ยอดยุทธ์เซียนกระบี่

ลำดับตอนที่ #98 : ตอนที่ 98 เจ้ายุทธ์

   คมกระบี่แปลบปลาบเสมือนพายุอันบ้าคลั่ง ฟาดฟันไปทั่วบริเวณสับสังหารโจร และ นักลอบสังหารอย่างง่ายดายราวกับผักปลา

ชายหนุ่มในชุดคลุมเทาขาดรุ่งริ่ง มือกุมกระบี่เข้าฟาดฟันสับสังหารกับหนึ่งมือเกาทัณฑ์ และ หนึ่งผู้บ้าวรยุทธ์ ทุกครั้งที่พวกเขาขยับเคลื่อนไหว

   ลมก็จะเกิดเสียงหวีดหวิวคล้ายภูติผี ใบหน้าของโต๋วเจิ่งซีดเซียวดวงตาสั่นระริก ไม่เข้าใจสักนิดเมื่อไม่กี่อึดใจก่อน อีกฝ่ายยังนอนหมดสภาพ

จะตายแหล่ไม่ตายแหล่ แล้วทำไมจู่ๆจึงลุกขึ้นยืนได้ละ โต๋วเจิ่งขยับกล้ามเนื้อบิดแขนในท่วงท่าประหลาด จ้วงแทงมีดสั้นที่ถูกห่อหุ้มด้วยลมปราณ

     หวังแทงทะลุลิ้นปี่ของชายหนุ่มตรงหน้า มือเกาทัณฑ์ทมิฬถอยกรูดจากไป พร้อมง้างสายเกาทัณฑ์ปลดปล่อยกลิ่นอายสังหาร 

หลินมู่ยังคงแสดงสีหน้าเรียบนิ่ง แม้ใบมีดจะเข้าใกล้ตนแล้วก็ตาม เขาถอยหลังกลางอากาศอย่างน่าพิศวง หลบพ้นระยะการโจมตีของโต๋วเจิ่งอย่างเฉียดฉิว

    แต่ใบหน้าของอีกฝ่ายกลับแสดงถึงความตกตะลึง การหลบวิถีของมีดเมื่อกี้ไม่ได้ง่ายๆ เหมือนการถอยหลังแล้วหลบพ้นระยะแน่นอน 

ในชั่วพริบตานั้นโต๋วเจิ่งผู้บ้าวรยุทธ์ ก็สัมผัสได้ถึงคำว่าห่างชั้น ไม่อาจเอื้อมไปถึงตัวอีกฝ่าย แม้อีกฝ่ายจะยืนอยู่ตรงหน้าของตนก็ตาม 

    “ย๊าก!!!” โต๋วเจิ่งสลัดความคิดในหัวทิ้งไป ก่อนจะคำรามลั่นสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งผืนป่า ย่อตัวลงก่อนจะพุ่งเข้าหาร่างนั้นดุจลูกเกาทัณฑ์

ฟิ้ว!!! เป็นจังหวะเดียวกันนั้นเอง ที่มือเกาทัณฑ์ทมิฬปล่อยสาย ยิงลูกเกาทัณฑ์ที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวแห่งความตาย เข้าหาร่างในชุดคลุมเทาที่กำลังร่อนอยู่กลางอากาศ

    ดวงตาสีหมึกที่เปล่งประกายคู่นั้นหรี่ลงเล็กน้อย เขาชี้กระบี่ลงพื้นพร้อมปล่อยมือขวา ยกมือซ้ายขยับนิ้วทั้งท่วงท่าไม่คุ้นตา

ควบคุมกระบี่กลายเป็นกระบี่บินพุ่งเข้าโจมตี ลูกเกาทัณฑ์อย่างกระทันหัน ปัง!!! เพียงเสี้ยวพริบตาที่กระบี่สีขาวดุจหิมะ เข้าปะทะกับลูกเกาทัณฑ์

    ลูกเกาทัณฑ์ก็ถูกตัดสะบั้นอย่างง่ายดาย ราวกับมีดตัดเต้าหู้คมกระบี่บินยังคงไม่หยุดเพียงเท่านั้น มันพุ่งไปหาร่างของมือเกาทัณฑ์ทมิฬด้วยความเร็วสูง

สีหน้าของอีกฝ่ายที่ไร้อารมณ์เพราะเป็นเพียงซากศพมีชีวิต แสดงถึงความตกตะลึงออกมาจางๆ เขารีบเบี่ยงตัวหลบวิถีกระบี่ แต่ก็สายเกินไปไหล่ซ้ายถูกแทงทะลุ

    เลือดสีแดงปนดำส่งกลิ่นสะอิดสะเอียน ไหลออกมาจากบาดแผล ดวงตาของซากศพวิญญาณแค้นหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนจะกระโดดถอยหลังทิ้งระยะห่างออกไปอีกครั้ง

“ตาย!!!!” โต๋วเจิ่งตะโกนอย่างดุร้าย จนแก้งหูของคนที่ยังเหลือรอดอยู่สั่นสะเทือน หมัดขวาอัดแน่นไปด้วยลมปราณสีเขียวดุจมรกต เปลี่ยนกลายเป็นกรงเล็บขนาดมหึมา

     เพียงหนึ่งตะปบก็สามารถถอนรากถอนโคน ต้นไม้โดยรอบให้โล่งเตียน ผมยาวสีดำของหลินมู่โบกสะบัดไปตามสายลมอันบ้าคลั่งในสมรภูมิเปื้อนเลือด

บนใบหน้าไม่ได้แสดงสีหน้ากังวลใดๆ เพราะเขารู้แล้วว่าต่อให้แสดงออกมามันก็ไม่ได้ช่วยสิ่งใด เชือกวิเศษที่พลางตัวอยู่เริ่มขยับอีกครั้ง

     มันพุ่งตัวออกไปราวกับอสรพิษดุร้าย พันตนเองไว้กับกิ่งไม้ดึ่งร่างของชายหนุ่ม ออกจากระยะกงเล็บลมปราณนั้น

ปัง!!! กงเล็บลมปราณขนาดมหึมาของโต๋วเจิ่ง ฉีกกระชากต้นไม้จนหักโค่น ฟาดตะปบลงพื้นดินจนแตกระแหง สร้างเป็นหลุมลึกราว 3 จั้ง กว้าง 12 จั้ง

     ร่างของชายหนุ่มร่อนลงยืนบนกิ่งไม้ แบมือกุมด้ามกระบี่ที่บินกลับมาหาตน โต๋วเจิ่งขมวดคิ้วแน่นจนผูกกันเป็นปม ดวงตาคู่นั้นคล้ายกลายเป็นสีแดงเลือด

จับจ้องร่างนั้นอย่างอธิบายไม่ถูก มันทั้งมีความตื่นเต้น ความกลัว ความอิจฉา และ ความเคารพ ผสมปนเปจนแยกไม่ออก แต่ช่างมันปะไรขอแค่เขาโต๋วเจิ่ง

    ได้ต่อสู้ด้วยทุกสิ่งทุกอย่างจนวินาทีสุดท้าย ก็พอแล้ว!! โต๋วเจิ่งขยับกล้ามเนื้อและข้อต่อของร่างกายตนเองอีกครั้ง

วิชากายาพิสดารถูกสำแดงออกมาเต็มที่ ลมปราณและปราณฟ้าดินปั่นป่วน เค้าลางคล้ายกำลังจะทะลวงขอบเขตถูกสำแดงออกมา ปัง!!!

    เกิดเสียงระเบิดขึ้นภายในร่างกายของอีกฝ่าย ส่วนสูงเพิ่มขึ้นพรวดพราดจนสูง 2 เมตรกว่า ทั้งตัวเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ลมปราณหนาแน่นห้อมล้อมร่างนั้นราวกับเป็นอาภรณ์วิเศษ

“ท่านโต๋วเจิ่งทะลวงขอบเขต!! กลายเป็นเจ้ายุทธ์!!!” เหล่าโจรของกองโจรพิสดาร กู่ร้องอย่างดีใจตอนนี้ผู้นำของพวกมัน ทะลวงขอบเขตกลายเป็นเจ้ายุทธ์

    โอกาสที่พวกมันจะรอดชีวิต และ เอาชนะอีกฝ่ายก็จะมีเพิ่มขึ้นอีก หัวหน้านักลอบสังหารสาว ที่หลบอยู่ภายใต้เงามืดก็แสดงท่าทีโล่งอกออกมาเล็กน้อย ใครจะไปคิดว่าจู่ๆราชายุทธ์หนุ่มผู้นั้น

จะลุกขึ้นยืนดื้อๆราวกับไม่เคยมีบาดแผล แถมยังมีเคล็ดวิชาลมปราณแปลกประหลาดเหล่านั้นอีก ยังไม่รวมถึงกระบี่ที่บินไปมาเหมือนมีชีวิต บนตัวของอีกฝ่ายมีสิ่งมหัศจรรย์เต็มไปหมด

   ผิงฮวาที่ยืนดูการต่อสู้ก็ขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าแฝงไปด้วยความกังวน มือน้อยๆทั้งสองข้างกุมกระบี่เฮ่ยซานแน่น

“นังหนูไม่ต้องห่วง ศิษย์น้อง….อาจารย์เจ้าไม่เป็นไรหรอก เขาในตอนนี้ ขอแค่ไม่ใช่จักรพรรดิยุทธ์หรือตำนานยุทธ์มา อาจารย์ของเจ้าก็ไร้ศัตรูต่อกร” หลัวกงฟานพูดขึ้นอย่างมั่นใจ

    หลังจากสัมผัสกลิ่นอายอันแหลมคมของศิษย์น้องของตน มันก้าวล้ำเหนือเขาไปแล้วแถมมันยังเพิ่มขึ้นอยู่ตลอด ไม่มีขีดจำกัดใดๆมาขัดขวางอีกแล้ว

หากให้จัดอันดับ หลินมู่ในตอนนี้ถือว่าเป็นยอดฝีมือระดับบนสุดของทวีปผู้หนึ่ง ดรุณีน้อยที่ได้ยินก็ดวงตาเปล่งประกาย มองไปยังอาจารย์ของตนอย่างชื่นชม ผ่านไปอีกหลายถ้วยชา โต๋วเจิ่งที่ทะลวงขอบเขตได้อย่างปาฏิหาริย์ 

   ก็ลืมตาขึ้นแสดงถึงเปลวไฟที่ลุกโชนในดวงตา เขาป้องหมัดให้หลินมู่เป็นการขอบคุณ ที่รอจนตนทะลวงขอบเขตเสร็จ ชายหนุ่มไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆนอกจากพยักหน้า เขาถือกระบี่กลับหัวชี้ปลายขึ้นฟ้า

ยืนในท่วงท่าเตรียมต่อสู้อีกครั้ง โต๋วเจิ่งยกยิ่มอย่างดุร้ายก่อนจะคำรามดังกึกก้อง ราวกับอสูรพยัคฆ์คชสาร “มา!!!!” สิ้นเสียง ลมปราณสีเขียวมรกตก็ระเบิดออกมาจากร่างกาย

   ก่อตัวเป็นหมัดลมปราณพุ่งเข้าโจมตีหลินมู่ ปัง!!! ต้นไม้ที่อยู่ระหว่างทางหักโค่น แรงกดดันแผ่ขยายไปหลายร้อยจั้ง แม้แต่ซากศพวิญญาณแค้นยังสั่นกลัว

มือเกาทัณฑ์ทมิฬที่ถอยออกจากการต่อสู้ ก็สั่นสะท้านมองไปยังโต๋วเจิ่งอย่างหวั่นเกรง แม้กำปั้นลมปราณที่พุ่งมาจะน่าหวาดกลัวเท่าใด 

   ใบหน้าของชายหนุ่มยังคงสงบนิ่ง ขยับตัวกุมกระบี่พุ่งตรงเข้าหากำปั้นลมปราณนั้น ฉิ้ง!! คมกระบี่สะบั้นกำปั้นเป็นสองส่วนอย่างง่ายดาย ราวกับมันไม่เป็นอุปสรรคใดๆ ตู้ม!! ลมปราณภายในกำปั้นระเบิดออก

บดขยี้ต้นไม้ใบหญ้าจนแหลกละเอียด ร่างของชายหนุ่มและโต๋วเจิ่ง พุ่งเข้าหากันด้วยความเร็วสูง เปรี้ยง!! ทั้งสายฟ้าอัสนีและลมปราณระเบิดออกมาพร้อมกัน

    บดขยี้บริเวณโดยรอบจนราบเป็นหน้ากลอง บริเวณโดยรอบหลายร้อยจั้ง กลายเป็นพื้นที่ต้องห้ามบีบให้ผู้คนถอยออกมาหากยังไม่อยากตาย

ปัง!!! คลื่นกระแทกอันหนักหน่วงระเบิดออกมาจากจุดศูนย์กลาง เสียงสายฟ้าอัสนีดังขึ้นจนฟ้าดินสะเทือน เสาลมปราณระเบิดสูงเสียดฟ้า ใบหน้าของหลายคนซีดเผือดอย่างหวาดกลัว