คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : CH 23
“ตาหนู!”
ฉันยิ้มออกมาทันทีที่เสียงของเด็กน้อยในอ้อมกอดของเอมดังขึ้น
และเริ่มส่งเสียงดังจนลั่นห้อง
เนื้อตัวที่ขาวซีดนั้นเริ่มมีสีแดงของเลือดที่เริ่มไหลเวียน เล่นอะไรของลูกนะตาหนู
!!
“น้ำ..ลูก..ตาหนูของเรา..”
“ค่ะ น้ำเห็นแล้ว..น้ำเห็นแล้วนะ..”ฉันบอกยิ้มๆ ดีใจไม่แพ้กัน
ฉันโน้มหน้าจูบหน้าผากเอมเบาๆ แล้วค่อยๆอุ้มตาหนูขึ้นมาแนบอก
ป้าแม่บ้านที่ยืนอึ้งกับสิ่งที่เห็นรีบพุ่งมาหาฉันพร้อมกับรับตาหนูไปดูแล
“คุณน้ำดูแลคุณเอมเถอะค่ะ..เดี๋ยวคุณหนูน้อยป้าดูแลเอง”ป้าแกบอกเสียงสั่น คงจะดีใจไม่แพ้กัน
ฉันพยักหน้าแล้วหันไปหาเอมที่นอนยิ้มทั้งน้ำตาอยู่บนเตียง
ค่อยๆนั่งลงข้างๆแล้วยกมือลูบผมเอมเบาๆ สายตาฉันมองเอมด้วยความขอบคุณที่อดทนเพื่อตาหนูได้ขนาดนี้…
“เอม..”
“น้ำ..ตาหนูไปไหนคะ?..”
“ป้าแม่บ้านกำลังพาไปล้างเนื้อล้างตัวอยู่ค่ะ
เอมเป็นยังไงบ้าง .. ยังเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่า
..”
“ค่ะ..ยังเจ็บอยู่…”
“ตรงไหนคะ…
ตอนนี้รถพยาบาลกำลังมานะ..อดทนหน่อยนะคะ..”
“น้ำ..”
“จ๋า…”
“เอมเหนื่อย…เอมอยากพัก..”เอมบอกฉันเสียงพร่า
พร้อมกับเปลือกตาที่เริ่มปรือ..
“งั้นก็พักนะคะ..
หลับตาพักผ่อนนะ..”ฉันพูดเบาๆ
ลูบผมเอมอย่างอ่อนโยน รู้ดีว่าเหนื่อยขนาดไหน.. ขอบคุณมากจริงๆ ที่อดทนอุ้มท้องตาหนูนานขนาดนี้
“น้ำ..อย่าให้ตาหนูเป็นอะไรนะ…ดูแลตาหนูด้วยนะคะ…”
“ค่ะ น้ำจะดูแลตาหนูเอง เอมพักก่อนนะ…”
เอมพยักหน้าเล็กน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆหลับตาลง… ฉันมองนิ่ง ความรู้สึกของคนเป็นแม่ ห่วงลูกแม้กระทั่งตัวเองก็แย่ไม่แพ้กัน…
ความรักที่ยิ่งใหญ่..
“แม่ !”
ฉันพุ่งเข้าไปกอดแม่เอาไว้แน่น พอแม่รู้ข่าวจากฉัน
แม่ก็พาเจ้าดาและอาม่าบินตรงขึ้นมาเชียงใหม่เลยทันที
ตอนนี้เอมกำลังให้หมอตรวจร่างกายอย่างละเอียด กว่าจะได้ลงมาจากที่พัก
ก็เกือบเช้าแล้ว ดีที่ว่าป้าแม่บ้านช่วยเหลือฉันอย่างเต็มที่
คอยดูแลเอมอย่างใกล้ชิด ส่วนตาหนูก็อยู่ในการดูแลของฉันและกำปอที่เป็นลูกมือ
“ทำไมตัวเปื้อนเลือดแบบนี้ล่ะลูก…”
“ไม่เป็นไรหรอกแม่ น้ำไม่เป็นไร…”
“ไหนล่ะตาหนูของแกน่ะเจ้าน้ำ”อาม่าถามขึ้นมาบ้าง
แววตาท่านดูเป็นประกายเมื่อจะได้พบหลาน ส่วนเจ้าดา ก็ได้แต่ยิ้มแก้มปริ
พยักหน้าเออออไปกับอาม่า
“อยู่ในห้องเด็กอ่อน แม่รู้มั้ย แม่รู้มั้ยว่าน้ำทำคลอดตาหนูเองด้วย
..”ฉันพูดกับท่านเหมือนเด็กๆอวดของ แม่ฉันยิ้มน้อยๆยกมือขึ้นลูบผมฉันเบาๆ
พร้อมพยักหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้าง
“น้ำเก่งมั้ยแม่?”ฉันยังถามต่อ
ความตื่นเต้นและดีใจที่ซ่อนเอาไว้ไม่มิด..
“ขอโทษนะครับ..
คนไหนคือพ่อของเด็ก..”
“ฉันเองค่ะ”
หมอดูอึ้งไปเล็กน้อย
ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักแล้วสั่งให้ฉันเข้าไปในห้องเด็กอ่อนทันที…
“คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณมีลูก?”
“รู้ค่ะ..ทำไมเหรอคะ?”
“แล้วคุณไม่รู้เหรอครับว่ามีฝาแฝด !”
“ฝาแฝด?!!!”ฉันอุทานออกมาเบาๆ แต่มันไม่ได้มีแค่เสียงฉันคนเดียว..
“ไอ้ดา!!”
“ฝาแฝด!..หมอหมายความว่าไงคะ?”มันเป็นฝ่ายถาม ในขณะที่ฉันยืนนิ่งไปแล้ว…
“แกคงให้น้องออกมาก่อน มั่นใจว่าปลอดภัยแล้วแล้วแกถึงจะตามออกมาทีหลัง ตอนแรกหมอก็นึกว่ามีคนเดียว และคุณแม่ก็หมดสติไปแล้วตอนมาถึง แต่พอหมอตรวจไปตรวจมา หมอได้ยินเสียงหัวใจอีกดวงในร่างกายของคุณแม่ และหัวแกก็โผล่ออกมาแล้ว หมอถึงได้ต้องทำคลอดทั้งๆที่แม่เด็กก็สลบอยู่นี่ไงครับ รู้มั้ยครับว่ามันเสี่ยงกับชีวิตคุณแม่มากแค่ไหน อย่าว่าแต่แม่เลยครับเด็กก็เสี่ยง ทำไมถึงไม่ดูให้ดีก่อนล่ะครับคุณ…”คุณหมอได้ทีบ่นยาว...
ถ้าบอกว่ามันเป็นความฝัน ฉันก็เชื่อ … ฉันนึกว่าฉันมีลูกแค่คนเดียว… แต่ไปๆมา..มีตั้งสองคนในคราวเดียวกัน … และที่สำคัญ..คลอดไม่พร้อมกันอีก …
ชีวิตฉันมันวุ่นวายอะไรขนาดนี้ !!… วุ่นวายตั้งแต่ยังไม่ได้คบ จนเริ่มคบ จนมีลูก… จะมีใครบนโลกวุ่นวายได้เท่าฉันมั้ย? ฉันได้แต่หัวเราะเบาๆ น้ำตาไหลออกมาจากตาทั้งสองข้าง แต่ฉันกลับหัวเราะ… นี่อีกนิดหมอคงจะส่งฉันเข้าพบจิตแพทย์แล้ว...
“พี่น้ำ..ไหวมั้ยพี่?..”
“แกคิดว่าพี่ควรทำไงล่ะ…
พี่ควรร้องไห้ดีใจที่มีลูกพร้อมกันถึงสองคน
หรือร้องไห้ดีใจที่ลูกปลอดภัย
หรือร้องไห้ให้ตัวเองที่ชีวิตมันวุ่นวายไม่จบไม่สิ้นซักที…”ฉันบ่นเบาๆ
แล้วเซจะล้ม.. จะเป็นลมค่ะ..
“พี่น้ำ!! ใจเย็นๆพี่ โถ่เอ๊ย…”เจ้าดาพูดขึ้นมาอย่างตกใจแล้วหิ้วปีกฉันเอาไว้
… ชีวิตฉัน ..
วุ่นวายขึ้นกว่าเดิมอีกแล้วสินะ…
“ดูสิ หลานเราน่าตาน่ารักน่าชังจริงๆนะคุณ”คุณแม่เอมหันไปพูดกับคุณพ่อ
หลังจากที่ได้เจอหน้าหลานทั้งสองคนพร้อมกันเป็นครั้งแรก ส่วนครอบครัวฉันก็แข่งกันเซลฟี่กับหลานทั้งสองคนกันใหญ่
รวมถึงซื้อของรับขวัญหลานเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วย ให้ตายสิ
“แล้วเรื่องชื่อล่ะลูก…”คุณพ่อหันมาถามฉันที่นั่งโอบกอดเอมที่ยังคงมีอาการอ่อนเพลียอยู่บนเตียง …
“ยังไม่ได้ตั้งเลยค่ะ..”ฉันบอกแล้วหันไปยิ้มให้กับเอม เอมยิ้มบางๆ
“อะไร
รู้ว่ามีลูกทำไมไม่ตั้งกันก่อน?”อาม่าวีนขึ้นมานิ่งๆ ฉันกับเอมมองหน้ากันยิ้มๆ
ทำเป็นวีน แต่รู้นะว่ากำลังคิดชื่อหลานกันอยู่น่ะ…
“พวกหนูตั้งน่ะดีแล้วลูก
เป็นพ่อเป็นแม่ตั้งให้ลูกสิจะได้เป็นศิริมงคล”
“อือ…”
ฉันค่อยๆลุกขึ้นไปหาตาหนูทั้งสองคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงสำหรับเด็กช้าๆ
ถ้าพ่อจะให้พวกหนูชื่อนี้..พวกหนูจะชอบหรือเปล่า?
“ตะวัน เคียงฟ้า”
“อะไรนะ…”ทั้งหมดอุทานออกมา.. ชื่ออะไร…
“ชื่อตะวันกับเคียงฟ้า…
เพราะที่พวกเขาเกิด..คือที่ที่สามารถเห็นดวงตะวันเคียงคู่กับท้องฟ้าได้ตลอดเวลา.. ตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น..และพอกลางคืนดวงตะวันก็จะเปลี่ยนเป็นดวงจันทร์ที่สามรถส่องแสงประกายในยามค่ำคืนให้กับท้องฟ้าได้…”ฉันพูดยิ้มๆ
และชื่อของลูกจะเป็นชื่อของสิ่งที่พ่อได้สร้างเอาไว้เป็นของขวัญรับพวกหนูด้วยนะลูก… ฉันหันไปหาเอมช้าๆ สิ่งที่ได้เห็นคือเอมพยักหน้าทั้งน้ำตา… ฉันเดินกลับหาเอมแล้วกอดเอมเอาไว้แน่น …
ไม่ต้องพูดอะไร เอมก็เข้าใจฉันได้เป็นอย่างดี.. พวกผู้ใหญ่ไม่มีอะไรคัดค้าน
พวกท่านทั้งหมดเห็นด้วยกับสิ่งที่ฉันพูดออกไป และเคารพการตัดสินใจของฉันเป็นอย่างดี
หลังจากพักฟื้นร่างกายจนสามารถเดินทางกลับกรุงเทพได้แล้ว ฉันก็จัดการให้เอมย้ายเข้าไปที่โรงพยาบาลในกรุงเทพทันที
โดยคราวนี้ฉันพากำปอกลับไปด้วยและจะหาโรงเรียนที่กรุงเทพให้เข้าเรียนตามอายุ
อย่างน้อยให้เขาก็ยังได้อยู่ใกล้ๆพวกฉัน และเขาก็จะได้มาช่วยดูแลน้องด้วย… และฉันมอบให้หน้าที่เพื่อนเล่นของกำปอเป็นหน้าที่ของเจ้าดา
อย่างน้อยมันก็จะได้ไม่เหงาเวลาอยู่บ้านกับแม่และอาม่า
และน้องสาวของฉันก็เข้ากับกำปอได้เป็นอย่างดี จนฉันเบาใจและหายห่วง…
“พอแล้วน้ำ..
เอมอิ่มแล้ว”เอมบอกเบาๆ พร้อมกับเบือนหน้าหนี
ฉันวางจานผลไม้ลงข้างๆแล้วหยิบแก้วน้ำป้อนให้เอมถึงที่ เอมจิบเล็กน้อย
ก่อนจะพยักหน้าทำนองว่าพอแล้ว..
“อ้าว มาแล้วเหรอลูก!!”ฉันร้องลั่นเมื่อพยาบาลเข็นตาหนูทั้งสองของฉันเดินเข้ามาในห้อง
เหมือนทุกครั้งเมื่อถึงเวลาที่จะให้ลูกได้อยู่ใกล้ๆกับแม่
“วันนี้คุณแม่ให้นมลูกได้เลยนะคะ
คุณหมออนุญาตแล้วค่ะ”พี่พยาบาลบอกยิ้มๆ
พร้อมส่งตะวันให้เอมและส่งเคียงฟ้าให้กับฉัน
“คุณหมอคนไหนเหรอคะ?”ฉันถามขึ้นมานิ่งๆ
เพราะตั้งแต่ย้ายมาที่นี่ ฉันยังไม่เห็นคุณหมอเลย ได้ยินแต่ชื่อ
“คุณหมอพัดชาค่ะ”
“คุณหมอพัดเหรอคะ?...”
“ค่ะ
แต่ว่าตอนนี้คุณหมอเธอมีเคสใหญ่อยู่
แต่ว่าเธอก็ติดตามเคสของคุณเอมอย่างใกล้ชิดเลยนะคะ”
“แล้วเธอจะเข้ามาเมื่อไหร่คะ?”เป็นเอมที่ถามขึ้นมา
ฉันหันไปมองนิ่ง
“เอมอยากเจอคุณหมอ..เอมอยากขอบคุณคุณหมอเรื่องตาหนู..”
“เอาไว้ถ้าคุณหมอเสร็จจากเคสใหญ่เมื่อไหร่
ดิฉันจะบอกให้ค่ะ”
“ขอบคุณนะคะ”
พี่พยาบาลยิ้มอีกครั้งแล้วเดินออกไป
ฉันมองตามแล้วหันไปมองเอมนิ่งงัน..
“เอมอยากเจอคุณหมอพัดเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ อย่างน้อยให้เอมได้ขอบคุณเธอบ้างก็ยังดี..”
ฉันพยักหน้าแล้วยิ้มเล็กน้อย
ก่อนจะหันไปคุยกับเคียงฟ้า.. แต่ ...
หลับค่ะ !
เดี๋ยวลูก หนูจะหลับทั้งวันแบบนี้ไม่ได้นะ
ตอนคลอดก็ทำพ่อใจหายใจคว่ำมาแล้ว ลูกเอ๊ย ขี้เซาติดใครคะ?...
“น้ำ..”
“ว่าไงเอม..”
“หันหน้าไปทางอื่น”
“หันทำไม..”ฉันถามออกไปด้วยความงุนงง
อยู่ดีๆจะให้หันไปไหน
“เอมจะให้นมลูก”เอมบอกเสียงเรียบ ฉันทำหน้านิ่ง ก็แล้วไง?
“ก็แล้วยังไง ก็ให้ไปสิ…น้ำก็อยากเห็น”ฉันพูดหน้านิ่ง ก็ไม่เห็นแปลก
“ไม่ได้! หันไปเดี๋ยวนี้..”เอมวีนใส่ฉันทันที ฉันทำหน้ามึน อะไรวะเนี่ย..
“ก็..เอมอายอะไรเนี่ย?...”
“เอมไม่ได้อาย..แต่..เอมไม่ชิน…หันไปได้แล้ว..ตะวันหิวแล้วน้ำ..”
“โอเคๆ”ฉันยอมจำนนต่อเหตุผล
ลูกหิวหรอกนะจึงยอมทำตามที่สั่ง ฉันหันหลังให้เอม
ในหัวจินตนาการภาพของเอมที่กำลังให้นมลูก มันจะเหมือนกันกับฉันตอนที่… เฮ้ย ! บ้าน่าไอ้น้ำ ทะลึ่งจริงๆ ฉันสะบัดความคิดที่หัวออกไปทันที
ประจวบเหมาะกับที่เสียงโทรศัพท์ที่ฉันวางเอาไว้ดังขึ้นมาพอดี ฉันเผลอหันกลับจะไปหยิบโทรศัพท์แต่แล้วสายตาฉันก็ปะทะกับเอมที่กำลังให้เจ้าแฝดพี่ดื่มนมจากอกอยู่พอดิบพอดี…
มันเป็นภาพที่สวยงามและเป็นธรรมชาติมาก ฉันมองอยู่นานก่อนจะหันหลังอย่างเดิม
เพราะเสียงโทรศัพท์มันเงียบไปแล้ว ฉันจึงเลิกสนใจมันทันที…
“ไงคะลูก…ตื่นแล้วเหรอ..นี่พ่อเองนะ..”ฉันพูดเสียงเล็กเสียงน้อยน่ารัก เมื่อเจ้าตัวเล็กลืมตามองฉันและจ้องไม่วางตา
ก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมา ฉันมองรอยยิ้มแรกของลูกที่ส่งมาให้ฉันด้วยความปลื้มใจ คงจะจำพ่อได้ใช่มั้ยลูก?
“โตไวๆนะครับตาหนู รักหนูนะลูก”ฉันบอกแล้วก้มลงจูบแก้มนุ่มนิ่มเหมือนปุยนุ่นของเคียงฟ้าเบาๆ
เจ้าตัวเล็กส่งยิ้มให้ฉันอีกรอบ ฉันยิ้มตอบ น่ารักเหลือเกินลูกเอ๊ย..
“น้ำ..เอาเคียงฟ้ามาให้เอมหน่อย”เอมร้องบอกฉัน ฉันหันกลับไปแล้วเดินไปหาเอมที่อุ้มตะวันอยู่ที่อก
ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดเอมจะอิ่มหนำสำราญแล้วเพราะตอนนี้ตาเล็กๆนั่นกำลังจะปิดลง
เห็นแล้วอยากเป็นเด็กจังเลยแฮะ
“มองอะไร?”เอมถามฉันขึ้นมาเมื่อฉันเอาแต่จ้องเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดเอม
“ก็..ตรงนั้นมันเคยเป็นที่น้ำนี่”ฉันพูดแค่นั้นแล้วรีบรับแฝดคนพี่ไปอุ้มก่อนจะพาเดินไปที่เตียงทันที
ปล่อยให้เอมหน้าขึ้นสีเพราะคำพูดของฉันเอาไว้..
ที่ของใคร ใครก็หวง ..
แม้แต่ลูกก็เถอะ !
ลงต่อให้แล้วน้าาาา หลังจากจะโดนเผาบ้าน 555555 รีบมาต่อให้โดยไว ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะแม้ว่าบางเม้นจะน่ากลัวไปบ้าง เช่นจะเผาบ้านไรท์งี้ แซวเล่นนนนนนนนนนนน
ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่ชอบ ที่รออ่านกัน วันนี้อัพดึกอัพช้านิดนึง ติดภารกิจจริงๆค่ะ แต่ก็ไม่ลืมที่จะมาอัพให้อ่านกันน้าาาาาา เป็นไงคะตอนนี้ คาดไม่ถึงกันล่ะสิว่าจะมีแฝด โคตรวุ่นวายจริงๆ สมชื่อเรื่อง 555555 แล้วเจอกันนะคะทุกคน อยากจะบอกว่าเพราะรักนะจึงชอบแกล้งบ่อยๆ 555555555555 แล้วจีกันนนนนนนน
31 ใครไปหาเอมน้ำเจอกันได้ค่ะ แต่ไม่บอกหรอกว่าไรท์คนไหน 5555
อ่านสปอยล์แล้วใจเย็นๆนะคะทุกคนนนนนนนนนนน
V
V
V
V
V
สปอยล์ค่ะ
"น้ำกับคุณหมอพัด.. ดูจะสนิทกันมากเหลือเกินนะคะ"
ฉันค่อยๆยกมือขึ้นกุมมือนุ่มเอาไว้ สบตากับดวงตาคู่สวยที่เงยหน้ามองฉันนิ่ง เกลี่ยไรผมที่ปกปิดหน้าสวยหวานออกช้าๆ ตอนมองใกล้ๆเธอคนนี้ที่ว่าสวยอยู่แล้วสวยยิ่งขึ้นไปอีก ยิ่งดวงตาที่เป็นประกายและหวานเหมือนน้ำผึ้ง ฉันมองทีไรก็อดที่จะชื่นชมไม่ได้ ไม่รู้ว่าฉันเผลอคิดอะไรไปมากมายขนาดไหน สิ่งที่ฉันรู้สึกตอนนี้คือปลายจมูกของฉันและหญิงสาวตรงหน้ากำลังสัมผัสกัน…
ความคิดเห็น