ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Unit 2 Open Book เปิดหนังสือ (Page 26-28/264)
Page 26/264
ผมหัวเราะื่นๆ “ไม่ใ่อย่าที่เธอิหรอ”
เธอเียบ ผมนิ่ฟัวามิอเธอะที่เธอเาสุ่มไปเรื่อย พยามยามถอรหัสำพูอผม
“ไม่ไ้ใล้เียเลยล่ะ” ผมบอเธอ
“ใบ้หน่อยี่?” เธอร้ออ
“อย่าไปสนใเลยน่า ธันย่า”
เธอเียบไปอีรั้แ่ยัรุ่นิ ผมเลิสนใเธอ พยายามหันไปมหมู่าวอย่าแนๆ
เธอยอมแพ้หลัาอยู่เียบๆันพัหนึ่ แล้ววามิเธอ็แล่นไปสู่เรื่อใหม่
ออาที่นี่แล้วเธอะไปไหนล่ะ เอ็เวิร์? ไปหาาร์ไลส์เหรอ?
“ไม่หรอ” ผมพูเสียแผ่ว
ผมะไปไหนน่ะเหรอ? ผมยันึไม่ออเลยว่าะมีที่ไหนในโลใบนี้ให้ผมสนใไ้อี ไม่มีอะไรที่ผมอยาเห็นหรืออยาทำอีแล้ว เพราะไม่ว่าผมะไปที่ไหน ผม็หนีมันไม่พ้น
ผมเลียที่้อเป็นอย่านี้ ผมลายเป็นนี้ลาาาวั้แ่เมื่อไร?
ธันย่าโอบแนเรียวามอเธอรอบบ่าผม ผมัวแ็แ่็ไม่ไ้ถอยหนีสัมผัสอเธอ เธอั้ใะปลอบผมในานะเพื่อนเท่านั้นเอ
“ันว่าเธอวระลับไปนะ” เธอพูิสำเนียภาษารัสเียนิๆ “ไม่ว่ามันะเป็นอะไร หรือเป็นใร ที่ามหลอหลอนเธออยู่เนี่ย เธอ็วระยือสู้ับมัน นั่นละถึะเป็นัวเธอ”
ปาอเธอรับใทีเียว ผมพยายามึมับภาพอผมที่ผุึ้นในหัวอเธอ นที่ยือเผิับปัหา ผมรู้สึสื่นเมื่อิถึภาพนั้น ผมไม่เยสสัยในวามล้าหาและวามสามารถอัวเอในารเผิับวามยาลำบา นระทั่อนนั้น อนที่ำลัเรียนีววิทยาในโรเรียนม.ปลาย เมื่ออาทิย์่อน
ผมหอมแ้มเธออย่ารวเร็วโยไม่ให้เธอไู้บอบผมทัน ทำเอาปาเธอยื่นาอยู่ลาทา เธอหัวเราะเสียละห้อยให้ับวามเร็วอผม
“อบุนะ ธันย่า นั่นล่ะ ที่ันอยาไ้ยินที่สุ”
เธอัะเริ่มหัวเสีย “ยินี่ะ ผู้มาเยือน หวัว่าเธอะมีเหุผลึ้นมาบ้านะ เอ็เวิร์”
“ันอโทษนะธันย่า เธอ็รู้ เธอีเินไปสำหรับัน ัน็แ่.. ยัไม่เอสิ่ที่ำลัามหาเท่านั้นล่ะ”
Page 27/264
“็ไ้ เผื่อเราะไม่ไ้เอันอีนะ... ลา่อน เอ็เวิร์”
“ลา่อน ธันย่า” ะผมบอลา ผมเห็นภาพัวเอำลัาไป แ็แร่พอที่ะลับไปยัที่ที่ผมอยาไปที่สุ “อบุอีรั้นะ”
เธอเินไปบนเท้าเปล่าเปลือย แล้ววิ่้ามผืนหิมะาไปอย่ารวเร็ว มันเร็วมาะนเท้าเธอไม่ทันไ้ลไปบนหิมะ เธอไม่ทิ้ไว้แม้รอยเท้าสัรอย้านหลัเธอ เธอไม่แม้แ่ะหันมอลับมา ารปิเสธอผมทำร้ายเธอมาว่าที่เธอแสออแม้ระทั่ในวามิเธอ เธอไม่อยาะเห็นหน้าผมอีแล้ว่อนที่ผมะาไป
ผมเม้มปา้วยวามละอาย ผมไม่อยาทำร้ายธันย่า ถึแม้ว่าเธอะไม่ใ่นิมา ิใไม่ไ้บริสุทธิ์ผุผ่อ และไม่ใ่อะไรที่ผมะลับไปหา แ่ยัไมัน็ทำให้ผมรู้สึไม่เป็นสุภาพบุรุษอยู่ี
ผมยันั่อเ่าแหนมอึ้นไปบนฟ้าแม้ว่าะอยาออเินทาทันที ผมรู้ว่าอลิ้อเห็นว่าผมำลัะลับบ้าน เธอะบอนอื่นๆ พวเาะีใ โยเพาะาร์ไลส์ับเอสเม่ ผมแหนมอวาวอีรั้ พยายามมอทะลุใบหน้าในหัวผม ระหว่าผมับแสสุสาวบนฟ้า มีวาสี็อโแล้อมอมา เหมือนะถามว่านี่มันเี่ยวอะไรับเธอแน่นอน ผมไม่แน่ใเลยว่านั่นใ่้อมูลที่วาสอรูู้่นั้นมอหาอยู่หรือเปล่า ระทั่ในินนาาร ผมยัไม่ไ้ยินเสียวามิเธอเลย วาอเบลล่า สวอนยัั้ำถามพร้อมับบบัทัศนียภาพอวาว่อไป ผมถอนใหนัๆพลาลุึ้นยืน ถ้าผมวิ่ ผมะลับไปที่รถอาร์ไลส์ไ้ในหนึ่ั่วโม
้วยวามรีบร้อนที่ะไปพบรอบรัวอผมแล้วลับไปเป็นเอ็เวิร์ผู้ส่าามนเิม ผมเร่รุไปบนผืนหิมะึ่สะท้อนแสาวแวววาวโยไม่ทิ้ไว้แม้รอยเท้าสัรอย
“แล้วทุอย่าะเรียบร้อย” อลิเอ่ยึ้น้วยวาว่าเปล่าะที่แสเปอร์แะ้อศอนำทาเธอเ้าไปในโรอาหารพร้อมๆับพวเรา โราลี่ับเอ็มเมทท์อยู่หัวแถว เอ็มเม็ทท์ูลๆเวลาที่เาพยายามทำัวเหมือนบอี้าร์ที่อยู่ลาวล้อมอศัรู โรสท่าทาระแวระวัเหมือนัน แู่ออะหุหิมาว่าะระวัภัยริๆ
Page 28/264
“รู้อยู่แล้วน่า” ผมบ่นพึมพำ พฤิรรมอพวเามันไร้สาระน่าหัวเราะ ถ้าผมิว่าทำไม่ไ้ล่ะ็ ผมไม่มาโรเรียนหรอ
วันนี้แ่าาทุๆเ้าอพวเรา เมื่อืนนี้หิมะ เอ็มเม็ทท์ับแสเปอร์รีบใ้สถานาร์นี้ให้เป็นประโยน์ในารเบี่ยเบนวามสนใอผม้วยารระมโมีผม้วย้อนหิมะ เมื่อผมยัเยา พวเา็หันไปปาใส่ันเอ ถ้าไม่เพราะไอ้ารระแวระวันเินไปนี่ มัน็ลมาทีเียว ไม่ใ่น่ารำาอย่านี้
“เธอยัไม่มาเลย แ่ปิเธอะไม่อยู่เหนือลมหรอ ถ้าเรานั่อยู่ที่ประำอเรา”
“รู้น่าว่า้อนั่ที่ประำ พอะทีเถอะ อลิ เธอทำันใล้บ้าแล้วนะ ันสบายีหรอน่า”
เธอะพริบารั้หนึ่ ะที่แสเปอร์ประอเธอให้นั่ล ในที่สุาเธอ็มอับอยู่ที่ผม
“อืม..” เธอเอ่ย น้ำเสียแปลใ “ันว่าเธอพูถูนะ”
“แหอยู่แล้วล่ะ” ผมพูึมำ
ผมไม่อบเป็นไ่แอพวเาเลย ผมรู้สึสสารแสเปอร์ึ้นมาทันทีเมื่อิถึทุรั้ที่พวเรารุมันปป้อเา เาสบาผมแวบหนึ่ แล้วยิ้มยิฟัน
‘รำาล่ะสิ?’
ผมทำหน้าบูใส่เา
เพิ่ะอาทิย์ที่แล้วนี่เอเหรอ? ที่ผมรู้สึว่าโรอาหารทึมๆนี่น่าเบื่อะนผมอยาะนอนให้รู้แล้วรู้รอไป?
วันนี้ประสาทอผมึเปรี๊ยะเหมือนับลวในเปียโนที่พร้อมะลั่นทันทีเพียแ่แะีย์เบาๆ ประสาทสัมผัส็ื่นัวเินปิ ผมรวราทุเสีย ทุภาพ ทุวามเลื่อนไหวในอาาศที่สัมผัสเนื้อหนัอผม โยรวราเป็นพิเศษในทุวามิ มีเพียสัมผัสเียวเท่านั้นที่ผมเ็บไว้และปิเสธที่ะใ้มัน แน่นอนมันือารมลิ่น ผมลั้นหายใไว้ลอเวลา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น