ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่สอง : องค์ชายรัชทายาท
แบคพูจอง
บทที่สอง : องค์ชายรัชทายาท
พระราชวังโคกูรยอ
ภายในหอสมุดหลวง โต๊ะตัวใหญ่ที่ทำมาจากเนื้อไม้ชั้นดีและผ้าคลุมที่ถักทอด้วยลวดลายสวยงามสีครามทึบขลิบปลายผ้าด้วยลวดลายสีทอง ภายบนโต๊ะมีหนังสือและราชกิจสำหรับองค์รัชทายาทมากมายวางเทินกองไว้อย่างเป็นระเบียบ
แผ่นหลังกำยำและลาดไหล่กว้างดูแข็งแกร่งสมชายชาตรี ผ่านไปหลายเพลาก็ยังคงตั้งตรงเสมอเพราะถูกฝึกมารยาทมาตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์ ดวงตาที่ใครๆต่างมองว่ามันทรงสเน่ห์และน่าหลงใหลจับจ้องเพียงแค่ตัวหนังสือที่อยู่ตรงหน้าอย่างตั้งใจ
'องค์ชายรัชทายาท หรือ องค์ชายชานยอล' ที่ใครๆต่างชื่นชมในพระปรีชาสามารถ ไม่ว่าจะเป็นราชกิจบ้านเมือง การสร้างความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นแต่ละแคว้นเพื่อการค้า และการสู้รบการสงคราม วรยุทธเก่งกาจไม่แพ้ใครในแผ่นดิน ทำให้พวกใต้เท้าขุนนางและประชาชนต่างยกย่องให้เป็นพระราชาองค์ต่อไปเพื่อปกครองแผ่นดินโคกูรยอ
หรือแม้แต่พระพักต์ที่ทรงสเน่ห์เปรียบบุตรของเทพ ไม่ว่าจะเป็นดวงตาคมสีนิล สันจมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากหนาสีสด และนิสัยพระองค์ที่ดูภายนอกเป็นคนเย็นชา แต่พระองค์นั้นสุภาพบุรุษมากคนในวังต่างรับรู้กัน รวมแล้วไม่ว่าหญิงใดได้ยลก็เป็นต้องหลงใหลใบหน้านี้
ถึงแม้รูปโฉมจะน่าหลงใหลเพียงใด ตามคำบอกเล่าจากนางในและคนในวังลับหลังเล่าลือกันว่าองค์รัชทายาทหาได้เจ้าชู้มีใจหลายใจต่อหญิงงามใดๆไม่ เพราะพระองค์ไม่สนใจเครื่องราชบรรณาการสาวงามที่พวกใต้เท้า อำมาตย์ หรือที่พวกพ่อค้ายกมาถวายต่อหน้าองค์ชายก็ไม่ชายตาแล
ถ้าถามว่าทำไมองค์ชายรัชทายาทถึงยังไม่มีพระชายาเคียงข้าง
คงเป็นเพราะยังมิมีหญิงใดที่ได้สิทธิเคียงคู่และครอบครองหัวใจที่แข็งแกร่งดังหินผาให้สั่นครอนลงได้
"พี่ก็เข้าไปบอกองค์ชายเองสิ!"
"เจ้าบอกนั่นแหละ ข้าไม่อยากไปกวนองค์ชายนะ!"
เสียงสหายคนสนิททั้งสองถกเถียงกันหน้าห้อง ทำให้องค์ชายรัชทายาทขมวดคิ้วสงสัย เงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่อ่านตรงหน้าแล้วหันมองไปทางประตู ก่อนจะเอ่ยสั่งออกไป
"เจ้าสองคนไม่ต้องเถียงกัน เข้ามาทั้งสองคนนั่นแหละ"
หลังจากเอ่ยเสียงสั่งไปยังสหายทั้งสอง เสียงประตูเปิดขึ้นและร่างของสหายทั้งสองจึงเดินเข้ามาก่อนจะโค้งทำความเคารพ
"พวกเจ้าทั้งสองมีอะไร" องค์ชายชานยอลละสายตาจากหนังสือที่อ่านเสร็จ ก่อนจะปิดมันแล้ววางไว้บนกองหนังสือ เบนสายตามายังสองสหายที่เดินเข้ามายืนตีกันเหมือนมีอะไรจะบอกตรงหน้าเขา
สองสหายขององค์ชายชานยอลคือสองพี่น้องจากตระกูลขุนนางชั้นกลางที่เติบโตมาพร้อมกับองค์ชายตอนยังเยาว์วัย
คนพี่มีนามว่า 'จุนมยอน' เป็นผู้ชายผิวขาว ที่สูงน้อยกว่าเขา ส่วนคนน้องคือหญิงสาว ผมสีเข้ม ตากลมโต ผิวขาวเหมือนกัน นามว่า 'คยองซู' ความสูงไม่ต่างจากพี่ชายมากนัก ถึงคยองซูจะตัวเล็กแต่เก่งเรื่องการใช้อาวุธ การต่อสู้และการแพทย์เบื้องต้น ส่วนคนเป็นพี่นั้นเก่งเรื่องการแพทย์ซะมากกว่าการใช้อาวุธแต่ก็พอใช้ได้ยามมีเหตุการณ์คับขัน
"เอ่อ คือ"
"คือว่าพระมารดาขององค์ชายทรงเรียกพบหลังจากที่พระองค์ทรงอ่านหนังสือเสร็จแล้วเพคะ!"
เมื่อคยองซูเห็นคนเป็นพี่ชายอึกอักไม่พูดไปสักที ก็แค่พระมเหสีชินแฮให้มาบอกองค์ชายชานยอลว่าให้ไปหาก็พูดไม่ได้กลัวอะไรก็ไม่รู้ ก็เลยพูดแทนพลางเหลือบหางตามองพี่ชาย
"ท่านแม่น่ะหรือ? มีอะไรสำคัญหรือไม่"
"หม่อมฉันก็ไม่ทราบหรอกเพคะ เพียงแค่ให้มาบอกองค์ชายให้ไปพบหลังจากที่พระองค์อ่านหนังสือเสร็จ"
"อืมงั้นหรือ พวกเจ้าไปได้แล้ว"
"เพคะ/พะย่ะค่ะ"
ณ ตำหนักพระมเหสี
"พระมเหสีเพคะ องค์ชายรัชทายาทมาขอเข้าเฝ้าเพคะ"
"ให้เข้ามาได้"
พระมเหสีชินแฮเงยหน้าขึ้นจากการปักผ้า เอ่ยเสียงตอบนางรับใช้หน้าประตูด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เมื่อได้ยินว่าใครกันที่มาพบพระองค์
'พระมเหสีชินแฮ' พระมเหสีแห่งโคกูรยอ มีตำแหน่งเป็นแม่ของแผ่นดินหรือคนรักของพระราชาโคกูรยอแต่พระนางเดียว มีพระโอรสทั้งหมดสองพระองค์ คือ องค์ชายรัชทายาทชานยอลและองค์ชายเล็ก พระมเหสีทรงอยู่เคียงข้างพระราชาเรื่อยมา ไม่ว่าจะเป็นการช่วยราชกิจต่างๆ เมื่อประชาชนเดือดร้อนก็สั่งให้ทหารนำอาหารไปบริจาคแก่คนที่ตกทุกข์ได้ยาก ทรงเป็นคนที่จิตใจงาม อ่อนโยน และมีเมตตา ทำให้ทั้งคนในวังและประชาชนต่างความเคารพรัก
"ถวายบังคมพะย่ะค่ะเสด็จแม่" องค์ชายชานยอลเดินเข้าไปในห้องก่อนจะคุกเข่าทำความเคารพผู้เป็นมารดา
"เงยหน้าขึ้นเถิดลูกแม่ ไหน เขยิบเข้ามาใกล้ๆแม่ซิ"
องค์ชายชานยอลได้ยินดังนั้นจึงทำตามที่คนเป็นแม่บอก โดยการเขยิบไปนั่งใกล้ๆโดยมีโต๊ะตัวเล็กขั้นตรงกลาง องค์ชายชานยอลยกรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างไม่เคยได้มีใครได้เห็น ที่องค์รัชทายาทจะยิ้มให้หญิงนางใดได้อบอุ่นเยี่ยงนี้ นอกจากผู้เป็นพระมารดา
"เสด็จแม่เรียกลูกมา มีอะไรสำคัญอย่างนั้นหรือพะย่ะค่ะ"
"แม่แค่คิดถึงลูก จะเรียกมาพบให้เห็นหน้าเจ้าบ้างไม่ได้หรือ"
"ได้สิพะย่ะค่ะเสด็จแม่ แต่ แน่ใจหรือพะย่ะค่ะว่ามีแค่เรื่องนี้"
องค์ชายชานยอลเอ่ยถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มบาง ที่เรียกพบไม่ใช่เพราะคิดถึงตัวเขาอย่างเดียวอย่างแน่นอน ครั้งที่แล้วก็ถามเรื่องนั้นจนเขาต้องหาเรื่องอื่นขึ้นมาพูดแทนเพื่อเบี่ยงเบนประเด็นนั้นไป
"สมกับที่เจ้าเป็นลูกของแม่เสียจริง ฮ่าๆ แม่แค่อยากถามลูกว่าเมื่อไหร่เจ้าจะมีคนรักเสียที แม่อยากอุ้มหลานเร็วๆแล้วนะ แผ่นดินนี้ไม่มีหญิงใดถูกตาต้องใจเจ้าบ้างหรือชานยอล หืม"
"เอ่อ ลูกแค่ยังไม่อยากมีคนรักพะย่ะค่ะ ลูกยังหาหญิงใดที่เข้ากับลูกมิได้และยังไม่มีหญิงใดที่ลูกพร้อมจะยกหัวใจดวงนี้ให้นางพะย่ะค่ะ เสด็จแม่"
"อย่างนั้นหรือ งั้นแม่อยากให้ลูกออกไปเที่ยวข้างนอกวังดู เผื่อลูกอาจจะพบเจอกับหญิงใดสักคนหนึ่งก็เป็นได้ หรือเจ้าจะคิดว่าไปเยี่ยมเยียนดูราษฎรของเราก็ได้ ผ่อนคลายบ้าง เจ้าจะได้ไม่รู้สึกเครียดไป แม่ทูลบอกเสด็จพ่อเจ้าแล้ว ฝ่าบาททรงอนุญาตเจ้าไม่ต้องกังวล"
"แต่เสด็จแม่-"
"เชื่อแม่นะ ชานยอล"
"...."
"จะไม่มีเวลาเหลือสำหรับเจ้าแล้วนะชานยอล เจ้าโตจนสามารถครองบัลลังค์อันใหญ่หลวงนี้ได้แล้วนะ ถ้าเจ้าได้ขึ้นครองราชย์เจ้าจะไม่มีสิทธิ์จะคัดค้าน”
พระมเหสีชินแฮเอ่ยขัดองค์ชายชานยอล แต่ก่อนที่องค์ชายจะปฏิเสธข้อเสนอนี้ของพระองค์ พระมเหสีพลางยกมือเรียวลูบหัวคนตรง หน้าที่ของลูกคนโตที่ต้องแบ่งเบาภาระหน้าที่อันใหญ่หลวงต่อจากฝ่าบาท พระองค์แค่อยากให้องค์รัชทายาทได้ผ่อนคลายและได้เที่ยวบ้าง
ใจหนึ่งก็อยากให้ลูกได้พบกับหญิงนางใดนางหนึ่งก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นองค์หญิงผู้สูงส่ง หรือให้เป็นหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาที่ทำให้องค์ชายชานยอลสามารถรักและได้มีความสุข ให้นางได้เป็นคนเปลี่ยนใจที่แสนเย็นชาที่มองเห็นจากเปลือกนอก กลายเป็นคนอบอุ่นและใจดีเหมือนเมื่อก่อนก็เพียงพอ...
#แบคพูจอง
TBC.
จะได้เจอกันหรือไม่เจอนะ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น