คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 8018 SPECIAL [Y1] >> When Queen pregnancy [Part 1] จบตอน 1 อย่างสมบูรณ์
by : nalife/ CrueLPrincesS
Rate : NC-15 (?)
Up :
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
8018 SPECIAL [Y1] >> When Queen pregnancy
บ้านทรงญี่ปุ่นที่ดูก็รู้ว่าเจ้าของเป็นผู้มีฐานะไม่น้อย รอบๆบริเวณนั้นเต็มไปด้วยสวนสวย ไร้วี่แววของมนุษย์ และบ้านหลังอื่นใดเลย...
บรรยากาศยามค่ำคืนค่อนข้างหนาว อย่างน้อยๆก็สามารถนอนห่มผ้าได้โดยไม่ต้องพึ่งแอร์เย็นเลย เพียงแต่...คงไม่หนาวเกินไปสำหรับกิจกรรมยามค่ำคืนของคนหลายๆคู่...อย่างคู่ๆหนึ่งในบ้านญี่ปุ่นหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่โดดเดี่ยวแห่งนี้...
เสียงครางหวานกระเซ้าแว่วมาจากด้านในตัวบ้าน ที่ไร้คนอยู่นอกเสียจากเจ้าของบ้าน...บรรยากาศในห้องแม้จะหนาวเย็นสักเพียงไร หากแต่ความเย็นนั้นไม่อาจที่จะบรรเทาความร้อนของคนสองคนได้เลยแม้แต่น้อย...
“อะ..อือ..อา..” เสียงหวานลอดผ่านริมฝีปากออกมาให้ใครอีกคนได้ยิน แล้วลอบยิ้ม ดวงตาสีเข้มมองดูร่างบอบบางด้านใต้อย่างเปี่ยมล้นด้วยความสุข เช่นเดียวกับดวงตาสีนิลที่บัดนี้ฉ่ำหวาน กำลังปรือลงน้อยๆ
“อือ...ทาเคชิ...” เจ้าของชื่อเชยคางมนให้แหงนขึ้นมารับจุมพิตอ่อนหวาน เรียวลิ้นร้อนตวัดรัดลิ้นนุ่ม หยอกล้อ ควาญหาความหวานภายในริมฝีปากเนิ่นนาน ก่อนจะผละออก แล้วประทับริมฝีปากลงใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่ามิรู้เบื่อ และยิ่งหลายครั้งเข้า จากจุมพิตอ่อนๆก็ทวีความรุนแรงขึ้น ริมฝีปากอุ่น คลึงริมฝีปากของตนเข้ากับริมฝีปากนุ่มหวานฉ่ำ ก่อนจะบดขยี้รุนแรง จนคนรับส่งเสียงครางออกมาหลายต่อหลายคราร่างทั้งร่างละลาย อ่อนยวบลงในอ้อมกอดแกร่งอย่างศิโรราบ
รุนแรง แต่อ่อนโยน...ราวกับผู้มอบต้องการถนอม...
นุ่มนวล แต่เร่าร้อน ราวกับเปลวเพลิงที่จะมาละลายน้ำแข็งหิมะให้กลายเป็นน้ำเหลว...
ฝ่ามือนวลเกาะบ่ากว้างอย่างต้องการหาที่ยึดเหนี่ยว ก่อนจะผวาเข้ากอดรอบคอ เมื่อคนเบื้องบนกระทั้นกระแทกเข้ามาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว เสียงหวานครวญครางก้องไปทั่วเมื่อร่างสูงเลิกที่จะหยอกล้อเล่นเหมือนอย่างที่ผ่านมา
“อะ..อา!..เดี๋ยว..ทา..อื้อ!!" เปลวเพลิงแห่งความต้องการแทบจะเผาไหม้ไปทั่วร่างของทั้งคู่ ยิ่งส่งเสียงห้าม ร่างเบื้องบนก็ยิ่งโถมเข้าใส่
“จะ..เจ็บ!..พอก่อน...ทาเคชิ...มันเจ็บ!!” ร่างบางกัดริมฝีปากแน่น หัวคิ้วเริ่มขมวดเมื่อเจ้าตัวดีไม่ยอมฟังบ้างเลย ยิ่งเมื่อคนเอาแต่ใจด้านบนเร่งความแรง และจังหวะ ทำเอาหัวสมองขาวโพลนไปหมด
เจ็บปวด...แต่กลับระคนไปด้วยความสุขสม...จนแทบจะไม่อยากให้เลิกรา...
“ทนหน่อยนะ...คนเก่ง” เสียทุ้มนุ่มเอ่ยเสียงพร่าริมหู อ้อมแขนโอบกอดรั้งร่างบอบบางชิดแน่น เสียงหวานๆ กับรอยแดงเป็นจ้ำๆมากมายเกือบทั่วร่างโดยฝีมือของเขาที่ตะแต้มลงบนร่างขาวๆนั้น ทำเอาเขาแทบจะเป็นบ้า!
ตัวเขาในตอนนี้มีแต่ความอยากไปหมด...อยากได้ อยากรุนแรง อยากกิน อยากครอบครองร่างงามนี่โดยไม่สนใจสิ่งใด...แต่เขาก็อยากถนอมร่างบางนี่เสียเกินกว่าที่ความต้องการอันรุนแรงจะชนะได้
“อา..เคียวยะ...รักเคียวยะนะ..รักที่สุด...” เสียงนุ่มที่พร่าไปด้วยอารมณ์กระซิบริมใบหู พร้อมๆกับที่ความเร่งในการกระทั้นเพิ่มขึ้นอย่างแรง จนร่างที่รองรับอยู่น้ำตาซึม กับความต้องการ ความสุขสมที่ระดมเข้ามา
“อื้อ!..อา..อา...ทะ..ทา...ทาเคชิ...ฮือ..มะ..ไม่ไหวแล้วนะ...อือ..” ฮิบาริเอ่ยเสียงเครือ ดวงตาหวานเยิ้มชุ่มไปด้วยน้ำตา เรียวแขนเกร็งกอดร่างสูงแน่นก่อนร่างทั้งร่างจะกระตุก สะดุ้งวาบ เมื่อความต้องการกำลังจะถึงปลายทาง
“ยามา..อะ...ทาเคชิ!..อา..อา..อ๊าาา!!” ร่างขาวเนียนกระตุก กรีดร้อง หยาดน้ำตาที่คลออยู่ไหลอาบลงมา รู้สึกร้อนวูบวาบที่ช่องท้อง พร้อมกับที่ความร้อนที่ฝังตัวอยู่ค่อยๆถอดถอนออกจากร่างอย่างนิ่มนวล
“อือออ...”ดวงตาหวานปรือตาลง ก่อนจะปิดอย่างเหนื่อยอ่อน ริมฝีปากอุ่นค่อยๆทาบทับลงมาที่ใบหน้า จูบซับน้ำตาแผ่วเบา ผ้าห่มผืนหนาถูกยามาโมโตะตวัดขึ้นห่มร่างคนรักที่ยังกอดเขาแน่นไม่ยอมคลาย ดวงหน้าคมระบายยิ้มน้อยๆ ก่อนจะกดจูบลงหนักที่ขมับข้างซ้าย และจุมพิตประปรายอ่อนโยนทั่วดวงหน้าหวาน พร้อมกับเสียงครางอย่างเป็นสุขของคนที่ซุกอกเขาอยู่
ดวงตามองไปยังนาฬิกาบนฝาผนังห้อง บ่งบอกเวลาตี 2
หว่า...สงสัยคงจะไปโรงเรียนไม่ทันแล้วแฮะ...
“มีหวังตื่นมาคงโดนทอนฟาแน่เลย” เอ่ยขำๆกับตัวเอง ฐานที่ทำให้แม่คุณลุกขึ้นไปโรงเรียนไม่ทัน... คิดไปนั่น ก่อนจะกลับมามองดวงหน้าหวานของคนที่หลับในอ้อมกอดตน แล้วยิ้มอย่างมีความสุข
เจ้าบ้านี่มันคิดว่าเขาป่วย เหมือนพวกสัตว์กินพืชอ่อนแออย่างนั้นเหรอ!! คนอย่างเขานี่นะจะป่วย!! ไม่มีทาง!...
= = = = = = = = = = =
"รักนะ..องค์หญิง” ว่าแล้วก็หอมแก้มใสๆที่แดงระเรื่ออย่างรักใคร่ เอื้อทมือปิดโคมไฟข้างหัวเตียง แล้วล้มตัวลง รั้งร่างที่หลับอยู่ก่อนแล้วให้ชิดแน่นกว่าเดิม ก่อนจะโอบกอดแล้วหลับตามในที่สุด...
เข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีการหยุด ท่ามกลางความมืดของห้องที่หนาวเย็น แต่กลับไม่รู้สึกหนาวเลยสักนิด เมื่ออยู่ในอ้อมกอดของคนๆนี้...ที่กำลังหลับอยู่..หลับตามหลังคนที่คิดว่าเข้านิทราสนิไปแล้ว...
แต่...
รู้ไหม...ว่าคนที่คิดไว้ว่าหลับยังหลับไม่สนิท...
ดวงตาสีนิลมองดวงหน้าคนเข้มผ่านแสงจันทร์ที่ลอดผ่านเข้ามา เจ้าตัวขยับลุกเล็กน้อย รอยยิ้มบางระบายน้อยๆกับความอบอุ่นที่ได้รับ ก่อนจะก้มตัวลงเอ่ยเสียงแผ่ว
"ฝันดี...ระ.." คิดจะพูดต่อ แต่ก็ชะงักลงเสียดื้อๆ...เจ้าตัวก้มหน้าลงอย่างเขินอาย ดวงหน้าขึ้นสีหวาน แม้จะรู้ว่าคนที่จะพูดด้วย หลับไปแล้วก็เถอะ ร่างบางหลับตาก่อนจะพูดอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากค้างคาไว้ในใจ แล้วรีบมุดตัวลงในผ้าห่มและอ้อมกอด และซุกหัวทุยๆของตัวเองลงกับแผ่นอกกว้างของคนที่เค้ารู้สึกรัก...อย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน...
แค่กับนายเท่านั้นนะ..ที่ชั้นจะยอมพูด...
"รักนะ...รักที่สุดเลย..ทาเคชิ..."
= = = = = = = = = = = =
"มะเฟือง...เร็วๆสิ เอาสตรอเบอรี่ด้วย!" เสียงสั่งจากแม่คุณทูนหัวว่า ดูเจ้าตัวจะขี้หงุดหงิดไม่น้อย ปกติก็ขี้หงุดหงิดอยู่แล้ว แต่2-3วันมานี้ดูอารมณ์แปรปรวนผิดปกติ ทำให้เด็กในโรงเรียนต้องระวังตัวเป็น2-3 เท่าของปกติ เนื่องจากพี่แกดูจะแผ่รังสีทะมึนมามากล้นเสียนี่กระไร หัวคิ้วก็ขมวดไม่ยอมคลาย กลายเป็นวิกฤติเร่งด่วนที่เหล่ากรรมการคุมกฎ นำโดยคุสะคาเบะมาประชุมแบบลับๆกันอย่างรีบเร่ง เพื่อหาสาเหตุที่ทำให้หัวหน้าเป็นเช่นนี้
"จ้าๆ...ว่าแต่กินแต่ของเปรี้ยวๆไม่ดีนะ..เคียวยะ...เอาอย่างอื่นด้วยมั๊ย?" ถามด้วยความเป็นห่วง แต่ในอารมณ์ของร่างบางตอนนี้เสมือนว่าตนกำลังถูกขัดใจอยู่ก็ไม่ปาน เจ้าตัวหันขวับ ดวงตาหวานวาววับอย่างเอาเรื่อง ก่อนที่ปากบางๆจิ้มลิ้มนั่น จะถอยวาจาออกมา
"อย่ามายุ่งน่า!...นายมีหน้าที่แค่ทำตามที่ชั้นสั่งเท่านั้น!! ชั้นจะกินอะไรมันก็เรื่องของชั้นสิ...ฮึ่ม!!" ว่าแล้วก็แยกเขี้ยวเตรียมขย้ำ(?)
"จ้ะๆ ไม่ยุ่งๆ อ่ะ...สตรอเบอรี่ แล้ว...เย็นนี้จะกินอะไรดีล่ะ..หืม?" ถามก่อนจะป้อนสตรอเบอรี่ที่เพิ่งล้างสดๆ หั่นครึ่งให้ถึงปาก ดวงตาสีอ่อนมองดวงหน้าหวานที่เคี้ยวแก้มป่อง อย่างแปลกใจ
"อะไรก็ได้..ขอเปรี้ยวๆละกัน" ว่าจบก็อ้าปากรับชิ้นต่อไปจากมืออุ่นมาเคี้ยวแก้มตุ่ยต่อ แม้ว่าตัวเองจะแปลกใจเหมือนกันก็เถอะ เพราะแต่ก่อนเขาเองก็ไม่ได้พิศวาสอาหารรสเปรี้ยวแต่อย่างใด แต่มาช่วงนี้รู้สึกเขาจะแพ้นู่น แพ้นี่ง่ายเป็นพิเศษ
ตัวอย่างเช่น น้ำหอม โคโลจน์ที่เหล่านักเรียนหญิง ชายบางคนชอบใส่มากัน แค่ได้กลิ่นอ่อนๆเขาก็แทบจะอาเจียนออกมาแล้ว ผลคือ กฎของโรงเรียนข้อใหม่ข้อที่...ห้ามนักเรียนใส่ หรือพกน้ำหอม โคโลจน์ทุกชนิดมาโรงเรียน หรือแม้กระทั่งกลิ่นเลือด! ที่เขาชอบนักชอบหนา อย่างในตอนที่เขากำลังลงโทษพวกนักเรียนผิดกฎระเบียบกันอยู่ บังเอิญลงมือแรงไปนิดหน่อยจนอีกฝ่ายหัวแตก กลิ่นเลือดจากบาดแผลทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้ จนเผลออาเจียนออกมา ไอ้ปฏิกิริยาแบบนี้ทำให้เขารู้สึกอ่อนแอ จนอารมณ์เสีย!!
"บ้าชะมัด!!" เสียงสบถดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ยามาโมโตะที่กำลังคิดโน่นคิดนี่เกี่ยวกับร่างบางที่เปลี่ยนบทบาทเป็นเจ้านาย สะดุ้งขึ้น มองร่างบางอย่างไม่เข้าใจแกมเป็นห่วง
"เคียวยะ...ลองไปให้หมอตรวจดูหน่อยไหม?? ว่าเป็นภูมิแพ้ หรืออะไรรึเปล่า?" ร่างโปร่งดึงร่างบางให้มานั่งบนตัก ก่อนจะลูบหัวเบาๆ ชวนให้เคลิ้มจนอยากหลับ
ใช่..เรื่องแปลกอีกเรื่องคือ แม้เคียวยะจะชอบนอนก็เถอะ แต่2-3 วันมานี่ดูจะขี้เซาผิดปกติ ตอนอยู่ที่โรงเรียน ก็นอนเกือบตลอด ตั้งแต่ กลางวัน ยันเย็น มันทำให้เขาอดห่วงไม่ได้ว่าร่างบางป่วย หรือเป็นอะไรไปหรือเปล่า...
"ชั้นไม่ได้ป่วย! ไอ้แพ้นู่น แพ้นี่เดี๋ยวก็หายเองแหละ" ดวงตาสีนิลจ้องเขม็ง
ดื้อ! คำๆเดียวที่ยกให้เลยจริงๆ หัวแข็งที่สุด ดื้อที่สุด และถือทิฐิมากที่สุด มันทำให้ตัวยามาโมโตะรู้สึกอ่อนใจกับความรั้นของคนตรงหน้า แต่ก็ต้องยอมอย่างเสียมิได้
ทำไงได้ล่ะ...ก็เขารักนี่นา ลงเจ้าตัวออกปากว่าไม่มีอะไรก็คงต้องยอมตามนั้นล่ะนะ...
ดวงตาสีอ่อนมองแม่ทูนหัวอย่างเอ็นดู ดวงตาแวววาวคู่คนปรือตาลงอย่างงัวเงีย หลังจากแหวใส่ร่างสูงเสร็จรู้สึกความง่วงจะเข้าชวนให้รู้สึกอยากหลับต่อไม่น้อย และคนที่ไม่เคยรีรออะไรก็จัดการล้มตัวลงบนตักของยามาโมโตะ ผ้าห่มผืนนุ่มถูกห่มให้กับคนขี้เซาที่บัดนี้หลับตาพริ้มอย่างน่ารัก น่าเอ็นดู
“...ลูบหัว...” เสียงหวานเอ่ยๆเบาๆ มือเล็กดึงเสื้อร่างที่ตนใช้ต่างหมอนเบาๆ ดวงหน้าสวยซุกเข้ากับหน้าท้องของอีกฝ่าย เรียกรอยยิ้มให้กับคนเอ๋ออย่างช่วยไม่ได้ มืออุ่นค่อยๆลูบศีรษะทุยๆอย่างเบามือ ราวกับจะกล่อมอีกฝ่ายให้หลับฝันดี...
ความจริงเป็นแบบนี้ก็ไม่เลวนักหรอก...แม้จะขี้หงุดหงิด และอารมณ์แปรปรวนถี่ยิ่งกว่าเก่า แต่ก็อ้อนมากขึ้นด้วย...โดยเฉพาะเวลานอน...อย่าเมื่อกี้ ที่มักจะชอบให้เขาลูบศีรษะกล่อมเจ้าตัวบ่อยๆ...
เหมือนแมวเลยแฮะ...
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
จบตอนแรกเจ้าค่ะ> < พบกันใหม่ตอนที่ 2 (เนื้อเรื่องหลักเกิดปัญหานิดหน่อย ขอเลื่อนวันอัพไปหน่อยละกันเจ้า^^
ขออภัยเป็นอย่างสูงสำหรับผู้ที่คอยมาอ่าน ตอนนี้หัวสมองมันแล่นอยู่กับเรื่อง
Au-Fic KHR [8018] ... Feeling chiama amore.
เรื่องราวระหว่างนักล่าแห่งความมืด เผ่าพันธุ์ที่ดำรงชีวิตในยามค่ำคืน และอยู่สืบทอดมาได้โดยการดื่มเลือด! กับ
เดอะ ฮันเตอร์ นักล่าผู้ล่าสิ่งมีชีวิตอันแปลกประหลาด จากสมาพันธ์โรงเรียนฮันเตอร์ชื่อดัง
ถ้ายังไงก็ขอฝากเรื่องใหม่ไว้ด้วยนะคะ และอีกอย่างคือ...
โปรเจ็คใหม่ที่ออกไว้แค่บทนำ กะจะเอา 2 เรื่องนี้ให้รอดก่อน และจะอัพเป็นเรื่องต่อไป นั่นก็คือ...
คู่ 2718, 8018 และ G18 or 18G จะอยู่ใน รวมฟิคคู่แรร์นะเจ้าคะ><
แล้วพบกันตอนหน้าเจ้าค่ะ^^//
ความคิดเห็น