆ 

"คะคือข้า..."

"ทำไมเจ้าพูดไม่เพราะกับข้า ข้าแย่มากเหรอถึงไม่คู่ควรที่เจ้าเรียกข้าว่าอัลฟิน?"

อัลฟิน? บุตรชายท่านเบิร์คน่ะรึ เค้าชอบชนชั้นล่างเนี่ยนะ?

"นี่เจ้าหัวกระแทกพื้นรึไง?"

"ชะ...ใช่" ฉันพูด ก่อนจะรีบผละออก

"ทำไมล่ะ?มีคนรังแกเจ้าอีกแล้วรึไง?" หมายความว่าไง? ที่ผู้ชายคนนี้พูด สาเหตุที่ไอถูกรังแกคือเขาเหรอ?

"ค่ะ คือข้าสูญเสียความทรงจำ"

"เหรอ..." เขาพูดก่อนจะปล่อยมือจากฉันเป็นช่วงเวลาให้วิ่งหนีออกไป

"ว้าย!/!!!" จนเผลอวิ่งชนผู้ชายคนนึงตรงหน้าทำให้เขาเซจนล้มทักฉัน