คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Shepam Violin 2008
“พระเจ้าสอนให้มนุษย์ทุกคนมีความรัก
แต่ท่านมิได้สอนมนุษย์ว่ารักอย่างไรให้เป็น
มีเพียงตัวเราเท่านั้นที่จะเรียนรู้เรื่องรักด้วยตัวเราเอง ...”
God teaches men to know what love is,
but doesn’t teach how to.
It is only you to learn by yourself.
10:00
“นี้ พาเลส มาสเซอร์เรียกให้ไปหาที่ ห้องน่ะ” เสียงของซีรี่ส์ดังขึ้นมาระหว่างที่ฉันขมักเขม่นเหลือเกินกับการแกะเปลือกลูกอมที่ทำท่าไม่ให้ฉันกิน ค่อยดูนะ ถ้าแม่มีโอกาสจะเอาปืนไป บอม ซะเลยไม่ให้กินดีนัก =[]=!
“อ่ะหะ เดี๋ยวฉันไปแปปนึง” ฉันตอบซีรี่ส์แล้วหันมานั่งแกะลูกอมที่ตอนที่มันทำท่าจะละลายแล้ว ไม่นะ!ฉันยังไม่ได้กินเลย T_T
“โหย แล้วทำไมเธอไม่ให้เหมยๆ แกะให้ล่ะ” ซีรี่ส์ถามขึ้นอีกครั้ง นี่ฉันยุ่งอยู่นะ(กับการแกะลูกอมเม็ดเดียว)
“ยัยนั่น ทาเล็บอยู่” เหมยๆ เพื่อนสนิทของฉันอีกคน วันๆยัยนี้เอาแต่เปลี่ยนสีเล็บสุดแสบตาของคุณเธอ
เหมยๆหน้าตาลูกผู้ดีมีฐานะ คุณหนูๆ แบบคนจีน ยัยนี้ผิวเป็นโอโม่เลยแหละ อิจฉา ~
“เอาเหอะ มานี่ฉันแกะให้ กินๆซะแล้วรีบไปพบมาสเซอร์เลย” ซีรี่ส์ดึงลูกอมไปจากมือฉันแล้วแกะเปลือกมันออกอย่างง่ายดาย ชิ ไอ้ลุกอมบ้า ทียัยซีรี่ส์แกะก็ออกเลยนะ แหม มันน่า -0-
ฉันเดินไปหามาสเซอร์กีลาเน ที่ห้องไวโอลิน มาสเซอร์คงไปให้ฉันไปแสดงที่ไหนอีกแน่ๆเลย ฉันชอบเล่นไวโอลินมาตั้งแต่
3 ขวบ เพราะแม่ของฉันเป็นครูสอนดนตรี ฉันเลยพลอยได้เล่นไวโอลินไปด้วย
“มาสเซอร์เรียกหนูมามีอะไรเหรอค่ะ” ฉันเอ่ยถามมาสเซอร์กีลาเน ที่ตั้งหน้าตั้งตา จ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ตัวโปรดของมาสเซอร์อยู่
“ฉันมีข่าวดีมาบอกเธอนะ พาเลส มีงานแข่งขัน The ‘Shepam’ Violin 2008
จัดการแข่งขันนี้ขึ้นมา ครูต้องการให้เธอไปร่วมแข่งขันนะ” มาสเซอร์ละสายตาออกมาจากหน้าคอมพิวเตอร์และหันมามองที่ฉัน
“ก็ดีสิค่ะ แล้วหนูไปคนเดียวเหรอ” ปกติฉันก็ไปแข่งขันคนเดียวอยู่บ่อยๆ แต่ก็ต้องมีเพื่อนไปด้วยสักสามสี่คนไว้เตรียมเครื่อง และดูแลความสะอาดของเครื่องดนตรีต่างๆด้วย
“อืม ใช่คราวนี้ครูจะส่งเธอไปแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ แต่งานนี้ครูจะให้เธอไปกับทริปที่จัดไว้ให้ไม่ต้องห่วงหรอก ครูบอกพ่อแม่ของเธอไว้แล้ว แล้วแม่ของเธอก็สนับสนุนด้วย”
“โหทางท่างานใหญ่นะค่ะ แล้วไปที่ไหนล่ะค่ะ” Shepam คือชื่อวงศ์ดนตรีที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศ จะมีการจัดการแข่งขันขึ้นในทุกๆ 4 ปี หรือ 4 ปี มีครั้งเดียวว่างั้นแหละ มันเป็นโอกาสที่ดีมากสำหรับคนที่จะก้าวไปเป็นนักดนตรีในอนาคต และฉันก็ได้โอกาสนั้นด้วย ^__^
“นิวซีแลนด์ !!”
“0.0 ห๊า นิวซีแลนด์ โหมาสเซอร์จะส่งหนูข้ามประเทศเลยเหรอค่ะ -0-“
“ใช่ แล้วครูก็จัดการเรื่องตั๋วของเธอแล้วด้วย ค่ากินค่าใช้จ่ายโรงเรียนจะเป็นคนออกให้หมด เธอจะได้ไปอยู่กับทัวร์ของต่างโรงเรียนที่ร่วมไปแข่งด้วย เธอก็กลับไปฝึกไวโอลินให้มากๆแล้วกัน มันอยู่ที่ตัวเธอนะว่าจะทำอนาคตของตัวเองให้เป็นแบบไหน เดี๋ยววันเปิดภาคเรียนที่ 2 เธอค่อยมาคุยกับครูอีกครั้งหนึ่งนะ ไปก็ประมาณ 3 เดือนเท่านั้นแหละ เป็นการฝึกไวโอลินไปด้วยในตัว หวังว่าถ้าเธอกลับมา จะได้ของรางวัลมาด้วยล่ะ โชคดีจะ ปึ่งง งง !!!”
เสียงปิดประตูดังขึ้น 0.0 แต่ไอ้ความตกใจของฉันยังไม่หายไป ห๊า นิวซีแลนด์ เนี้ยนะ แล้วไปคนเดียว ไปกับทัวร์อ้ากก กก ให้ตายเถอะ มาสเซอร์ต้องหลอกฉันไปปล่อยเกาะแน่ๆ เลย = =’’ ฉันอยากตายย ย ย
และช่วงเวลาแห่งการปิดเทอมก็เริ่มขึ้น แทนที่ฉันจะได้ไป ตะแล๋นแต๊ดแต๋เหมือนเพื่อนๆคนอื่นทั่วๆไป กับต้องมานั่งซ้อมไวโอลิน อยู่แต่ในห้องทรงสี่เหลี่ยม -*- ฉันเบื่อนะ
( นี่ เมื่อไหร่เธอจะเลิกซ้อมสักทีล่ะ ) เสียงของเหมยๆ ดังออกมาจากโทรศัพท์ แหม ก็คุณเธอเล่น ว๊างว่าง นิค่ะเลยโทรมา บ่น ๆ ๆๆ ๆ กับฉัน ทุกๆ ครั้งที่ไม่มีเพื่อน
“อีกนานแหละ จนกว่าเปิดเทอม ก็แม่ฉันเล่นให้ฉันเอาแต่ซ้อมๆ ๆ เพราะหวังว่าฉันจะได้รางวัลกลับมานิ”
( แล้วเธอไปแข่งอะไรล่ะ )
“The ‘Shepam’ Violin 2008”
( หืมม ม The ‘Shepam’ Violin 2008 เชียวเหรอที่เค้าบอกว่า 4 ปีมีครั้งอะน่ะ )
“ อื้ม แต่ไปนิวซีแลนด์ฉันคงไปสักประมาณ 3 เดือนแหละ”
( แง่วว ตั้ง 3 เดือน ฉันไม่มีเพื่อนนะ T^T )
“ แต่ฉันไปนิวซีแลนด์นะ ใครไปด้วยก็ไม่รู้จักนะ ฉันน่าร้องไห้มากกว่าเธออีก T_T )
( ชั่งเถอะ งั้นสู้ๆ เพื่อน อีก 2 วันเจอกันนะ บายย )
“ อื้ม”
ฉันนั่งลง ซ้อมโน้ตเพลงอีกครั้ง แย่ชะมัด 3 อาทิตย์ที่ผ่านมา ฉันนั่งอยู่แต่ในห้อง ซ้อม ซ้อม และ ซ้อม
แต่ชั่งเถอะ เผื่อ ไปจะได้เจออะไรดีๆ มั้ง 55 ฉันจะได้ไม่ต้องเรียนน น ^0^
และแล้ววันแห่งการปิดเทอมก็สิ้นสุดลง อ้ากก ฉันไม่ได้ไปไหนเหมือนคนอื่นเลยนะ =[]=!
ฉันเดินขึ้นห้องเรียนอย่างหน่ายๆ วันๆ มีแต่การเรียนที่แสนย่ำแย่ อาจารย์ไม่ค่อยจะสอนอะไรมากหรอก
และอีกอย่างฉันก็ไม่เข้าใจอะไรมากด้วย - - * โรงเรียนของฉันเป็นศูนย์ร่วมพวก คุณหนูไฮโซ พวกมีตังค์ เยอะๆ เด็กผู้หญิงหมกหมุ่นอยู่กับเครื่องสำอางของเจ้าหล่อน ส่วนผู้ชายก็เล่นแต่พวกกีฬา เป็นโรงเรียนที่ส่วนมากจะปล่อยเด็ก มันน่าเบื่อมาก ก กกกกกกกก
“พาเลส เธอกลับบ้านไปเตรียมของเลย นะ มาสเซอร์บอก เดี๋ยวเราจะออกเดินทางวันพรุ่งนี้” เสียงตะโกนดังของซีรี่ส์ที่สิ่งหอบมาแต่ ไกล ห๊า พรุ่งนี้ ให้ตายเหอะ ฉันยังไม่ได้ ทำใจเลยนะ - - * นิวซีแลนด์ก็ไม่ใช่ ใกล้ๆ นี่แม่ฉันไม่ห่วงอะไรฉันเลยรึไงเนี่ย ย ย =[]=
“ อ่ะ โอเค ไว้เจอกัน กี่โมงอ่ะ” ฉันถามซีรี่ส์อีกครั้งนึง ก่อนจะลุกขึ้นไปเก็บกระเป๋า
“ 8 โมงเช้าก็เหมือนมาโรงเรียนตามปกติแหละ ฉันไปก่อนนะ มีซ้อมลีด” แล้วยัยซีรี่ส์ก็เดินออกไป อ๋ออยากจะบอกเพื่อนฉันเป็นพวกเด็กกิจกกรม และฉันก็เด็กกิจกกรรม ซีรี่ส์เป็นลีดเดอร์ของโรงเรียน แล้วเธอก็ยังเป็นดาวเด่นของโรงเรียนอีกด้วยมีคนมา รุมตอมเยอะแยะ แต่ฉันไม่เห็นว่ายัยนี่จะชอบใครสักกะคน ส่วนเหมยๆ ก็เป็นเด็กนาฎศิลป์หรือพวกออกงานแสดงละคร อะไรประมาณนี่แหละ ยัยนี่ก็ฮ๊อตพอๆ กัน แต่เธอค่อนข้างเอาแต่ใจหน่อยๆ แต่ก็ป๊อบอยู่ส่วนฉัน เป็นเด็กไวโอลิน วันๆ เอาแต่ สี ๆ ๆ แต่ฉันก็เก่งนะย่ะ >M<
ก่อนที่ฉันจะกลับบ้านไปเก็บข้าวของ มาสเซอร์ก็ยื่นหนังสือเล่มนึง มันเกี่ยวกับประเทศเนิวซีแลนด์ ก็แหงแหละถ้าไปโดยไม่รู้เรื่องอะไร ฉันว่าฉันคงต้องตายที่นั่น T^T ฉันกลับบ้านไปเก็บข้าวของเรียบร้อยภายใน 3 ชั่วโมง กระเป๋าเดินทางที่พร้อมจะโบยบินน ~ 5 ใบ -0- เยอะมากๆ ยอมรับเหอะ ฉันนั่งจ้องหน้าคอมพิวเตอร์แสนรักเป็นครั้งสุดท้าย ยกไปเล่นที่นู้นได้มั้ยเนี้ย - - * ก็ฉันติดคอมนี่น่า แต่ก็ดีนะ ถ้าฉันไปนิวซีแลนด์ ในเดือนมิถุนา ก็จะเจอกับหน้าหนาวของนิวซีแลนด์พอดี วู้ว เมืองไทยนี่ก็ร๊อนร้อนเน้อะ ฉันแพ๊คของทั้งหมดเสร็จแล้วก็ลงมาข้างล่าง วู้ว จะไปต่างประเทศจริงๆหรอเนี่ย มันคงหนักเอาการน่าดูเน้อะ
ความคิดเห็น