#$#%^!Love Story in Koren%^&* รักวุ่นๆลุ้นหัวใจนายเย็นชา$%^&

ลำดับตอนที่ #12 : ^_^~!@#$%^ฉันไม่อยากเป็นแค่ความทรงจำของเธอน่ะ^&*(~T^T

ฉันนั่งอยู่ทีสนามบิน มองสร้อยที่แจจุงให้....

"...ผู้โดยสารที่ต้องการเดินทางไปTOkyoประเทศญี่ปุ่นสายการบิน เกาหลีแอร์ไลน์
เสียงประกาศบอกให้ฉันรู้ถึงเวลาที่ต้องขึ้นเครื่องแล้ว

ขณะที่ฉันลุกขึ้น สร้อยนั่นหลุดจากคอฉันหล่นลงพื้น

ฉันรีบก้มลงเก็บสร้อย สร้อยนั้นสายขาดซะแล้ว

ฉันมองดูอย่างใจหาย



"ไปเร็วเดี๋ยวขึ้นเครื่องไม่ทันหรอก" เพื่อนๆดึงฉันให้ลุกขึ้น

"อืม" ฉันพยักหน้า
ฉันกำสร้อยไว้มือแล้วตัดสินใจเดินขึ้นเครื่อง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
" เฮ้ เธอจะทิ้งฉันไปเหรอ "
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ฉันหันกลับไปตามเสียงนั้น
.
.
.
แจจุง......นั่นแจจุง

เขาวิ่งตรงมาที่ฉัน
เค้าเนื้อตัวถลอก เสื้อเปื้อนโคลน แล้วมีเลือดไหลออกมาตามแขนของเค้า
รปภ. 2 - 3 คนวิ่งตามมาเพื่อรั้งไม่ให้เขาเดินเข้ามาข้างใน

"กรี๊ดดดดด.......นั่นแจจุงวงดงบังนี่นา" เพื่อนๆกลุ่มฉันอุทานขึ้นอย่างตกใจ

" แจ....จุง " ฉันไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือความจริง

"เธอใจร้ายมาก" แจจุงตะคอกใส่ฉัน พร้อมกับเช็ดหน้าที่เปื้อนคราบน้ำมัน

"ฉัน...ขอโทษ" ฉันรีบหันหลังเดินต่อเข้าไป ก่อนที่น้ำตามันจะไหลออกมา....

แจจุงผลักรปภ.ล้มลง แล้ววิ่งมาคว้าข้อมือชั้นไว้

"นี่ เธอจะไปโดยไม่บอกฉันซักคำเลยเหรอ เมื่อคืนที่เราพูดกันมันเป็นเรื่องโกหกงั้นเหรอ" เขาพูดเสียงสั่นๆ

".....ลืมฉันซะเถอะ ตอนนี้เธอควรจะอยู่ในหมู่แฟนเพลงนับหมื่น ไม่ใช่อยู่ต่อหน้าฉัน" ฉันตอบกลับไป

"เธออยากให้ฉันลืมเธอ.....มันง่ายขนาดนั้นเหรอ" แจจุงพูดกับฉันเบาๆ
.
.
.
.
.
.
"ฉันไม่อยากเป็นแค่ความทรงจำของเธอ"

แจจุงดึงฉันกลับมากอด

ฉันพยายามผลักเขาออกไป พยายามหนีจากอ้อมกอดอันอบอุ่นของเขา

แต่ยิ่งผลักเท่าไหร่เขาก็ยิ่งกอดแน่นเท่านั้น
.
.
.
.
.
น้ำตาฉันไหลรินออกมา

"ขอโทษนะแจจุง ขอโทษ ...ฉันจำเป็นต้องไปจริงๆ ฉัน....ToT" ฉันพูดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก

แจจุงคลายอ้อมกอดเพื่อเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่หยุดของฉัน

"ฉันจะไม่ถามเหตุผลหรอกนะ แต่ไม่นานหรอก ฉันจะไปตามหาเธอให้เจอ"แจจุงพูดขึ้นมาอย่างมั่นใจ

"ถึงเธอจะอยู่ท่ามกลางคนเป็นหมื่นเป็นแสน ฉันมั่นใจว่าจะหาเธอเจอ"แจจุงหันมามองฉันแล้วยิ้มให้ ^_^

คำพูดนี้เหมือนตอนที่ฉันไปหาเค้าที่งานมินิคอนเสริตเลยนิ -_-

"ตาบ้า"ฉันหัวเราะในท่าทีเล่นทีจริงของเขา หลังจากนั้นฉันหันหลังเดินกลับไป...


"นี่ไม่ใช่การจากลา แต่เป็นการเริ่มต้น" แจจุงตะโกนไล่หลังมา


หลังจากที่ฉันขึ้นเครื่องบิน น้ำตาฉันไหลไม่ยอมหยุด
เพื่อนของฉันทุกคนต่างรู้ดีว่าไม่ควรถามอะไรไปตอนนี้

แจจุง....ขอโทษนะ ขอโทษ
ฉันจะรอเธอนะ
.
.
.
.
.
.
.
[ 1 ปีผ่านไป ]
"ดง บัง ชิน กิ จะมาทัวร์คอนเสิร์ตเมืองไทย"ข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ที่ฉันกำลังอ่านอยู่

"นี่ เธอจะไปไหม" เพื่อนๆถามฉัน
"....."ฉันไม่ตอบ

หลังจากที่ฉันกลับมาจากเกาหลี
แม่ของฉันก็อาการดีขึ้นเรื่อยๆ จนอีกไม่กี่วันก็น่าจะออกจากรพ.แล้ว

เพื่อนๆฉันรู้เรื่องของฉันที่ไปทำงานที่คอนโด ดง บัง ชิน กิ
ไม่มีใครโกรธที่ฉันปิดเป็นความลับ ทุกคนกลับเข้าใจความรู้สึกของฉัน
(ถึงแม้อาจบ่นว่าเสียดายเป็นบางครั้ง) -_-"
.
.
.
.
.
ฉันกับแจจุงไม่ได้ติดต่อกันเลยหลังจากวันนั้น
.
.
.
.
1 ปีแล้วสินะ เวลามันทำให้ความรู้สึกเราเปลี่ยนแปลงไปเหรอ

ฉันมองไปยังข่าวของแจจุง
" แอบถ่าย แจจุงคบกับเด็กในสังกัดเดียวกัน ....."

ตาบ้านั่นคงลืมฉันไปแล้ว ฉันขยำนสพ.แล้วทิ้งลงถังขยะ - -+

ดง บัง ชิน กิ ในตอนนี้โด่งดังทั่วเอเชียแล้ว
ฉันเดินผ่านไปที่ไหนก็มีข่าวของดง บัง ชิน กิ

ฉัน...ควรตัดใจลืมเขาดีไหม ??!! ฉันพูดกับตัวเอง
แล้วเก็บสร้อยที่เขาให้มาในลิ้นชัก

********************************************************

นางเอกจะตัดใจจากแจซะแล้ว ทำไมแจช้าอย่างนี้ล่ะ T_T
ตอนหน้าก็จบแล้วเน้อ T^T เรื่องนี้จะจบยังไงติดตามด้วยเน้อ