ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Unit 1 First Sight แรกพบ (Page 19-22/264)
Page 19/264
“เธอมีปัหาอะไรับอ.แบนเนอร์รึเปล่า เอ็เวิร์?”
“ไม่หรอรับ ผมแ่เยเรียนเรื่อนี้มาแล้วน่ะรับ”
“าโรเรียนววิาที่อลาส้าน่ะเหรอ” เธอเม้มปาพลาพิาราู ‘พวนี้น่าะเรียนวิทยาลัยแล้ว้วย้ำ พวอาารย์ยัว่าันเลย ไ้เรสี่ลอ ไม่เยลัเล ไม่เยอบผิแม้แ่้อเียว ยัะโ้อสอบหมทุวิาั้นแหละ อ.วอร์เนอร์ยัอยาะเื่อว่าโัน ีว่าะยอมรับว่านัเรียนน่ะลาว่าัวเอ แม่อพวเาแน่ๆที่อยิวให้น่ะ...’ “ืออย่านี้นะเอ็เวิร์ ฟิสิส์น่ะเ็มแล้ว อ.แบนเนอร์แไม่อยาสอนเินยี่สิบห้านหรอ”
“ผมแ่นั่เรียนเยๆเอรับ”
‘ไม่มีทาะล่ะ สำหรับรอบรัวสมบูร์แบบอย่าัลเลน’“ันรู้ เอ็เวิร์ แ่ที่นั่มันมีไม่พอน่ะสิ”
“ถ้าั้น ผมอร็อปไว้่อนไ้ไหมรับ? ผมะไ้เอาเวลาไปศึษา้วยัวเอ”
“ร็อปีววิทยาเนี่ยนะ?” เธออ้าปา้า ‘บ้ารึเปล่าเนี่ย มันะยาเย็นอะไรนัหนา ็แ่นั่ๆไปนบวิาแ่นั้นเอ? ้อมีปัหาับอ.แบนเนอร์แน่ๆ ันวระบอบ๊อบีไหมเนี่ย?’“เธอะไ้หน่วยิไม่พอเรียนบนะ”
“เี๋ยวผม่อยเรียนปีหน้า็ไ้รับ”
“ั้นเธอ็วรไปปรึษาพ่อแมู่่อน”
ประูเปิออ้านหลัผม แ่ใรที่เ้ามานั่นไม่ไ้เี่ยวอะไรับผม ผม็เลยไม่สนใ แล้วหันมาุยับุนายโพ่อ ผม้มลไปใล้เธออีหน่อย ทำาโึ้นอีนิ มันไ้ผลีว่านี้ถ้าาผมสีทอ ไม่ใ่สีำอย่านี้ สีำมัะทำให้นหวาลัว
“่วยหน่อยนะรับ ุนายโพ?” ผมพยามยามทำเสียหวานอออ้อน “มีวิาอื่นที่ผมพอะย้ายไปลไ้ไหมรับ? ผมแน่ในะรับว่ามัน้อมีสัวิาหนึ่แน่ๆ? มันไม่น่าะมีแ่ีววิทยานี่รับที่อยู่าบหน่ะ”
ผมโปรยยิ้มให้เธอ พยายามไม่ให้เห็นฟันมาเินไป เี๋ยวะลายเป็นหลอนเธอะ
ราวนี้ใเธอเ้นรัวเป็นลอ ‘เาเ็เินไป’ เธอย้ำับัวเออย่าประสาทๆ “็ไ้ เอาไว้ันะุยับบ็อบให้นะ ันหมายถึอ.แบนเนอร์น่ะ ูสิว่าะ...”
Page 20/264
แ่เสี้ยววินาที ทุอย่า็เปลี่ยนไป บรรยาาศในห้อ เป้าหมายอผมที่นี่ เหุที่ผมมายืนุยอยู่ับผู้หิผมแนนี้... สิ่ที่ผมั้ใะมาทำ มันพัหมแล้ว
แ่เสี้ยววินาที ที่สแมน้า เวลส์ เปิประูแล้ววาเอสารไว้ในถา้าๆ แล้วรีบรุออไป แ่เสี้ยววินาที เมื่อผมรู้ัวว่านที่เ้าประูมานแรนั้น ไม่มีวามิอะไรให้ผมไ้ยินเลย
ผมหันไปมอ โยไม่ำเป็นเลย อย่า้า ๆ ผมพยายามวบุมล้ามเนื้อที่ำลัประท้วผมเป็นารให่
เบลล่า สวอน ยืนพิำแพอยู่้าประู ในมือถือระาษไว้ าอเธอูเหมือนะโยิ่ึ้นไปอี เมื่อมันสบเ้าับแววาอันุร้าย ไร้ึ่วามเป็นมนุษย์อผม
ลิ่นเลืออเธอมันระายไปทั่วทุอูในห้ออันร้อนอ้าวนี้ ลำออผมร้อนนแทบะลุเป็นไฟ
ภาพอปีศาร้ายสะท้อนออมาาแววาอเธออีรั้ มันือภูมระ
มืออผมย้าอยู่ในอาาศเหนือเาน์เอร์ ผมไม่ำเป็น้อหันลับไปมอ้วย้ำถ้าหาว่าผมอยาะะปบลไปบนหัวอุนายโพ แล้วัาร่าเธอะ้วยเรี่ยวแรมหาศาลอผม ราวนี้แ่สอีวิ ไม่ใ่ยี่สิบ ็ุ้ม่าีนะ
เ้าปีศารออยให้ผมลมือ้วยวามหิวระหาย
แ่มัน้อมีทาเลือสิ มัน้อมี
ผมลั้นหายใ แล้วนึถึหน้าอาร์ไลส์เอาไว้ ผมหันลับไปหาุนายโพ เธอำลัิอยู่ว่าทำไมผมถึเปลี่ยนไปับพลันทันทีอย่านี้ เธอหัวหนีผม แ่เธอ็ไม่สามารถอธิบายไ้ว่าทำไม้อลัว
ผม้อใ้วามเี่ยวาทั้หมที่ผมสั่สมมานับสิบๆปีเพื่อวบุมน้ำเสียให้ราบเรียบเป็นปิ อาาศในปอเหลือพอให้พูอีเพียประโยเียวอย่ารวเร็ว
“ไม่เป็นไรรับ ผมเ้าใรับว่ามันไม่ไ้ริๆ อบุนะรับที่รุา่วยผม”
ผมหมุนัว แล้วรีบผลุนผลันออมาาห้อ ทำเป็นไม่รู้สึรู้สาับสัมผัสอุ่นๆอเลือในร่าายหิสาวเมื่อ้อผ่านเธอไปในระยะประิ
Page 21/264
ผมวิ่อย่าเร็วเินปิมาลอทาโยไม่หยุพันระทั่เ้าไปนั่ในรถไ้ นัเรียนส่วนมาลับบ้านันหมแล้ว ็เลยไม่่อยมีใรเห็นเท่าไร ะมี็แ่เ็ปีสอ ี.เ.าร์เร เท่านั้นที่เห็นผม แ่เาไม่ไ้สนใอะไร
‘นั่นัลเลนโผล่มาาไหนนะ ยัะหายัวมาั้นแหละ เรานี่ัะเพ้อเ้อให่แล้ว แม่ยิ่อบบออยู่้วยว่า.....’
ทุนึ้นรถันหมแล้วเมื่อผมไปถึ ผมพยายามหายใให้เป็นปิ แ่ลับสูหายใะราวับว่าาอาาศมานาน
“เอ็เวิร์?” อลิถามอยาื่นระหน
ผมส่ายหัวให้เธอ
“นายเป็นบ้าอะไรน่ะ?” เอ็มเมทท์ถาม ละวามสนใไปพันึาแสเปอร์ที่ไม่อยาะแ่มวยปล้ำันืนนี้
แทนที่ะอบ ผมรีบถอยหลัรถ ผม้อรีบออไปให้เร็วที่สุ ่อนที่เบลล่า สวอนะามผมมาอี ปีศาในายผมเริ่มหลอหลอนอีแล้ว ผมเลี้ยวรถแล้วเร่วามเร็วึ้นอี ยัไม่ทันึ้นถนนผม็เหยียบไปสี่สิบแล้ว พอึ้นถนนไ้ผม็เหยียบไปเ็สิบ แล้ว็เ้าโ้
ไม่้อมอผม็รู้ว่า เอ็มเมทท์ โราลี่ และแสเปอร์่า้ออลิเป็นาเียว เธอยัไหล่ เธอไม่สามารถมอเห็นอีไ้ เธอเห็น็แ่สิ่ที่ำลัะมาถึ
เธอูอนาให้ผม เรา่ามอเห็นภาพเหล่านั้นในหัวอเธอ แล้วเราทัู้่็้อะลึัั
“นี่เธอ้อไปเหรอเนี่ย?” เธอถามเสียแผ่ว
ราวนี้นอื่นๆหันมา้อผมาเป็นมัน
“ริเหรอ?” ผมรา
แล้วเธอ็เห็นมันอี เมื่อิใผมไหวเอน ภาพอนาอผม็หมุนวาบเ้าสู่วามลึล้ำำมืยิ่ึ้น
“อา.....”
เบลล่า สวอน เธอายแล้ว ะที่าอผมายแสแ่ำเป็นสีเลือ เิารไล่ล่าหลัารายอเธอ พวเรา้อหลบ่อน รอนว่าะปลอภัยพอที่ะเริ่ม้นีวิใหม่อีรั้
“อา....” เธอราออมาอี ภาพูะัเนยิ่ึ้นเรื่อยๆ ผมไ้เห็นภายในบ้านสารวัรสวอนเป็นรั้แร ผมเห็นเบลล่าอยู่ในห้อรัวเล็ๆ ประับ้วยู้เ็บอสีเหลือ เธอยืนหันหลัให้ะที่ผมย่อเ้าไปหาเธอ ลิ่นอเธอมัน่าึูเหลือเิน
Page 22/264
“หยุเถอะ!” ผมร้อออไป ผมทนไม่ไหวอีแล้ว
“ันอโทษ” เธอพูเบาๆ้วยวาเบิ้า
เ้าปีศาร้ายำลัรื่นเริให่
ภาพนิมิให้หัวเธอหมุนเปลี่ยนอีรั้ เป็นภาพอถนนหลวที่ว่าเปล่ายามึสั หิมะปลุม้นไม้ที่เรียรายอยู่สอ้าทา สลับับภาพเ็มไมล์ี้บอัวเลสอร้อยไมล์่อั่วโม
“ัน้อิถึเธอแน่” เธอเอ่ยึ้น “ไม่รู้ว่าเธอะ้อไปนานนาไหน”
เอ็มเมทท์ับโราลี่สบาัน้วยสีหน้าประหวั่นพรั่นพรึ
เรามาเือบถึทาเลี้ยวเ้าอยบ้านแล้ว
“ส่พวเรารนี้แหละ” อลิบอ “เธอวระบอับาร์ไลส์เอนะ”
ผมพยัหน้าพร้อมับหยุรถอย่าะทันหัน
เอ็มเมทท์ โราลี่ และแสเปอร์ลารถไปเียบๆ เี๋ยวพวเาอให้อลิเล่าให้ฟัอนที่ผมาไปแล้ว อลิแะบ่าผม
“เธอะทำสิ่ที่ถู้อ” เธอบอเบาๆ ราวนี้มันไม่ใ่ภาพนิมิ แ่มันือำสั่
“เบลล่าเป็นรอบรัวนเียวที่เหลืออยู่อาร์ลี สวอน ่าเธอ็เท่าับ่าเา้วย”
“ันรู้” ผมบอ เห็น้วยับวามิหลัสุอเธอ
เธอลารถไปรวมับนอื่นๆ ิ้วมวมุ่น้วยวามเร่เรีย พวเาเลือนหายไปับหมู่ไม้่อนที่ผมะลับรถเสร็
ผมเร่วามเร็วมุ่หน้าเ้าัวเมือ ในใรู้ีว่าภาพนิมิออลิ็ะพริบิๆับๆเหมือนไฟส่อถนนพวนี้ ะที่เหยียบันเร่ไปที่เ้าสิบมุ่หน้าเ้าเมือฟอร์นั้น ผมยัไม่รู้เลยว่าะไปไหนี ไปบอลาพ่อเหรอ? หรือะไปโอบอ้อนรับเ้าปีศาร้ายในัวผมี? ถนนูเลือนราลเรื่อยๆ ะล้อรถอผมหมุนผ่านไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น