ปลอบฝัน....วันรัก

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

               ค่ำคืนนี้ดูเงียบเหงาผิดปกติเพราะไม่มีใครอยู่เรือนใหญ่สักคนผู้เป็นลุงของเขาไม่ชอบให้คนใช้มาเดินเพ่นพ่านในตึกตอนกลางคืนถ้าไม่จำเป็นและคืนนี้ผู้เป็นลุงของเขาก็ออกไปงานเลี้ยงกว่าจะกลับก็คงดึกโขอยู่

              เขาเองก็ยังนอนไม่หลับจึงคิดจะมาเดินเล่นข้างล่างเพื่อฆ่าเวลาแต่เมื่อก้าวลงบันไดไปถึงขั้นสุดท้ายเขาก็พบว่าเขาไม่ได้คิดที่จะเดินเล่นในเวลากลางคืนแบบนี้คนเดียวเสียแล้ว  เพราะเขาเห็นผู้หญิงใส่ชุดนอนบางๆสีชมพูอ่อนดูน่ารักบริสุทธิ์และมีเสน่ห์มากเลยทีเดียวเขาแอบดูเธอในระยะใกล้ๆเมื่ตอนทานข้าวพร้อมกันเมื่อตอนเย็นนี้เขาจึงรู้ว่าเธอมีผิวขาวอมชมพูดูบอบบางเหมือนผิวเด็กดวงตากลมโตหวานซึ้งรับกับใบหน้าที่หวานราวน้ำผึ้งก็ไม่ปานแต่แววตากลับแฝงความหยิ่งทะนงอยู่ไม่น้อยแต่เมื่อตอนกลางวันเธอแผลงฤทธิ์ใส่เขา   “อย่างนี้มันต้องแกล้งเสียให้เข็ดซะยิ่งกว่าตอนกลางวัน “  เขาคิด

            “ โห!  คุณ…กว่าลุงจะกลับก็คงเกือบเช้ามั้ง  คุณรอไหวเหรอ? “

เธอหันขวับมาตามเสียงที่ดูคุ้นหากอาการค่อนแคะของเขาที่มีต่อเธอแต่มีเหรอที่เธอจะยอมให้เขาค่อนแคะเธอฝ่ายเดียว   “ ไม่มีทาง “  เธอคิด

              “ แล้ว…มันธุระอะไรของคุณล่ะ ….ฉันจะอยู่จนเช้ามันก็เรื่องของฉัน “  เธอเชิดหน้าตอบอย่างทะนง

               “ เปล่า !  ผมเป็นห่วงคุณน่ะ…เพราะหากคุณเป็นอะไรไปเนี่ยนะ  เดี๋ยวคุณลุงเขาจะหาว่าผมแกล้งคุณไม่ให้หลับไม่ให้นอนอีก…เอ๊ะ! หรือคุณจะยอมแบบที่ผมว่า…ผมจะได้ไม่ถูกกล่าว

หาฝ่ายเดียวไง “  เขาพูด

                “ นี่! คุณ ที่พูดน่ะใช้ปากพูดเหรอคะ” หล่อนตอบอย่างเสียไม้ได้เริ่มโมโหตะหงิดๆขึ้นมาว่าจะมาสูดอากาศบริสุทธิ์ซะหน่อยแต่เจอตาบ้านี่อีกแล้ว

                 “ แล้วคุณน่ะดึกๆดื่นๆก็ยังรอคนสำคัญน่าอิจฉาคุณลุงจริงๆ “

                “  นั่นมันเรื่องของฉัน “  เธอตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจนัก  เขาหัวเราะออกมาแบบ

ไม่ปิดบังก่อนที่เขาจะพูด

                  “  ก็นั่นไง  คิดจะแกล้งผมทางอ้อมล่ะสิท่า  เห็นคุณลุงยื่นคำขาดจากผมแล้วนี่ว่าไม่ให้

ผมแกล้งคุณ คุณก็เลยคิดจะแกล้งผมบ้างงั้นสิ  “

                  “  ปากเสีย !  ฉันไม่คิดเลยว่ามนุษย์ที่หน้าตาดีๆแบบคุณจะพูดจะคิดอะไรต่ำๆแบบนี้

                  ได้ “ 

เธอพูดอย่างโมโหสุดขีดที่เขาคิดแบบนั้นออกมาได้ความคิดที่จะดีกับเขามันหมดไปแล้วตอนนี้หมด

ไปตั้งแต่เขาพูดยั่วยวนเธอคำแรกที่มาถึงผู้ชายคนนี้เขาเป็นอะไรของเขานะทำไมชอบพูดยั่วยวน

เธอนักเธอไปทำอะไรให้เขาโกรธตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“ ขอบคุณครับที่ชมความจริงผมก็รู้ตัวอยู่หรอกนะ “ พอพูดจบเขาก็เดินจากไปปล่อย

ให้เธอทำท่าทางที่เหมือนจะฆ่าเขาให้ได้ (ถ้าทำได้นะ)ปล่อยให้เธอบ่นอะไรข้างหลังเขาขมุบขมิบ

คนเดียวโดยไม่สนใจเธออีก