คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #64 : ๊Unpity
หากจะมองเพียงแต่ความรัก ? มันก็คงจะสวยงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
ความรักนั้นไม่เคยทำร้ายใคร หากแต่สิ่งที่ทำร้ายนั้นเป็นเพียงคนที่รัก หรือความรู้สึกอื่นๆ ที่เจือปน
ความรักเป็นเหมือนยากระตุ้น กระตุ้นให้คนเราได้กระทำบางบางอย่างลงสิ่งลงไป
สุดแล้วแต่จิตใจของคนผู้นั้น ว่าจะดีหรือร้าย หรือความรักจะนำพาไปสู่แบบใด
บางคนรักแล้วสมหวัง ก็เฝ้าเพียรดูแลความรัก เฝ้าทะนุถนอม ดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี
บางคนรักแล้วไม่สมหวัง ก็ทำลายความรักที่ตนได้ฟูมฟักขึ้นมา หรือทำลายกระทั่งคนที่ตนรัก ได้ลงคอ
เช่นนั้นหรอกหรือ...?
หากแต่เรื่องนี้มันไม่ใช่ดังสองกรณีนั้น...และก็เชื่อว่าใครหลายๆ คนนั้นก็คงจะเคยเป็น
เคยมั้ย ? มีคนรักที่แสนดี รักมาก แต่กลับละเลย ปล่อยปละไม่สนใจ
จนกระทั่งวันนึงต้องสูญเสียมันไป อย่างไม่มีทางเรียกกลับมาได้
แต่...บางคนก็แปลก
แปลกที่รู้ว่าความรักของตนนั้น ไม่มีทางเลยที่จะสมหวังได้
แต่กลับเฝ้าดูแลทะนุถนอมความรักนั้น ราวกับตนเองรู้ล่วงหน้าว่าตนเองสมหวัง
เฝ้าอดทน เฝ้าดูแล เฝ้าเอาใจใส่
แม้จะรู้อยู่เต็มอกอยู่แล้วว่าหนทางของตนกับความรักครั้งนี้
มันคงเป็นเพียงแค่
ความฝัน...ที่ไม่มีทางเป็นไปได้
ความจริงที่ทุกคนต่างรู้
แต่ที่สุดของที่สุด
เรื่องมันก็แค่
การหลอกตัวเองไปวันๆ เท่านั้น
ว่าเค้าจะหันมาสนใจเรา แคร์เรา หรือเค้าจะรักเราบ้าง
แต่มันไม่ใช่เลย...
ฟังดูเหมือนจะเป็นอะไรที่โหดร้าย
แต่มันก็คือความเป็นจริงที่ยากที่จะมีใครมาปฏิเสธได้
ผมรู้สึกตัวขึ้นในห้องผู้ป่วย ห้องพิเศษของโรงพยาบาลแห่งนึง ใช่ เป็นผมเองนี่แหละที่เอาตัวไปบังกระสุนนั้น ก่อนจะสลบไปนี่แหละ เหมือนจะเป็นพระเอกนะ แต่ไม่ใช่หรอก อย่างผมน่ะ ไม่มีทางเป็นพระเอกกับใครที่ไหนหรอก ก็ไอ้ผมน่ะ ใครๆเค้าก็มองว่านิสัยไม่ดี เห็นแก่ตัวอยู่แล้ว พระเอกนิยายบ้าอะไร จะสันดานแบบนี้
ผมกับไนท์ต่างกันทั้งหมดแหละ ชื่อก็บอกแล้วหนิครับ ว่า กลางวัน กับ กลางคืน มันต่างกันอย่างสุดขั้วอยู่แล้ว ใครๆ ก็ชอบไนท์มันทั้งล่ะ แต่ไอ้ควายนั่นมันเป็นคนดีไง รักใครรักจริง แล้วเป็นไงล่ะ ? ส่วนผมเหรอ ใครรักผมก็ได้นะ ผมเล่นด้วย แต่ไม่ผูกมัดหรอก เบื่อก็เลิก แรกๆ มันก็ดีอ่ะ แต่พอได้เข้าไปบ้านไอ้ไนท์วันนั้น...
พอได้เข้าไปเจอใหม่ ชีวิตผมเลยเริ่มที่จะมีอินสไปเรชั่น เลยคิดได้ประมาณ เชี่ย แม่งอยากมีแฟนแล้ว ไม่ใช่คนที่เอามาฟันๆๆๆ แล้วก็เลิกนะ แต่อยากคบนานๆ ยืดๆ เหมือนที่ไอ้ไนท์มันทำ แต่แม่งหวงก้างเกิ๊น ผมเลยทำให้ชีวิตมันสนุกขึ้น โดยแกล้งส่งข่าวไปบอกไอ้คนที่แม่งมายิงผมนี่ล่ะ แล้วก็พยายามเข้ามาแทรกกลาง แต่ผลที่ออกมามันไม่ดีเลย ทำให้ผมไม่สามารถเข้าหน้ากะใครได้เลย เชี่ยมาก ชีวิตตอนนั้น ยิ่งกว่าหมาหัวเน่าอีก
ผมไม่ได้เอาใจเก่ง ขี้อ้อน พูดหวานๆ ได้แบบไอ้ไนท์มันหรอกครับ หลายครั้งที่พยายามนะ แต่แม่งรู้สึกว่าแปลกๆ ว่ะ อะไรที่มันไม่ใช่ตัวเอง ทำไปแล้วแม่งออกมาไม่ดีหรอก ผมเชื่อแบบนั้น ผมเลยทำตามแบบที่ผมเป็น แบบที่ผมชอบ ถึงแม้ใครแม่งจะมองว่ามันไม่ดี แต่กับการที่ได้เป็นตัวของตัวเอง อย่างอื่นช่างแม่งเถอะ
หรือจะให้เป็นพระรองผู้แสนดีซีรีย์เกาหลีแบบไอ้กรีน ทำได้มั้ย ? ไม่ขนาดนั้น มีอยู่สองเรื่องที่ผมกะไอ้นั่นเหมือนกัน คือ หล่อ กะ ชอบใหม่เหมือนกัน แต่ไอ้นี่แม่งแสบนะ พาใหม่หนีจากโรงบาลอ่ะ อยากทำแบบนั้นบ้างเหมือนกัน แต่พอมานึกถึงตราความผิดที่ติดอยู่กับตัวแล้วก็...นะ อย่าดีกว่า
อะไรนะ ? อยากฟังเรื่องต่อจากที่ผมเข้าไปบังกระสุนเหรอ ? ใจเย็นดิเห้ย เดี๋ยวเล่าๆ ขอแปบนึง นานๆ จะได้มีตอนของตัวเอง จะจบแล้วมีบทดีๆ กับเค้าบ้างเถ้อะ
มาต่อกันซิ เมื่อกี้ถึงไหน ?
เวลารักใครมากๆ แม่งเจ็บนะ ที่รู้อยู่เต็มอกว่า ยังไงก็ไม่มีวันสมหวัง แต่ถ้ารักไปแล้วมันก็ถอนตัวออกมาได้ยาก ผมเหมือนจะรู้นะ ว่าในตอนนั้นฟินส์มันจะทำอะไร ทั้งๆ ที่ผมเป็นคนขี้ขลาดจะตาย แต่ในตอนนั้นมันเหมือนร่างกายมันตอบสนองคำสั่งจากที่อื่น ที่ไม่ใช่สมอง แต่มันเป็นหัวใจ
หัวใจมันไม่ใช่สมอง มันไม่มีความคิด มีแต่ความรู้สึก สติเป็นสิ่งสำคัญ ที่ไม่มีในหัวใจ มันเลยบงการให้ทำตามความต้องการของความรัก ที่มีอยู่เต็ม โดยที่ไม่ได้ห่วงตัวเอง จนกลายมาเป็นสภาพแบบนี้ไง โดยที่ไม่มีเล๊ย ไม่มีทางที่ใครคนนั้นของผมจะหันมาสนใจ หรืออาจจะสนใจ
ทั้งๆ ที่รู้ว่ารักแล้วต้องใจสลาย ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ผมว่านะ ใครหลายคนก็เคยทำแบบผมแหละน่า ไอ้อารมณ์แบบนั่งเปิดเพลงเศร้าๆ ฟังแล้วนั่งซึม หรือน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว เริ่มเบื่อผมพล่ามแล้วดิ
โอเคๆ เล่าต่อก็ได้ๆ
ก็หลังจากที่ผม ผลักใหม่ออก แล้วเอาตัวเองเข้าไปบังกระสุน ผมก็ล้มลง แม่งเจ็บสัดครับแต่พักนึงมันก็ชาๆ นะ ส่วนฟินส์น่ะเหรอ โดนตีนยำเละไปแล้วล่ะ ก่อนจะโดนจับส่งตำรวจไปตามระเบียบ และงานปาร์ตี้มันอันต้องยกเลิกไปโดยปริยาย สงสัยคู่นั้นแม่งจะอาภัพโชคจริงๆ ล่ะนะ
ไอ้พวกนั้นก็เอาผมมาส่งโรงบาล ผมก็ไม่ได้เป็นไรมากถึงขนาดสลบไสลเหมือนในหนังหรอก ที่ว่าเสียเลือดมากจนสลบเหมือดไป แต่มันก็ไม่ค่อยมีแรงอยู่ดี พวกนั้นแลจะตื่นตกใจมาก ใหม่นั่งใกล้ๆ ผมคอยถามนู่นถามนี่ตลอดเลย ผมก็ได้แต่ยิ้มเล็กๆ ให้ตอนใหม่ไม่ได้มองมาแค่นั้น
ไม่ได้รำคาญ แต่ดีใจมาก
แต่ก็นะ...ผมมันตัวโกงนี่ครับ
พอถึงโรงบาล ผมเลยไล่ให้ใหม่กับไนท์กลับไป ให้เหลือใครก็ได้เฝ้าผมไว้คนนึงแต่ต้องไม่ใช่สองคนนั้น ผมไล่มันไปเพื่อตัวพวกมันเองทั้งนั้นแหละ แม้จะต้องแสดงละคร แสดงอาการเย็นชาออกไป แม้ข้างในมันจะเจ็บช้ำ จะร้อนรุ่มอะไรขนาดไหน ก็ทำ ส่วนผมก็เข้าห้องไปจัดการแผลให้เสร็จสรรพ และสลบเหมือดไปตอนไหนก็ไม่รู้ กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็อยู่ในห้องพิเศษที่แอร์เย็นฉ่ำนี่แล้ว
พอลืมตาขึ้นมาก็ไม่เห็นใครอยู่ในห้องเลย ก็ดีแล้ว ดีแล้วล่ะสำหรับคนอย่างผม คนไม่ดียังไงมันก็ต้องอยู่คนเดียว แต่แม่ง น้ำตาไม่รักดีไหลออกมาอีกแล้ว ไม่ได้ไหลอย่างเดียวนะ สะอื้นด้วย คงจะอ้างว่าเจ็บแผลไม่ได้สิ ขอหนักๆ คืนเดียว
สงสัยมั้ยครับ ?
ถ้ารักแล้วต้องแสดงละครเย็นชาออกไป เพื่อให้เค้ามีความสุขกับคนอื่น
ถ้ารักแล้วตัวเองจะต้องเจ็บช้ำ
ถ้ารักแล้วจะต้องปวดร้าว
ถ้ารักคนๆ นึงแล้วเปลี่ยนจากคนที่เข้มแข็ง ให้มาเป็นคนอ่อนแอแบบนี้ได้
ยังจะรักอยู่อีกเหรอ ?
ผมก็ยินดีรักอยู่นะ ไม่เปลี่ยนใจหรอก หลายๆ คนก็ตอบแบบผมใช่ไหมครับ ?
" มึง.....ร้องไห้...ทำไมวะ เจ็บแผลเหรอ ? " เสียงของใครคนนึง ปลุกผมให้ลืมตาขึ้นมา คิดว่าไม่มีใครอยู่ซะอีก มีไอ้นี่อยู่ด้วยแฮะ เออ ก็ยังดี
" เปล่า กูไม่ได้เจ็บแผล กู..." ผมตอบไป แต่ประโยคท่อนหลัง ทำไมมันยากที่จะพูดออกไปเหลือเกินวะ
" มึงไม่ต้องพล่ามละ กูเข้าใจ "
" อย่างมึงจะเข้าใจไรกูวะ ไอ้กรีน " ผมตอบไป แต่ก็นึกได้ว่า มันเองก็คงจะเจอเรื่องแบบเดียวกับผม รู้สึกอยากตบปากตัวเอง
" เอาน่า มึงอย่าคิดมากแล้วกัน "
" เออ " ผมตอบตัดบทไป ก่อนจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือของผมขึ้นมา
บรรยากาศกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง ผมกับมันต่างคนต่างไม่พูดอะไรกัน หรือไม่เคยพูดกันมากกว่า อย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมชะตากรรมละวะ คนที่โง่พอๆ กัน คนที่เค้าไม่รักเรา เค้าคงไม่มานั่งจำอะไรบ้าบอแบบนี้ ไม่เหมือนผมที่มานั่งบ้าแบบนี้ จะให้ทำใจได้ มันทำได้อยู่แล้ว อยู่ที่ว่าจะทำได้เมื่อไหร่เท่านั้นเอง
กรีนลุกขึ้นไปปิดแอร์ ก่อนจะเปิดประตูกระจกเปิดม่านให้เห็นด้านนอก แสงสีของราตรีดูสวยงามตามปกติของมัน กรีนกอดอกอากาศในห้องนี่สำหรับคนไม่ได้ห่มผ้าหรือคนขี้หนาวก็ถือว่าหนาวมากเลย ยิ่งเป็นไอ้กรีนที่ใส่แค่เสือยืดสีดำมันคงหนาวมาก
" ถ้ามึงร้อนบอกกูนะ กูจะได้เปิดแอร์ให้แต่ตอนนี้มันหนาวว่ะ " กรีนบอกขณะเลื่อนโต๊ะมาตรงปลายเตียง และลากเก้าอี้มานั่งหันข้างให้ผม สายตาของกรีนมองออกไปด้านนอก
" อืม " ผมตอบไปสั้นๆ ก่อนจะพับฝามือถือลงแล้ววางมันไว้ที่เก่า
" มึง..แม่งพระเอกว่ะ " กรีนพูด สายตาจับจ้องไปที่มือถือ เหมือนจะพยายามหาเพลงในวิทยุฟัง
" อย่าง..กูน่ะเหรอพระเอก มึงมากกว่ามั้ง เล่นพาเค้าหนีเลยนี่ "
" อ่ะนะ " กรีนตอบสั้นๆ ก่อนจะยิ้มและหลับตาลง
" สุดท้าย มึงกะกูที่เคยคิดจะแย่งใหม่ สุดท้ายก็อยู่ด้วยกันสองคน " ผมพูดไป
" ก็แหง เค้ามีแฟนของเค้า เค้ารักกัน เราจะไปทำไรได้ "
" จะว่าไป ทำไมมึงถึงไม่บอกใหม่เค้าไปตรงๆ หรือบอกอะไรที่มึงคิดที่มึงรู้สึกไปตรงๆ วะ ทำไมถึงไม่สื่อออกไปให้ตรงกับหัวใจมึงอ่ะ " คำถามของกรีน...มัน อธิบายคำตอบไม่ถูกเลย
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เรื่องราวของผมมันก็คงเป็นเพียงตัวร้ายในสายตาของหลายคนเท่านั้น ไม่ได้เหมือนกรีนที่เป็นพระรองผู้แสนดีในหัวใจของใครหลายคน ที่ทำดีโดยไม่ได้หวังผลตอบแทนอะไร แม้ว่าใหม่จะไม่ได้รักเลย
" นั่นดิ ทำไมกูถึงไม่ทำ " ผมพูดออกมาเสียงดัง ความอัดอั้นในใจมันเริ่มปะทุออกมา
" มึง... " กรีนตกใจที่น้ำเสียงของผมที่เปลี่ยนไป
" ในสายตา..ในหัวใจของเค้า ก็มีแค่ไนท์กับมึงเท่านั้นแหละที่มีอิทธิพลกับเค้า แต่กับกูอ่ะมึง กูผิดเหรอที่กูไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากเค้า กูไม่ได้ร้องขอให้เค้ามารัก กูไม่ได้ทำดีอะไรเลยเหมือนมึง
มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ... "
" ... "
" กูมันก็คนร้ายอยู่แล้ว จะมีสิทธิ์เรียกร้องอะไรได้เหมือนมึง กูก็ทำได้นะแบบที่มึงทำอ่ะกรีน ยิ้มให้ บอกว่าไม่เป็นไร ทำตัวว่าไม่เป็นไร กูทำได้ แต่มึงก็เข้าใจใช่ไหมวะ ว่าทำแบบนี้มันทรมานแค่ไหน มึงอ่ะยังดีที่เค้ายังนึกถึงมึงบ้าง แต่กูดิกรีน ตัวตนของกูในอ่ะ ในสายตาเค้ายังไม่มีเลย "
แรงอัดอั้นในใจมันมีมากเกินไป เก็บไว้นานไปเลยทำให้มันยากที่จะควบคุม ว่าจะรู้ตัวมันก็พรั่งพรูออกมาเสียจนหมด
กรีนมองมาที่ผม ก่อนจะตีสีหน้าเครียดและเดินเข้ามานั่งข้างๆ เตียงมองหน้าผม ผมได้แต่ก้มหน้า ซ่อนสายตาและน้ำตาที่ไหลออกมาเล็กน้อย มันเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจหรืออะไรซักอย่างนั่น
" กูเข้าใจมึงนะเว่ย..เพื่อน กูสงสารมึงว่ะ "
" จะมาสงสารทำไม ! คนอย่างกูมันไม่น่าสงสารหรอก เห็นมั้ย? กูแข็งแรงจะตาย ขนาดโดนยิงมายังไม่ต้องให้เค้าสนใจเลย ทำไมถึงโดนยิงน่ะเหรอ ก็แค่กูเดินไปขวางกระสุนเท่านั้น ไม่ได้เป็นพระเอกพระรองเข้าไปรับกระสุนแทนซะหน่อย ที่สำคัญไม่ได้ต้องการนะเว่ย ที่จะให้เค้ามาเฝ้า หรือมาสำนึกบุญคุณ กูทำไปเพราะกูอยากทำ ไม่ใช่เพราะอยากปกป้องเค้า "
" อย่างนั้นเหรอวะ? " สายตาของกรีนที่มองมาที่ผม มันบอกลำบากว่ามีความหมายอย่างไร
" ... " ณ จุดๆ นี้ทุกอย่างมันช่าง อึดอัดใจเหลือเกิน ใจที่อ่อนล้าดวงนี้มันเหนื่อยเหลือเกินที่จะเอ่ยอะไรออกมาต่อ
" กูว่านะมึงไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะ " กรีนตบบ่าก่อนจะยิ้มให้
" กูรักเค้ามาก แต่ทำไม...มันถึงเป็นแบบนี้ไปได้วะมึง " น้ำตาไหลออกมา อาการสะอึกสะอื้นเริ่มตามมา
" กูก็รักเค้ามาก มึงก็รักเค้ามาก เลยต้องมาเป็นแบบนี้ไง แต่มันใช่ความผิดเค้าเปล่าล่ะ ? "
" ไม่ใช่ "
" เราย่อมไม่โทษคนที่เรารักอยู่แล้วจริงป้ะ ? "
" อืม...แต่ "
" พอแล้วล่ะมึง ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว กูเข้าใจมึงทุกอย่างนะเดย์ " กรีนบอกพร้อมกับเอาหัวผมไปซบที่แผ่นอกด้านขวา ก่อนที่ทุกอย่างในคืนนี้มันจะถูกปลดปล่อยออกมา
ความคิดเห็น