คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
Au-Fic KHR [8018] ... Feeling chiama amore.
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Title : ... Feeling chiama amore."
Author: CrueLPRincesS
Pairing : 8018 (?)
Rating : up to writer
Summary : ..เมื่อคุณรู้จักความรู้สึกที่เรียกว่ารัก...เมื่อนั้นคุณจะรู้สึกไม่อยากอยู่คนเดียวอีกต่อไป...
Warning!! Yaoi
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
"... Feeling chiama amore."
อย่ากลัวที่จะรู้จักความรัก...
[เพราะมันนั้นแสนหวาน...]
อย่ากลัวที่จะรู้จักความอบอุ่น...
[เพราะมันนั้นแสนสุข...]
..เมื่อคุณรู้จักความรู้สึกที่เรียกว่ารัก...
เมื่อนั้นคุณจะรู้สึกไม่อยากอยู่คนเดียวอีกต่อไป...
"...Non mi lasciare sola."
[...Do not leave me alone.]
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Prologue
ยามราตรีมาเยือน ปกคลุมทั่วทั้งบริเวณให้เข้าสู่ช่วงเวลาของการหลับใหล แต่ก็มีบางกลุ่มบางจำพวก ที่ใช้ช่วงเวลายามค่ำคืนนี้ในการปฏิบัติการ ทำงาน กระทั่งออกหากิน เฉกเช่นเดียวกับร่างแบบบางสีดำนี้...
ปลายจมูกขยับเข้าใกล้ลำคอขาวของเหยื่ออย่างแช่มช้า ร่างบางฟุดฟิดอยู่กับเส้นเลือดใหญ่บนลำคอครู่หนึ่ง ก่อนจะเขวี้ยงร่างไม่เบานักของเหยื่ออย่างไม่ไยดี ดวงตาสีนิลขุ่นไปด้วยอารมณ์จนน่าหวั่นใจสำหรับคนที่รับผิดชอบหาอาหารค่ำอย่าง...
“คุสะคาเบะ...นี่มันหมายความว่ายังไง?...” น้ำเสียงติดหวานคุกกรุ่นอย่างจวนเจียนจะระเบิดได้ทุกเมื่อ
“ขออภัยด้วยครับนายน้อย...แต่เดี๋ยวนี้จะหาพวกเลือดสะอาดนั้นหาได้ยาก...พวกเลือดสะอาดที่นายน้อยเคยดื่ม ปัจจุบันก็แต่งงานกันไปหมดแล้ว นี่ผมคัดคนมาอย่างดีที่สุดแล้วครับนายน้อย” ร่างสูงใหญ่ของคนทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงตั้งแต่ร่างบางเกิด จนโตเป็นเด็กหนุ่มน่ายำเกรง ยืนก้มหัวอย่างนอบน้อมรับผิดพร้อมรับการลงโทษจากนายเหนือหัวของตน
ท่าทีของคนที่เป็นทั้งพี่เลี้ยง และการ์ดทำให้แวมไพร์สายเลือดแท้ที่ความอดทนต่ำอย่างเขา จำต้องเก็บอารมณ์ไว้ไม่ให้ระเบิดออกมา ไม่ใช่ความผิดของคุสะคาเบะ เขารู้ดี แต่ก็อดอารมณ์เสียไม่ได้
3 เดือนแล้ว ที่เขาต้องกล้ำกลืนดื่มน้ำสตรอเบอร์รี่ หรือไม่ก็น้ำมะเขือเทศ แทนการดื่มเลือดเป็นอาหาร แม้ว่าจะไม่ชอบ แต่ก็ยังดีกว่าดื่มเลือดโสมมของมนุษย์น่ารังเกียจพวกนั้น พวกที่ดีแต่กระทำกิจกรรมทางกายตามตำราที่เขาได้อ่าน มักจะมีเลือดที่ไม่น่าพึงประสงค์ พาลทำให้เขาดื่มไม่ลง อย่าว่าแต่จะดื่มเลย แค่ได้กลิ่นก็อยากจะอาเจียนอยู่รอมร่ออยู่แล้ว!
ให้ตายสิ! ... ดูท่าวันนี้ก็คงไม่พ้นน้ำสตรอเบอร์รี่เป็นอาหารค่ำเป็นแน่…
ท่าทางหงุดหงิดของร่างบางทำเอาคุสะคาเบะหนักใจไม่น้อย อาหารต่างๆของพวกมนุษย์ใช่ว่าแวมไพร์จะกินไม่ได้ เพียงแต่ว่ามันไม่อยู่ท้องเท่ากับเลือดเท่านั้นเอง ถึงเลือดมนุษย์ในปัจจุบันนี้จะหาพวกเลือดสะอาดยาก แต่พวกเลือดแบบกลางที่ไม่ถึงสกปรกก็มีไม่น้อย ซึ่งเขาเองรวมถึงแวมไพร์ตนอื่นก็ดื่มเลือดแบบนี้เสียส่วนใหญ่ แต่นายน้อยของเขาเป็นพวกเลือกดื่มเป็นพิเศษ ถ้าไม่ใช่เลือดสะอาดล่ะก็ให้ตายก็ไม่มีวันดื่ม สำหรับแวมไพร์แล้วการอดดื่มเลือดเป็นเวลานานติดต่อกันเป็นอันตรายต่อสุขภาพไม่น้อย แถมยังทรมานใช่เล่นเสียด้วยสิ ขนาดเขาเองยังทนไม่ได้เลย แต่นายน้อยคงเป็นกรณีพิเศษ(ล่ะมั้ง?) ที่ทิฐิการเลือกดื่มจะชนะความทรมานของการอดอยาก ส่วนพวกเหยื่อที่ใช้การไม่ได้ คงต้องส่งกลับที่เดิม...
“นี่ครับนายน้อย...น้ำสตรอเบอรร์รี่...”
...........................……………………
……………….............
………......
เสียงรถส่วนตัวสีฟ้าน้ำทะเลสดใสอย่างมีเอกลักษณ์ ตัวรถที่บ่งบอกคุณภาพถึงความเป็นของดีชั้นหนึ่ง จอดลงบนลานจอดรถโดมแก้วสวยงามที่แยกตัวออกมาจากลานจอดรถอื่นๆมีป้ายเขียนชัดเจนว่า ‘Platinum’ บ่งบอกถึงระดับที่ไม่ธรรมดาสำหรับผู้ที่เข้ามาจอด เด็กหนุ่มร่างสูงหน้าคมเข้ม ติดจะเอ๋อเล็กน้อยเดินลงมาจากที่นั่งคนขับ พร้อมกระเป๋าสีดำขลิบที่ติดกระเป๋าสีงาช้างแวววาวสะพายบ่าข้างเดียวดูสบายๆ
“เฮ้! ยามาโมโตะ ภารกิจมนุษย์หมาป่าเป็นไงบ้างวะ?” เสียงทักที่ทำให้หนุ่มอารมณ์ดีเป็นนิจ ยิ้มรับ ก่อนจะตอบกลับไปอย่างแจ่มใส
“ก็โอเคอยู่...ไม่ยากเท่าไหร่ แต่คราวหน้าอยากลองเอาเป็นแวมไพร์บ้างจัง เห็นสคอลโล่บอกว่าพวกนั้นเวลาล่าท้าทายไม่เลว น่าลองเนอะ...ว่ามั๊ย โกคุเทระ?” น้ำเสียงสบายๆสร้างความหมั่นไส้ให้กับเจ้าของชื่อไม่น้อย
เด็กหนุ่มผิวขาวหน้าดุ ดูเท่อย่างเถื่อนๆแยกเขี้ยวใส่ หมั่นไส้กับท่าทีที่ดูสบายเกินเหตุของคนตรงหน้า แต่ก็ตอบกลับโดยดี
“ไม่ว่าอะไรทั้งนั้นล่ะ...ตั้งแต่พรุ่งนี้ต้องเตียมตัวไปติวให้กับรุ่นที่ 10 ส่วนนาย...เบื้องบนเรียกแน่ะ” คำบอกที่ทำให้ร่างสูงดีกรีนักเรียนฮันเตอร์ระดับแพลทตินัมเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ
มันคงไม่แปลกเท่าไหร่หรอก ถ้าเป็นนักเรียนปี 2 หรือปี 3 ที่โดนเบื้องบนเรียกตัว และคงไม่แปลกด้วยสำหรับนักเรียนที่มีระดับแพลทตินัมอย่างเขา ฮายาโตะ หรือสึนะ รุ่นที่ 10 แห่งตระกูลซาวาดะ นักล่าชื่อดังที่อ่อนทฎษฎีอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ภาคปฏิบัติแล้วกลับเก่งเหลือหลายอย่างน่าตกใจ...
แม้การที่นักเรียนที่มีระดับแพลทตินัมน้อยนิดของโรงเรียนจะถูกเบื้องบนเรียกตัวเป็นเรื่องธรรมดามาก แต่การโดนเรียกตัวติดต่อกัน 2-3 ครั้งแบบนี้ก็ทำให้อดประหลาดใจไม่ได้ เด็กหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะโบกมือลาเพื่อนระดับเดียวกันที่ยิ้มเยาะให้เป็นของขวัญ
แต่ก็นะ...เบื้องบนสั่งมา จะขัดมันก็ยังไงอยู่...มีแต่ต้องทำตามล่ะนะ...
จบบทนำ เรื่องนี้เป็นAu-fiction นะจ้ะ
แต่งเพราะจู่ๆหัวสมองก็ปิ๊งแว่บเข้ามาอย่างฉับพลัน
เอาไปอ่านแก้ขัดแทน สัญญาใจ ก่อนละกันนะ><
ขออภัยอย่างสุดซึ้ง ที่เรื่องสัญญาใจ เกินตัน หาทางออกไม่เจอกะทันหัน
แต่ดันมาปิ๊งเรื่องอีหรอบนี้แทน
ถ้าอ่านแล้วชอบใจ ช่วยเม้นให้บ้างละกันนะคะ^^//
ความคิดเห็น