ยอดยุทธ์เซียนกระบี่

ลำดับตอนที่ #57 : ตอนที่ 57 ข่าวจากยุทธจักร

    การเดินทางไปยังมณฑลว่านเจียง ยังคงดำเนินไปอย่างราบรื่น แม้นข้างตัวจะมีมือเกาทัณฑ์ ผู้หนึ่งที่ราวกับกรรมตามติดที่พูดไม่ยอมหยุด

ทั้งเรื่องตำนานเมือง ของขึ้นชื่อ ข่าวลือ และ อะไรต่างๆอีกมากมาย ที่เขาสามารถพูดมันออกมาได้

   หลินมู่ที่ปรับตัวจนชินไปแล้ว ก็รับฟังอีกฝ่ายพูดแล้วคอยแกะส่วนสำคัญ ที่อยู่ภายในเนื้อหาของอีกฝ่ายทีละนิด

พักหลังมานี้หลินมู่จึงค่อนข้างรับรู้ข้อมูลข่าวสารขึ้นมาพอสมควร อย่างเช่นเมื่อไม่นานมานี้ช่างหลอมใหญ่ แห่งเมืองหลิวบรรพตผู้หนึ่ง ส่งลูกศิษย์ออกไปทั่วทวีป เพื่อตามหาบางอย่าง

   บางคนลือว่าอีกฝ่ายจะตามหาวัตถุดิบ เพื่อมาตีหลอมอาวุธชิ้นสุดท้ายก่อนตาย และ ทีข่าวคล้ายๆแบบนี้ออกมามากมาย ทั้งมียอดฝีมือที่สนิทสนมกับช่างหลอมท่านนั้นเป็นพิเศษ

ได้ขอร้องให้อีกฝ่ายหลอมอาวุธให้ ช่างหลอมที่เห็นแก่มิตรภาพจึงหลอมให้อีกฝ่าย แม้ตนจะจวนกำลังจะสิ้นอายุขัยอยู่ก็ตาม ยังมีเวอร์ชั่นของข่าวลืออีกมากมาย

   แต่มีอยู่เรื่องนึงที่หลินมู่ อดเปิดปากถามจ้าวมู่หยูออกมาได้ไม่ “เจ้าบอกว่า ช่างหลอมท่านนั้น ตามหากระบี่เล่มหนึ่ง ที่ตีขึ้นมา 200 ปีก่อนหรือ?” มือเกาทัณฑ์ตาบอดที่สามารถทำให้หลินมู่

แง้มปากยอมเปล่งเสียงพูดคุยกับตน ก็แสดงท่าทีดีใจเป็นล้นพ้น ก่อนจะพูดออกมา “ใช่แล้วสหายหลิน แต่นี่เป็นแค่ข่าวลือในวงในของเมืองหลิวบรรพต เขาลือกันว่ากระบี่เล่มนั้น เป็นสิ่งที่ช่างหลอมท่านนั้นภูมิใจมากที่สุดเลยล่ะ แต่เสียดายไม่มีใครรู้ว่ากระบี่เล่มนั้นไปอยู่ที่ไหน หรืออยู่กับใครแถมหน้าตา และ รูปร่างของมันก็ไม่มีใครรู้ด้วย”

   พูดถึงตรงนั้นจ้าวมู่หยูปิดปากเงียบ แสดงสีหน้าคล้ายขบคิดบางสิ่งอยู่ ทางด้านหลินมู่เองกำลังรับฟังอยู่เงียบๆ คอยแกะเบาะแสในสิ่งที่อีกฝ่ายเล่าออกมา 

ก่อนจะถูกมือเกาทัณฑ์ผู้นั้นถามขึ้นมา “สหายหลิน เจ้าก็มีกระบี่ของช่างหลอมใหญ่ท่านนั้นอยู่กับตัว หรือว่าเป้าหมายของเจ้าคือเมืองหลิวบรรพ?”

   ชายหนุ่มที่ได้ยินก็แสดงสีหน้าครุ่นคิด คล้ายทบทวนบางสิ่งบางอย่างก่อนจะพูดมา “ไม่ ข้าไม่ได้มีเป้าหมายที่เมืองหลิวบรรพต แล้วทำไมเจ้าคิดว่าข้าจะไปทางนั้น?” 

จ้าวมู่หยู่ทำสีหน้าราวกับเห็น สัตว์แปลกประหลาด “สหายหลิน เจ้าไม่รู้เรื่องเลยหรือ?” หลินมู่พยักหน้าอย่างไม่อายใดๆ ก็เขาไม่รู้จริงๆ จะให้แสร้งทำเป็นรู้ก็ไม่ใช่นิสัยเขาอีก ตอบไปตรงๆเลยจะดีกว่า

   จ้าวมู่หยูแสดงสีหน้าแทบไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะปรับสีหน้าของตนเองกลับมาเป็นปกติ แล้วจึงค่อยๆอธิบายออกมา

“พักหลังมานี้ มือกระบี่ทั่วทวีปที่มีโอกาสและโชควาสนา ได้ครอบครองกระบี่ที่ช่างหลอมใหญ่ผู้นั้นหลอม พากันพร้อมใจเดินทางไปเมืองหลิวบรรพต เพื่อเสี่ยงดวงบางอย่าง เบื้องลึกเบื้องหลังข้าไม่รู้แล้ว ข้าเห็นเจ้าพกกระบี่ที่มีสัญลักษณ์ของช่างหลอมใหญ่ ก็คิดว่าเจ้าจะไปเมืองหลิวบรรพตเสียอีก”

    มือเกาทัณฑ์พูดพร้อมยักไหล่ของตนเอง หลินมู่คล้ายปะติดปะต่อบางสิ่งบางอย่างได้ เขาก็เริ่มเชื่อมโยงช่างหลอมใหญ่ผู้นั้น เข้ากับตาแก่ที่ศิษย์พี่หลัวเล่าให้ฟังว่า

อีกฝ่ายเป็นผู้หลอมและตีตงหยูขึ้นมา จนได้ข้อสรุปว่าช่างหลอมใหญ่ที่หลุดจากปาก ของมือเกาทัณฑ์ผู้นี้คือตาแก่คนเดียวกับที่ตีและหลอมตงหยูขึ้นมา 

    จะโทษที่หลินมู่คาดไม่ถึงก็ไม่ได้ เพราะตาแก่ผู้หลอมตงหยู จากปากของศิษย์พี่ตนแล้ว ทำตัวราวกับช่างหลอมผู้หลบซ่อนตัวตน ผู้มีความสามารถที่หลบอยู่ในเมืองหลิงบรรพต

แต่ไม่คิดว่าจะเป็นช่างหลอมใหญ่ที่มีชื่อเสียงเช่นนี้ คาดเดาผิดอีกแล้วสิ ตั้งแต่ออกเดินทางมาก็ได้รับประสบการณ์หลายอย่าง นี้ก็หนึ่งในประสบการณ์เล็กๆน้อยๆนั้น

    ยิ่งรู้น้อยการคาดเดาก็ยิ่งผิดพลาด ยิ่งรู้เยอะก็เป็นไปได้ที่จะคาดเดาถูกต้อง นี้คือความสำคัญของข้อมูล และเป็นความต่างของมุมมอง ตอนแรกหลินมู่ฟังจากปากของผู้เป็นศิษย์พี่อย่างเดียว

จนคิดว่าตาแก่ที่หลุดออกมาจากปากอีกฝ่าย เป็นช่างหลอมที่ซ่อนเร้นตัวตนและมีฝีมือไม่ธรรมดา ส่วนประมุขตระกูลเหลียนที่โดนกุดหัว คงจะรู้อยู่แล้วว่าช่างหลอมผู้นั้นเป็นช่างหลอมใหญ่

    หลังจากจ้าวมู่หยูอธิบายให้ฟัง หลินมู่จึงปรับเปลี่ยนมุมหลายต่อหลายครั้ง คราแรก กะไว้ว่าหลังจากส่งอัฐิของหลัวกงฟานรมถึงกระบี่ดำแล้ว จะตรงไปเมืองหลิวบรรพต เพื่อตามหาช่างหลอมผู้นั้น

แล้วพูดขอบคุณเป็นพิธี แต่พอมาได้ยินเรื่องที่จ้าวมู่หยูพอจะรู้มา เขาก็คิดว่าน่าจะยากแล้วสิแต่ไปหน่อยก็ใช่จะเสียหาย หากไม่ได้พบก็ปล่อยให้โชคชะตาตัดสินว่า คราวหน้าจะได้พบหน้ากันหรือไม่

   เพราะเขาไม่มีเวลาอยู่ที่ใดที่หนึ่งนานๆ ยังมีเรื่องของอาจารย์ที่อยู่ยังภูเขาสุดขอบตะวันออก และ เรื่องของตระกูลไป๋ สุดท้ายเรื่องของการหาวิธีกลับโลกเดิม ที่ตอนนี้ยังไม่คืบหน้าใดๆ

มือเกาทัณฑ์ที่ปากไม่เคยปิดสนิทมาก่อน กลับไม่พูดออกมาอย่างหาได้ยาก อีกฝ่ายหันเหความสนใจไปทางเจ้าลาซุยโก๋แทน เจ้าซุยโก๋ที่รับรู้ได้จากสัญชาตญาณก็หันไปจ้องอีกฝ่าย ก่อนจะสื่อออกมาทางสายตาว่า

   จะเอาหรือ? ข้าผู้อาวุโสยังไม่คิดบัญชี เรื่องแผ่นแป้งจี่กับเจ้าเลยนะ มือเกาทัณฑ์ผู้นั้นยิ้มแย้มแล้วไม่พูดอะไรอีก 

แม้หลินมู่จะระวังในตัวอีกฝ่าย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องสงสัยไปซะทุกเรื่อง อีกฝ่ายไม่ได้คิดร้ายใดๆกับตน แค่บังเอิญพบกับบนเส้นทางสายใหญ่ แม้จะเชื่อสนิทใจไม่ได้ในตอนนี้ แต่ต้องรับฟังเอาข้อมูลมาจากอีกฝ่าย ที่มีประสบการณ์ท่องอยู่ในยุทธจักร

    หากอีกฝ่ายมีแผนล้ำลึก วางแผนเป็นขั้นเป็นตอน จนหลินมู่เดินไปตกด้วยตัวเอง ก็คงโทษที่หลินมู่คิดคำนวณและระแวงอีกฝ่ายน้อยเกินไป

ทั้งสามเดินทางตามถนนไปยังมณฑลว่านเจียง จนก้าวขาออกจากมณฑลไท่หยางซูได้อย่างไม่มีปัญหาใดๆ หลายวันมานี้จ้าวมู่หยูก็คอยพูดแนะนำเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปด้วย มีบ้างที่ระหว่างพักค้างแรม

   จะมีศึกระหว่างมือเกาทัณฑ์ตาบอดและลาเทา ทั้งคู่สามารถหาเรื่องกันไปตลอดเวลา แม้นหลินมู่จะนั่งอยู่บนหลังซุยโก๋อยู่ก็ตาม มีครั้งหนึ่งไม่รู้ว่าเจ้าลาคึกอะไร

วิ่งไล่กัดบั้นท้ายของมือเกาทัณฑ์ผู้นั้น จนทั้งสองตกลงไปในคลองตัวเปียกปอน ราวกับลูกหมาตกน้ำ ดูมีสีสันเสียยิ่งกว่าการเดินทางครั้งไหนๆของหลินมู่ก็ว่าได้

    ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้หย่อนยานใยการฝึกฝน ถึงความคืบหน้าจะเชื่องช้าอย่างมาก แต่ก่อนจะออกจากมณฑลไท่หยางซู ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพเล็กน้อย

การฝึกเทคนิคปลอมระดับยังคงไม่คงไม่สำเร็จ เหลือเพียงบางจุดที่หลินมู่ต้องลองผิดลองถูกกับตนเอง จึงจะใช้งานได้จริง จนเมื่อพวกเขาถึงเมืองที่ใกล้ที่สุด 

   หลินมู่จึงเลิกฝึกฝนเทคนิคปลอมระดับไปก่อน เพราะเขาต้องพักที่เมืองนี้ไม่นานนัก ต้องเตรียมตัวไปยังเมืองต่อไปที่ฟังจากปากของมือเกาทัณฑ์ผู้นั้นแล้ว เป็นเมืองที่มีท่าเรือเดินทางไกลอยู่มากที่สุด

หากอยากจะไปตะวันตก ก็ต้องรีบไปก่อนเรือจะออกจะท่าเทียบ หลินมู่จึงต้องแบ่งเวลามาซื้อของ พร้อมคิดคำนวณว่าตลอดเวลา 2 เดือนบนเรือ ตนจะต้องเตรียมตัวเช่นไรบ้าง….