ตอนที่ 1 : Ep.1 อดีตที่ไม่มีวันหวนคืน
"เฮือก!" รอยแผลในอดีตไม่มีวันหวนคืนแต่ทำไมฉันยังจมปลักอยู่กับฝันเดิมๆ
"เมลอนแกเป็นไรอะ?!" ผู้หญิงสวมเสื้อยืดกางเกงวอร์มหน้าหวาน ผมยาวประบ่าถามคนที่นอนอยู่บนเตียงซึ่งเพิ่งสะดุ้งเมื่อสักครู่
"เปล่า เราไม่ได้เป็นไร" เธอตอบปฏิเสธก่อนจะลุกขึ้นมาลากหน้าล้างตา
พวกเขาสองคนอยู่หอนอกมหาวิทยาลัย เป็นรูมเมทกันอีกทั้งทั้งคู่ยังเรียนคณะอักษรศาสตร์ สาขาภาษาจีน ด้วยกันทั้งคู่
"แกเป็นแบบนี้บ่อยมากเลยนะเว่ย ตั้งแต่ที่ฉันรู้จักกับแกมาแกก็เป็นแบบนี้ตลอดอะ"
"ก็แค่เรื่องเก่าๆ" เมลอนบอกปัดก่อนเดินออกมาจากห้องน้ำ
"แต่เล่าให้เราฟังไม่ได้เลยเหรอไหนแกเคยบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันไง"
เธอเงียบเพราะคำตัดพ้อของเพื่อนครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา
"เมื่อก่อน เราเคยมีคนที่ชอบ..."
หลายเดือนก่อน
"อะ ถือว่าเป็นน้ำใจ" ฟิวเจอร์พูดพร้อมยื่นดอกไม้ให้อิงดาวในวันปัจฉิม
เมลอนมองภาพนั้นอย่างเจ็บใจ เธออาจจะสู้อิงดาวไม่ได้ในหลายๆอย่างแต่ถ้าเป็นเรื่องความรักเธอสู้อิงดาวได้แน่นอน แต่ทำไมเขาถึงให้ดอกไม้อิงดาวล่ะ?
นั่นคือสิ่งที่เมลอนคิดโดยเธอไม่รู้เลยว่านั่นมันแค่การให้ตามมารยาทกับเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมานานแค่นั้น
แต่เธอกลับคิดไปมากมายว่าฟิวเจอร์ชอบดาวและดาวก็ชอบฟิวเจอร์ ผู้หญิงอย่างดาวไม่มีข้อดีอะไรสักอย่าง พูดก็มาก ชอบโกหก ไม่ได้สวยมากหน้าตาก็แค่ใช้ได้ ถ้าเทียบกันแล้วเธอเหนือกว่ามาก แต่ของๆเพื่อนจำต้องปล่อยมือหลังจากวันนั้นเมลอนไม่เคยติดต่อกับทั้งอิงดาวและฟิวเจอร์เลย
.
.
.
"แสดงว่าแกจะบอกว่าเพื่อนแกที่ชื่ออิงดาวคนนี้เนี่ย ชอบกับคนที่แกชอบแล้วตอนนี้เป็นแฟนกันอะเหรอ?" มิวนิคถามพร้อมเบิกตากว้าง
"คิดว่างั้นอะแต่ก็ของเพื่อนเราไม่อยากแย่ง"
"เห้ย! ทำแบบนี้ไม่ถูกนะแกชอบคนที่ชื่อฟิวเจอร์ มาตั้งนานแล้วก็ควรที่จะแบบเสียสละให้แกดิ" มิวนิคดูอินมากกับเรื่องราวของเมลอน
"พอเหอะ ดาวเค้าคงไม่รู้ว่าเราชอบฟิวเจอร์"
"ไม่เป็นไรนะแก เดี๋ยววันนี้เราไปเที่ยวกันฉันเลี้ยงแกเอง"
.
.
.
ผู้ชายสูงประมาณ175เดินอยู่แถวถนนในมือพิมพ์ส่งแมชเสดราวกับกำลังรอใครอยู่
"ฟิวเจอร์" เสียงแหลมของหญิงสาวเรียกเขา
"ดาวกว่าจะมา เป็นไงเรียนบริหาร บริหารจุฬาใช่เลยนะใครจะติดได้"
"เล็กน้อยๆ จิ๊บๆ" พวกเขาสองคนเดินคุยกันจนไปหยุดที่หน้าร้านอาหาร
"แล้วเป็นไงแกเรียนมอเดียวกับเมลอนได้เจอกันยัง?"
"ยัง"
"อะไรวะ? เปิดเทอมมาจะเดือนละยังไม่เจอกันอีกเหรอแกนี่มันทำงานช้า"
"ช่วยไม่ได้นิ ไหนมึงบอกช่วยกูก็รอความช่วยเหลือจากมึง"
"เมลอนเดี๋ยวนี้เป็นไรไม่รู้ เราไม่ค่อยได้คุยกันหรอก"
"ช่างแ*ง อนาคตได้แน่ๆ"
"พูดอย่างงี้มาตั้งแต่วันปัจฉิมละกี่เดือนแล้วชาติหน้าผ่านไปมึงก็ไม่คืบหน้าเชื่อกูดิ" ดาวพูดพร้อมทำท่าทางกวนประสาท
นึกย้อนไปตอนวันปัจฉิม เป็นฟิวเจอร์ที่ขอให้ดาวช่วยจีบเมลอนเธออุตส่าห์รับปากเพราะรู้ว่าเมลอนเองก็ชอบฟิวเจอร์แต่ที่ไหนได้หลังจากนั่นเมลอนก็ขาดการติดต่อแค่คุยยังไม่ได้คุยเลยโธ่
หลังจากกินข้าวเสร็จทั้งคู่ก็แยกย้ายกัน
"อย่าลืมล่ะ ช่วยตัวเองซะไม่งั้นใครก็ช่วยแกไม่ได้ระวังจะมีแมวตัวอื่นมาขโมยปลาย่างไปนะจ้ะ"
"รู้แล้วน่า นี่แกจะไปไหนต่อ?"
"ไปหาผู้ชาย ผู้ชายที่ไม่ได้เป็นแบบแกอะนะ"
"มึงก็พูดแบบนี้ตลอดแต่ไม่เคยหาแฟนได้สักคนอย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึงแค่แกล้งพูดไปงั้นน่ะ"
"เอิ่ม อนาคตต้องมีแน่ เผลอๆมีก่อนมึงจะเริ่มจีบเมอีก" ดาวตะโกนกลับมาแล้ววิ่งไปทางบันไดที่เชื่อม กับบีทีเอส
ฟิวเจอ์ส่ายหัวอย่างเหนื่อยๆ นี่เขาจะทำยังไงให้เมลอนชอบเขา?
เขาเดินไปตามทางเดินเรื่อยๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขานัดเจอกับอิงดาวหลังจากแยกย้าย เพราะดาวชอบพูดไม่รู้เรื่องมันน่าจะเป็นเหตุผลหลักที่ดาวยังไม่เคยมีแฟนเลยสักคนแม้แต่คนคุยก็ยังไม่มี ปากชอบพูดว่าอยากได้แฟนแต่พอมีคนมาจีบก็ปฏิเสธเรียบ
เขาเดินมาจนถึงหน้าร้านขายหนังสือดวงตามัวแต่จับจ้องกับหนังสือซึ่งมีหน้าปกเขียนว่าวิธีจีบสาวให้ติด
"ฟิวเจอร์..." เสียงใสดังมาจากข้างหลังพอหันไปก็พบกับคนที่รู้จักกัน
"เมลอน?"
"แกมาทำอะไรที่นี่เหรอ?" เธอเป็นฝ่ายถามขึ้นก่อน
"อ้อ มานัดกินข้าวแล้วก็เลยเดินเล่นต่อ"
"กับดาวเหรอ?"
"ใช่" เขาตอบ คำตอบนั้นมันทำให้รู้สึกราวกับมีความเจ็บปวดทิ่มแทงที่ขั้วหัวใจ บางทีแม้จะผ่านมานานแล้วแต่เมลอนก็ยังลืมฟิวเจอร์ไม่ได้ การที่เธอคิดว่าฟิวเจอร์ชอบดาวคงมีแต่สิ่งเลวร้ายที่โถมมาใส่เธอจริงๆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
