คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Can U Be My Boyfriend ? [ รีไรท์แล้ว ]
สายๆ วันหนึ่ง ในวันที่ควรจะเป็นวันที่ปกติทั่วไปสำหรับผม
เชี่ยเอ๊ย !!
ผมนึกสบถด่าไปพลางๆ ขณะนั่งอยู่ที่ห้องแอร์เย็นฉ่ำ แทนที่จะได้เข้าเรียนแต่กลับต้องมารอเข้าพบตาลุงแก่ๆ ที่มีตำแหน่งเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองของโรงเรียน ผมไม่ได้ไปมีเรื่องชกต่อยกับใครเค้าหรอกครับ เรื่องของเรื่องคือผมมาสาย !! สงสัยล่ะสิครับว่ากับอีแค่มาสายทำไมต้องพบอาจารย์ฝ่ายปกครอง ผมเองก็สงสัยเหมือนกัน
จนในที่สุดอาจารย์ฝ่ายปกครองแก่ๆ คนนั้นก็มา อาจารย์เป็นชายชาวจีนตัวเล็กๆ หัวเกือบจะล้านแล้วเดินเข้ามา พร้อมทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งเบาๆ ก่อนจะหยิบแว่นสายตาขึ้นมาใส่ สายตาพิฆาตและรังสีอำมหิตก็ถูกแผ่ออกมาทันที ผมที่ทำอะไรไม่ถูกจึงทำได้แค่...
" หวัดดีครับ 'จารย์ "
" นั่งก่อนสิ นายฐาปกรณ์ "
ผมค่อยๆ หย่อนก้นลงบนเก้าอี้นวม น่ากลัวว่ะตาแก่เนี้ยสงสัยเป็นปีศาจปลอมตัวมาแหง มีแรงกดดันขนาดนี้ เล่นเอาแทบทรุด อากาศในห้องนี้ก็เย็นยะเยือกผิดปกติขึ้นมาในแทบจะทันที
" สำหรับภาคการศึกษานี้ ทางโรงเรียนก็เปิดเรียนมาได้เป็นเวลา 62 วันก็ประมาณสองเดือนล่ะนะ ทางโรงเรียนก็ไม่ได้มีนโยบายเข้มงวดอะไรกับนักเรียนที่มาสายไม่กี่ครั้งแต่สำหรับเธอมันไม่ใช่กรณีนั้น.... " ตาลุงหยุดเขียนและเงยหน้ามองผมด้วย สายตาสงสัย
" เธอมาสายจะครบ 30 ครั้งแล้ว ในเวลาแค่สองเดือน มันหมายความว่ายังไงกัน คุณเห็นความสำคัญของการเรียนที่นี่มั้ย หรือคิดว่าที่นี่เป็นโรบินสันจะมากี่โมงกี่ได้ ตามใจฉัน กฏระเบียบของโรงเรียนมันไม่มีึความสำคัญให้คุณสนใจหรือปฏิบัติตตามเลยใช่มั้ย " ตาลุงเริ่มเสียงดังจนผมก็เริ่มรำคาญเช่นกัน จะเอาไรนักหนาวะ มันก็อิแค่มาสายอ่ะ
" ครับ " ผมตอบไปสั้นๆ แต่ในใจผมนี่สิมีคำเถียงเป็นลิลิตตะเลงพ่ายเลยล่ะ โดยไม่ได้ฟังแม้แต่คำถามที่ตาลุงนั่นถามมา
" แถมเธอยังเป็นกรรมการนักเรียนด้วยใช่มั้ย? ทำตัวแบบนี้เนี่ยนะ มันเป็นพฤติกรรมที่เหมาะสมมั้ยกับการเป็นส่วนหนึ่งของคณะกรรมการบริหารโรงเรียน ? " ตาลุงนั่น อ่าา ผมนึกชื่อออกละ ตาแก่นี่ชื่อ ' อมร ' เป็นอาจารย์ฝ่ายปกครอง
" ครับ ผมมีข้อสงสัยอย่างหนึ่งครับอาจารย์ อาจารย์คิดว่าเป็นกรรมการนักเรียนแล้วต้องทำตัวดีเป๊ะตลอดเวลาใช่มั้ยครับ? แล้วกรรมการนักเรียนมาสายไม่เป็นเลยหรือไงครับ? "
ผมสวนไปด้วยคำถามยียวนก่อนจะรู้ว่าตัดสินใจผิดพลาด
เวลาเที่ยงแล้ว เพราะอาจารย์อมรนั่นพิโรธ ผมเลยไม่ได้เรียน 4 คาบเช้า แถมยังถูกเทศนายาวเฟื้อย ไหนจะถูกตัดคะแนนความประพฤติ ขู่จะปลดออกจากกรรมการสภา ทำทัณฑ์บน เฆี่ยน ที่สำคัญผมต้องไปทำกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์โดยความควบคุมของประธานกรรมการนักเรียน ให้ตายเถอะครับ
" อ้าว เชี่ยใหม่ ยังไม่ตายอีกเหรอวะมึง ? นึกว่าโดนอมรแดกไปแล้ว " แหม่ ไอ้นี่ ! ปากแบบนี้มีตัวเดียว ไอ้คิม
'' เออดิวะ ตายแล้วกูจะมานั่งแดกข้าวให้มึงเห็นเหรอวะ " ผมตอบก่อนจะโซ้ยข้าวขาหมูเข้าปากเลี้ยวเต็มแรงระบายอารมณ์ที่ปะทุคลั่งอยู่ภายใน
" ได้ข่าว มึงไปกวนตีนอมรเหรอวะ " ไอ้อาร์ทกระแทกจานข้าวลงกับโต๊ะ ก่อนจะนั่งตรงข้ามผม
" กวนตีนเหี้ยไร กูก็แค่ถามว่า กรรมการนักเรียนมาสายไม่เป็นไง เลยเคลมกูซะ " ผมตอบไปพลางหยิบโค้กขึ้นมาดูด
~ เมื่อเธอเหงา เหมือนฉันกำลังเหงา อยากให้เรามาเหงาด้วยกัน ~
เสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้น ผมหยิบโนเกียN72สีทองคู่ใจขึ้นมาดู รูปใหญ่เต็มจอจากโปรแกรมเสริมโชว์รูปของผู้หญิงคนนึงที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี จะไม่คุ้นได้ไงล่ะครับ ก็ผู้หญิงคนในรูปเนี้ย แฟนผมเอง แต่เธโทรมาผิดเวลาแล้วงล่ะ
" ฮัลโหล มีไรอีกอ่ะ? " ผมกรอกคำพูดใส่สายไปด้วยความรำคาญ
( ' ใหม่ พูดดี ๆ กะพุดดิ้งไม่ได้เหรอ ' )
" จะเอาไรก็ว่ามาดิวะ กูไม่ว่าง "
( ' พูดแบบนี้ใช่่ป่ะ?? ' )
" มึงจะเอาไงวะพุดดิ้ง? "
ที่ผมพูดจาหมาไม่แดกแบบนี้ก็เพราะเมื่อคืนผมจับได้ว่าพุดดิ้ง เค้ามีกิ๊กเป็นใครก็ต้องโมโห จริงเปล่าล่ะครับ ผมไม่ไปกระทืบกิ๊กมันก็บุญโขแล้วล่ะ แถมยังโทรมาเวลาเซ็งๆ แบบนี้อีก ใครมันจะไปพูดดีได้ลงคอวะ
( ' ก็ไม่เอาไงหรอก เป็นอย่างนี้ก็ไม่ต้องมาคุยกัน ' )
" เออ "
( ' เออ ไว้คิดได้ว่าตัวเองผิดค่อยโทรมาแล้วกัน ไอ่ควาย ' )
แฟนสาวของผมกดตัดสายผม โดยทิ้งท้ายชื่ออีกชื่อของผมไว้ เพื่อนๆ ทั้งสองของผมเคยชินแล้วกับการทะเลาะกันของผมกับแฟนแบบนี้ แต่แม่งตอนนี้ผมหงุดหงิดจริงนะ
" เออ ไอ้ใหม่ เย็นนี้มึงประชุมห้องเปล่าวะ เรื่องทำของให้น้องอ่ะ วันนี้ห้อง 4 กะห้อง 13 นัดห้องเราว่ะ หาว่าไม่ช่วยงานเลย "
" กูไม่รู้ว่ะ ต้องไปตามไอ้ประธานห่าเหวนรกอะไรบ้าบออีกไม่รู้เนี่ย แม่งเป็นใครกูยังไม่รู้เลย ถามว่ากูเป็นกรรมการนักเรียนได้ไงดีกว่ามั้ย แม่งคาบบ่ายกูก็ไม่ได้เรียนอีก แม่งต้องตามสอบชีวะคนเดียวอีกแม่ง แม่ง แล้วกูจะมาโรงเรียนทำไมวะเนี่ย ? "
ผมแม่งหัวเสียมาก ปัญหาหลายเรื่องเริ่มประดังมาเรื่อย ๆ แล้ว อยากจะระเบิดอารมณ์แม่งออกมาจังเลย
" เออ โชคดีว่ะมึง เดี๋ยวพวกกูเก็บชีทไว้ให้ " ไอ้คิมบอกก่อนจะเดินไป ช่างเป็นเพื่อนที่ดีกับผมจริงๆ เล๊ย ยังดีๆ มันเก็บชีทไว้ให้ผม ดีกว่าต้องมานั่งถ่ายเอกสารเองแล้วกัน
ว่าแต่งานของผมเนี่ย แล้วผมจะไปตามหาประธานห่านั่นได้ที่ไหนวะเนี่ย ? โรงเรียนนี่ก็เล็กเวอร์ เล็กมาก มี 16อาคารเรียน 2 หอประชุม 1อาคารอำนวยการที่มี 10 ชั้น โรงอาหารยังไม่นับนะ
เหมือนเสียงประชาสัมพันธ์โรงเรียนจะช่วยชีวิตผมไว้
" นายฐาปกรณ์ ม.5/10 ขอเชิญพบที่ห้องกรรมการนักเรียน ห้อง 1137 ค่ะ "
เสียงตามสายประกาศชื่อผมออกมา ดีแฮะไม่ต้องเดินตามหาให้เมื่อยแล้ว มองในแง่ดีมันก็ดีเหมือนกันนะไม่ต้องเรียนคาบบ่าย ถ้ามันไม่ติดว่าต้องไปตามพายุงานที่อาจารย์สั่งมาแต่ละทีเหมือนพวกผมมีเวลาว่างมาก เหมือนมีเรียนของอาจารย์เค้าวิชาเดียว คิดแล้วก็ละเหี้ยใจ
ผมเดินมาที่ตึก 11 ที่โคตรจะห่างกับโรงอาหาร ผมไม่รีบร้อนนักหรอก ไหนๆ ก็ไม่ได้เรียนแล้ว ไปช้าๆ ก็ได้แม่ง ไหนแม่งยังจะเป็นตึกชั้น 3 อีก แค่นึกก็เมื่อยแล้ว ผมเลยค่อยๆ เดินย่างเยื้องยุรยาตรจนหอบสังขารพลางเดินชมดอกพิกุลไปพลางมาถึงชั้น 3 ได้ก็ปาไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ก็บอกแล้วว่าไม่รีบ
ผมเดิืนหลงทางอยู่แปป ก่อนจะเดินไปตรงห้อง 1137 ได้ ไม่ต้องแปลกใจ เพราะตลอดเวลาที่ผมเรียนที่นี่มา อาคาร 11 ส่วนใหญ่จะเป็นคาบเช้าที่ผมมาไม่ทันผมก็เลยไม่คุ้นเท่าไหร่ เดินมาถึงแล้วห้องนี่ ที่กรรมการนักเรียนใช้ประชุมกัน ผมไม่เคยมาหรอกมาทำไม? ก็บอกแล้วว่าผมเป็นกรรมการนักเรียนได้ไง ผมยังไม่รู้เล๊ย ? เค้าให้เป็นก็เป็นไป
ผมลองมองผ่านกระจกไปเห็นเก้าอี้ตรงหัวโต๊ะประชุมที่พนักพิงมันสูงมิดหัวกำลังส่ายไปมามีคนนั่งอยู่ พอมองไปซักพักก็เห็นหน้าของประธานกรรมการนักเรียนผู้ที่กำชะตาชีวิตผมเทอมนี้ไว้
" มาแล้ว ขอโทษทีที่ช้า หาห้องไม่เจอน่ะ " ผมถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่แม้แต่เคาะกระจก แอร์เย็นฉ่ำปะทะกับใบหน้าและตัวที่ชุ่มเหงื่อ ขนลุกซู่เลย คนที่นั่งเก้าอี้ก็ยังคงไม่หันมา
" อะแฮ่ม ~ " ผมกระแอมเสียงดังให้คนที่นั่งอยู่หันมา แต่ก็ยังไม่หันมา เก้าอี้ที่หมุนซ้ายนิดขวาหน่อยก็ยังเป็นเช่นเดิมส่อว่ามันไม่ได้ยินกูเล๊ย สงสัยแม่งจะหูหนวกล่ะมั้ง
ผมชักเริ่มขึ้น เอ่อ.. อารมณ์ขึ้นน่ะ อย่าคิดลึกล่ะ ผมเลยเดินเข้าไปจะดูซะหน่อยว่ามันทำอะไรอยู่ ผมเดินไปดูปุ๊บ ภาพที่เห็นคือ เด็กผู้ชายรุ่นเดียวกับผม ผมยาวเฟื้อยผิดระเบียบแหงม ใส่ต่างหู นั่งใส่หูฟังโยกหัวตามจังหวะเพลงอย่างเมามันส์ และตกใจเล็กน้อยที่เห็นผมมายืนจ้องอยู่ สาบานเถอะว่าไอ้นี่มันประธานกรรมการนักเรียน แม่งนึกว่าเด็กแวนซ์ที่ไหน ไอ้นั่นมันถอดหูฟังออก ก่อนจะกระแอมและตีมาดขรึม ราวกับว่าเรื่องที่ผมเห็นเมื่อกี๊ มันไม่ได้เกิดขึ้นเลย
" นายมาช้านะ อาจารย์นัดกี่โมงทำไมมาเอาป่านนี้ จนอาจารย์ท่านกลับไปแล้วนายก็พึ่งมานะ " ไอ้หมอนั่นเต๊ะจุ๊ยใส่ผมแล้วเริ่มร่ายยาวใส่ผม เหอะ ยังไงก็หล่อไม่เท่าผมหรอก
" เดินมานะโว๊ยมึง กูไม่ได้นั่งรถกอล์ฟแบบอมรนี่หว่า " นี่คือคำแก้ตัวที่สวยหรูที่สุดที่ผมตอบไป เวลาพูดจากับเพื่อนผู้ชายผมพูดกูมึงหมดแหละไม่ว่าสนิทหรือไม่สนิท เพราะไอ้พูดแบบนี้เนี่ยแหละ เลยหาตีนให้ผมบ่อยๆ จริงๆ
" เออ ๆ ช่างเหอะ อาจารย์อมรฝากงานให้มึงโคตรเยอะเลย แล้วก็มีคำสั่งพิเศษว่า มึงกับกูงดเรียนคาบบ่ายจนถึงสอบ มึงต้องทำงานบำเพ็ญประโยชน์โดยคนควบคุมคือกู มีงานออกนอกโรงเรียนด้วยว่ะ " ไอ้เก๊กนั่นอ่านใบคำสั่งแฟ้มให้ผมฟัง ก่อนจะโยนรายตารางคิวงานประหนึ่งเซเล็บให้ผม แม่งตายโหงแล้วไงล่ะ ผมไม่ได้เรียนคาบบ่ายแล้วกูจะตามงานได้ไงฟะเนี่ย
ไอ้เก๊กนั่นยิ้มอย่างมีเลศนัย
" กูอ่ะเป็นคนเซ็นต์รับรองให้มึงนะเว่ยว่ามึงจะผ่านหรือไม่ผ่านแล้วค่อยให้อาจารย์เซ็นต์อีกที " เอาเถอะ มีอะไรเลวร้ายกว่านี้อีกมั้ย อาจารย์ไล่ผมออกเลยดีกว่ามั้ย?
" กูชื่อไนท์ มึงชื่อไรวะ? " ไอ้ขี้เก๊กชื่อไนท์นั่นถามผมด้วยท่าทีประหนึ่งพญาเสือโคร่ง เหอๆ ชีวิตผมต้องฝากไว้กับมันแล้วล่ะ ยังไงก็คงต้องยอมๆ มันไป
'' กูชื่อ ' ใหม่ ' " ผมตอบไป
" อ่ะนี่ ตารางงานของมึงที่เหลือ " ไอ้ไนท์นั่นส่งแฟ้มมาให้ผม ผมรับมาเปิดดูก่อนจะสะพรึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า
" เฮ้ยย !! ให้ตายเหอะ " ผมร้องเสียงหลง ตารางห่าไรวะเนี่ยมีตั้งเกือบ 600 รายการ และกว่าครึ่งเป็นงานที่แบบว่าภารโรงเรียนยังไม่อยากทำเลย
" เหอะๆ มึงไม่ทำก็ได้นะเว้ย แต่มึงเตรียมเรียนซ้ำได้เลยอ่ะ เพระามึงจะโดนตัดคะแนนความประพฤติจนหมดแล้ว ไหนจะโดนทัณฑ์บนอีก... " ไอ้ไนท์เหมือนจะเยาะเย้ยด้วยการกล่าวโทษที่ผมจะพึ่งได้รับทั้งหมดให้ฟัง อยากจะซัดหน้าซักหมัดเหอะถ้าไม่ติดว่ามันถือไพ่เหนือกว่านะ
เมื่อคิดได้ในที่สุด ผมคอตก ชิบหายแล้ว ผมต้องหมดเวลาไปทำห่าอะไรกับเพื่อนแน่เลย ยิ่งทำงานกีฬาอัญมณีก็ไม่มีเวลาอยู่แล้ว ถ้าโดนไอ้งานพวกนี้ไปมีหวังโดนเพื่อนในห้องบอยคอตแน่ โอ้ ชีวิตม.ปลายของกู ไม่น่ามาสายเลยโว๊ยย !
" กูพอช่วยมึงได้นะ " ไอ้ไนท์นั่นตบบ่าผม ก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะประชด "
'' มึงจะช่วยกูยังไงวะ เซ็นให้กูผ่านเลยไม่ได้เหรอวะ " ผมลองเสนอทางเลือกบ้าๆ
เผื่อมันจะบ้าจี้ตาม
" กูเซ็นให้แน่ โดยที่มึงไม่ต้องทำงานห่าพวกนี้เลย แค่มึง...... " ห่าไนท์นั่นพูดลากเสียง
" แค่กูอะไรวะ กูยอมทุกอย่างจริงๆ นะมึง ให้กูไม่ต้องทำงานเหี้ยๆ เนี่ย "
" แน่นะโว๊ย? ยอมทุกอย่างจริงนะ " ไอ้นั่นยังยืดเยื้อ ถ้ามึงไม่หยุดยืดเยื้อนะมึง กูจะตั๊นท์หน้ามึงเดี๋ยวนี้แหละ
" เออดิวะ ให้กูทำเชี่ยไรอ่ะ " ผมแทบจะกระชากคออยู่แล้วเนี่ย
" Can U Be My Boyfriend ? "
" เหี้ยไรวะ กูไม่เก่งอังกฤษ " อะไรบอยเฟรนด์วะ ให้ไปแย่งแฟนใครเหรอวะ
มันส่ายหน้าอย่างหงุดหงิดก่อนจะมาพูดใกล้ๆ ผมว่า....
" เป็นแฟนกะกูได้ป๊ะ?? "
__________________________________________________________________________________
รีไรท์แล้วคร้าบ
ความคิดเห็น