ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Can U Be My BoyFriend ? โทษนะนาย เป็นแฟนกับผมป่าว ? [Yaoi]

    ลำดับตอนที่ #39 : Be the Same

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 7.08K
      14
      10 พ.ย. 51



    เรื่องบนเตียง...


    เดย์ยังคงรุกเร้าใหม่อย่างไม่หยุดพัก อาภรณ์ชิ้นเดียวของเดย์ตอนนี้คือบ็อกเซอร์ตัวค่อนข้างใหญ่แต่
    ดูเล็กลงไปถนัดตา  ด้วยของบางอย่างที่นูนตุงออกมา    ร่างบางยังคงสะลืมสะลือแต่ปากของทั้ง
    สองยังไม่หยุดที่จะทำหน้าที่  เดย์จูบอย่างรุนแรงลิ้นพันตวัดกันไปเป็นเกลียว  สองมือก็ปลดเปลื้อง
    เสื้อของใหม่ที่หลุด
    ออกอย่างง่ายดาย   ซอกคอขาวๆ ตอนนี้ไม่ได้ขาวแล้ว หากแต่มีแรงแดงจาก
    การดูดดึงด้วยปากเป็นจ้ำๆ   เดย์ซุกไซร้ลงมาจากคอขึ้นสู่ซอกหู ใหม่สั่นสะท้าน
    ด้วยความเสียวซ่าน    

    จากซอกหูลงสู่ซอกคอแล้วลงสู่ยอดอกสีชมพูที่ยังแตกพานไม่สมบูรณ์เท่าไหร่  ผิวขาวแดงระเรื่อย   
    ร่างด้านล่างทนความเสียวซ่านไม่ไหว
    ยกตัวตามจังหวะการดูดของร่างบน   เดย์มองไปที่ใหม่พร้อม
    ถอดอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายออก เครื่องแสดงความเป็นชายขนาดสมตัวชี้ออกมา  พร้อมกับรูด
    บ๊อกเซอร์ของร่างบองออกอย่างเร่งรีบราวกับความสุขที่ปรารถนาต้องรีบไขว่คว้ามาให้เร็วที่สุด   


    รอยยิ้มของเดย์คลี่ออกมาพร้อมป้ายเจลหล่อลื่นสีใสลงรอบๆ ก่อนจะจับขาของร่างบางยกขึ้น  
    เตรียมจะสอดใส่ความเป็นชายของตนเข้าสู่ใหม่

    แม้มีเสียงรถดูคาติเร่งเครื่องดังสุดๆ ดังแข่งเข้ามาก็ไม่ได้ทำให้ความสนใจของเดย์ลดลงได้ เหมือน
    ราชสีห์ที่พร้อมจะเขมือบเหยื่อตรงหน้าให้ได้เร็วที่สุด


    ในตอนนั้นเอง ร่างบางที่สติเลือนลางพลันชัดขึ้นมาอีกครั้ง...


    อืมมม.... แม่งทำไมรู้สึกเสียวๆจังวะ เหมือนมีอะไรเย็นๆตรงก้นเลย ปวดหัวตึ๊บ นี่กูโดนยาห่าไรไปรึ
    เปล่าวะ ??  รู้สึกเหมือนจะมีคนมาจับยกขึ้นอยู่นะ เสื้อผ้าก็
    ไม่ได้ใส่เหรอเนี่ย !!??   รู้สึกเหมือนกำลัง
    มีอะไรแหย่เข้ามาในร่างกายผม ผมเกร็งแน่นเลยแต่เหมือนสิ่งนั้นมันจะพยายามดันเข้ามา เข้ามาลึกได้และพวกมันก็
    เข้ามาอีกอัน ผมดิ้นพราดๆ ไปเท่าที่แรงตอนนี้จะมีเหลือ  แต่ดูเหมือนว่าจะไร้
    ประโยชน์เพราะผมสู้แรงไอ้คนตอนนี้ไม่ได้เลย


    ผมลืมตาขึ้นมาดู คนที่กำลังจะขืนใจผมตอนนี้คือเดย์อย่างที่ไม่ต้องสงสัย


    ทำไมเดย์ถึงทำแบบนี้ ??


    ในตอนนี้ไม่ว่าจะตั้งคำถามสักเท่าไหร่คงจะไม่เป็นประโยชน์อะไรแล้ว ริมฝีปากก็ไม่มีแรงพอจะยก
    แล้วด้วยซ้ำ  
    นิ้วของเดย์ที่รุกรานมาในตอนแรกนี้เดย์ถอนออกแล้วพร้อมกับกับอะไรบางอย่างที่หัว
    มนๆ น้ำเยิ้มๆ กำลังจ่อแตะๆอยู่ที่ทางนั้น


    ผมหลับตา ไม่อยากรับรู้เรื่องราวอะไรทั้งสิ้นแล้ว  ความสิ้นหวังมาหาผมแล้วสินะ ปาฏิหาริย์เท่านั้นแหละที่ช่วยผมได้ เสียงมอเตอไซด์ของใครสักคนที่ดู
    เหมือนจะใช่กรีนหรือไม่ใช่  ?? คงไม่มีใครมา
    ช่วยผมสินะ ไนท์คงเก็บตัวเฉพาะในบ้าน ไม่ได้มารู้เรื่องอะไร




    ผมคงต้องถูกย่ำยีสินะ....




    แต่ในช่วงเวลาที่ความหวังมันหมดสิ้นไปนั้นเอง.....

    ช่วงเวลาที่ผมหลับตาเตรียมใจ.....

    ช่วงเวลาที่ทุกอย่างเหมือนจะดูเงียบไปถนัด .....

    ช่วงเวลาที่สิ่งที่เรียกว่า ปาฏิหาริย์ เกิดขึ้น....



    ปัง  !!!!!!


    โครมมมมมมม  !!!!!!!!



    ประตูบานใหญ่ที่เคยกั้นระหว่างห้องนั่งเล่นกับห้องนอนเดย์หลุดออกมากระแทกเดย์ล้มลงไปจาก
    เตียงและผม    ร่างของเดย์ที่ดูเหมือนจะสลบเหมือนไปที่โดน
    ประตูกระแทกเข้าเต็มหัว  ผมคว้า
    บ๊อกเซอร์ที่อยู่ปลายเท้าขึ้นมาใส่อย่างรีบร้อน ไม่ทันได้มองคนที่มีพระคุณที่เข้ามาช่วยผมตอนนี้  

    ชายหนุ่มยืนมองเข้ามาด้วยสายตาที่คุ้นเคย
    คราบน้ำตายังคงเห็นอยู่ ทรงผมที่ยุ่งเหยิง  บ่งบอกได้ว่าเค้ารีบมาที่นี่แค่ไหน
    ชายหนุ่มคนนี้ที่หายไปนาน  ความรู้สึกแบบนี้ที่มันหายไปนาน
    ขอบคุณปาฏิหาริย์ที่นำมันมาอีกครั้ง


    ไนท์ที่หายใจหอบหน่อยๆ สายตาที่มองผมยิ้มเล็กๆ น้ำตาไหลออกมาน้อยๆ แม่งจะร้องไห้ทำไม
    วะ ? โดนข่มขืนเองรึไง ? แต่จะว่าไปตอนนี้ผมก็น้ำตาไหลนอง
    หน้าเหมือนกันแหละ ดีใจอย่างบอก
    ไม่ถูก  ในที่สุดมันก็จะเหมือนเดิมแล้วสินะ


    ไนท์เดินเข้ามาหาผม ผมก็ลงจากเตียงในสภาพเกือบเปลือยเปล่า  เหลือเพียงบ๊อกเซอร์ไว้ตัวเดียว 
    แต่ตอนนี้อะไรก็ไม่อายแล้วล่ะครับ  ผมโผเข้ากอดไนท์ไว้แน่น น้ำตาที่กลลั้นไว้มันก็พรั่งพรูออกมา


    " ฮือ~~~  ไนท์หายไปไหนมา  ปล่อยให้ผมรอตั้งนาน " ปล่อยโฮออกมา ผมกอดไนท์ไว้แน่น แน่นที่
    สุด

    " ไนท์...ขอโทษ " 

    " พอแล้วไม่ต้องขอโทษ " 

    " ไนท์มันไม่ดีเอง ทั้งที่สัญญาไว้แล้วว่าจะดูแลใหม่... " 

    "พอแล้วไม่ต้องพูดอะไรแล้ว " ผมสวมกอดไนท์ไว้แน่น เช่นเดียวเดียวกับไนท์ที่กอดผมไว้แน่นเช่น
    กัน




    ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในบ้านไนท์กำลังกินมาม่าอยู่  แต่ไม่ได้กินเองหรอกครับ ไนท์ป้อนเพราะผมรู้สึกช็อค
    มากกับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น  ไม่คิดว่าเดย์ที่สิ้นไร้หน
    ทางจะทำได้ขนาดนี้  กรีนก็มานั่งปั้นจี้ปั้นเจ๋อ
    อยู่ ดูเหมือนจะเป็นกรีนเนี่ยล่ะที่ไปตามไนท์มาช่วยผม แต่ทำไมไม่เข้าไปช่วยเองหว่า แต่ช่างเถอะต้องขอขอบใจ
    มันแล้วกันนะ


    " ไอ้เชี่ยเดย์ แม่งน่าตาย " ไนท์พูดพร้อมเดินไปหยิบคาตานะเล่มงามที่แขวนอยู่ตรงผนัง  

    " ช่างมันเถอะ " ผมพูดพร้อมมองไนท์ที่หันมามองผมอย่างงงๆ และวางคาตานะลง 

    " อืม " 

    " ไนท์ " 

    " ครับ ? " 

    " ผมอยากอาบน้ำไปอาบให้หน่อยดิ  !! " ผมพูดพร้อมยิ้มและะจูงมือไนท์เข้าไปในห้องน้ำ กดล็อค
    กลอนประตูเอาผ้าเช็ดตัวปิดไว้เผื่อกรีนแอบดู แล้วก็เปิดน้ำ
    เสียงดังๆ ใส่อ่างรอไว้เลย 

    __________________________________________________________
    ขออภัยที่หายไปนาน  มีปัญหานิดหน่อย จะพยายามอัพไว้เหมือนเดิมตามสัญญาจ้า  
    มาน้อยไปมั้ย ??  เด๋วจะต่อให้อีกน้า งานมันเยอะจริงๆอ่า

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×