อย่างนี้ไม่...รักได้ไง

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1

 "แพน มาทางเน้" ยัยหมิงเรียกเสียงแจ๋วเลยอ่ะ "เออๆ วันนี้การบ้านมีด้วย แกทำเสดยัง หยุด*-* หุบปาก รู้ว่าทำไม่เสร็จ อ่ะเอาไปo.o" ฉันกล่าวทักทายพร้อมถามยาวทำเอาหมิง งง แต่มันคงหายงงเพราะยิ้มแฉ่งปากบานเป็นกระด้งพรรค์นั้น ฮ่ะๆ คือว่ากิจวัตรประจำวันของยัยนี่คือลอกการบ้านดิฉันฮ่า 
   อันตัวข้า(ลิเกล่ะ) อ่า ฉันชื่อ แพน เรียนอยู่ม.6แล้ว แถมสวยด้วย ฮ่าๆๆๆ ฮ่ะๆๆ วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่มาโงเรียน^^(มันจะพูดทำด๋อยอะไรอ่ะ-*-) "เฮ้ แพน พวกเรามาแว้วว^^"
แพร อีกคนที่บ้าบอคอแตก เหมือน(ฉัน) เพราะเราคู่ซี้ที่สุดในกลุ่ม "เฮ้ยแพรคนมองใหญ่ละทักแพนมันเบาๆหน่อยขิ-*-" บีมตะโกน ทำเหมือนมันไม่ดัง และที่ข้องใจสุดๆเลย มันจะมาเรียนทำด๋อยอะไรในเมื่อมันเอาแต่คุย คุย และ คุย (บ่นเก่งด้วยอ่ะ) "เออบีมปล่อยแพรมันไปเหอะ" เกลลิพูดปรามเพราะบีมจะต้องบ่นใส่ยัยแพรแน่ นี่อีกคนที่เป็นเพื่อนบีม มันเป็นเพื่อนกันได้เพราะ คุยเก่งเหมือนกัน "ฮ่าๆ พวกแกทำการบ้านเสร็จยัง ถ้ายังไม่เสร็จไปเอาของฉันที่อยู่กับ หมิงๆน้อยได้เลยนะ^.^" ฉันบอกเพื่อนๆเพื่อนพวกมันยังทำไม่เสร็จ เห็นไหมใจดีขนาดไหน ราวกับนางฟ้าแหน่ะ (ราวตากผ้านะสิเจ๊) อิอิ "เสร็จและพวกฉันไม่เหมือนยัยหมิงหรอก วันๆเอาแต่ลอกแก เออ แพนรู้ข่าวเด็กนักเรียนย้ายมาใหม่หรือยัง" บีมตั้งคำถาม เด็กใหม่เหรอ ยังนี่ แต่มันไปรู้มาได้ยังไงเนี่ย "ยังอ่ะ บีมแกไปรู้มาจากไหนอ่ะ ต้นข่าวดีจริงนะย่ะ" ฉันหันไปบอกบีม "ฮ่ะๆนี่ใคร นี่ใครบีมซะอย่างฮ่าๆ รู้เปล่าเขาย้ายมาอยู่ห้องเราด้วนหล่ะ อยากเห็นจริงๆเลยเห็นเขาบอกกันว่าหน้าตาหล่อนักหล่อหนา ดูซิจะเท่า ลีทึกของฉันไหมน๊า(ของฉันว้อย-*-) แพนวันนี้นินไม่มาเหรอ?" บีมถาม ถึง นิน นายสุดหล่อ เรียนเก่ง เพอร์เฟ็ค สมาร์ท แต่ฉันม่ะสนหรอก "ไม่รู้สิ เพิ่ง7.30 เอง นินมาสายนี่" ฉันบอก พลางหันไปเล่นกับแพร "เออ จริงด้วยอ่ะลืม" บีมบอกพลางหันไปทำงานต่อ "ไง แพน ^^ หวัดดีตอนจะเข้าเรียน" เติลเดินเข้ามาทักฉัน นายเติล ผู้ชาย รูปร่าง ท้วม ทมิฬทึนทึบ เข้ามาทักฉัน ไม่รู้ว่านายนี่จะมาหาฉันทำด๋อยอะไรทุกเช้าและทุกเย็น ทั้งที่เติล อยู่ห้อง 4 ฉันอยู่ห้อง 1 อ่ะสงสัยจะหลงรักฉันมั้งฮ่าๆๆ*-*(หลงตัวเองจิง) "อือ หวัดดี" ฉันทักเติล แล้วตางั่งเติลก็เดินไปห้องมันอยากรู้ว้อยจะมาทำไมมาทักแล้วไป เจริญเถอะ "ไงแพน วันนี้หน้าบานจัง" ซีส ทักฉัน ซีนผู้กวนอวัยวะเบื่อล่างฉันอย่างมากมายมหาสาร(มากไป) ขอบอกนายนี่โครตกวนที่สุดในห้อง1เลยสงสัยอยู่นานว่ามันได้อยู่ห้องนี้ได้อย่างไร(ห้อง1เด็กเก่งทั้งนั้น) "เออ ฉันหน้าบานดีกว่านาย หน้า สน...ไปคิดเอง" ฉันกวนกลับไปมั่ง"สนไรดีหว่าฮ่าๆ" แล้วก็เดินมาร่วมคุยในวงสนทนาของพวกเพื่อนๆ และแล้ว อาจายร์ก็มาพอดี *-*