Last Memory [Fic LupinSirius Yaoi]

เนื้อเรื่อง

"ครีเซอร์!!!" เสียงตะโกนเรียกหาเอลฟ์ประจำบ้านแก่ๆ ของบ้านเลขที่ 12 กริมโมเพลซ พร้อมกับเสียงปิดประตูดังปัง และเสียงกระทืบเท้าเข้ามาในบ้าน

"ไอ้ลูกครึ่งสารเลว ไอ้พวกไม่มีมารยาท ไอ้สารเลว ไอ้ชาติชั่ว  ไอ้พวกต่ำต้อย…." เสียงตะโกนด่าจากรูปภาพของคุณนายแบล็กดังขึ้นพร้อมกับผ้าม่านสีแดงเก่าๆ เปิดออก เสียงด่าที่ทำเอาชายหนุ่มที่ถือวิสาสะเข้ามาในบ้านหยุดทันที

"หุบปาก!!!!" เสียงจากปากชายหนุ่มดังสนั่น คุณนายแบล็กถึงกับเงียบไปทันทีเมื่อสบกับสายตาสีน้ำตาลที่เกรี้ยวกราดของชายหนุ่มเบื้องหน้า หน้าตาที่ดูอ่อนกว่าวัยที่ทุกทีจะมีแววใจดีปรากฏบนใบหน้านั้น บัดนี้กลับเต็มไปด้วยรอยแผลจากการต่อสู้และแดงก่ำไปด้วยความโกรธ แววใจดีตอนนี้กลับหายไป ใบหน้าที่เกรี้ยวกราดตอนนี้เข้ามาครอบครองเอาความใจดีนั้นหายไปหมด เจ้าหล่อนปิดผ้าคลุมด้วยตนเองและเงียบโดยไม่ต้องให้บอกเป็นครั้งที่สอง

"ครีเซอร์!!!" ตะโกนเรียกอีกครั้งขณะเดินกระทืบเท้าเข้ามาในบ้าน

"ใครมาเรียกครีเซอร์ตอนนี้" เสียงบ่นจากเอลฟ์แก่ๆ ที่มักจะทำเป็นกิจวัตรประจำวัน

"อ่า ไอ้ลูกครึ่งสารเลวนี่ มันมาเรียกครีเซอร์ทำไม แล้วดูหน้ามันสิ"

"ครีเซอร์ แกเป็นคนบอกแฮร์รี่ให้ไปที่กระทรวงเวทมนต์ใช่มั้ย" ลูปินถามอย่างใจเย็น มือทั้งสองกำแน่นและสั่นสะท้านไปทั้งตัว

"ใช่ ครีเซอร์เป็นคนบอกเองขอรับ" มันพูดแล้วโค้งจนจมูกโดนพื้น "ใช่ ครีเซอร์บอกเจ้าเด็กพอตเตอร์เอง ท่านนาซิลซัสเป็นคนบอกให้ครีเซอร์โกหก เจ้าเด็กพอตเตอร์มันโง่" มันบ่นเมื่อมันเงยหน้า

"แก!! แกโกหก แฮร์รี่!!" ลูปินคำรามพร้อมกับกระชากคอครีเซอร์ขึ้นมา

"ใครบอกครีเซอร์โกหก ครีเซอร์ไม่กล้าโกหกเลยน่ะขอรับ"

"แกมันไอ้เอลฟ์เฮงซวย แกบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าทำไมแกไปหานาซิลซัส" ชายหนุ่มกระชับผ้าเก่าๆ ที่มันใส่อยู่แน่นขึ้น เอลฟ์แก่เริ่มมีอาการตื่นตระหนก

"ครีเซอร์ไม่ได้ไปน่ะขอรับ ครีเซอร์ไม่ได้ไปไหน" ครีเซอร์พูด

"แกโกหก แกบอกความจริงชั้นมาเดี๋ยวนี้!!!" ชายหนุ่มตะโกนลั่น

"คะ คะ คะ ครีเซอร์ไม่ได้ ปะ ปะ ไปไหนทะ ทะ ทั้งนั้น" มันพูดเสียงละล่ำละลัก

"แก!!" ลูปินคำราม พร้อมกับชักไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาชี้ที่หน้าของครีเซอร์ เอลฟ์เฒ่าตัว
สั่นทันทีที่ไม้กายสิทธิ์จ่อหน้า "ถ้าแกไม่บอกความจริง มื้อเย็นนี้แกได้กินคำสาปพิฆาตแน่!!"

"ครีเซอร์อย่ากลัว มะ มะ มะ มันไม่กล้าหรอก ยะ ยะ ยะ อย่ากลัว" มันปลอบตัวเองเสียงสั่น ลูปินมองมันด้วยสายตาอาฆาต ก่อนจะชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เท้าโทรล์ที่ทำเป็นที่วางร่ม

"อาวาดา คาดาฟรา!!"

บึ้ม!!!!

เท้าโทรล์แตกทันทีที่โดนคำสาปพิฆาต

ลูปินหันไม้กายสิทธิ์มาชี้ที่เอลฟ์แก่อีกครั้ง "ต่อไปเป็นแก ถ้าแกไม่เล่าความจริง แกจะเป็นเหมือนขาโทรล์นั้น!!!" ลูปินว่า

"ครีเซอร์ออกไปจริงๆ ขอรับ ตามคำสั่งนายท่าน" มันว่า

"ซิเรียสบอกให้แกออกไปตอนไหน" ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย

"ตอนที่พวกเด็กพอตเตอร์มาแล้วนายท่านก็บอกให้กระผมออกไปขอรับ" มันว่า

"ต่อสิ" ลูปินพูด

"กระผมออกไปหาท่านนาซิลซัสมาขอรับ แล้วท่านมัลฟอยที่สูงส่งก็ถามกระผมถึงนายท่านกระผมก็บอกไปขอรับ แล้วท่านนาซิลซัสก็ให้กระผมทำให้ฮิปโปกริฟฟ์ของนายท่านบาดเจ็บ ตอนที่นายท่านดูแลมัน เจ้าเด็กพอตเตอร์ก็โผล่ออกมาขอรับ เค้าถามว่าซิเรียสไปไหน กระผมก็บอกไปว่า นายท่านไปกระทรวงเวทมนต์" ว่าแล้วมันก็หัวเราะดังลั่น

"แก ไอ้เอลฟ์ทรยศ แกทำให้ซิเรียสตายแกรู้มั้ย!!!" ลูปินตะโกนดังลั่น

"จะ จะ จริงหรอขอรับ" เอลฟ์พูดด้วยความเสียใจที่มันแกล้งทำอย่างเห็นได้ชัด "หึ หึ หึ แผนของท่านนาซิลซัสสำเร็จ เจ้าคนทรยศตายแล้ว 555" มันหัวเราอย่างสะใจ ลูปินมองมันอย่างตกตะลึง แล้วแปรเปลี่ยนเป็นโกรธจัด เค้าชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เอลฟ์

"อาวาดา คาดะ!!!"

"รีมัส!!" เสียงจากดัมเบิลดอร์ทำเอาชายหนุ่มหยุดกึกและหันมามองชายชราที่เข้ามาทางประตูบ้าน

"ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์" ชายหนุ่มร้องออกมาอย่างตกใจ ทำให้เค้าปล่อยมือจากครีเซอร์ เมื่อมันเป็นอิสระมันก็คลานไปที่ห้องครัวทันที
ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์เดินเข้าในบ้านอย่างสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"รีมัส เธอต้องทำใจเรื่องซิเรียสหน่อย เธอต้องใจเย็นๆ" ดัมเบิลดอร์เอ่ย เค้าวางมือบนไหล่ของลูปินเหมือนจะบอกเค้าให้หายกังวลจากเรื่องของซิเรียส
แต่ใครมันจะไปทำได้ ในเมื่อซิเรียสเป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อน เค้าทำไม่ได้ ลูปินขบฟันพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหล เค้าไม่ต้องการให้ดัมเบิลดอร์เห็นความอ่อนแอของเค้า 

"ผะ ผะ ผะ ผม ทำไม่ได้"

"รีมัส" ดัมเบิลดอร์พูดอย่างอ่อนโยน "เธออย่าเก็บเอามาเป็นกังวล ชั้นว่าซิเรียสเค้าไม่อยากเห็นเพื่อนของเค้าเก็บเอาเรื่องนี้มาเป็นทุกข์ เค้าอยากให้เธอเก็บความรู้สึกดีๆ ที่เธอมีแก่เค้าและเค้ามีแก่เธอไว้เท่านั้น"

"ตะ ตะ ตะ แต่…" เค้าเงยหน้า แต่ก็โดนดัมเบิลดอร์พูดขัด

"เธอคงไม่อยากเห็นซิเรียสเค้าไปอย่างไม่เป็นสุขหรอกน่ะ ใช่มั้ย"

"ครับ"

"เพราะฉะนั้นเธอต้องอยากเก็บมาคิดมาก เก็บมากังวล ทำให้เค้าต้องจากไปอย่างไม่เป็นสุข โอเคมั้ย"

"ครับ"

"ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ครับ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเรียกให้ท่านไปพบครับ" ชายอีกคนวิ่งกระหือกระหอบเข้ามาในบ้าน

"อ่อ ใช่ ชั้นลืมไป รีมัสอย่าลืมทำตามสัญญาที่เธอพูดแล้วน่ะ ชั้นไปก่อนล่ะ" ชายชราหมุนตัวแล้วหายไปทันที

"รีมัส นายมาที่บ้านของเจ้าแบล็กทำมั้ย" สเนปถามชายหนุ่มตรงหน้าหลังจากที่ดัมเบิลดอร์หายตัวไป

"ทำมั้ยชั้นจะมาไม่ได้ เซเวอร์รัส ที่นี่มันกองบัญชาใหญ่น่ะ" ลูปินว่า

"ชั้นนึกว่านายมาไว้อาลัยเพื่อนนายซะอีก" สเนปพูดเยาะ

"แก" ลูปินพูดกัดฟัน

"ดีแล้วล่ะ เจ้าแบล็กตายแล้วจะได้ไม่ทำให้ใครต้องเดือดร้อน" สเนปพูดต่อโดยไม่สนใจสายตาของชายหนุ่มเบื้องหน้าที่มองมาด้วยสายตาเกรี้ยวกราด "มันน่ะ ทำให้ใครต่อใครต้องเดือดร้อน ได้ข่าวว่าตอนที่พอตเตอร์จะไปโรงเรียนมันก็ไปส่งด้วยนี่ รู้มั้ยเจ้ามัลฟอยน่ะมันสงสัย เลยไปบอกจอมมาร เฮ่อ พวกชอบหาเรื่องใส่ตัวน่ะ ตายๆ ไปได้ก็ดี" 

พลัก!

สเนปหงายหลังเมื่อหมัดขวาของลูปินโดนแก้มของเค้าเต็มๆ ชายหนุ่มตามไปกระชากคอเสื้อของชายหนุ่มที่ล้มลงไปนอนกองกับพื้น

"แก!! ไอ้หัวเมือก แกอย่าพูดถึงซิเรียสอย่างนั้นอีก เข้าใจมั้ย!!!!!!" ลูปินคำรามใส่ชายหนุ่มตรงหน้า เล่นเอาสเนปนิ่งเงียบไปทันที

"นายคงรักมัน ใช่มั้ย รีมัส" สเนปถามเสียงนุ่ม ลูปินนิ่ง อึ้งไปชั่วขณะ หน้าขาวเริ่มขึ้นสี

"หึ หึ หึ ชั้นว่าแล้ว" สเนปหัวเราะ "นายกับเจ้าแบล็กนั้นคงเป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อนล่ะสิ"

"หุบปากเซเวอร์รัส อย่าคิดที่จะเปลี่ยนเรื่องเลย" ลูปินว่า

"ทำมั้ย ชั้นอยากพูดเรื่องนี้" เค้าว่าก่อนจะจับลูปินกดกับพื้น ชายหนุ่มตกตะลึงชั่วขณะ

"ซะ ซะ เซเวอร์รัสนายจะทำอะไรน่ะ" ลูปินถามอย่างตกใจ

"รีมัสนายรู้มั้ยว่าชั้นน่ะ มองนายตั้งแต่ปี 1 แล้วล่ะ" คำพูดของคนตรงหน้าทำเอาชายหนุ่มที่ถูกจับกดมองอย่างหวาดหวั่นปนตกตะลึง "ชั้นอิจฉาเจ้าแบล็กมันมาก ใช่ อิจฉามันมาก มันสามารถใกล้ชิดกับนายมากกว่าชั้น มันสามารถกอดนายได้ พูดกับนายได้ ในขณะที่ชั้นไม่สามารถทำได้หรือทำได้แต่น้อยมาก" เค้าหยุดพูด สเนปมองหน้าลูปินอย่างเศร้าๆ ก่อนที่จะกระซิบข้างหูของชายหนุ่ม "ชั้นชอบนาย รีมัส ลูปิน" จบคำพูด ร่างสูงก็เริ่มซุกไซ้ที่ซอกคอของร่างบาง ((สเนปเป็นหนูน้อยร่างบางสำหรับเจมส์ แต่สำหรับหนูปินแล้ว สเนปก็กลายเป็นร่างสูงซะอย่างนั้น))

"เซเวอร์รัส หยุดน่ะ เซเวอร์รัสอย่า หยุดน่ะ นายจะทำอะไรน่ะ" เสียงร้องของชายหนุ่มยิ่งปลุกอารมณ์ให้กับร่างสูงมากขึ้น สเนปเลื่อนจากซอกคอมาขบที่ติ่งหูเบาๆ แล้วประทับริมฝีบนริมฝีปากบาง มือข้างซ้ายประคองแก้มของลูปินอย่างทะนุทะนอม ส่วนมือขวานั้นรวบที่ข้อมือทั้งสองขึ้นเหนือหัว

"อื้อ" ลูปินคราง พยายามจะส่งเสียงร้อง แต่ก็ไม่อาจทำได้ หากปากยังถูกปิดอยู่อย่างนี้

"อึก" ร่างบางกระตุกเฮือก เมื่อปลายลิ้นอุ่นเริ่มลุกล่ำเข้ามา มือขวาของสเนปเริ่มเลื่อนต่ำ เพื่อปลดกางเกงของลูปิน ส่วนมือซ้ายนั้นก็รวบที่ข้อมือทั้งสองแทน น้ำตาที่อดกลั้นมานานเริ่มไหลพราก มือทั้งสองยังถูกรวบอยู่อย่างนั้น
ซิเรียส ชั้นขอโทษ ซิเรียส

"เอ๊กเปลลิอามัส!!" เสียงร่ายคาถาปลดอาวุธดังมาจากหน้ารูปภาพคุณนายแบล็ก คาถาเล็งไปที่สเนป ชายหนุ่มปลิ้วไปชนกับกำแพงข้างบันได สลบทันที
เมื่อเป็นอิสระลูปินรีบพยุงตัวให้ลุกขึ้นโดยเร็ว เค้าหันไปทางรูปภาพคุณนายแบล็กใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าซูบตอบแต่ยังคงความหล่อเหลาเอาไว้ได้ ชายผู้นั้น เดินมาช้าๆ ที่ชายหนุ่มที่ยืนตะลึง เมื่อชายผู้นั้นหยุดอยู่กับที่ ลูปินก็พึมพำออกมาคำหนึ่ง

"ซิเรียส"
ชายตรงหน้ายิ้ม พยักหน้าน้อยๆ

"ใช่ ชั้นเอง" สิ้นคำพูดนั้น ลูปินโผเข้ากอดทันที แม้จะไม่ใช่ความอบอุ่นที่เคยมีให้ แต่ความอ่อนโยนในอ้อมกอดนั้นยังคงอยู่

"Padfoot นายจะไปไหนอีกแล้วใช่มั้ย ไม่ไปจากชั้น นายสัญญากับชั้นแล้วว่าจะไม่ไปไหน ใช่มั้ย Padfood" ลูปินถาม น้ำตาเริ่มคลอเบ้า

"ใช่ ชั้นสัญญากับนาย Moony แต่ชั้นต้องขอโทษนายที่ไม่สามารถทำตามสัญญาได้ ขอโทษ moony" ซิเรียสกระชับร่างบางแน่นขึ้นอีก

"ไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั้ย Padfoot ไม่ใช่ใช่มั้ย ชั้นฝันไปใช่มั้ยว่านายจะไม่อยู่กับชั้นอีกแล้ว Padfoot บอกมาสิว่าไม่จริง" น้ำตาเริ่มไหลพราก ร่างบางกระชับผ้าคลุมร่างสูงมาขึ้น

"ใช่ มันไม่จริง" ซิเรียสปลอบลูปิน ก่อนจะเชยคางของร่างบางพร้อมกับประทับริมฝีปากเป็นครั้งสุดท้ายแม้จะเป็นจูบที่เย็นเฉียบ แต่ความอ่อนโยนและความรักที่ถ่ายทอดจากริมฝีปากยังคงเหมือนเดิม

"หว่า แย่จัง หมดเวลาแล้วหรอเนี่ย" ซิเรียสผละจากร่างบางตรงหน้าและพูดติดตลกตามนิสัยของตนเอง "ชั้นต้องไปแล้วล่ะ แต่รีมัสนายต้องไม่คิดกังวลเรื่องของชั้น นายต้องเก็บแต่ความรู้สึกดีๆ ที่ชั้นมีต่อนาย และชั้นจะเก็บความรู้สึกที่นายมีต่อชั้นไว้ตลอด นายจะสัญญากับชั้นมั้ย" ชายหนุ่มเงียบไม่พูดคำใดทั้งสิ้น "Moony ชั้นสัญญาว่าจะกลับมาหานายอีกครั้ง แต่นายต้องสัญญากับชั้นก่อนว่าจะเก็บแต่สิ่งดีๆ ที่เรามีต่อกันไว้ Ok มั้ย" ซิเรียสยกนิ้วก้อยขึ้น ลูปิน มองหน้าซิเรียส พลางปาดน้ำตาออกจากใบหน้าอ่อนวัย แล้วเกี่ยวก้อยกับซิเรียส

"ชั้นสัญญา" ลูปินว่า

"อ่อ พอชั้นไปนายออกไปจากบ้านเงยน่ะ เดี๋ยวไอ้หัวเมือกมันจะทำอะไรนายอีก  อืม…..เอาไม้กายสิทธิ์ซังกะบ้วยของมันไปซ่อนก่อนด้วยล่ะกัน ชั้นอยากแกล้งมันก่อนไปน่ะ" ลูปินพยักหน้าและหัวเราะออกมา

"ชั้นรักนาย Moony" ซิเรียสพูด

"ชั้นก็รักนาย Padfoot" ลูปินว่า ซิเรียสกอดลูปินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหายไป ลูปินปาดน้ำตาอีกครั้งแล้วเดินไปที่สเนปที่สลบอยู่ เค้าหยิบไม้กายสิทธิ์ของสเนปไปซ่อน ตามคำขอของซิเรียสและเดินออกจากบ้านไป ทิ้งความทรงจำครั้งสุดท้ายที่เค้ามีต่อซิเรียสไว้ในบ้านนี้ และในความทรงจำ