คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 โอนอ่อน 50%
บทที่ 4 โอนอ่อน
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
หิมะ....
น่าแปลก นับตั้งแต่วันที่ได้ยินคำที่เขาไม่แน่ใจว่าใช่คำบอกรักของพิรุณแห่งวองโกเล่ โลกที่เคยหนาวเหน็บกลับไม่หนาวอีกต่อไป และต่อให้เขารู้สึกหนาว...
ร่างบางพลิกตัวเป็นนอนคว่ำกับเตียงนุ่ม กายบางขยับซุกเข้าหาร่างอุ่น ใบหน้าซบลงบนบ่ากว้างก่อนจะหลับตาปล่อยใจและกายให้อยู่ในอ้อมกอดของใครบางคนที่หลับอยู่ข้างๆ
ปากเรียวขยับยิ้มบาง แม้จะตื่นแล้วแต่การอยู่ในอ้อมกอดของพิรุณมันก็ช่างอุ่นเสียจนไม่อยากขยับออก สองแขนเรียวยกขึ้นโอบบ่ากว้างราวกับกำลังพึ่งพิง
บางที...มันคงจะเช้าจนเกินไป...
ถ้าเขาจะขอนอนต่ออยู่อย่างนี้อีกสักพัก...
ก็คงจะไม่เป็นไรหรอกมั้ง...
เสียงลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าคนในอ้อมกอดได้เข้าสู่นิทราไปอีกรอบแล้ว ยามาโมโตะผ่อนลมหายใจออกแผ่วเบาด้วยกลัวอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมา ขยับยิ้มอ่อนให้กับตัวเองก่อนจะก้มแนบปากลงกับแก้มใสๆ เลื่อนไปคลอเคลียแถวๆใบหู ก่อนจะกระซิบเบาๆโดยไม่หวังให้คนที่หลับอยู่ได้ยิน
“นอนดิ้นมากๆ ระวังโดนจับกดไม่รู้ด้วยนะครับ ฮิบาริ”
soon sunday 19 Feb, 12
ยามาโมโตะยิ้ม...หลายวันมานี่ ฮิบาริ ไม่ได้ดูหม่นหมองอย่างที่เป็นมาเท่าไหร่นัก ดวงหน้าหวานๆที่มักก้มหน้าน้ำตาคลอด้วยความเศร้า กลับเชิดแล้วเชิดอีก ปอกรกับรอยยิ้มน้อยๆ กับดวงตากลมวาววับคู่นั้น ทำให้เขารู้สึกดีไม่น้อย
ฮิบาริเป็นคนเก่ง งานเอกสารของเขาแทบไม่ต้องตรวจทานเลยแม้แต่น้อย เมื่อมันผ่านมือของฮิบาริ เคียวยะ แค่เขาเซ็นลายเซ็นลงไปก็เท่านั้น ดังนั้นสองสามวันที่ผ่านมานี้ ฮิบาริจึงอุปมาตัวเองเป็นเลขาจำเป็น ที่ชี้นิ้วสั่งหัวหน้าอย่างเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำงานได้เยี่ยมกว่ามือดีสี่ห้าคนของเขารวมหัวกันจัดการเสียอีก
คนตัวเล็กก้มหน้าก้มตาอยู่บนโต๊ะทำงานของพิรุณที่ตัวเองยึดเอาเป็นโต๊ะทำงานของตัวเองไปเสียงั้น มือที่ถือปากกาก็เขียนไปเขียนมาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย มาเห็นแบบนี้แล้วเค้าก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า คนหน้าหวานรั้นเชิดคนนี้เป็นพวกบ้างานขนาดไหน
เอกสารกองโตที่ควรใช้เวลาเป็นอาทิตย์ในการสะสาง กลับถูกคนๆนี้เคลียร์จนหมดจดภายในเวลาสามวัน...
เก่งเกินไปแล้วนะ...ฮิบาริ
คิดแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปสวมกอดจากทางด้านหลัง มือแกร่งกุมมือบางๆที่เขียนสรุปไม่หยุดไม่หย่อนไว้ ก่อนจะแนบจูบลงกับแก้มใสๆน่ารักน่าหยิกนั่นหนึ่งหน
“พักได้แล้วครับ คนเก่ง”
เห็นคนตัวเล็กยอมรามือโดยง่ายก็ยิ่งชอบใจ อุ้มอีกฝ่ายให้มานั่งคร่อมบนตักตัวเองแทน
“เหนื่อยไหม”
คนนั่งคร่อมซบหน้าลงกับบ่ากว้าง สองแขนยกขึ้นโอบรอบคอคนตัวโตกว่าไว้
“นิดหน่อย ขอกอดอย่างนี้สักแปบนะ...” ว่าแล้วเจ้าตัวก็หลับตาพริ้ม ยิ่งรู้สึกดีเมื่อมือกร้านจากการจับดาบแต่อบอุ่นของอีกฝ่ายลูบศีรษะตนไปมา ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นใช้สองแขนโอบรอบเอวของเขา
“ได้สิ...จะกอดนานเท่าไหร่ก็ได้...ทั้งชีวิตเลยก็ไม่ว่านะ...ที่รัก” พูดแล้วก็อดหยอกเย้าคนในอ้อมกอดไม่ได้ ยิ่งรู้สึกเจ็บจากกำปั้นที่ทุบเข้าเต็มแรงที่แผ่นหลังยิ่งทำให้ตัวเองกลั้วหัวเราะเบาๆอย่างอารมณ์ดี เพราะรู้ได้เลยว่า...
“บ้า...” เสียงหวานพูดเบาๆ ก่อนจะหลับตาซบหน้านิ่งใหม่
ฮิบาริ...เมฆาที่แสนน่ารักคนนี้กำลังเขินเขาอยู่
“นายนี่นะ...น่ารักชะมัด”
ได้แต่พูดเบาๆกับตัวเองให้คนที่หลับไปแล้วฟัง
-----------------------------50%-----------------------------------------------
ความคิดเห็น