คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : นางฟ้าที่แสนดีหายไป ตอนที่ 2 (จบตอน)
………..
อะ...อะไรน่ะ..มะ....เมื่อกี้ ฉะ....ฉันโดนตบหน้าหรอ...มันเริ่มเจ็บๆแฮะ? จริงสิ ลืม สนิทเลย ฉันมีกระจกนี้นา ฉันเลย ล้วงลงไปหากระจกในกระเป๋า(ถ้าเป็นโรงเรียนฉันนะ ครูเห็นถูกโยนออกจากโรงเรียนแน่ แต่ไม่ตัวห่วงที่ถูกโยนน่ะไม่ใช่กระจก แต่เป็นฉัน - - : Adia)
อ๊ากกกกกกกกกก..นะ...หน้าฉันหรอนั่น เป็นลายมือเลยอะ -*-
“นี้เธอทำอะไรกับฉัน!!!!” น้ำตาฉันมันจะไหลแล้วอะ
“ทำอะไรน่ะหรอ?........ก็ให้รางวัลเธอไง ที่กล้าดียังไงมายุ่งกับเจ้าชายของพวกเรา”ตอนนี้ความรู้สึกของฉัน เริ่มโมโหแล้วก็ใกล้หมดความอดทนกับ ยัยปีศาจนี้แล้วด้วย
ปัง!!!! เสียงประตูที่ดาดฟ้าถูกเปิดออก
“เฮ้....ริกิ”เสียงใส่ๆของคนเปิดประตู พูดถามยัยปีศาจ
“ไง.......ริกิทำไรอยู่?”ตามด้วยเสียงหวานๆของคนที่เดินตามมาก พวกนั้นมากันทั้งหมด 4คน ถ้ารวมกับยัยปีศาจที่อยู่ตรงหน้าฉันด้วยก็ 5คน ฉันคิดว่าเสียง หวานๆ ใสๆ น่ารักอย่างนี้ ตั้งกลุ่มนักร้อง อย่าง วง Baby V.O.X ได้เลยนะเนี้ย หุหุ ทั้ง หน้าตา เสียง โอ้ว... เพอร์เฟค
“แค่...จะสั่งสอนยัย(หน้า)จืดนี้สักหน่อยอะ”หานี้เธอว่าใคร? ยัย(หน้า)จืดน่ะ คงไม่ใช่ฉันแน่นอนเพราะ ฉันน่ะหุ่นออกจะดี ชิชิ
(แหมๆไม่ค่อยจะหลงตัวเอง(น้อย)จริงๆนะ : Adia )
แล้วเมื่อกี้ บอกว่ารางวัล ชิชิ ไหงกลายเป็น สั่งสอนได้ล่ะ?
“นี้...ไหนๆก็จะสั่งสอนเขาแล้ว ขอพวกเราแนะนำตัวหน่อยแล้วกันนะ”พอ คน1ในนั้นพูด แล้วหันหน้ามาทางฉันแล้ว ยิ้มแบบ แหยๆให้
“เธอน่ะ..เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี้ใหม่ใช่ไหม?”ฉันพยักหน้าเล็กน้อย (หมายถึง ใช่แล้วจะทำไม) แบบว่ามีมารยาทในการฟัง 55+(เกี่ยวกันตรงไหนหว่า)
“งั้น เธอคงยังไม่รู้สถานะตังเองละสินะ?”สถานะหรอ รู้สิ นักเรียนไง ยัยโง่ ก็เห็นกันอยู่ว่าใส่ชุดนักเรียก เฮ้อ....เด็กสมัยนี้ ชอบถามอะไรโง่ๆ
(เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น - - : Adia )
“เธอรู้ แล้วใช่ไหมว่า ฮารุกิคุงน่ะ เป็นของพวกเรา เธอเพิ่งเข้ามา อย่ามาตีสนิทมากจะได้ไหม?” ผู้หญิงอีกคนในกลุ่มกระแทกเสียงใส่ฉัน ทำให้ฉันสะดุ้ง หลังติดกับกำแพงที่ ยัยปีศาจริกิ พลักฉัน
“ฉัน รองหัวหน้า ชมรมแฟนคลับ ฮารุกิ ”มีแต่พวกบ้าๆทั้งนั้นเลยที่ เป็นปีศาจ เป็นเจ้าชาย T_T
“ฉัน คือ อาซาโนะ มาริโก๊ะ หรือ มาริน อยู่ห้อง 4-A ที่เพื่อนๆพากันเรียก แต่ฉันไม่ได้ใจดีอย่างที่เธอคิดหรอกนะ”ใครๆ ใครคิดว่าเธอใจดี ชิชิ หลงตัวเองชะมัด
( แล้วมันเหมือนใครกันนะ คุ้นๆแฮะ : Adia )
แต่หน้าจะเรียนเก่ง ชิชิ 4-A ฉันอยู่ 4-B หุหุ
“ต่อมา ฉัน ซายากะ ยูมิ ห้อง 4-A”อีกคนพูดขึ้น ฉันก็ไม่อยากรู้เท่าไหร่หรอก แต่รู้ไปก็ดีเหมือนกัน จะได้ สาปแช่งถูก 555+
“ฉัน คือ โทคิวะ มายะ ลูกสาวประธาน บริษัท โทคิจิ ยินดีที่รู้จัก” ลูกสาวประธาน บริษัท เชียวไม่น่าละ ดูดีเป็นบ้าเลย
“แต่อีกไม่นาน ถ้าเธอทำเรื่องไม่เป็นเรื่องละก็ เธอเตรียมตัวหาที่เรียนใหม่ได้เลย” เสียอย่างเดียว ปากเสีย ชิชิ
“เอาละ...สุดท้ายฉัน ซูซูกิ อายะ ลูกสาวประธาน บริษัท ซูซูกิ กรุ๊ป ”นี้ก็คงเหมือนกับ ยัยมายะ ละสิ(ปากเสีย เหมือนกัน)
“ไหนๆเธอ ก็มาอยู่ที่โรงเรียนนี้แล้ว ยังไงก็ตั้งใจทำในสิ่งที่หวังไว้นะ ^_^” เอ๋? เมื่อกี้ ฉันฟังผิดหรือป่าว ยัยนี้ ไม่เหมือน ใน 4คนนั้นเลยอะ
“อ้าวๆ ไหนๆก็แนะนำตัวกัน เสร็จแล้วทุกคน ฉันขอ ต่อจากที่ค้างไว้นะ” ยัย ริกิ พูดจบก็เดิน มาตบหน้าฉันเป็นครั้งที่ 2
“โอ้ย!! เจ็บนะเฟ้ย” จากนั้น 3คนตามมาก็ รุมตบฉันอะ เอ๋! 3 คน แล้วอีกคนละ ขณะที่ ฉันโดน รุมอยู่ อายะ ไม่เข้ามา ช่วยพวกนั้นตบ แต่กลับ หันหน้าไปทางกำแพง อีกฟากของดาดฟ้า แล้วทำอะไรก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ฉันเริ่มโมโห แล้ว ฉันก็เลยใช้ วิชาที่ เรียนมาจาก พ่อ? (ขอเซนเซอร์ ภาพ การต่อสู้ ที่หาดูยากมาก)ไม่ถึง 5 นาทีหน้าตาของพวกที่รุมฉัน ดูไม่ได้เลย (อ่อ! ลืมบอกอะ ว่านางเอกของเรา เรียน คาราเต้ ได้ สายดำ ชนะเลิศระดับ ประเทศ หุหุ แต่พวกนั้นรอดได้ก็ถือว่าบุญแล้ว : Adia )
“อะ..อะไรกัน” เสียงของ อายะ บนขึ้น แต่ฉันหูดี(ได้ยิน) แล้ว อายะก็วิ่งลงไปจาก ดาดฟ้า เหลือแต่ พวกยัย พวกนี้ แค่ 4คน ที่ สภาพดูไม่ได้เลย
ฉัน หัวเราะอย่าง สะใจ
“ไง พวกเธอ..ดูสิสภาพดูไม่ได้เลย นิ” ฉันยิ้มแบบ แหย่ๆไปให้พวก นั้น
“กะ...แกฝากไว้ก่อนเถอะ แล้วฉันจะเอาคืนเป็น 10 เท่า” โอ้ว!!!! อย่าฝากนานนะ ฉันไม่ใช่ ธนาคาร 555+
ปัง------ พวกนั้นเปิดประตู เพื่อออกไป คงไม่ต้องบอกนะว่าไปไหน ห้องพยาบาลไง พอพวกนั้นออกไปหมด ฉันต้องถอนหายใจทันที
“เฮ้อ...นี้หรอ วันแรกที่ฉันมาเรียนที่นี้ก็มีเรื่องเลย แล้วมารุ(ลูกพี่ลูกน้องของฉัน)อะ ไปอยู่ที่ไหน เฮ้อ.....แล้ววันนี้ ฉันจะนอนไหนละเนี้ย ”โถ่ พ่อนะพ่อ น่าจะบอกก็ยังดีว่า เรียนห้องไหน ชิชิ
ขณะที่ฉัน นั่งเหม่อมองฟ้า..........ฝืนใจไม่ยอมให้หาว ฉันรอจะคุยกับเธอ.....(เฮ้ยๆมั่วแล้ว ใครแต่งเรื่องนี้ฟร่ะฉันจะฆ่ามัน แง้...ทำให้ฉันอาพับ ตายซะ)
(ok เอาใหม่ก็ได้ ไม่ยากจะเถียง ชิชิ ไร้สาระ: Adia )
ขณะที่ ฉันนั่งเหม่อ เสียงที่พระเจ้าส่งมา ก็ดังชึ้น
Zutto zutto itakute
tsuki atte kurete Nee arigatou
Motto suki ga hito tsuyoku dakishimenasai to
Yuki wa furu yo (เสียง โทรศัพท์ เพลง meri kuri ของ BoA)
เอ๋! เบอร์ใครอะไม่คุ้นเลย
“ฮโล..”
“อ๊ะ.. มาอิใช่ไหม”
“เอ๋ !?! พ่อหรอ” อ้าว ถ้าเบอร์ พ่อ ทำไมไม่โชว์ หว่า หรือ มือถือ เราพัง อ๊ากกกกกไม่จริง อุสาห์ ต่อราคาเจ้าของร้านแทบตาย - - เหอๆ ต้องถามๆ
“พ่อ เปลี่ยนเบอร์หรอ” ขอร้องพระเจ้า อย่าใช่เลย อุสาห์ ต่อ(ราคา)แทบตาย
“ไม่ใช่หรอก พอดีแบตหมด เลยใช้ โทรศัพท์ ที่สำนักงานโทรหาน่ะ เป็นไงบ้างละ?” ฉันเงียบก่อนจะตอบพ่อ
“ก็ดีค่ะ เพื่อนที่นี้หน้ารักมากๆ” เรื่องอะไรว่าฉันจะบอก พ่อเรื่อง ทะเลาะกันในโรงเรียน พ่อรู้มีหวัง ฉันถูกย้ายโรงเรียนไป อเมริกา แน่
“ว่า แต่ มารุ อะพ่อ เธอเรียนห้องไหน? จะได้ตามหาถูก” ฉันถามพ่อ
“เออ...เรื่องนี้พ่อก็ไม่รู้เหมือนกันนะ คือ พ่อลืมถามง่ะ เหอๆ” เหอๆงั้นหรอ - -
“แล้วทำไงละพ่อ” ฉันจริงจังมากเลยนะ ไม่งั้นมีหวังได้นอนเกาะ ( เกาะกลางถนน) แน่
“ลองไปถาม อาจารย์ ฝ่ายปกครองดูสิ ” เออ.....จริงสิ!!! ลืมสนิท เลย 555+
“แค่นี้ก่อนนะ พ่อ บายค่ะ”
“ดะ...เดี๋ยว” ตูดๆๆ
“ในที่สุด พระเจ้าก็เข้าข้างคนสวย 5555+ ”ฉันตะโกน ออกมาสุดเสียง
แล้วก็เดิน ลงมาจากดาดฟ้า
.....................................................................................................................
ความคิดเห็น