ตอนที่ 4 : EP.3 องค์หญิงก็คือองค์หญิง
"ยัยนั่นเป็นอะไร ใจกล้าขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใหร่?" เสียงนินทาดังขึ้น
"นั่นสิ แววตาแบบนั้นมันอะไรกัน?"
คำพูดพวกนั้นถูกยุติลงด้วยการเริ่มสอนของอาจารย์ แต่กลับมีแววตานึงมองออกไปนอกประตูพรางเริ่มคิดบางอย่างขึ้น
.
.
.
ที่นี่คือห้องของไอสินะ ตามหนังสือที่อ่านคนปกติใช้นามสกุลเรียกกันเว้นให้ึนสนิทกันจริงใช้ชื่อจริงเรียกสินะ
ดูจากสภาพห้องแล้วคงจนมากๆ เป็นพวกชนชั้นล่างที่โชคดีจริงๆ แต่ก็น่าสนุกดีการทำให้คนยอมรับตัวตนของเราผ่านร่างของชนชั้นบ่างแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ฉันนั่งลงบนเก้าอี้เก่าๆและมองหนังสือบนโต๊ะ ไดอารี่เหรอ? โชคดีชะมัด
'ดูเหมือนในห้องจะไม่มีคนชอบเราเลย'
'สามสิบคนเป็นชนชั้นสูงก็26แล้ว'
'เราก็แค่ชนชั้นล่าง ดูเหมือนคนที่ไม่ระแกเราจะมีแค่สามคนคือผู้หญิงที่มาจากชนชั้นกลาง ผู้ชายเงียบๆข้างหน้าต่างแล้วก็องค์หญิงเล็ก'
'อยากตายจัง ทำไมเราต้องเจออะไรแบบนี้อเสมอ ฆ่าตัวตายซะเลยดีมั้ยนะ:('
ผู้หญิงคนนี้อ่อนแอชะมัดเลย ดูเหมือนจะทั้งซื่อทั้งโง่ สร้างศัตรูไว้เยอะแยะโดยไม่รู้ตัวสินะ
พอคิดแบบนั้นเสร็จฉันเลยเริ่ทฝึกเวทย์มนตร์ที่ผ่านมาเพราะท่านพี่ห้ามไว้แล้วร่างกายก็ดันอ่อนแอแต่ตอนนี้ไม่ใช่ ตำราเวทมนตร์กว่าร้อยเล่มที่เคยอ่านมาอยู่ในหัวหมดแล้ว การกเกิดมาพร้อมพรสวรรค์พระเจ้าน่ะมีตาจริงๆ
ก๊อกๆ
"คะ?" ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูห้อง
"..." เขามองหน้านิ่งก่อนจะยื่นจดหมายมาให้
"อาจารย์ฝากให้คุณ พรุ่งนี้จะมีการจัดงานเลี้ยงคนจากราชวงศ์จะมาด้วยเค้ากำชับให้คุณมาให้ได้" เขาพูด
ดวงตาคู่นั้นเหมือนซ่อนบางอย่าง ผมสีขาว ตาสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าขาวสะอาด เขาคือคนที่ไม่ดูถูกไอสินะ ผู้ชายริมน้ำต่างคนนั้น
"ขอบคุณนะคะ" ฉันพูดแล้วหยิบจดหมายนั้นขึ้นมา
"!" เหมือนเขาจะตกใจกับการกระทำของฉันเลยถอยหลังหนีไปก้าวนึง
"ไม่เป็นไรครับ..." เขาหันหลังไปแต่ก็ยังปรายตามองมาแวปนึงก่อนที่จะพูดต่อ
"...ผมขอแนะนำให้คุณลูบอสแต่งตัวดีๆก่อนจะมาเปิดประตูดีกว่านะครับ"
"?" ตะกี้เหมือนเขาหน้าแดงหน่อยๆเลยแฮะ ชุดเราโป๊เหรอก็ไม่นะถึงจะไม่เคยแต่งแบบนึ้แต่แค่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นเอง นี่เค้าเขินเหรอ?
.
.
.
"อ่า..." ฉันมองเสื้อผ้าแบบเศร้าๆเล็กน้อย ไม่เก่าก็ไม่สวย ไม่สวยก็ขาดหลุดรุ่ย
"ไม่เคยเจิเรื่องแบบนี้เลยแฮะ" ฉันพูดพร้มอกับค่อยๆเขียนตัวอักษรลงบนอากาศจนเป็นตัวอักษรสีน้ำเงินปรากฏบนอากาศและผลักลงไปบนเสื้อ
"สวย" ฉันพูดพร้อมหยิบมันขึ้นมาและมองรายละเอียดของผ้าที่ถูกเวทย์ยันต์ทำให้สวยสะอาดงดงามแบบไม่เคยเป็นมาก่่่่อน
ใช่แล้วล่ะ เวทย์ที่ฉันศึกษามาสิบปีก็คือเวทย์เขียนยันต์เพราะเวลานอนอยู่บนเตียงเฉยๆมันไม่ดีเลยเอาแต่อ่านหนังสือรู้ตัวอีกทีก็สามารถเขียนยันต์และประดิษฐ์เองได้แล้ว ฝึกจนเชี่ยวชาญเหมือนพรสวรรค์ด้านการใช้เวทย์ของฉันจะยังไม่หายไป
.
.
.
ฉันมองรอบๆให้ตายสิเดินไปตรงไหนดี มีเกาะกลุ่มกันเป็นก้อนๆ ให้เรามาทำอะไรเนี่ย?
"เอ่อ..."
"?" ฉันหันไปตามเสียงเรียก
" ฉันชื่อโฮราเทีย เบอร์วินค่ะ เป็นชนชั้นกลางเฝ้ามองคุณมานานแล้ว ไม่ทราบว่า..."
"ว่าอะไรเหรอ?"
"ว่า...เป็นเพื่อนกันได้มั้ยคะ?!"
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
