ยอดยุทธ์เซียนกระบี่

ลำดับตอนที่ #47 : ตอนที่ 47 แลกหมัด

   เพียงทั้งคู่ขยับตัว ก็บังเกิดบรรยากาศอันกดดันกระจายไปทั่วบริเวณ เพล้ง!! คมอันหนักอึ้งของดาบโค้งปะทะคมกระบี่อันแหลมคม

จนทำให้ชายหนุ่มต้องถอยหลังหนึ่งก้าว เขาสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะดีดตัวเข้าไปราวกับลูกเกาทัณฑ์ ที่ถูกปล่อยออกจากสาย ตั้งท่าจ้วงแทงกระบี่ออกไปด้วยความรวดเร็ว

   จูเฉียวเดาะลิ้นก่อนจะใช้ดาบโค้ง มาป้องกันปลายกระบี่ เคล้ง! ร่างของจูเฉียวรับแรงปะทะผ่านใบดาบ จนต้องก้าวขาถอยหลังเพื่อลดแรงที่ส่งมา

น่าประหลาดใจเขาถอยเพียงครึ่งก้าวก็เท่านั้น “เท่านี้คงโดนคนละ 1 กระบวนท่า แล้วกระมัง?” จูเฉียวพูดแย้มยิ้มพร้อมตั้งท่าเตรียมออกกระบวนท่าต่อไป

   หลินมู่ยกยิ้มน้อยๆ ตั้งท่าเตรียมโจมตีออกไปอีกหนึ่งกระบวนท่าเช่นกัน โดยรอบมีเสียงเชียร์จากเหล่าโจรดังสนั่น ราวกับเสียงกู่ร้องนั้นจะทำให้ฟ้าสะท้านดินสะเทือน

ภายในหมู่บ้าน พวกหลี่ซงพากันรวมตัวยืนมองศึกครั้งนี้ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดมือทั้งสองข้างกำแน่น ดวงตาของพวกเขาจับจ้อง แทบจะไม่กระพริบตาแม้แต่น้อย

   แต่สำหรับหยวนจูซิงแล้วนางกลับแตกต่างออกไป นางไม่ได้ดูกังวลหรือตึงเครียดแต่อย่างใด เพียงยืนมองศึกเป็นตายครั้งนี้อย่างนิ่งสงบ

หัวหน้าหมู่บ้านฉาซาน ก็ออกมาดูศึกเป็นตายครั้งนี้เช่นกัน ส่วนเหล่าชาวบ้านก็เก็บตัวมิดชิดภายในบ้าน คอยจ้องออกมาผ่านร่องไม้ของหน้าต่าง สีหน้าของแต่ละคนแตกต่างกันไป

    ส่วนใหญ่พูดอย่างท้อแท้ว่า เหตุใดยอดฝีมือทั้งสอง จึงเลือกบริเวณหมู่บ้านเราเป็นที่ประลองยุทธ์กัน…

ภายในกองโจรที่รวมตัวกันอยู่นอกหมู่บ้าน เม่ยลี่เจียงที่ซอกแซกไปตามฝูงชน หวังจะหาจุดที่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ริมฝีปากของนางก็คอยขยับ พูดสาปแช่งชายหนุ่มชุดคลุมฟ้าผู้นั้น ให้โดนดาบตายๆไปเสีย 

   แต่เวลานั้นไม่รอใคร ทั้งสองพุ่งตัวเข้าหากันอีกครั้ง จูเฉียวไม่คิดจะวัดกำลังอีกฝ่ายอีกต่อไป เขาอัดลมปราณลงไปในดาบโค้ง พร้อมกับเริ่มแสดงกระบวนท่าออกมา

“สยบหน้าด่าน!!” สิ้นเสียงดาบโค้งอันใหญ่ก็ถูกฟาดเป็นแนวนอน หวังตัดร่างของศัตรูเป็นสองส่วน ร่างของหลินมู่หยุดนิ่งกลางอากาศ แล้วจึงอาศัยแรงลมจากใบดาบเพียงเล็กน้อย ม้วนตัวหลบมาได้อย่างฉิวเฉียด

   แต่เมื่อปลายเท้าลงสัมผัสพื้น จูเฉียวก็สูดหายใจเข้าเต็มปอดพร้อมตะโกนออกมา “โฮ้ก!!!!” เสียงดังสนั่นกึกก้องไกลออกไปหลายลี้ ดุจสิงโตตัวเต็มวัยคำรามอย่างสุดแรง สร้างแรงกดดันให้คนที่ได้ยินเป็นอย่างมาก

หลินมู่ที่อยู่ใกล้กับจุดกำเนิดเสียงมากสุด ต้องขมวดคิ้วแน่นพร้อมใช้ปลายเท้า ดีดตัวถอยหลังออกมาจากระยะดาบโค้งเล่มนั้น

   จากการปะทะเมื่อกี้ ก็ทำให้หมวกไม้ไผ่ของชายหนุ่ม ปลิดปลิวหายไปที่ไหนแล้วก็ไม่ทราบ จูเฉียวที่พึ่งใช้เทคนิคราชสีห์คำราม ก็เช็ดมุมปากหัวเราะด้วยสีหน้าพึงพอใจ

เขาไม่ได้ต่อสู้อย่างสะใจเช่นนี้มานานแล้ว ตอนนี้จึงไม่ต่างอะไรจากสิงโตตัวโตในทุ่งหญ้า ที่เตรียมจะล่าเหยื่ออย่างสุดกำลัง แสงอาทิตย์สาดส่องลงมากระทบ ลงบนใบดาบและกระบี่เป็นสัญญาณ ให้ทั้งคู่เริ่มต่อสู้อีกครั้ง

   เงาสองร่างพุ่งเข้าหากันอย่างรวดเร็ว ดุจลมกรดสองสายจะพุ่งเข้าชนกันก็มิปาน หนึ่งรับหนึ่งโจมตีสลับกันไปมา ชั่วพริบตาเดียวก็ปะทะกันหลายสิบกระบวนท่า

พื้นดินแตกระแหง หิมะขาวกระจุยกระจาย หนึ่งร่างใหญ่โตควงดาบอันใหญ่อย่างคล่องแคล่ว หนึ่งร่างเล็กสะบัดออกกระบี่รวดเร็ว เข้าห้ำหั่นกันโดยไม่ออมแรงไว้แม้แต่น้อย

   หลินมู่ที่รู้ดีว่าตนสู้เรื่องพละกำลังหรือความอึดไม่ได้ ก็ใช้ความเร็วและคล่องตัวให้เป็นประโยชน์ มุ่งโจมตีไปยังช่องโหว่ที่ป้องกันไว้ได้ไม่มิดชิด เพ่งจิตใจกับการต่อสู้เสียกว่าครั้งที่ผ่านๆมา

จูเฉียวเองก็ใช่ไก่กา เขาตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว ดุจสามารถอ่านความคิดของคู่ต่อสู้ ขยับเพียงนิดเดียวแล้วไร้ซึ่งท่วงท่าที่ไร้ประโยชน์ ก็สามารถปิดกั้นปลายกระบี่ขาว ที่จ้วงแทงเข้ามาได้อย่างมีประสิทธิภาพ

   “อ้าวๆ เจ้าเร็วได้เท่านี้เองหรือ?” จูเฉียวพูดหยอกเย้าพร้อม กวาดดาบโค้งออกไปสร้างระยะให้เขา โคจรลมปราณเปลี่ยนกระบวนท่าอีกครั้ง หลินมู่ที่จำต้องถอยออกไปก็พูดขึ้น

“แม้ข้าจะรวดเร็ว แต่สำหรับท่านที่มีประสบการณ์มากแล้ว คงไม่ได้เร็วเกินกว่าจะรับมือสินะ” จูเฉียวยิ้มแยกเขี้ยวดุจราชสีห์หนุ่มที่กำลังตื่นเต้น “ข้าจะเอาจริงขึ้นบ้างแล้ว เจ้าก็อย่าร้องว่าข้าไม่เตือนล่ะ…”

   หลินมู่ขมวดคิ้วแน่นเกร็งตัวเตรียมตอบสนอง แต่เหมือนสิ่งที่ทำไปจะค่อนข้างไร้ความหมาย จูเฉียวโน้มตัวมาด้านหน้า แทบจะขนานไปกับผืนดิน พุ่งเข้ามาราวกับสิงโตจะตะครุบเหยื่อ 

ดาบโค้งอันใหญ่ฟาดกวาดมาอย่างรวดเร็ว หลินมู่ที่พึ่งตอบสนองทัน สัมผัสได้ถึงความตายที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน เสมือนมีมีดเล่มหนึ่งกำลังจ่อลำคอตนอยู่ 

   จะเบี่ยงตัวหลบก็สายเกินไปแล้ว มีแต่ต้องยืนรับกระบวนท่าเท่านั้น ชายหนุ่มยกแขนขึ้นมาสกัด คมดาบที่กำลังฟาดกวาดมาจากทางซ้ายมือของเขา

เพล้ง!! เสียงของโลหะดังสะเทือน สะเก็ดเปลวไฟแตกกระจาย แขนเสื้อของชายหนุ่มขาดรุ่งริ่ง เผยให้เห็นกำไรทองเหลืองที่สกัดรับการโจมตีครั้งนี้ไว้ “ฮึ่ม!” จูเฉียวแค่นเสียงแล้วจึงออกแรงเพิ่ม ฟาดตัวหลินมู่ลอยกลับหัวกลับหาง

   ราวกับว่าวสายป่านขาด ลอยละลิ่วไปตกยังกองหิมะ ชายหนุ่มพยุงตัวลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า แขนข้างซ้ายที่ใช้กำไลทองเหลืองรับการโจมตี กำลังสั่นด้วยความเจ็บปวด บนใบหน้าเริ่มปรากฏเม็ดเหงื่อออกมา

“ไม่เลวสามารถรอดมาจาก ท่าพิฆาตของข้าได้โดยไม่เสียแขนหรือขา เจ้าเป็นคนแรกๆเลยนะ” หลินมู่ยิ้มแยกเขี้ยวด้วยสีหน้าประมาณว่า งั้นเหรอ? ข้าคงต้องจุดพลุฉลองแล้วกระมัง

   แม้ความตายจะอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มก็ไม่ได้หวาดกลัวเลย กลับกันกลับสงบนิ่งดุจผิวน้ำ ชายหนุ่มโคจรจิตกระบี่จนในไม่ช้า ตัวกระบี่เริ่มสาดประกายความแหลมคม

จนสามารถบาดตาของผู้ที่กำลังมองดูอยู่ พรึ่บ!! เสียงเสี้ยวอึดใจร่างในชุดคลุมฟ้า ก็หายไปจากสายตาอย่างกระทันหัน จูเฉียวที่ยืนนิ่ง ก็สัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบที่ไต่มาจากกระดูกสันหลัง

   เขากวาดดาบโค้งอันใหญ่ โจมตีออกไปตามสัญชาตญาณ เคล้ง!! ประกายไฟสาดกระจายเผยให้เห็น ร่างในชุดคลุมฟ้าหลับตาออกกระบี่ ด้วยความรวดเร็วอันน่าตลึง ทุกคนที่กำลังมองอยู่ถึงกับกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว

จูเฉียวที่รู้สึกตัวยังไม่ทันสะบัดดาบ เพื่อสร้างระยะปลอดภัยก็ถูกหลินมู่ ออกกระบี่โจมตีอีกครั้ง กดดันให้จำต้องป้องกันอย่างช่วยไม่ได้ เพล้ง!! เพล้ง!!! เพียงเสี้ยวอึดใจกระบี่อันแหลมคม ก็ถูกออกไปถึงสองครั้ง

   ทำให้จอมยุทธ์ใหญ่เคราเฟิ้มต้องถอยร่นกลับไป จูเฉียวโคจรลมปราณปรับเปลี่ยนกระบวนท่า เตรียมจะโจมตีออกไปอีกครั้ง แต่หลินมู่ไม่คิดจะเปิดโอกาสให้เขาแม้แต่น้อย

ร่างของชายหนุ่มผลุบโผล่ราวกับผีสาง เมื่อปรากฏตัวขึ้นมาก็ออกกระบี่ รู้ตัวอีกทีก็เปลี่ยนตำแหน่งแล้ว กดดันไม่ให้จูเฉียวออกกระบวนท่า เพื่อเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ ฉัวะ!! คมกระบี่ขาวดุจหิมะ จ้วงแทงสร้างบาดแผลยาวที่แขนซ้าย จูเฉียวรู้สึกค่อนข้างตกใจ นี้ตนเป็นฝ่ายเสียเลือดก่อนงั้นหรือ?