ปลอบฝัน....วันรัก

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5

               “ เห็นกลับดึกทุกวันงานหนักมากนักหรือไง ? “  เสียงใครคนหนึ่งถามขึ้นในมุมมืด

ของห้องรับแขกจนเขาถึงกับสดุ้งแต่ก็ยังเก็บอาการไว้ได้เมื่อแสงไฟสว่างจ้าขึ้นเขาเหลียวมาตาม

เสียงจึงเห็นผู้เป็นลุงและลูกสาวบุญธรรมของท่านยืนอยู่ข้างๆมองมาที่เขาราวนัดกัน

ไว้ยังไงยังงั้นเลยความแปลกใจปนฉงนพุ่งเข้าสู่สมองเขาอย่างจังวันนี้ทำไมลุงของเขาถึงได้คอย

เขาอยู่ล่ะทั้งๆที่ปกติเวลาเขากลับมาทุกคนหลับกันหมดแล้วนี่มันอะไรกัน?

               “ ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง “  ผู้เป็นลุงถามขึ้น

               “  ก็…ครับ…พักนี้งานมากไปหน่อย “  เขาตอบ

               “  ไม่หน่อยหรอกมั้งเห็นกลับดึกทุกวันนี่…ว่าแต่ทำงานอะไรล่ะไม่เห็นบอกเลยเห็นทำ

              มาตั้งนานแล้ว “  ผู้เป็นลุงถาม

              “  ไม่ใช่งานใหญ่โตอะไรหรอกครับ “  เขาตอบ

              “  นั่นแหละก็อยากรู้น่ะบอกได้หรือเปล่าล่ะ “

              “  OK  ครับผมจะบอก…ผมทำงานการโยธาครับ “

              “  ตำแหน่งอะไรล่ะ “  ผู้เป็นลุงถาม

             “  ก็ตามที่ผมเรียนมาน่ะครับ “

             “  แล้วมันอะไรล่ะที่แกเรียนมาน่ะ ตั้งแต่แกเรียนจบมาลุงยังไม่รู้เลยว่าแกเรียนอะไรน่ะ “

เอี้ยก้วยชะงักนิดหนึ่งก่อน   เขาไม่เคยบอกผู้เป็นลุงผู้นี้เลยนี่ว่าเขาเรียนจบอะไรมาไม่เคยคิดว่าใคร

จะสนใจเรื่องราวของเขาด้วยซ้ำ

              “  ผมเรียนจบวิศวกรรมสาขาการโยธา  “

              “  งั้นแกก็เป็นนายช่างน่ะสิ  “

เอี้ยก้วยไม่ฟังอะไรอีกเดินออกไปจากที่นั่นทันที  แต่ที่ติดไปกับเขาด้วยก็คือความดีใจปนสงสัย

ของตัวเองที่ผู้เป็นลุงถามเขาเพราะตั้งแต่ที่เขาไปเรียนต่างประเทศจนกลับมาเขาไม่เคยได้ยินผู้เป็น

ลุงถามเขาเลยแม้แต่น้อยแล้วทำไมตอนนี้ลุงถึงถามเขาได้ล่ะ    

            เช้าวันนี้แน่งน้อยตื่นแต่เช้ามืดเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ เธอจึงตื่นแต่เช้าเพื่อมาเตรียม

ของใส่บาตรตอนเช้า พระท่านเดินผ่านไปแล้วหญิงสาวลุกขึ้นยืนด้วยใจอิ่มบุญหน้าตาจึงสดชื่นขึ้น

อีกตั้งโขเธอเดินเข้าไปในตัวบ้านยังไม่ทันเปิดประตูด้วยเข้าไปด้วยซ้ำประตูก็เปิดออกเองมีชายหนุ่ม

อยู่ข้างหลังประตูทั้งสองชะงักอยู่กับที่มองหน้ากันอยู่อย่างนั้นนานได้อืดใจหนึ่งก่อนที่เอี้ยก้วยจะ

โพล่งออกมา

            “ วันนี้ตื่นแต่เช้านัดใครไว้เหรอครับ”

            “ ดิฉันมาใส่บาตรค่ะ “  แน่งน้อยตอบ

            “ อ้อเหรอครับ  วันนี้นึกอะไรขึ้นมาถึงอยากได้บุญ “ เขาถาม

            “ วันนี้วันเกิดดิฉันค่ะ “ เธอบอก

            “เหรอครับ ว่าแต่จะจัดงานเลี้ยงมั้ยครับ…ผมจะได้ไปช่วย

            “ ดิฉันก็ไม่ใช่พวกบ้านิยมซะด้วยสิคะ “

            “ งั้นแปลว่าคุณจัดงานเลี้ยงที่โรงแรม “ เขาถามยิ้มกวนๆ อาการยิ้มแบบนี้แน่งน้อยไม่ชอบ

เอาเสียเลยมันเป็นรอยยิ้มที่เธอคิดว่าเป็นรอยยิ้มที่เยาะเย้ยสิ้นดี

            “ ไม่จัดค่ะ แค่จะพาคุณพ่อไปทานข้าวนอกบ้าน…อ้อดิฉันคิดว่าจะชวนคุณไปด้วยน่ะ

ค่ะ…แต่…ไม่ไปก็ดีเหมือนกันนะคะ”

“โอ๊ะ!ขอบคุณมากครับที่ชวนผม เมื่อไหร่ครับ…ผมจะได้เตรียมตัวทัน” เอี้ยก้วยตอบกวนๆ

“นี่…ฉันอุตส่าห์บอกทางอ้อมแล้วนะว่าไม่ให้คุณไป คนอะไรเข้าข้างตัวเองชะมัด” แน่ง

น้อยบอกอย่างอารมณ์เสีย  ใบหน้างอง้ำ

“OK ผมรู้หรอกว่าคุณไม่ต้องการให้ผมไปด้วยน่ะ…แต่ไม่เป็นไรครับผมยินดีที่จะไป” เอี้ย

ก้วยตอบ

“นี่…คุณ…ฉันไม่รู้ว่าจะพูดยังไงกับคุณแล้ว” แน่งน้อยพูดอย่างหงุดหงิดพลางเอามือกุม

หัวตัวเองไปด้วยเหมือนหัวจะระเบิดยังไงยังงั้น เอี้ยก้วยมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาสนุกแกมเอ็นดูในกิริยาของเธอแต่ความในใจบางอย่างทำให้สายตาที่มองเธออยู่ ณ ตอนนี้กลับเศร้าลงแต่แน่งน้อยมัวแต่โมโหจนไม่ได้สังเกตเขายกมือเกาท้ายทอยทำหน้ากวนๆใส่เธอ…อีกแล้วเหรอที่เธอบอกตัวเองว่าใบหน้าแบบนี้ของเขากวนชะมัด(มันน่าตบจริงๆ)เธอคิด  ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้น

“เอาล่ะ…ผมไม่แกล้งคุณแล้ว…เหนื่อย…เอาเป็นว่าเราสงบศึกกันดีกว่านะบางที…มัน

อาจจะดีกว่าที่ต้องมาทะเลาะกันแบบนี้…ผมกับคุณอาจจะอยู่ด้วยกันแบบนี้อีกไม่นาน…ก็ได้” ประโยคสุดท้ายเขาพูดแผ่วเบาเหลือเกินจนแน่งน้อยใจหายเหมือนกัน

“แล้วคุณจะไปไหนคะ” เธอถาม

“ไม่รู้สิ…รู้แต่ว่าตอนนี้มันรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน”

“คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ” เธอถาม

“เปล่า…นี่ สบายดีนี่” เขาตอบ พร้อมกับหลบสายตาของเธอที่จ้องมองมา

“OK ค่ะ สงบศึกก็ได้ค่ะ…ความจริงดิฉันก็ไม่อยากจะทะเลาะกับคุณนักหรอกค่ะ…แต่…คุณมันก็น่าหมั่นไส้จริงๆนี่” แน่งน้อยพูดยิ้มๆ หัวใจพองโตอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ

“อ่ะ …ผมต้องไปแล้วล่ะวันนี้มีงานด่วน…ไปก่อนนะ” เขาพูดพลางเดินเข้ามาใกล้เธอพลางกระซิบที่ข้างหูเธอด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ดูแลตัวเองด้วยนะครับ” แล้วเดินจากไปปล่อยให้เธอยืนตะลึงอยู่ตรงนั้นเพียงลำพังในหัวตอนนี้ไม่รู้เป็นอะไรมันรู้สึกหมุนติ้วๆ………….และอื้ออึงไปหมดเหมือนโลกทั้งโลกได้หยุดนิ่งลงที่คำพูดของเขาเมื่อกี้………….ตอนนี้เธอคิดอะไรไม่ออกเอาเลย………..ต้าย………!  หรือมันเป็นมนต์สะกด…เขาเป็นพ่อมดหรือไงนะถึงสะกดเธอได้ด้วยคำพูดที่แสนจะธรรมดาของเขา