ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ปลอบฝัน....วันรัก

    ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6

    • อัปเดตล่าสุด 13 ส.ค. 50


              จากวันที่เขาและเธอยอมสงบศึกกันด้วยดีแล้วความรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆในวันนั้นถึงวันนี้เป็นเวลาร่วมปีแล้วเขายังจำวันนั้นได้ดีที่สุดและตั้งแต่วันนั้นเช่นกันที่เขาไม่เคยพูดอะไรให้เคืองหูใครอีกแม้แต่เธอเองก็ตามแต่กลับมีความรู้สึกดีๆให้กันและกันเข้ามาแทนที่เช่นกัน

                   ที่สนามหญ้าหน้าบ้านหลังใหญ่ที่ดูเหมือนว่าเป็นครอบครัวใหญ่แต่กลับมีคนอาศัยอยู่

    น้อยมากชายหนุ่มยืนอยู่ตามลำพังแสงแดดอ่อนๆในยามเย็นสาดส่องใบหน้าคมเข้มนั้นให้ดูอ่อน

    โยนลงกว่าแต่ก่อนเวลาที่เขาและเธอทะเลาะกันตอนนี้เขาไม่เคยพูดจาอะไรที่ไม่เข้าหูเธอเลยเธอจึง

    กล้าพูดกับเขาดีๆบ้างเป็นการตอบแทน ความจริงมันก็ดีเหมือนกันไม่ใช่เหรอที่ไม่ต้องทะเลาะกัน

    เหมือนเมื่อก่อน  หญิงสาวเดินเข้ามาข้างหลังเขาเงียบๆ

                คิดอะไรอยู่หรือคะ?…ใจลอยเชียว

                  ชายหนุ่มสะดุ้งนิดหน่อยก่อนที่จะหันกลับไปตามเสียงเรียกของหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า

    เขาอย่างพอดี  ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้อยู่ใกล้เธอมากขนาดนี้  เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักจริงๆในสายตา

    ของเขาในเวลานี้นับแต่วันที่เธอและเขาพูดอะไรที่ไม่ใมห้เคืองหูกันอีกเขาและเธอเริ่มมีความรู้สึก

    บางอย่างเข้ามาแทนที่เขาและเธอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเข้าใจต่างฝ่ายผิดกันทั้งคู่  โดยเขาคิดว่าเธอเป็น

    ผู้หญิงที่ต้องห้ามของผู้เป็นลุง  ส่วนเธอคิดว่าเขาเป็นผู้ขวางโลกอย่างยิ่งและหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัว

    เองอย่างมากๆ  แต่ความจริงทั้งหมดคือทั้งคู่สร้างกำแพงให้กับตัวเองเพื่อไม่ให้แสดงความในใจ

    ของต่างฝ่ายออกมาต่างหาก  เอี้ยก้วยเป็นผู้ชายที่มีปมด้อยเรื่องครอบครัวเนื่องจากว่าพ่อและแม่

    ของเขาทิ้งเขาไว้ให้ผู้เป็นลุงเลี้ยงดูเขาเนื่องจากพ่อและแม่ต้องการทำธุรกิจของตัวเองจนประสบ

    ความสำเร็จและเมื่อสำเร็จแล้วท่านก็มัวแต่ยุ่งเรื่องงานจนลืมเขาดังนั้นเขาจึงปฏิเสธธุรกิจต่างๆที่ไม่

    ว่าผู้เป็นลุงหรือใครหยิบยื่นให้เขา  เขาจึงสร้างกำแพงขึ้นมาว่าผู้ที่ทำธุรกิจต้องเห็นแก่ตัวทุกคน

    รวมทั้งเธอด้วย  ส่วนแน่งน้อยนั้นเนื่องจากพ่อและแม่เสียชีวิตความสุขที่เวลาอยู่กับครอบครัวก็ได้

    จางหายไปเธอจึงต้องต่อสู้ด้วยตัวเองและเพื่อเอาตัวรอดเธอจึงต้องทะเยอทะยานเข้าไว้ทั้งๆที่ตัว

    เธอเองก็เหนื่อยเช่นกันนั่นเป็นการสร้างกำแพงกับตัวเองว่าเธอจะต้องเอาตัวรอดด้วยตัวเองโดย

    การทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้คนอื่นเห็นว่าเธอก็ทำได้และทำได้ดีไม่แพ้ใครด้วยตัวอย่างเช่นบริษัทของ

    พ่อบุญธรรมของเธอเองเธอสามารถทำให้มันยืนหยัดได้ถึงทุกวันนี้ได้

                เปล่าหรอกครับผมแค่คิดอะไรเพลินๆ   เขาตอบ

                  คุณลุงให้มาตามไปทานข้าวน่ะค่ะ   เธอตอบแบบอ่อนโยนยิ่ง

                   แน่งน้อย   เขาเรียกชื่อเธอ  

                  คะ   เธอขานรับ

                  จากวันแรกที่เราพบกันช่างเป็นเรื่องที่ไม่น่าภิรมย์เลยนะ    เขาเริ่มต้นพูด

                   ค่ะ  คุณก็ใช่ย่อยที่ไหนล่ะคะ    เธอพูดพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ คิดถึงวันนั้น

                   แต่วันนี้ผมคิดว่าคุณคือคนที่มีความสำคัญในชีวิตของผมคนหนึ่ง   

              ตอนนี้เธอคิดว่าเธอต้องฝันไปแน่ๆที่เขาพูดแบบนี้กับเธอปกติเขาจะเป็นคนพูดน้อยมากจะพูดมากก็เฉพาะเวลาที่ทะเลาะกับเธอเท่านั้นล่ะแต่แปลกที่เธอสังเกตเห็นก็คือเขาจะไม่สบตากับเธอเธอคิดว่าเพื่อยับยั้งใจของตัวเองเพื่อไม่ให้ทะเลาะกับเธออีก  หัวใจของแน่งน้อยเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะเลยในตอนนี้โดยเฉพาะเมื่อเขายื่นหน้ามาใกล้ๆเธอแล้วหัวใจของเธอยิ่งเต้นแรงขึ้นจนเธอรู้สึก  ใบหน้าร้อนผ่าวสลับกับเย็นตลอดเวลาตอนนี้ความคิดเริ่มพร่าพรางเธอยอมปล่อยตัวไปกับใจของเธอโดยไม่รู้ตัวเมื่อเขาก้มลงจูบปากเธออย่างนุ่มนวลแบบไม่ให้เธอบอบช้ำเลยก็ว่าได้มือที่ไม่เคยล่วงเกินกันมากกว่าจับมือวันนี้ถึงกับลูบไล้ไปทั่วร่างของแต่ละฝ่ายเหมือนกับว่าจะเก็บทุกรายละเอียดของแต่ละฝ่ายไว้อย่างไม่มีใครยอมใครเลย

                  คุณแน่งน้อยคะ  คุณเอี้ยก้วยคะ  อยู่แถวนี้หรือเปล่าคะ  คุณท่านให้เรียกไปทานข้าวค่ะ 

    เมื่อได้ยินเสียงที่เจื้อยแจ้วนั้นทั้งสองถึงกับสะดุ้งตัวแน่งน้อยสั่นน้อยๆ เอี้ยก้วยเองก็เช่นกันอย่างจะไม่ยอมหยุดอยู่เพียงนั้นเมื่อแยกออกจากกันแล้วเขาพยายามระงับอารมณ์ยกมือลูบหน้าของตัวเองหันไปมองแน่งน้อยประจวบกับเธอกำลังมองมาพอดีสายตาของเธอเหมือนหนึ่งว่าเขาคือคนแปลกหน้า

                  ผมขอโทษ….ผมไม่ได้ตั้งจะให้มันเกิด..ความจริงผมน่าจะทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันพร้อมกว่านี้..ผม…”

      หยุดไม่มีประโยชน์ที่จะมาพูดตอนนี้   เราไปทานข้าวกันดีกว่าค่ะคุณพ่อรอนาน

    แล้ว 

                ต่อจากนั้นทั้งสองก็ไม่พูดอะไรกันอีกเลย จนกระทั่งถึงวันนี้ที่เขาตั้งใจจะมาเจอกับเธอโดยเฉพาะเพราะเขาเร่งเคลียร์งานที่ค้างอยู่ของเขาแล้วรีบกลับบ้านแต่หัววัน…(ซึ่งถือว่าผิดปกติมากฮึ่ม)  เขามาถึงก่อนหน้าเธอเพียงไม่เท่าไหร่เขาเห็นรถคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านเขาชะเง้อดูว่าเป็นใครแต่ก็ต้องปวดใจ(เงียบๆ)เพราะรถคันนั้นเป็นของชายคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จักมาส่งเธอถึงหน้าบ้านแถมยังทำกิริยาอาการเหมือนกับว่าเขาทั้งสองสนิทกันมาตั้งนานแล้วอย่างนั้นแหละเธอเดินเข้าบ้านมาแล้วแต่ยังไม่พ้นประตูดีเลยเขาลากเธอไปที่สวนหลังบ้านอย่างทุลักทุเล (ก็เพราะตัวเธอเองก็ขัดขืนอย่างเอาเป็นเอาตายเลยล่ะ)  เขาเห็นว่าปลอดคนแล้วเขาก็ปล่อยเธอให้เป็นอิสระเธอจับมือที่โดนเขาลากมานั่นหน้าคว่ำเลยทีเดียว

                ไอ้คนที่มาส่งเธอนั้นมันเป็นใครเขาเริ่มต้นถาม  น้ำเสียงขุ่นเคืองของเขาทำให้หญิงสาวงง เพราะมีสิทธิอะไรที่จะถามแบบนี้

                คุณมีสิทธิอะไรมาถามฉันแบบนี้ล่ะเธอย้อนถาม  ใบหน้าที่เชิดขึ้นแบบรั้นๆที่เขาคิดว่าน่าหมั่นไส้ที่สุด แต่เขาก็ได้แต่อ้ำอึ้งไม่กล้าตอบเธอว่าเขาหึงเธอ  หวงเธอและรักเธอมากแค่ไหน  จนไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เธออีกแล้วกิริยานี้กลับมาอีกแล้วคือยกมือขึ้นจับท้ายทอยของตัวเองทำหน้ากวนปนเซ็งในที เธอไม่รู้เลยหรือไงนะว่าฉันทำแบบนี้เพื่ออะไรน่ะเฮ้อ เหนื่อยใจจริงจริ้ง  เขาคิด  ก่อนตัดสินใจตอบ

                ก็ฉัน……….!”  เขาพูดได้แค่นั้น  ไม่รู้จะพูดยังไงดีก็เขาพูดไม่เป็นนี่จะให้ทำอย่างไรเล่าก่อนที่จะคิดอะไรไปมากกว่านี้เขาก็ก้าวเข้ามาใกล้เธอแต่เห็นปฏิกิริยาเขาแบบนี้แล้วสัญชาตญาณก็พาเธอถอยหลังหนีเขาและตบหน้าเขาอย่างแรง  เขาเองรู้สึกเหมือนมีอะไรทีแล่นผ่านอากาศเข้ามากระทบหน้าเขาจนชาดิกเขารู้สึกตัวจึงถอยห่างเธอโธ่เขาไม่น่าปล่อยให้ใจไปเร็วกว่าสมองเลยแฮะกะจะมาเคลียร์เรื่องของเราแต่วันนี้คงไม่เหมาะซะแล้วเขาก้มหน้าหลบตาของเธอก่อนจะเอ่ย

                ผมขอโทษ  พูดจบเขาก็หันหลังกลับไป เธอได้แต่มองตามเขาหารู้ไม่ว่าพอเขาหันหลังไปน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตกไม่รู้ว่าร้องไห้ทำไมนักหนาเหมือนกันก็ในเมื่อเขาก็ไม่ได้ทำอะไรเธอแต่รู้สึกใจหวิวๆชอบกลเมื่อเห็นเขาหันหลังให้เธอโดยไม่มองเธอเลย เราเป็นอะไรไปเนี่ยเธอคิด

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×