คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นางฟ้าที่แสนดีหายไป ตอนที่ 1
ไม่จริงอะ - - ฉันต้องฝันไป อ๊ากกกกกกกก ปีศาจอย่างหมอนั้น กับสาวสวยอย่างฉันมาอยู่ห้องเดียวกัน Oh!! My god ทำไมพระเจ้าช่างใจร้ายกับ สาวน้อยน่ารักอย่างฉันด้วย
ว่าแต่...เอ๋? ที่นี้ที่ไหนน่ะ……ทำไมรู้สึกปวดหัว ....
“อ้าว!! คาเสะโนะ ตื่นแล้วหรอ”เสียงใสๆ น่ารักเหมือน DJ จากคลื่นวิทยุ ถามฉัน
“เออ....ที่นี้ที่ไหนน่ะ?”ฉัน รู้สึกปวดหัวมาก..แล้วพยามมองหาเจ้าของเสียง(ฉันหลับตาพูดอะ เจ๋งปะ คือมันปวดหัวแทบจะลืมตาไม่ขึ้นเลย)
“อะ...อ้าว!!!เธอจะ...จำไม่ได้หรอ”-*-ถ้าฉันจำได้ ฉันไม่ถามเธอให้โง่หรอกนะ
“ก็...เธอน่ะ อยู่ๆก็เป็นลม จนทำให้เพื่อนทั้งห้องตกใจ ทำไรไม่ถูกเลยน่ะสิ”หา!!! นะ...นี้ฉันเป็นลมหรอ ทั้งชีวิตนี้ฉันไม่เคยเป็นลมเลยนะ..เคยเป็นแต่คน(ไม่)ธรรมดา555+(เล่นมุขเก่าจริงนะ- -“: Adia )
“แต่เธอ....โชคดีมากเลยรู้ไหม...ท่าน ฮารุกิ ช่วยอุ้มเธอมาห้องพยาบาลนะ อย่างกับเจ้าชายเลยล่ะ”
- -ใครคือ ฮารุกิ อะ จะถามดีไหมเนี้ย ว่าแต่ทำไมต้องเรียกว่า ท่านด้วยละ? เอาละ ถ้าอยากรู้ต้องหน้าด้านถาม- -
“เออ..ฮารุกิ คือ คัยหรอ?”คำถามที่ฉัน ถามไปฉันคิดว่า ฉันพูดไม่ผิดนะ แต่ทำไมถามไปแล้ว ยัยนี้ ทำไมต้องทำท่าแบบนี้ด้วยล่ะ?
“ฮิฮิ...อุอุ....5555...ขอโทดนะฉันกลั้นไม่อยู่อะ อุบอิบ ”หน้าตาไรเดียงสากับเสียง หัวเราะที่ตามมา ทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันทำอะไรผิดไปเนี้ย -*-
“…..”ฉันเงียบไปสักครู่
“เออ...ขอโทด นะ ไม่คิดว่า คนที่จะมาเรียนโรงเรียนนี้ ไม่รู้จัก ท่านฮารุกิ”…ก็ช่วยไม่ได้นิ ก่อนที่ฉันจะมาเรียนที่นี้ ฉันรู้แค่ว่า เครื่องแบบนักเรียน เนียบ...กีฬา สุดยอดนี้นา...
“….”ความเงียบของฉันทำให้ คนที่อยู่ตรงหน้าฉัน ต้องพูดออกมา อย่างแก้ตัว เพราะไม่คิดว่าฉันจะไม่รู้จัก คนที่ชื่อ ฮารุกิ...
“เธอจำตอนที่ เธอเปิดประตูเข้าไปในห้อง 4-B ได้ป่าว”หุหุ จำได้สิก็คนที่เปิดอะ น่ารักจะตาย 55+
“อะ...อืม จำได้สิ”ฉันตอบด้วยความเป็นผู้ดีมี(นาม)สกุล
“คนที่ลุกขึ้นมา แล้วขออาจาร์ไปห้องพระยาบาล..คนๆนั้นแหละ ท่านฮารุกิ”0.o เอือก ฉันได้ยินไม่ผิดให้ไหม..ปีศาจอย่างหมอนั้นช่วยฉัน
“….”ฉันเงียบไปอีก เหมือนวิญญาณจะลอยออกไปจากร่างกายแล้ว ตอนนี้มีร่างที่ไร้วิญญาณ
ปัง!!เสียงประตู ดังขึ้น
“อ้าว....เพื่อนเธอยังไม่ไปอีกหรอ นี้ก็ผ่านตั้ง 2ชั่วโมงแล้วนะ ครูนึกว่าเธอฟื้น กลับห้องไปแล้วซะอีก...”หา? อะไรนะ...น่ะ...นี้ฉันหลับไปตั้ง 2ชั่วโมง มายจริงใช่ไหม
“นะ...นี้ฉันหลับไป 2 ชั่วโมงจริงๆน่ะหรอ??” ฉันถามสาวน้อยที่เฝ้าดูฉันอยู่ข้างๆเตียง ตาเธอที่มองฉัน มันไม่กระพริบเลย เธอหันไปมองนาฬิกาที่ข้อมือ แล้วก็ตอบมา ด้วยหน้าตาที่น่าจุฟ (น่าจุฟจริงๆนะเนี้ย หุ่นก็ดี เหมือนนางแบบ หุหุ (นี้ๆ นางเอกเราหืนไม่เว้น แม้แต่เพศเดียวกัน จบกันนิยายฉันอ๊ากกกก : Adia) เธอตอบมาว่า
“...ไม่หรอก ยังไม่ถึง 2ชั่วโมง อีกตั้ง 10นาที”- - 10 นาทีเหอๆ
กริ๊งกอง กางกอง
“อ๊ะ...ออดดั้งแล้ว ไหนๆเธอก็ฟื้นแล้วเราไปเรียนกันเถอะ”พอเธอพูดจบ เธอก็ลากฉันออกจากห้อง พยาบาลเฉยเลย แต่ไม่รู้ว่าเธอไปเอาแรงมาจากไหน ลากเร็วมากเลย อ๊ากกกก เจ็บนะ
แต่ว่า.....แทนที่เธอจะพาฉันไปที่ห้องเรียน เธอกลับพาฉันมาที่ดาดฟ้า...
แล้วก็พลักฉันไปกระแทกกับ กำแพง พลั๊ก!!อย่างแรง ตุบ!! ฉัน งงมากกับสภาพที่เกิดขึ้น!!!
“นี้!!เธอจะทำไรฉันน่ะ..”ฉันถามไปเพราะ ภาพที่เหมือนนางฟ้าเมื่อกี้ กลายเป็น ปีศาจ
“ทำอะไรน่ะหรอ?”- - เธอมาถามฉันแล้วฉันจะไปถามใคร.. ก่อนที่ฉันจะพูด
“เธอยังไม่รู้ตัวใช่ไหม!! กล้าดียังไงน่ะมาอ่อย เจ้าชายของพวกเราไป”คำพูดที่ทำให้ฉัน หน้าซีด ตอนนี้ฉันเริ่มหมดความอดทนแล้วด้วย นางฟ้าที่แสนดีหายไปไหนกัน?
กริ๊งๆ..—กริ๊งๆ เสียงโทรศัพท์ ของยัยนี้ก็ดังขึ้น
“ HELLO....อืม........อืม ฉันอยู่ที่ ดาดฟ้าตึก A......รีบมานะ”กิ๊ก..เสียงกดวางสาย
“ชิ..ดันโทรมาได้ตอนนี้..ช่างเถอะเรามาต่อกัน”ต่อบ้าต่อบอ อะไรหา!!
“เอาละ....ฉันขอแนะนำตัวหน่อยนะ ฉัน มาซามิ ริกิประธาน ชมรม แฟนคลับ ฮารุกิ”0.o ประธาน..ชมรม...แฟนคลับ
“หึหึ...แค่คนธรรมดาแค่นี้ไม่เห็นต้องทำโอเวอร์( Over )ขนาดตั้งชมรม5555+”ฉันพูดแบบนั้นออกไป แต่มีความรู้สึกว่ามีใครแอบฟังอยู่
หน้าของ ริกิ แดงมาก เพราะโมโหที่ฉันพูด ว่าคนธรรมดา(ในความหมาย ฮารุกิ เป็น เจ้าชาย แต่ฉันเรียก คนธรรมดา)
“นี้เธอ.......”เพี้ย!!!
ความคิดเห็น