ปลอบฝัน....วันรัก

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

               ตะวันลับเหลี่ยมขอบฟ้าไปนานแล้วหมู่ดาวเปล่งประกายระยิบระยับเด่นอยู่บนท้องฟ้าดูสดใสเหมือนกับดวงตาที่กำลังเหม่อลอยพิงเสาอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่  ในบางครั้งได้ยินเสียงถอนหายใจและน้ำอุ่นๆไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้นเธอพยามกลั้นน้ำตาไว้ให้ได้เต็มที่    ชายวัยกลางคนอายุประมาณ  50  กว่าเศษเดินมาข้างหลังสายตาที่ทอดมองหญิงสาวที่ยืนหันหลังให้ตรงหน้าเขาเป็นสายตาที่อ่อนโยนแบบรักและเอ็นดูเธออย่างไม่ปิดบัง          

            “ อย่าร้องไห้เลยลูก  พ่อแม่ของหนูเขาไปสบายนะ….อย่าให้ท่านต้องเป็นกังวลเลยนะลูก “

หญิงสาวหันมาอย่างตกใจก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นร้องไห้แทน

               “ คุณลุงคะหนูไม่มีใครอีกแล้วค่ะคุณลุง “

เธอโผลเข้ามากอดผู้ที่เธอเรียกว่าลุง

               “ แต่หนูก็ยังมีลุงอีกคนหนึ่งนี่ … หนูจะกลัวอะไรล่ะ “

หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นมองชายสูงวัยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักเสมือนพ่อคนที่สองของเธอ ซึ่งตอนนี้เธอไม่มีใครอีกแล้วนอกจากชายวัยกลางคนผู้นี้เธอจึงยึดท่านเป็นที่พึ่ง

              “ แต่ลุงคะ…หนู… “

              “ไม่มีแต่หรอกลูก…ลุงไม่มีลูกสักคน…หนูมาเป็นลูกของลุงนะ…ต่อไปหนูต้องเรียกลุงว่าพ่อ…เข้าใจไหม “

              “ แต่หนู… “   หญิงสาวทำท่าจะคัดค้านแต่ผู้ที่เธอเรียกว่าลุงนั้นพูดขึ้นก่อน

              “ ไม่ต้องแต่หรอกหนู…ลุงเห็นหนูมาตั้งแต่เด็กแล้วนะ…ตอนนี้หนูเองก็ไม่มีใครให้ลุงดูแลหนูอย่างที่พ่อหนูเคยดูแลเถอะนะ “

เธอจึงค่อยๆยิ้มให้กว้างขึ้นในความมีเมตตาของเพื่อนพ่อของเธอคนนี้  คุณลุงเอกนันท์

เปิดดูแล้วบทที่ 1 ไม่มา  ตอนนี้แก้ให้ใหม่แล้วนะ  ขอบคุณมากๆที่แวะมาชมผลงาน  ฝากติชมพอเป็นแนวทางให้มีกำลังใจทำต่อไป