Tsukkishima x reader รัก

ข้อมูลเบื้องต้น

Angst

"ฉันชอบนายนะสิกกี้"มันคือคำพูดที่คุณมักจะพูดกับเขาเสมอ

เเละเขาก็มักจะตอบมันด้วยความเยือกเย็นเสมอมา"เลิกพูดสักที เเล้วออกไปไกลๆด้วย"

เเต่ถึงอย่างนั้นมันก็น่าเเปลกที่คุณไม่เคยยอมเเพ้ให้กับเขาเลย

ทุกครั้งที่เขาผลักออก คุณก็เหมือนเหนี่ยวใกล้เขาเข้าไปอีก

ทุกครั้งที่เขาพูดเเย่ๆ ใส่คุณจะบ่นเล็กๆเเล้วยิ้มอย่างกลับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

'เป็นผู้หญิงที่แปลกชะมัด'นั้นคือสิ่งสิกิชิมะคิดได้

คุณมักทำข้าวกล่องมาให้เขาเสมอ เเรกๆเขาก็ปฏิเสธไป เเต่หลังๆเขาก็เริ่มรำคาญมุกตื้อของคุณจรต้องรับไว้ น่าเเปลกที่อาหารรสชาติพอกินได้ เขาจึงยอมกินมัน

น่าแปลก...มันเป็นความเเปลกที่ทำให้เขายอมคบกับคุณ อย่าเข้าใจผิดไป เขาไม่ได้ชอบคุณหรอก เเค่รำคาญที่คุณตามขอคบเพียงเท่านั้น....หรืออย่างน้อย..นั้นก็คือสิ่งที่เขาคิด

"รักนะ สิกกี้"คุณว่าด้วยรอยยิ้มในทุกๆวัน

เเต่เขาก็ไม่เคยตอบมันไป

เเม้ว่าคุณจะรอคำเดียวกันจากปากของเขาเเต่มันก็ไม่เคยมา

.

.

.

"นายชอบy/nจริงไหมเนี่ย ดูเหมือนy/nตามจีบนายตลอดเลย"เป็นคำพูดที่คนในห้องคนหนึ่งถาม

สิกิชิมะเงียบ เเต่ ชายคนนั้นก็ยังตื้อถามอย่างหวังคำตอบ

"ก็ไม่ เเค่รำคาญก็เลยยอมคบๆไปเท่านั้น"สิกิชิมะตอบส่งๆไปด้วยความรำคาญ

*ตรึง*

เสียงของตกดังขึ้น ทำให้เขาต้องหันไปมองคุณ คุณอยู่ตรงนั้น 

'ได้ยินทุกอย่างเเล้วสินะ ที่นี่ก็จะเลิกยุ่งกับเราสักที'นั้นคือสิ่งที่สิกิชิมะคิด 

เเต่ทันใดที่สิกิชิมะหันไป สิ่งที่เขาเห็นกลับเป็นรอยยิ้ม คุณยิ้มรางกับคำพูดของเขาไม่กระทบอะไรเลย จริงๆก่อนที่เขาจะหัน เหมือนเขาเห็นนะ หน้าตาของคุณที่ดูเศร้าหมองเเละผิดหวังกับคำตอบของเขา เเต่พอเขาหันไปคุณกลับเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็ว

"นี่กล่องข้าวนะ สิกกี้"นั้นคือสิ่งที่คุณพูดพร้อมรอยยิ้ม กับมือที่ยื่นกล่องข้าวให้

'เเปลกคนชะมัด'นั้นคือสิ่งที่สิกิชิมะคิดได้ ทั้งๆที่คนที่ตนชอบ และเป็นแฟนอยู่ด้วยพูดขนาดนั้นยังจะฝืนยิ้มได้อีก เเต่ก็ชั่งเถอะ มันใช่เรื่องที่เขาต้องสนหรอ เเต่ทำไม...ภาพในหางตา ที่ คุณ ทำหน้าเศร้า มันดูจะไม่ออกไปจากหัวเขาเลยล่ะ

.

.

.

คุณคุยกับผู้ชายคนอื่น มันไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องสนใจสักนิด ยิ่งคุยเเละออกไปจากชีวิตเขาได้ก็ดี 

นั้นคือสิ่งที่เขาคิด

เเต่ทำไมในใจ เริ่มรู้สึก หงุดหงิด เเละหวั่นๆนะ

ทำไมเริ่มรู้สึกกลัวแปลกๆ

คุณยิ้มเเละหัวเราะอย่างร่าเริงให้กับชายอีกคนอย่างมีความสุข มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาสักหน่อย

เเล้วทำไมเขาถึงต้องหยุดหันไปมองมันไม่ได้ด้วยนะ

ทำไมเขาต้องอยากเข้าไปหยุดการสนทนานั้นด้วยนะ มัน....เหมือนไม่ใช่เขาเลย

.

.

.

ทุกครั้งที่เดินด้วยกัน

คุณจะเป็นคนชวนคุยเสมอ มันเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับเขา

บางครั้งเขาก็ฟัง บางครั้งเขาก็ทำหูทวนลมไป

ทุกครั้งที่เขาเริ่มรำคาญก็เหมือนคุณจะรู้เรื่อง เเละมักหยุดพูด เเละเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ

คุณมักเดินไปส่งที่บ้านของเขา เเต่เขาเเทบจะไม่เคยเดินไปส่งคุณเลย ยกเว้นพี่กับเเม่เขาจะบังคับ

'คุณทำเเบบนี้ทำไม ' มันเป็นสิ่งที่เขาอดสงสัยไม่ได้

คุณมักจะคุยกับเเม่ของเขา พี่ชายของเขาอย่างเข้าขาเสมอ

คุณเเม่ของเขากับ พี่ชายของเขาชอบคุณมาก

ไร้สาระ รอยยิ้มของคุณที่ยิ้มอย่างเจิดจ้า เเละเเววตาที่มีประกายตอนที่ได้ยินเรื่องของเขาจากปากเเม่ของเขาเเละพี่ชายของเขาราวกับมันเป็นเรื่องที่คุณอยากจะรู้มากๆ มันไร้สาระจริงๆ ในสายตาของเขา

.

.

.

น่าเบื่อ... 

ทำไมเขาต้องมาทำเรื่องเเบบนี้ด้วยนะ เพราะเเม่กับพี่เขาบังคับให้เขามาส่งคุณเเท้ๆเลย

คำขอโทษที่คุณพูดเสมอเมื่อเขาต้องมาส่งคุณก็น่าเบื่อเหมือนกัน

พูดไปก็ใช่ว่าเขาจะไม่ต้องมาส่งสักหน่อย พูดอยู่ได้

ใบหน้าที่รู้สึกผิด ทุกครั้งที่เขาดูรำคาญคุณ มันก็น่าหงุดหงิดเหมือนกัน

คิดว่าทำหน้าเเบบนั้นเเล้วฉันจะสงสารรึไง

มันก็เเค่ รู้สึกหงุดหงิด ขึ้นไปอีกเท่านั้นแหละ

หงุดหงิดเเบบเเปลกๆ จนเราต้องเดินนำหน้าไปก่อนเพราะไม่อยากเห็นสีหน้าของยัยนั้นเเบบนั้น

.

.

.

เกลียด...

เกลียดเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นในตอนนี้ชะมัด ก็เเค่มาเข้าค่ายจะปล่อยให้อยู่คนเดียวก็ไม่ได้ 

เฮ้ออ

ยอมรับสายก็ได้ 

"มีอะไร"สิกิชิมะว่าขึ้น

"เป็นไงบ้าง สิกกี้"เสียงคุณพูดขึ้นทางสายโทรศัพท์ เเน่นอนว่ามันคือเสียงเเห่งความดีใจที่สิกิชิมะยอมรับโทรศัพท์เเล้ว

"ก็เหมือน ทุกที"สิกิชิมะตอบอย่างไร้อารมณ์

"หรอ มีอะไรเกิดขึ้น เล่าให้ฟังบ้างสิ"คุณว่าอย่างตื่นเต้น

"เฮ้อ ถ้าไม่มีอะไรเเค่นี้นะ"สิกิชิมะว่าพร้อมจะกดวางสาย

"เดี๋ยวส----"

ตู้ด ตู้ด

หลังจากวันนั้น คุณก็ยังโทรมาทุกวันเเม้สิกิชิมะจะไม่เคยรับสักวันก็เถอะ

.

.

.

"น่ารังเกียจ"สิกิชิมะพูดใส่คุณเมื่อเห็นรูปbackgroundโทรศัพท์เป็นรูปเขาที่กำลังใส่หูฟังฟังเพลงอยู่คนเดียว

"น่ารักออก"คุณว่าหน้ามุ่ย

"ลบออกซะ"

"ไม่!!"

"เฮ้อ น่ารำคาญ"

"ก็สิกกี้ เท่ มากเลยนี่นา"คุณว่าพร้อมมองไปที่สิกิชิมะด้วยเเววตาที่ราวกับว่ากำลังมองของสำคัญ

เป็นเเววตาที่สิกิชิมะไม่เคยเข้าใจ เขาไม่เข้าใจจริงๆ เเค่ คำว่า รัก มันทำให้คนเราตาบอดได้ขนาดนี้เชียวหรอ

.

.

.

"ผมชอบคุณครับ"คำสารภาพจากชายคนหนึ่งกับคุณ โดยมีสิกิชิมะเเอบฟังอยู่หลังเสา

"ขอโทษนะคะ ฉันมีเเฟนเเล้วค่ะ"คุณตอบด้วยเสียงที่หนักเเน่น

"คุณสิกิชิมะ งั้นหรอครับ"

"ใช่ค่ะ"

"เขามีดีตรงไหนหรอครับ เขาไม่เห็นจะเป็นเเฟนที่ดีตรงไหนเลย ดูสิ่งที่เขาทำกับคุณ มันราวกับว่าคุณเป็นคนที่เขาไม่เคยรักเลย"

"ก็ใช่นิคะ ก็เขาไม่เคยรักฉัน หรือเเม้เเต่จะชอบอยู่เเล้วนี่คะ"คุณตอบ

"เเล้วทำไม..."

"ก็ไม่รู้เหมือนกันแหละ ทำไมคุณยังชอบฉันทั้งๆที่ฉันมีคนที่รักอยู่เเล้วล่ะคะ"

"เพราะว่า.."

"ไม่ต้องคำตอบก็ได้ค่ะ เพราะฉันคิดว่าคำตอบของคุณ คงเหมือนกับ คำตอบของฉันเเหละค่ะ"

"เหนื่อยไหมครับ"

"เหนื่อย"คุณตอบสั้นๆ

"ร้องไห้ก็ได้นะครับ ผมไม่ว่าอะไรหรอกครับ"

เเค่คำพูดเดียว น้ำตาจากไหนก็ไม่รู้ก็ไหลรินลงมาเป็นสาย

เสียงร้องไห้ของหญิงสาว ทำเอาซะ สิกิชิมะรู้สึกเจ็บไปทั้งหัวใจ 

เขาไม่ได้รักคุณสักหน่อย เเต่ทำไม มันเจ็บจัง

บ้าจริง นี่เขารู้สึกบ้าอะไรอยู่

เสียงของหญิงสาวผู้เป็นเเฟนที่ร้องไห้ไหลรินในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่ไม่ใช่ตน

มันเป็นอีกด้านหนึ่งที่สิกิชิมะไม่เคยเห็นจากคุณเลยสักครั้ง 

ผู้หญิงที่มักยิ้มให้เขาเสมอ เเม้ว่าเขาจะทำเเย่เเค่ไหน เเต่ลับหลังกลับร้องไห้ราวกับว่ารอยยิ้มทั้งหมดนั้นเป็นเเค่หน้ากากที่หญิงสาวพึ่งสวมใส่ไว้เพียงเท่านั้น

.

.

.

"หายไปไหนมา"สิกิชิมะถามคุณ ทั้งๆที่เขาก็รู้คำตอบอยู่แล้ว

"เเค่ไปเดินเล่นมาน่ะ"คุณตอบด้วยรอยยิ้ม

โกหก เขาเห็นหมดเเล้ว 

โกหกก็ไม่เนียน ตาบวม จมูกเเดง เเบบไหน มองจากโลกไหนก็ดูรู้ว่าร้องไห้มา

เเต่เขาก็ไม่สนใจหรอก

"ฉันไม่ได้ชอบเธอ เราเลิกกันเถอะ"สิกิชิมะพูดขึ้นพลางมองไปทางอื่นระหว่างที่เดิน

"งั้นหรอ เข้าใจเเล้วล่ะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ"คำตอบของคุณมันง่ายดายมาก เหมือนกับว่าคุณได้เตรียมมาตลอดว่าวันนี้จะมาถึง

"ขอโทษที่เข้ามารบกวนในชีวิตนะ ขอโทษจริงๆ"คุณว่าพร้อมก้มหน้าลงไม่กล้ามองหน้าเขา

เพียงเท่านั้นความสัมพันธ์ของคุณกับสิกิชิมะก็จบลง

.

.

.

'เหมือนขาด..เหมือนขาดอะไรบางอย่างไปในชีวิต' สิกิชิมะคิด

อะไรสักอย่างอันนั้นคืออะไรกันนะ 

จริงๆเขาเองก็รู้อยู่เเก่ใจนั้นเเหละ เเต่ไม่กล้าที่จะยอมรับมันเพียงเท่านั้น 

' คุณ ' หายไปจากชีวิตเขาเเล้ว 

หลังจากวันที่เลิกกัน คุณก็ไม่เคยติดต่อเขามาอีกเลย ไม่เคยมารอเขาหน้าบ้าน ไม่เคยเอาข้าวกล่องมาให้ ไม่เคยโทรศัพท์มาอีกแล้ว

มันก็ควรเป็นชีวิตที่สงบสุขสำหรับเขา 

เเต่ทำไมใจมันถึงเผลอไปคิดถึงเเต่คุณล่ะ

'เดี๋ยวนะ'คิดถึง'งั้นหรอ บ้าน่า เราไม่เคยรักy/nด้วยซ้ำ พฤติกรรมเเย่ๆที่เราทำไปนั้นเป็นเครื่องพิสูจน์ได้'สิกิชิมะได้คิด

สิกิชิมะพยายามปรับความคิดทุกอย่างเกี่ยวกับคุณออกไป

เเต่ มันก็เเทบจะเป็นไปไม่ได้

เเม้กระทั่งในความฝัน ในของเขา มันเป็นฝันที่เรียบง่าย ก็เเค่ฝันเห็นคุณเล่าเรื่องนู่นนี่ให้ฟังพร้อมรอยยิ้ม มันเป็นฝันที่ทำให้เขารู้สึกสบายและเจ็บปวดไปในขณะเดียว 

มันก็เเค่ฝันที่คุณยังเหมือนตอนเป็นเเฟนเขา ยังเหมือนเดิม

ยังอยู่ข้างๆเขา

เเต่ในความจริงมันไม่ใช่แล้ว

.

.

.

เขาเเอบมอง... เเอบมองคุณอยู่ห่างๆ คุณที่คุยกับเพื่อนอย่างมีความสุข 

'เสียงหัวเราะ จะเพราะเเค่ไหนนะ' นั้นคือสิ่งที่เขาอดคิดไม่ได้

อยากได้ยินมันจัง

ความคิดนั้นทำให้สิกิชิมะเผลอเดินเข้าใกล้คุณโดยไม่รู้ตัว

"เอ่อ เเฟนเธอมาเเล้วน่ะ"เพื่อนคุณว่าขึ้น ที่เพื่อนว่าเเบบนี้เป็นเพราะว่าคุณยังไม่ได้บอกเพื่อนเรื่องที่คุณกับสิกิชิมะเลือกที่จะจบความสัมพันธ์นั้นไปแล้ว

"? มีอะไรรึเปล่าคะ คุณสิกิชิมะ"คุณว่าขึ้น

"ไม่มี "เขาว่าพร้อมหันหน้าเดินออกไปทันที

ก่อนที่คุณจะหันไปบอกเพื่อนเรื่องที่คุณเลิกกับเขาเเล้ว

.

.

.

เป็นเรื่องน่าเเปลก คุณดูจะใช้ชีวิตปกติไปได้สบาย เเต่ สิกิชิมะ กลับ ใช้ชีวิตได้ยากลำบาก เหลือเกิน

เเละมันดูจะยิ่งลำบากขึ้นไปอีก เมื่อเขาเห็น คุณกับ มหาราชา"คาเงยามะ" จับมือกัน

มือของเเฟนเก่าที่เคยจับมือเขาไปครั้งหนึ่งเเล้ว เเต่ในตอนนั้น เขากลับปัดมือคุณออกทั้งๆที่ ถ้าตอนนั้น เขาจับมือนั้นไว้เเน่นๆ เเล้วไม่ปล่อยมันไป ตอนนี้คุณก็คงยังอยู่ตรงนี้เเล้วเเท้ๆ

คุณรักเขามาก

ถ้าเเค่เขากอดคุณเอาไว้ คุณก็ไม่มีทางไปอยู่เเล้ว

ถ้าเเค่เขาไม่ผลักคุณออกไป คุณก็ไม่มีทางไปอยู่เเล้ว

รอยยิ้มที่เคยยิ้มให้เขา กลับกลายเป็นรอยยิ้มให้ ชายคนอื่นไปแล้ว

'ดูเหมือนคาเงยามะจะรักเธอมากสินะ ดูจากที่เขาประสานมือเธอไว้เเน่นๆ ไปส่งเธอกลับบ้าน ที่เขาพาเธอไปเที่ยว'

'สิ่งที่ฉันควรทำ ฉันก็ไม่ได้ทำ เเละดันมารู้ตัวตอนที่ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำเเล้วด้วย'

มันเจ็บเเต่เขาก็มีความสุข เพราะอย่างน้อย รอยยิ้มที่คุณยิ้มในตอนนี้ก็ไม่ใช่รอยยิ้มจอมปลอมที่คุณมอบให้เขาเสมอมา

ถึงเขาจะเสียใจ เเต่ย้อนกลับไป เขาก็คงจะยังปล่อยคุณไปอยู่ดี

'ไม่ต้องคำตอบก็ได้ค่ะ เพราะฉันคิดว่าคำตอบของคุณ คงเหมือนกับ คำตอบของฉันเเหละค่ะ'คำพูดของคุณลอยเข้ามาในหัวของเขา

คำพูดที่เขาเคยไม่เข้าใจว่าคำตอบที่ว่านั้นคืออะไร

วันนี้เขาได้เข้าใจเเล้ว

"คำตอบนั้น มันคือ คำว่า 'รัก'  สินะ"

สามารถอ่านรวมตอนสั้น haikyuu x reader ของไรท์ ได้ใน

https://www.readawrite.com/a/679bd97a5b4a1cedbe0ebd1f6075bfec