ยอดยุทธ์เซียนกระบี่

ลำดับตอนที่ #116 : ตอนที่ 116 เริ่มงานเลี้ยง

   หลินมู่ดื่มเหล้าในจอกพร้อมพูดคุยกับอีกฝ่ายอย่างสนิทสนม ทั้งสองแลกเปลี่ยนความคิดของกันและกัน เกี่ยวกับเหล้าหมักต่างๆ

“ฮ่าฮ่า!! เห็นน้องมู่เดินทางไกลไม่นาน ข้าก็เลยนึกว่าน้องมู่ จะไม่เข้าใจความลึกล้ำของศาสตร์แห่งสุรา ไม่คิดเลยว่าจะมีความรู้มากเช่นนี้ หากไม่ร่ำสุรากันคงเสียมารยาทแย่!!” ยิ่งนานไปอีกฝ่ายยิ่งเสียงดัง

   ใบหน้าแดงก่ำยืนตัวโงนเงน กลับกันชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านข้าง กลับยืนอย่างมั่นคงใบหน้าแดงเล็กน้อย ส่งรอยยิ้มให้อีกฝ่าย “หามิได้ พี่เผิงเป็นยอดฝีมือ ข้าจะเอาความสามารถอันใดไปร่ำสุราแข่งกับท่าน”

พูดจบชายหนุ่มก็จิบเหล้าเล็กน้อย กำหนดปริมาณเว้นช่วงเพื่อให้ตนเองยังควบคุม สติสัมปชัญญะเอาไว้ได้ “ไม่ไม่ไม่ เราดื่มกันแบบพี่น้อง ฉลองให้แก่การพบกันของเราสอง…”

   อีกฝ่ายเริ่มพูดน้ำเสียงอู้อี้ใบหน้าแดงก่ำราวกับลูกตำลึงแดง แค่ยืนให้ตรงยังแทบทำไม่ได้ แต่ละคนที่เห็นเหตุการณ์ได้แต่ส่งสายตาชื่นชม ให้แก่ชายหนุ่มชุดคลุมน้ำเงิน

ที่อีกฝ่ายสามารถพลิกจากการถูกมอมเหล้า กลายเป็นมอมเหล้าอาวุโสเผิงผู้ขึ้นชื่อเรื่องร่ำสุรา ได้อย่างน่าตกตะลึง นี้มันเพียงไม่นานที่ทั้งคู่เริ่มดื่มอาวุโสเผิง กลับยืนโงนเงนหนังตาหย่อนคล้อย

   แค่มองก็รู้ว่าใกล้น็อคเต็มทนแล้ว หลังจากนั้นไม่นานเสียงล้มตึงก็ดังขึ้น ร่างของอาวุโสเผิงลงไปนอนแผ่บนพื้น มือยังถือไหสุราไม่ยอมปล่อย น้ำลายยาวเป็นสายไหลออกมาจากมุมปาก

ขณะเดียวกันปากยังคงพึมพำว่าอีกจอก หลินมู่ประคองจอกเหล้าคำนับอีกฝ่าย ก่อนจะยกหมดรวดเดียว “ขอบคุณพี่เผิง ที่สอนให้ข้าเปิดตากับศาสตร์แห่งสุรามากขึ้น” พูดจบชายหนุ่มก็วางจอดไว้บนโต๊ะรับรอง

   “คุณชายมู่ เห็นทีข้าต้องมองท่านใหม่แล้ว” อาวุโสเฟิงจินพูดด้วยรอยยิ้ม เขาสั่งให้คนรับใช้แบกอาวุโสเผิงกลับไปยังห้อง ก่อนจะหันหน้ามายิ้มให้ชายหนุ่ม

“มาเถอะ เราเริ่มจัดโต๊ะแล้ว หากไม่รังเกียจคุณชายมู่เชิญมาเป็นผู้ดื่มสุราจอกแรก ก่อนเริ่มมื้ออาหาร” หลินมู่ยิ้มแย้มเล็กน้อย พร้อมตอบกลับติดตลก “อาวุโสเฟิงจิน จะพูดว่าสุราจอกแรกคงมิถูก เพราะข้าดื่มไปแล้ว”

   หลัวเฟิงจินที่ได้ยินก็หัวเราะร่วน “ฮ่าฮ่า เช่นนั้นเชิญ” อีกฝ่ายผายมือเชิญชายหนุ่มด้วยความสุภาพ หลินหมู่เองก็ไม่ปฎิเสธเดินไปยังโต๊ะตัวยาว ระหว่างทางพวกเขาก็พูดคุยกันเล็กน้อย ว่าก่อนเปิดงานเลี้ยงควรทำเช่นไร 

เมื่อมาถึง โต๊ะก็ถูกจัดสรรค์ด้วยอาหารจานโอชะมากมาย ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวล ทำให้ผู้ใดที่ได้กลิ่นต้องน้ำลายไหลย้อย แต่พวกเขายังคงไม่ลงมือเปิดประเดิม เพราะรอใครบางคนอยู่ เหล่าอาวุโสที่เหลืออยู่ 

   นอกจากหลัวเผิงที่เมาคอพับไป มีประมาณ 4 คน นั้นคือ หลัวเฟิงจิน หลัวซาง หลัวหลาน และ หลัวเผย อาวุโสทั้งสี่แต่งกายอย่างสุภาพ มือข้างขวาถือจอกเหล้า ที่ส่งกลิ่นหอมหวานยั่วน้ำลาย

“พวกเจ้าเงียบ!!” หลัวหลานเป็นหญิงวัยกลางคนพราวเสน่ห์ ตะโกนขึ้นพร้อมส่งคลื่นลมปราณสีแดงอ่อน กระจายไปทั่วทั้งบริเวณ ทำให้เหล่าคนสกุลหลัวต้องนิ่งเงียบ หันมามองทางหัวโต๊ะ

   เมื่อเสร็จหน้าที่ของเธอแล้วหลัวหลานก็เดินกลับไป เป็นหลัวเผยที่ดูแก่ชรากว่าหลัวเฟิงจิน เดินออกมาพร้อมไอแห้งๆ “วันนี้ที่จวนสกุลหลัวของเรา ได้รับสิ่งที่สำคัญและล้ำค่ามากที่สุดสำหรับเรา พร้อมทั้งการกลับมาของบุคคลสำคัญ”

หลัวเผยเว้นช่วงมองไปทั่วห้องจัดงานเลี้ยง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยความเคารพ “เราจัดงานเลี้ยงเพื่อเป็นการต้อนรับคนผู้นั้น และ เป็นการตอบแทนคนผู้หนึ่งที่ทำให้เราได้สิ่งสำคัญคืน!!”

   เมื่อสิ้นเสียงของหลัวเผยอาวุโสเฟิงจินก็ส่งสัญญาณให้ชายหนุ่ม หลินมู่พยักหน้าเล็กน้อยก้าวออกไปด้านหน้า รับจอกเหล้าที่ส่งกลิ่นหอมหวานมา บนใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้ม

“ยินดีที่ได้รู้จักคนจากจวนสกุลหลัวทุกท่าน ข้ามีนามว่า หลินมู่ เป็นเพียงมือกระบี่พเนจรผู้หนึ่ง ข้าหวังว่าสุราจอกนี้จะทำให้ความสัมพันธ์ของเราแน่นแฟ้น” พูดจบชายหนุ่มก็ยกรวดเดียว

   ใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อจากฤทธิ์สุรา เหล่าคนสกุลหลัวยิ้มให้ชายหนุ่ม ยกจอกเหล้าพร้อมตะโกนอย่างพร้อมเพรียง “ยินดีที่ได้รู้จักคุณชายหลิน!!” แม้ส่วนใหญ่จะต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี

แต่ก็มีส่วนน้อยที่เป็นคนรุ่นใหม่ ที่เห็นว่าหลินมู่อายุไล่เลี่ยกับพวกตน พวกเขาก็ไม่ให้ความเคารพแม้แต่น้อย คิดว่าการทำให้จวนสกุลหลัวจัดงานเลี้ยงใหญ่โตให้อีกฝ่ายได้ ก็เป็นเพียงโชคช่วยเท่านั้น

   “ผิงผิง นั้นอาจารย์ของเธอหรอ?” เด็กสาวเรือนผมสีฟ้าดวงตาสีเขียว ในชุดสีชมพูน่ารักม้วนผมกลมสองข้าง ถามเด็กสาวในชุดสีเขียวอย่างสงสัย

“ใช่ นั้นคืออาจารย์ของผิงผิงเอง!! หากเหยาเหยาอยากรู้จัก ผิงผิงจะแนะนำให้รู้จักกับท่านอาจารย์เอง!!” เด็กสาวที่กำลังแทะเม็ดแตงพูดขึ้นอย่างร่าเริง เธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผิงฮวา ที่หาเพื่อนใหม่ได้โดยบังเอิญ

   เด็กสาวเรือนผมสีฟ้าแสดงสีหน้ายิ้มแย้ม นางชื่อหลัวเหยาเป็นลูกหลานสายของหลัวซาง หากตามสามัญสำนึกของหลัวซาง เหยาเหยาน้อยจะต้องเรียกหลินมู่ว่า 'ปู่ทวดเล็ก' แต่นั้นก็หมายความว่าทั้งสองต้องเจอกันแล้ว

ผิงฮวาที่เห็นหลัวเหยามีท่าทีสนใจอาจารย์ของตน ก็ยืดอกน้อยๆอย่างภาคภูมิใจ เมื่อหลินมู่ดื่มสุราจอกแรกของมื้ออาหารไปแล้ว คนอื่นๆก็เริ่มยกจอกตาม บางส่วนก็เริ่มกินอาหารบนโต๊ะ

   งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างมีสีสัน สักพักกลุ่มสาวสวยก็เดินเข้ามา พร้อมเสียงประกอบของดนตรีโบราณไพเราะเสนาะหู ร่างงามหยดย้อยของพวกนาง เต้นรำเป็นสีสันภายในงานเลี้ยง

ริมฝีปากของพวกนางถูกปิดบังไว้ภายใต้ผ้าขาวบาง ตาเรียวงามและขนตางอนยาว ทำให้เหล่าชายหนุ่มเริ่มเลือดร้อน อยากเสี่ยงดวงเข้าไปพูดคุย กับเหล่าสาวสวยเหล่านั้นดู 

   ระหว่างนั้นเองก็มีคนเข้ามาพูดคุย ทำความรู้จักกับหลินมู่ไม่ขาดสาย บรรยากาศงานเลี้ยงแสนรื่นเริง ทำให้จิตใจของแต่ละคนได้รับการบำบัดและผ่อนคลาย

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้อาวุโส จิบเหล้าในจอกทีละเล็กทีละน้อย พยายามละเมียดละมัยรสชาติ “คุณชายหลิน เหตุใดจึงค่อยๆจิบเช่นนั้น นั้นคือสุราหมักไผ่บุบผา ของดีประจำจวนของเราหากไม่พอ วันนี้มีให้เติมเท่าที่ท่านต้องการ”

   อาวุโสสาวเดินเข้ามาพูดคุยกับชายหนุ่ม ด้วยท่าทางสนอกสนใจดวงตาสีอำพันคู่นั้น แทบจะสะท้อนภาพของชายหนุ่มอย่างชัดเจน หลินมู่ยกยิ้มน้อยๆพร้อมตอบกลับ

“ขอบคุณอาวุโสหลาน ข้าชอบละเมียดละมัยกับรสชาติ มันทำให้ข้าเข้าใจสุรามากขึ้น” อาวุโสหลานหัวเราะอย่างเย้ายวน ก่อนจะพูดขึ้น 

   “เรียกอาวุโสหลานอะไรกัน เรียกข้าพี่หลาน เหมือนที่เจ้าเรียกขี้เมาเผิงว่าพี่เผิงสิ เช่นนั้นพี่สาวจะดีใจอย่างมาก” เธอสะบัดเรือผมสีแดงอมดำของตน ให้พลิ้วไหว

เผยให้เห็นลำคอขาวเนียนราวกับหยก หลินมู่ยิ้มพร้อมยกจอกไปทางอีกฝ่าย “เช่นนั้นพี่หลาน ยินดีที่ได้รู้จัก ท่านเองก็เรียกข้าว่าน้องมู่ก็ได้” หลัวหลานแสดงรอยยิ้มพิมพ์ใจ ก่อนจะชนจอกเหล้ากับชายหนุ่ม