ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่หนึ่ง : แบคฮยอน
แบคพูจอง
บทที่หนึ่ง : แบคฮยอน
..โคกูรยอ..
เสียงแม่ค้าพ่อค้าตะโกนดังเซ็งแซ่ไปทั่วทางเดินระแวกตลาด เวลาเช้าตรู่คนยิ่งเยอะนักเพราะชาวบ้านต่างตื่นมาจับจ่ายใช้สอยกัน ในทุกๆวันจะมีสินค้าจากเมืองใกล้เคียงต่างๆนำสินค้าเข้ามาขายในหมู่บ้าน บ้างเดินทางมาทางแม่น้ำสายหลัก บ้างก็เดินทางมาด้วยเกวียนสินค้า ด้วยที่แคว้นโคกูรยอเป็นแผ่นดินที่มีความอุดมสมบูรณ์และเจริญรุ่งเรืองมาก จึงเป็นที่นิยมในการค้าขายแลกเปลี่ยนสินค้า
"ขนมฮวาจอนขอรับ! ขนมหวานหน้ากินทางนี้เลยขอรับ!"
เสียงเล็กหวานนุ่มถูกดัดให้กลายเป็นเสียงใหญ่ขึ้นเล็กน้อยตะโกนเรียกลูกค้าให้มาซื้อขนมฝีมือเขาเองที่ทำตั้งแต่เช้าตรู่กับท่านแม่
'แบคฮยอน' เป็นหนุ่มน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม แต่กลับมีสีผิวที่คล้ำกว่าคนอื่น แต่กลับเนื้อตัวดูสะอาดผิวคล้ำนั้นเรียบเนียนสม่ำเสมอ ผมสีดำขลับถูกรวบมัดอย่างเรียบร้อยไว้กลางหัว
ร่างเล็กยืนยิ้มพร้อมตะโกนเรียกลูกค้ามากหน้าหลายตาจากต่างบ้านต่างเมืองที่ผลัดเปลี่ยนเวียนดูสินค้ากันมากมาย
"ขนมหวานขอรับ ขนมพวกนี้ข้าทำเองเลยนะขอรับ"
ร่างเล็กที่ยืนเป็นพ่อค้าเรียกแม่นางสองคนที่เดินเข้ามาดูขนมของเขาอย่างสนใจ
"นี่เจ้าดูสิ ขนมนี่น่าทานจริง เจ้าทำเองงั้นหรือ"
หญิงนางหนึ่งยกพัดสีแดงขึ้นมาบังหน้าเอ่ยถามเขา ด้วยสีหน้าประหลาดใจ ดูจากการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นนางโลมของหอใดหอหนึ่งในระแวกนี้
"ตายจริง เจ้าเป็นบุรุษที่ทำขนมเป็นอย่างงั้นรึ ช่างน่าสนใจจริงเชียว" หญิงสาวเสื้อเขียวอีกคนเอ่ยขึ้นแล้วขยับเข้ามาใกล้พร้อมส่งสายตาเป็นประกายมาให้
"อะ เอ่อ ขอรับ ขนมทั้งหมดนี้ข้าทำเอง"
แบคฮยอนตอบ พลางขยับตัวเล็กน้อยหนีออกจากมือปลาหมึกของแม่นางทั้งสองที่อ้อมเข้ามาควงแขนของเขาคนละข้าง
“จริงหรือ งั้นลายดอกไม้บนขนมนี่เจ้าก็ทำเองงั้นรึ”
“ขะ ขอรับ”
"หืมม เป็นพ่อบ้านพ่อเรือนเสียด้วย ไปบ้านข้ามั้ย ที่บ้านของข้ามีวัตถุดิบทำขนมเยอะแยะเลยนะ" หญิงสาวพัดแดงที่ควงแขนทางซ้ายพูดขึ้น แล้วขยับใบหน้านางเข้ามาใกล้ใบหน้าของเขา จนต้องเอียงใบหน้าหนี
"ไม่สิ บ้านข้ามีที่ทำครัวใหญ่ๆให้เจ้าได้ทำขนมเลยนะ ไปกับข้าดีกว่า" หญิงสาวเสื้อเขียวที่อยู่ทางขวาเอ่ย พร้อมกับดึงตัวเขาไปด้วย
"ไปกับข้าสิดีกว่าพ่อหนุ่มน้อย" หญิงสาวทางซ้ายเอ่ย แล้วดึงตัวเขาไปอีกทาง
"พ่อหนุ่มน้อยนี้ต้องไปกับข้า!"
"กับข้าต่างหาก!"
ทั้งสองนางยื้อยุดแย่งเขากันจนแบคฮยอนไม่รู้จะห้ามอย่างไร ตอนนี้ร่างของแบคฮยอนเอียงไปทางซ้ายทีขวาทีสลับกันจนตอนนี้เขาเริ่มที่จะปวดหัว
"อะ เอ่อ แม่นางทั้งสองหยุดก่อนได้หรือไม่ข้าเวียนหัวจะตายอยู่แล้ว!" แบคฮยอนเอ่ยเสียงดังจนหญิงสาวทั้งสองหยุดแย่งกัน แล้วต่างแย่งกันถามไถ่อาการของเขา
"พ่อหนุ่มเวียนหัวหรือ ไปพักบ้านข้าเถอะนะ"
"เจ้าเป็นอะไรให้ข้าช่วยมั้ย หมอที่บ้านข้าฝีมือดีรักษาเจ้าได้แน่"
โอ้ยย แบคฮยอนจะบ้าตาย ถ้าตอนนี้แม่นางทั้งสองไม่หยุดถามเขา เขาจะต้องปวดหัวตายจริงแน่ๆ
"แม่นางทั้งสองไม่ต้องทะเลาะกันให้เสียเวลาหรอก เพราะหนุ่มน้อยผู้นี้น่ะมีเมียแล้ว แถมยังกำลังท้องกำลังไส้อยู่ด้วยนะ ฮะ ฮ่าๆ"
เสียงท่านลุงที่ขายของอยู่ร้านข้างๆเอ่ยขึ้นพร้อมกับทำหน้าจริงจัง จนนางสองคนหันหน้ามามองเขาอย่างเอาคำตอบ
"เจ้ามีเมียมีลูกแล้วจริงหรือ!" หญิงสาวทั้งสองเอ่ยถามเขาขึ้นพร้อมกัน จนแบคฮยอนสะดุ้งเล็กน้อย
"จะ จริง ขอรับ ข้ามีเมียมีลูกแล้วขอรับ แหะๆ" แบคฮยอนตอบเสียงแหย
"ฮึ่ย! เสียดายจริง เจ้าไม่น่าด่วนมีเมียเลย ไม่เป็นไร ถ้าเจ้าเบื่อเมียเจ้าเมื่อใด ไปหาพวกข้าสองคนที่หอโคมเขียวนะ คิกๆ พวกข้าไปก่อนล่ะ" นางพัดแดงพูดใกล้หูของเขาก่อนที่จะขโมยจูบแก้มเขาแล้วเดินจากไป
แบคฮยอนได้แต่พยักหน้ายิ้มแหยๆพลางโบกมือไปให้พวกนางที่เดินออกไป
"เฮ้อออ~ รอดตัวไป เอ่อ ขอบคุณนะขอรับ" แบคฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปโค้งขอบคุณให้ท่านลุงร้านข้างๆ
"เป็นหญิงเป็นนางแต่สเน่ห์แรงกว่าชายคืออย่างไร หืม แบคฮยอน"
เสียงทุ้มของบุคคลหนึ่งเอ่ยขึ้นข้างๆแบคฮยอน ที่มือหนึ่งไพล่หลังส่วนอีกมือก็โบกมือเหมือนแบคฮยอนพลางมองแม่นางทั้งสองที่เดินจากไป
"เบาๆซิ~ ท่านพี่จีซู เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินกันหมดหรอก แล้วก็เลิกโบกมือได้แล้วพวกนางเดินไปนู่นแล่ว"
พอได้ยินคนที่ยืนอยู่ข้างๆกันพูดขึ้น แบคฮยอนจึงหันไปพูดพร้อมกับปากที่เบะอย่างน่ารักจนคนเป็นพี่อดใจไม่ไหวลดมือที่โบกไปมาลงมาบีบปากเล็กตรงหน้าเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
"ข้าก็แค่พูดตามความจริงหนิ ถ้าเจ้าแต่งหญิงแล้วก็มิมีผู้ใดสู้เจ้าได้หรอก" จีซูพูดพลางยิ้มอ่อนโยนให้น้องคนเล็กตรงหน้า
"ท่านพี่ก็พูดเกินไป ข้าก็ไม่ได้งามขนาดนั้นเสียหน่อย ดูตัวข้าสิ มอมแมมขนาดนี้จะงามได้อย่างไร"
"เฮ้อ~ เด็กน้อย"
จีซูถอนหายใจพลางลูบหัวแล้วนึกถึงความไร้เดียงสาของแบคฮยอน น้องข้า..เจ้าจะรู้หรือไม่ ว่าหาใครงามเทียบเทียมเจ้าไม่ได้แล้วในแผ่นดินนี้น่ะ
"นี่ก็สายแล้ว เจ้าจะขายขนมต่อมั้ย หืม"
"คนเริ่มน้อยแล้ว ข้าว่าวันนี้ข้าคงขายได้เท่านี้แหล่ะ เหลือขนมอีกไม่กี่อันเอง ข้าว่าจะเอาไปแจกเด็กๆน่ะ" แบคฮยอนพูดแล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มน้อยๆให้พี่ชาย
"งั้นเดี๋ยวข้าช่วยเก็บของ แล้วเอาขนมไปแจกเด็กๆกันก่อนกลับบ้าน เจ้าว่าดีหรือไม่"
"ดีสิ! พี่ว่าอย่างไรข้าก็ว่าอย่างนั้น"

บ้านหลังเล็กๆกระทัดรัดหลังหนึ่งในหมู่บ้านมีคนอาศัยกันเพียงสี่คน ในที่ทำครัวมีหญิงคนหนึ่งกำลังยกหม้อดินหุงข้าวขึ้นไปวางไว้บนเตาดินเผา แล้วหันมาทำกับข้าวไว้กินเย็นนี้กับลูกๆที่รักของนาง ผ่านมาได้สิบแปดปีแล้วที่ได้เก็บเด็กน้อยกลางป่าเลี้ยงไว้เป็นลูก นางแก่ลงทุกวันในขณะเดียวกันลูกๆที่รักของนางก็เติบโตขึ้นเรื่อยๆ คนเป็นพี่ผู้ชายไม่น่าห่วงหรอก เพราะโตจนแต่งงานมีงานทำดูแลตัวเองได้แล้ว
ห่วงก็เพียงแต่แบคฮยอนน้องคนเล็กเพียงคนเดียว ถึงอายุปีนี้ของนางจะครบสิบแปดปีพอดีจนโตเป็นสาวแล้วดูแลตัวเองได้ แต่คนเป็นแม่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้...
"ฮ่าๆ จริงหรือ พี่บอกกับนางว่าอย่างไร"
เสียงของสองพี่น้องคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนานดังถึงในบ้านโดยที่คนเป็นน้องอยู่บนหลังของคนเป็นพี่ที่เสียสละให้น้องขี่ หัวเราะยิ้มจนตาหยีอย่างน่ารักน่าชัง จนซอนฮวาต้องออกมาดูว่าทำอะไรกันเสียงดัง
"ข้าก็บอกกับนางว่าลดความอ้วนของตัวเจ้าซะบ้างนะ แกล้งมาสะดุดล้มใส่ข้า แขนข้าจะหักอยู่แล้ว นางก็ตกใจ ไม่กล้ามองหน้าข้าอีกเลย" คนเป็นพี่เอียงหน้าไปเล่าเรื่องกับคนบนหลังตนอย่างจริงจัง
"ฮ่าๆ ท่านพี่นี่ก็ไปว่านาง นางคงอับอายมากแน่ๆ"
แบคฮยอนหัวเราะปนสงสารผู้หญิงที่พี่จีซูเล่าให้เขาฟัง แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนเข้า
"คุยอะไรกัน หืม สองพี่น้อง เสียงดังจนแม่ได้ยินไปถึงในครัวเลย"
ซอนฮวาเดินออกมายืนรอสองพี่น้องเข้าบ้าน เสียงทั้งสองคนหัวเราะคุยกัน ฟังแล้ววันนี้ก็ไม่น่าจะจบ ก่อนได้เข้าบ้านกินข้าวจึงเอ่ยถาม
"ท่านแม่~"
ร่างเล็กของแบคฮยอนได้ยินเสียงของคนเป็นแม่ จึงหันมายิ้มกว้างแล้วสะกิดให้พี่จีซูปล่อยเขาแล้วไหลลงจากหลังของพี่ชายวิ่งเขามากอดอย่างออดอ้อน
"ข้าคิดถึงท่านแม่จังเลยเจ้าค่ะ"
คำลงท้ายที่เปลี่ยนไปเมื่อพูดกับคนเป็นแม่ แบคฮยอนพูดเสียงอู้อี้ขยับหัวถูไถบนไหล่ของซอนฮวาเบาๆ
"อะไรกัน ห่างกันมิถึงวันเจ้าทำตัวเหมือนเด็กไปได้ แล้วนี่เนื้อตัวมอมแมมไปเล่นที่ไหนมา หืม"
ซอนฮวาพูดแล้วยกมือขึ้นลูบหัวคนที่กอดตนอยู่อย่างออดอ้อน
"แหะๆ ข้าไปเล่นกับเด็กๆในหมู่บ้านมา แล้วตอนนี้ข้าก็หิวแล้วด้วยสิเจ้าคะ"
หลังจากที่แบคฮยอนกับพี่จงอินตกลงกันว่าจะไปแจกขนมให้กับเด็กๆในหมู่บ้าน ก็เล่นกับเด็กๆเพลินจนตะวันคล้อยจะตกดินถึงได้เลิกเล่นแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน
"จริงๆเลยแม่คนนี้ ตัวก็โตเป็นสาวแล้วนะ เจ้าก็อีกคนจีซูโตจนแต่งงานแล้ว ยังจะเล่นกันเป็นเด็กๆ แล้วเมียเจ้าไม่ว่าหรือไง กลับบ้านมืดค่ำแบบนี้”
“นางไม่ว่าข้าหรอกท่านแม่ ข้าบอกนางว่าข้าจะมาค้างบ้านท่านแม่ แล้วนางก็ไปเยี่ยมแม่ของนาง”
“งั้นหรือ ไปๆ ล้างมือ ล้างหน้ากันให้สะอาด แล้วไปกินข้าว อาบน้ำนอน"
หลังจากที่กินข้าวอาบน้ำกันเรียบร้อยแล้ว พี่จีซูก็หนีเข้านอนไปก่อนแล้ว ตอนนี้แบคฮยอนอยู่ในชุดฮันบกธรรมดา ผมสีดำขลับถูกปล่อยให้ยาวสยายเต็มหลังจนถึงบั้นเอว
ใบหน้าไร้ผงขี้ผึ้งผสมสมุนไพรบดละเอียดสีน้ำตาล เมื่อทาแล้วใบหน้าขาวใสและทั่วร่างกายจะกลายเป็นสีคล้ำปกปิดไม่ให้ใครได้เห็นความงามของผิวสีน้ำนมที่แท้จริง เมื่อมันถูกล้างออกไปทำให้เผยเห็นใบหน้าขาวใส ที่มีดวงตากลมสวยหางตาตกเล็กน้อย จมูกเล็กเรียวรั้น ริมฝีปากอมชมพูบางจิ้มลิ้ม แก้มกลมใสขึ้นสีชมพูฝาด
"ทำไมเจ้ายังไม่นอนอีก ดึกป่านนี้แล้วนะ" ซอนฮวาเข้ามานั่งลงข้างๆลูกสาวคนสวย พลางหยิบหวีข้างตัวลูกสาวมาสางผมให้อย่างเบามือ
"ข้าแค่ นอนไม่หลับเจ้าค่ะท่านแม่"
"หืม มีเรื่องอะไรหรือ เจ้ามีอะไรในใจบอกแม่ได้เสมอนะลูก" ซอนฮวามองลูกแล้วพลางยิ้มอ่อนโยนไปให้ลูกรัก
แบคฮยอนครุ่นคิดสักครู่ก่อนตัดสินใจเอ่ยถามคนเป็นแม่ด้วยดวงตาที่สั่นระริก
"ข้าแค่สงสัย ว่าทำไมข้าถึงต้องปิดบังตัวตนของข้า ที่ข้าเป็นหญิง"
"แบคฮยอน ลูก เฮ้อ~ ที่แม่ต้องให้เจ้าปิดบังรูปลักษณ์ของเจ้านั้นก็เพราะ เพื่อปกป้องตัวเจ้าเอง เพื่อที่เจ้าจะได้มีแต่คนที่จริงใจเข้ามาหาเจ้าไม่ใช่เพียงแค่รูปร่างหน้าตา และปกป้องเจ้าจากอันตราย เข้าใจที่แม่พูดไหมลูกรัก”
“....”
“แม่ขอได้มั้ย จงปกปิดตัวตนที่แท้จริงของเจ้า เมื่อจนกว่าจะมีคนที่สามารถปกป้องเจ้าได้ไปตลอดชีวิต แม่ขอแค่นี้ เจ้าจะทำให้แม่ได้หรือไม่ แบคฮยอน"
ซอนฮวามองแบคฮยอนด้วยแววตาห่วงใย เมื่อถึงเวลาเหมาะสมนางจะเป็นคนบอกเรื่องทั้งหมดที่นางไม่ใช่แม่แท้ๆกับแบคฮยอนเอง
"ได้เจ้าค่ะ ข้าจะทำตามสิ่งที่ท่านแม่บอกกับข้ามา เพราะข้ารักท่านแม่"
แบคฮยอนยิ้มให้ท่านแม่จนตาหยี ถึงคำถามที่เขาถามยังคงค้างคาในใจ เรื่องพ่อที่เคยถามท่านแม่ไป ท่านแม่ก็เล่าว่าท่านพ่อเสียไปตั้งแต่อายุพวกเรายังน้อย จึงจำความไม่ได้ แบคฮยอนก็ได้รู้จนกระจ่าง แม้สิ่งที่แบคฮยอนรู้มิใช่เรื่องจริงตามสิ่งที่ท่านแม่บอก...
"เก่งมากลูกรักของแม่ ไปเข้านอนกันเถิด ดึกป่านนี้แล้ว"
"เจ้าค่ะท่านแม่" แล้วทั้งสองคนก็เข้านอนพร้อมกัน โดยที่แบคฮยอนเข้าสู่ห้วงนิทราไปในอ้อมอกของผู้เป็นแม่

#แบคพูจอง
TBC.
เปงกาลังจัยให้น้องด้วย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น