คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นกับเจ้าชายอย่างผม(นิชิโนะ ฮารุกิ)
………………………………………….
สวัสดีครับ ผม นิชิโนะ ฮารุกิ ผมเป็นคน ที่เงียบๆ แต่ทำไมถึงมีแฟนคลับ เหอๆ เอาเป็นว่า ผมหล่อแล้วกันนะ
(ไม่ค่อยหลงตัวเอง(น้อย)เหมือนนางเอกเลย พระเอกของเรา : ADia)
“ฮ้าว........ตอนเช้าๆนี้ อากาศเย็นจังเลยแฮะ!!”วันนี้เป็นอีกวันที่ต้องไปโรงเรียนที่แสนจะน่าเบื่อผมก็เดินไปโรงเรียน ด้วยความเซง อย่างนี้ของผมทุกวัน แต่วันนี้มัน....จะว่าเป็นพระเจ้าส่ง หรือ นรกสั่งไม่รู้ทำให้ผมต้องอารมเสีย แต่เช้า(ความจริงไม่เช้าหรอ นี้ก็สายแล้ว- -”)
กริ๊งกอง กางกอง(เสียงออด โรงเรียนผมง่ะT_T)
ตึง!! โครม!!
“โอ้ย...”..“ว้าย...” ผมงี้ล้มหน้า(หล่อๆ)ของผม เกือบ จูบกับพื้น ว้ายหรอ...-_-“ ซวยแล้วเสียงใครน่ะ?? อ่อเห็นแล้วตัวการ ผมงี้ อารมเสียมาก เมื่อรู้ว่าเสื้อผมเลอะ- -“ ก็มันเป็นเสื้อที่ คุณแม่ซื้อให้ก่อนท่านจะไป อเมริกา นิ
ผมกระชากคอเสื้อของคนที่ ทำให้ผมล้ม
"นี้...เธอ เดินไงน่ะ ตาบอดหรอ เห็นคนยืนอยู่วิ่งมาชนได้ไง ชดใช้มาเลย รู้ป่าวเสื้อฉันน่ะมันแพงขนาดไหน" ผมพูดด้วยความ อารมเสียกับคนที่ไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ
"ถ้าเสื้อนายมันแพงมาก แล้วนายจะใส่ไปทำไมละ" ว่าไงนะ ยัยนี้!! ไม่ให้ใส่ แล้วจะให้ฉันเดินแก้ผ้ามาโรงเรียนหรอ??
"ยัยโง่!! ถ้าฉันไม่ใส่แล้วจะให้เดินไม่ใส่เสื้อเข้ามาให้โรงเรียนหรอ"เป็นไงละเจอผมด่า เข้าให้ แต่มันรู้สึกแปลกๆแฮะ?? ผมรีบปัดความรู้สึกอย่างนั้นแล้ว พูดออกมาว่า…
"ฝากไว้ก่อนนะ ถ้าฉันเจอเธอเมื่อไหร่ เธอไม่รอดแน่!!" ถ้าพระเจ้ามีจริงขออย่าให้ผมเจอยัยนี้ อีกเลย สาธุ!!
แล้วผมก็รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นเลย
“ว๊ากกกกกกก สายแล้ว”
แอ๊ก...(เสียงเปิดประตู แบบ ผู้ดี)
ตามติดด้วยเสียง
“กริ๊ดดดดดดด ฮารุกิคุงมาแล้ว” นี้เรา ฮอทขนาดนี้ตั้งแต่เหมื่อไหร่กันน้า....
ขณะที่ผมคิดเพลินๆ แล้วนั้งลงบนเก้าอี้ของผม
“ฮะ...ฮารุกิ คุงทำการบ้านเสร็จ หรือยังจ๊ะ?” เสียงหวานๆของรองหัวหน้าห้องทำผมขนงี้ลุกเลยอะ
แล้วพอรอหัวหน้าห้องพูดจบ ยัยริกิ (หัวหน้า แฟนคลับ ฮารุกิ) ก็ลากเธอออกไปนอกห้อง ไม่บอกก็คงรู้ว่า ยัยรองฯ โดนรุมตีแน่นอน ในเมื่อผมเป็นตัวการ(มั้ง) ผมจึงลุกออกจากที่นั่ง แล้วไปนอกห้อง
ตุบๆ เพี้ยๆ “ว๊าย...อย่านะ” อย่างที่ผมกะ(คิด)ไว้ไม่ผิด
“ นี้!! พวกเธอทำไรกันอยู่น่ะ”ผมพูดด้วยท่าทีที่ (คิดว่าเท่ห์)เย็นชา สุดๆอะ
“ฮะ...ฮารุกิคุง..” ยัย อายะ อุทานขึ้น หน้าเธอซีด อย่างเห็นได้ชัดเลย
“อ่อ..พวกเราแค่มาคุยธุระกันนิดหน่อยน่ะ” ยัย มาริโกะพูด - - เนี้ยนะ นิดหน่อยของพวกเธอ ยัยรองฯนี้ เสื่อผ้าขาดซะขนาดนั้น
“นี้หรอ ที่พวกเธอเรียกว่าธุระน่ะ”-_-“ ผมคงรับไม่ได้ถ้านี้ผมเป็นต้นเหตุ
“กะ...ก็ ฮารุกิคุงอะ พวกเราเห็นยัย นี้ไปกวนใจเธอเราก็เลย...” ยัย ริกิพูดยังไม่จบนะ ผมเลยต่อก่อน
“ฉันไม่ได้ ร้องขอความเห็นใจ พวกเธอ เพราะงั้นพวกเธอไม่ต้องมายุ่ง”….ไม่มีความ ใยดีจากผมอีกต่อไปแล้ว
“กริ๊ดดดดดดดดดด ฮารุกิคุง โมโห แล้วน่ารักอะ อย่างนี้สิพวกเราถึงรักเธอ”เอ๊ะ!!! พวกนี้บ้าหรือป่าวฟร่ะ ไม่สนแล้ว จากนั้น ผมก็พารองฯไปห้องพยาบาล โดยมีเสียง กริ๊ด จาก สาวๆตามมา(เรื่องมันแน่อยู่แล้ว)
.........ผ่านไป 20 นาที...........
หลงัจากที่ผมพายัย รองฯ ส่งห้องพยาบาล ผมก็กลับมาที่ห้อง
แอ๊ก....ผมเปิดประตูเข้ามาในห้อง อ๊ะ..นี้ คาบโฮมรูมแล้วหรอ??
“อ้าว!! นิชิโนะ คุง ไปนั่งที่ได้แล้ว ครูจะหักคะแนนเธอละนะ เพราะเธอมาเข้า โฮมรูมสาย ”อาจารย์ นิชิมูระ(อาจารย์ ประจำชั้น)บอกผม ช่างเถอะมันก็สมควรแล้วละ...
“อะไรกันค่ะครู? ครูเองก็เพิ่งเข้ามาไม่ใช่หรอค่ะ”เสียงสาวๆในห้องของผม…
“....” ไร้...การตอบรับจากผม
“นั้นสิๆ ครูจะหักคะแนน ฮารุกิคุงไม่ได้นะ” พวกนี้แสดงละครกันเก่งจริงนะเนี้ย แค่นี้คนก็ดูรู้ ผมก็คือ เจ้าชายของห้องเลยก็ว่าได้
“okๆ ครูจะไม่หักคะแนนเธอก็ได้ เอาละๆนิชิโนะคุง ไปนั่งที่ได้”ครูพูดด้วยความ อารมเสียสุดๆ
“คราฟผม” แต่ผม อารมดีสุดๆที่มีสาวๆเป็นองครักษ์
แล้วผมก็นั่งที่ของผม
อยู่ๆผมก็นึกถึงเหตุการณ์ช่วงเช้า (ความจริงสายมาก) ผมไม่เคยได้เถียงกับสาวคนไหนเลย ไม่สิไม่มีใครกล้าเถียงผมอะ อะไรกันความรู้สึกแบบนี้
ปัง!! ผม สะดุ้งเพราะ เสียงเปิดประตู (แบบว่ามันดังมากๆ สามารถทำให้หูแตกได้)
เอ๊ะ!!! ยัยนี้หน้า ตาคุ้นๆแฮะ!! เอ๊ะ.......หรือว่า ไม่นะ.....
................................................................................................................................................
ความคิดเห็น