คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chopstick , Spoon , Fork
สองทุ่มครึ่ง
บริเวณสวนสาธารณะหนองตะเคียน บริเวณใกล้ตลาดสัตหีบ ที่มีคนพลุกพล่านแต่สถานที่นี้กลับเคย
ถูกใช้เป็นสถานที่ประกอบอาชญากรรมอยู่ แม้ยามกลางวันถูกใช้เป็นสถานที่ออกกำลังกาย แต่ก็
เพียงบางจุดเท่านั้น ด้วยความกว้างใหญ่ของมันเลยไม่สามารถส่งเจ้าหน้าที่ดูแลทั่วถึงได้ ตอนนี้ผม
กำลังบึ่งรถไปรอบหนองตะเคียนกวาดสายตามองหาพุดดิ้ง ที่ตอนนี้ยังไม่พบเลย แล้วทำไมเธอมา
ทำอะไรแถวนี้ เหมือนพระเจ้าเข้าข้าง มีผู้หญิงคนนึงโบกไม้โบกมืออยู่กลางทาง
" ใหม่ !! " พุดดิ้งยิ้ม แสงไฟจากมอเตอร์ไซด์ส่องทำให้เห็นคราบน้ำตาที่อยู่บนหน้าเธอ
" ดิ้งครับ แล้วทำไมถึงอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะ หิวมั้ย แล้วเกิดอะไรขึ้น " ผมลงจากรถแล้วเข้าไปหาเธอ
กอดเธอไว้ ให้ตายสิทำไมเป็นไปได้ขนาดนี้
" ใหม่ ดิ้งไม่เหลือใครแล้ว ดิ้งขอโทษ ดิ้งมันเลว ดิ้งขอโทษ ดิ้งขอโทษ " พุดดิ้งปล่อยโฮออกมา
" ไม่เป็นไรครับดิ้ง ไม่เป็นไร ผมไม่ได้โกรธดิ้งหรอก เรากลับบ้านกันก่อนนะ "
ผมจูงมือเธอมาซ้อนมอเตอร์ไซด์แล้วออกรถ พุดดิ้งซบหลังผมตลอดทางแล้วก็ร้องไห้ตลอดทาง
จริงๆ ไม่รู้ทำไมเธอถึงเป็นขนาดนี้ ผมอดเห็นใจเธอไม่ได้จริงๆ แถมพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีก สภาพ
เธอตอนนี้คงไม่อยากให้เพื่อนเห็นเท่าไหร่หรอกนะ
ถึงบ้านของไนท์แล้วผมค่อยๆ จอดรถหน้าบ้านและเปิดประตูรั้ว
" บ้านใครเหรอใหม่ ? " พุดดิ้งถาม แววตาเธอยังคงแสดงความปวดร้าวอยู่
" บ้าน......เพื่อนผมเอง ไม่เป็นไรหรอก เข้ามาเถอะ " ผมประคองเธอเข้าไป
" ไปไหนก็ไม่บอก แล้วกลับมาซะดึกดื่นเลยนะ ไอ้......... " ไนท์ออกมาเห็นผมประคองพุดดิ้งอ้าปาก
ค้างไม่ได้พูดคำสุดท้ายต่ออกมา
" เออ ไอ้ไนท์ แฟนกูเค้ามีปัญหาพักที่นี่แปปนึงได้เปล่าวะ " ผมถาม ไนท์แววตาแสดงความไม่พอใจ พยักหน้าแทนคำตอบ และหันหลังกลับเดินเข้าในห้องนอนปิดประตูเสียงดัง
" เพื่อนใหม่ เค้าไม่พอใจอะไรเหรือเปล่าอ่ะ ?? " พุดดิ้งถาม
" ไม่เป็นอะไรหรอก มันก็เป็นงี้แหละ อย่าไปสนใจเลย"
ผมพาพุดดิ้งมานั่งที่โซฟา ส่วนผมนั่งอีกตัวนึง ผมให้เกียรติผู้หญิงครับ ไม่ฉวยโอกาสตอนเธอ
อ่อนแอหรอก
" ใหม่ ที่ผ่านมาดิ้งขอโทษนะ ดิ้งผิดไปแล้ว "
" ไม่ต้องขอโทษหรอกครับดิ้ง "
" งั้น..... " เธอแลดูจะพูดตะกุกตะกัก
" หิวมั้ย เดี๋ยวผมเอาอะไรมาให้กินนะ รอแปปเดียว "
ผมลุกเดินเข้าไปห้องครัว ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวก่อนดีกว่า เพราะผมก็มีเรื่องต้องคิดอยู่เหมือนกัน
ว่าผมสมควรทำยังไงดี
ผมหยิบของในตู้ออกมา กะว่าจะทำมาม่าให้พุดดิ้งกินดีกว่เาพราะง่ายดี และเธอคงรอนานไม่ได้
เหมือนกัน ผมตั้งน้ำและยืนหันหลังพิงโต๊ะครุ่นคิดอะไรอยู่
พุดดิ้งคือคนที่ผมรักอย่างปฏิเสธไม่ได้จริงๆ แต่ไนท์ก็คือคนที่รักผมและช่วยให้ผมลืมเรื่องร้ายๆ ที่
พุดดิ้งทำไว้ให้ ผมควรจะทำยังไงดี สายตาผมมองไปไร้จุดหมาย บางทีครั้งนี้ผมคงต้องคิดดีๆ ถ้า
ผมยังคงยืดเยื้อกับพุดดิ้งต่อ แล้วไนท์ล่ะผมจะเอาไนท์ไปไว้ที่ไหน ? แต่ถ้าผมทิ้งพุดดิ้งไป ผมคง
ทำใจไม่ได้แน่ แต่เธอยังทิ้งผมไปได้เลย คราวนี้ถ้าผมจะทิ้งเธออย่างไม่ใยดีบ้างล่ะ
น้ำในหม้อเริ่มเดือดแล้วผมเทมาม่าลงไป เตรียมชามพร้อมตะเกียบกับช้อน หรือเธอจะกินแบบช้อน
กับส้อมล่ะ ผมลังเล เรื่องในใจของผมก็คงจะเป็นเหมือนตะเกียบกับช้อน และช้อนกับส้อม ผมเป็น
ช้อน ที่ต้องเลือกระหว่างส้อมหรือตะเกียบว่าแบบไหนถึงจะทำให้คนกินถนัดที่สุด ตะเกียบยังคงต้อง
พึ่งพาช้อน ส้อมก็เช่นกัน ผมรักพุดดิ้งแต่ผมก็รักไนท์เช่นกัน เรื่องความรักไม่มีคำว่ามาก่อนหรือมาที
หลังสำหรับผมนะ ผมควรทำยังไงดี เครียดว่ะแม่งเอ๊ย ผมยังตัดสินใจไม่ได้
ผมค่อยๆ เทมาม่าใส่ชามฉีกซองเครื่องปรุงรส เวลาการตัดสินใจของผมหมดลงแล้วล่ะ บางทีเรื่อง
ผมตัดสินใจอาจจะผิด แต่ผมก็ควรทำให้เรื่องแบบนี้จบลงโดยเร็วที่สุดล่ะนะ หากยืดเยื้อไปก็มีแต่จะ
ทวีความเจ็บปวดให้เราทุกคน ขอให้มันเป็นความผิดของผมเพียงคนเดียวพอก็แล้วกัน
ผมทำใจในห้องครัวตั้งนมนานกว่าจะรวบรวมความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับพุดดิ้งได้
" นี่ครับดิ้ง " ผมเอามาม่าให้พุดดิ้งก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา
" ขอบคุณค่ะใหม่ " พุดดิ้งเช็ดหน้าเช็ดตาเรียบร้อยแล้ว หันมายิ้มให้ผม
เธอก้มหน้าก้มตากินโดยไม่พูดไม่จาอะไร ผมรินน้ำมาให้เธอก็ตอนที่เธอกินเสร็จไปแล้ว
" กลับบ้านเลยไหม ? เดี๋ยวใหม่ไปส่ง " ผมถามความสมัครใจของเธอ
" อ๋อ ดิ้งโทรให้ที่บ้านมารับแล้วล่ะ ไม่เป็นไรจ้ะ " เธอหันมายิ้มให้ผม รอยยิ้มที่ผมมีความสุขเสมอที่
ได้เห็นมัน
" แล้วดิ้งเลิกกับ....."
" อย่าไปพูดถึงมันเลยนะ ตอนนี้มีแค่เราสองก่อนนะ "
" ครับ " ผมตอบไปอย่างสั้นๆ "
" ที่ผ่านมาดิ้งขอโทษนะใหม่ "
" ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมไม่ได้โกรธดิ้งหรอก "
" ขอบใจนะ มีแต่ใหม่นี่แหละที่ดีกับดิ้งจริงๆ " ผมยิ้มให้เธอ ทำไมผมไม่กล้าพูดออกไปนะ พูดซะสิ
รอยยิ้มของดิ้งทำให้ผมพูดไม่ออก
ผมเฉไฉชวนพุดดิ้งคุยเรื่องอื่นไป ทำให้เธอหัวเราะได้บ้างทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะ อย่างน้อยเธอก็
ไม่เศร้าแล้วล่ะ ผมมีเวลาเตรียมตัวพูดเมื่อถึงสถานการณ์นั้น
" ใหม่ " ดิ้งเรียกผมเหมือนเธอพร้อมที่จะพูดอะไรบางอย่างแล้วเหมือนกัน
" ครับ ? " ผมเงยหน้าขึ้นสบตาเธอ
" เรากลับมา...เป็นเหมือนเดิมนะ " เธอพูดแล้วก้มหน้าหลบตาผม
" อืมม.. "
เหมือนช่วงเวลาตรงนั้นมันนานแสนนานกว่าที่ผมจะได้ตัดสินใจพูดต่อ หนึ่ง สอง ซั่ม !!
" ผมรักดิ้งนะ " ผมพูดไปแล้วยิ้มให้เธอ
พุดดิ้งยิ้มและน้ำตาคลอ เดินเข้ามาหาผม
" ดิ้งก็รักใหม่นะ"
" แต่ใหม่ว่า เราเป็นเพื่อนกัน.....ดีกว่า ขอโทษนะ " ผมพูดไปแล้ว ความโล่งใจไหลเข้ามาแทน
เหมือนยกตึกเอ็มไพร์เสตทออกจากอกเลย
พุดดิ้งหน้าเสีย น้ำตาขอบเธอไหลนองหน้า ผมรู้สึกสงสารเธอจับใจเลย แต่นี่ก็เป็นทางเลือกที่ผม
เลือกแล้วล่ะ
ปี๊นน !!
เสียงแตรหน้าบ้านดังขึ้น รถของพ่อแม่เธอคงมารับแล้ว เธอมองหน้าผมก่อนจะวิ่งไปขึ้รถโดยไม่หัน
กลับมามองหน้าผมซ้ำสองอีก
เรื่องทุกอย่างมันจบแล้วสินะ
แต่ผมว่ามันยังไม่จบนะ เพราะไอ้หื่นในห้องคงเข้าใจผิดแล้วยังไม่รู้เรื่องแน่เลย ผมลองเดินไปบิด
ลูกบิดประตูห้องนอนดู มันล็อคอยู่
ตายห่า คืนนี้ผมต้องนอนข้างนอกอ่ะดิ งานเข้าแล้วครับพี่น้อง
____________________
ดีขึ้นแล้วววว
ขอบคุณทุกกำลังใจ
ตอนต่อไป มีของขวัญให้ทุกคือคนนะ
ความคิดเห็น