คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : CH 17
“เอม น้ำขอคุยด้วยหน่อย…”
“อะไรกัน
เค้าคุยกันอยู่ไม่เห็นเหรอเจ้าน้ำ”อาม่าพูดขึ้นมาเสียงดุที่จู่ๆฉันก็เดินเข้ามาพร้อมพูดกับเอมเสียงนิ่ง
ฉันหันไปมองหน้าอาม่าก่อนจะทำหน้าจริงจังใส่
“น้ำมีเรื่องต้องคุยกับเอมจริงๆ มาเถอะ”ฉันบอกแล้วเดินเข้าไปดึงแขนเอมให้ลุกขึ้น
แล้วพาเอมที่ดูงงๆเดินออกไป ทิ้งให้แม่และอาม่านั่งมองตามแบบงงๆ
“ตั้งแต่มีเมียนี่ทำเป็นเข้ม”
“อะไรน้ำ
เอมเจ็บนะ”เอมร้องเบาๆ เมื่อน้ำบีบแขนเธอแน่น แถมยังดึงเธอมาคุยซะไกล
ฉันหันหน้ามามองเอมอีกครั้ง จ้องเข้าไปนัยน์ตาคมของเอมอย่างมีความหมายบางอย่าง
“ช่วงนี้ที่ผ่านมา มีอะไรที่ไม่ได้บอกน้ำหรือเปล่า?”ฉันถาม
“ไม่มีนี่”เอมตอบเบาๆ
“แน่ใจ?”
“อือ”
“งั้นถ้าคืนนี้น้ำขอมีเซ็กส์ด้วย จะว่าอะไรมั้ย?...”
“…จะบ้าเหรอน้ำ”
“ทำไมปฏิเสธอ่ะ?”
“ก็แล้วจะให้เอมพูดยังไง น้ำมีอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า”
“เอมนั่นแหละ มีอะไรก็พูดมา”
“ก็เอมบอกไม่มีไงน้ำ จะหาเรื่องทำไม”
“แล้วนี่คืออะไร?”
ฉันถามพร้อมชูบางสิ่งบางอย่างให้เอมได้ดู
เอมดูตกใจทันทีที่เห็นสิ่งที่อยู่ในมือฉัน…
“น้ำ…”
“นี่มันคืออะไรเอม?”ฉันถามย้ำอีกรอบ เริ่มมีอารมณ์กรุ่นๆ
“เอามานี่นะ..”เอมยื่นมือจะคว้ามัน แต่ฉันไวกว่า ดึงเอาไว้พร้อมทำหน้านิ่งใส่
“ท้องใช่มั้ย?”
“ไม่…”
“น้ำถามว่าท้องใช่มั้ย!”ฉันถามเสียงดังลั่น
จนถึงตอนนี้แล้วยังจะปิดบังอะไรฉันอยู่อีก…
“ทำไมไม่บอกล่ะเอม นี่ถ้าน้ำไม่เจอมันล่วงอยู่ในรถ น้ำไม่มีอาการเหมือนคนแพ้ท้อง
น้ำจะไม่มีทางรู้ได้เลยใช่มั้ยว่าน้ำกำลังจะมีลูก เอมกำลังท้องลูกของน้ำ
ปิดบังน้ำทำไมเอม จะไม่ให้น้ำรู้เหรอว่าเรากำลังจะมีลูกด้วยกัน…”
“มันไม่ใช่แบบที่น้ำคิด..”
“ไม่ใช่แบบที่น้ำคิด แล้วที่เอมทำคืออะไรอ่ะ? ทำไมอ่ะเอม
น้ำไม่มีสิทธิ์ได้รู้เหรอ ว่าเค้ากำลังจะเกิดมาอ่ะ?”
“เอมยังไม่มั่นใจ..เอมก็แค่อยากจะไปตรวจให้แน่ใจก่อน”
“เครื่องมันก็ขึ้นสองขีดแล้วไงเอม จะยังไม่แน่ใจอะไรอีก !”
“แล้วจะให้เอมทำไง ! จะให้เอมบอกน้ำเหรอว่าอยู่ดีๆเอมก็ท้อง
ทั้งๆที่เราเป็นผู้หญิงทั้งคู่อ่ะ! จะให้เอมบอกน้ำยังไงอ่ะ…”
“ก็บอกมาตรงๆ รู้มั้ยว่าที่เอมท้องได้ก็เพราะน้ำ
น้ำใช้ยาที่คุณหมอเป็นคนหามาให้กับเอม ตอนแรกน้ำคิดว่ามันไม่ได้ผล แต่มันไม่ใช่…”
“ทำไมไม่บอกเอม..น้ำทำแบบนี้ได้ยังไง?”
ฉันยืนนิ่ง รู้ดีว่าผิดในเรื่องที่ใช้ยาโดยที่ไม่ได้บอกเอม
แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้ ถ้าป้าแม่บ้านไม่…
“น้ำพลาด…”
“พลาด?..น้ำบอกว่าน้ำพลาดเหรอ?”
“น้ำไม่ได้ตั้งใจจะใช้ยานั่น แต่ว่า…”
เพี๊ยะ !
เกิดความเงียบชั่วขณะหลังจากเสียงของฝ่ามือบางกระทบกับแก้มขาวของฉันอย่างแรง
ฉันถึงกับค้าง ค้างทั้งความรู้สึก.. แรงตบจากมือของเอมพอเรียกสติฉันคืนกลับมาได้…
“พูดอะไรคิดด้วยนะน้ำว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไง…ถ้าเอมรู้ว่าวันนี้เอมจะได้ยินน้ำพูดแบบนี้
เอมจะเอาเค้าออกตั้งแต่เอมรู้ว่ามีเค้าอยู่ในท้องแล้ว!”เอมพูดทั้งน้ำตาและจะเดินหนีไป
แต่ฉันรั้งเอาไว้จับตัวเอมไว้แน่น
“เอมจะเอาเค้าออกไม่ได้ เค้าคือลูกของเรานะ!”
“ปล่อยนะ ปล่อยสิ!”
“ไม่! เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”
“ไม่มีอะไรต้องคุยแล้วน้ำ มันชัดหมดทุกอย่างแล้ว”
“เอม น้ำขอร้อง… เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะเอม”
“ใช่ มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แต่ถ้าน้ำคิดหน้าคิดหลังก่อน
เรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้”เอมบอกแล้วสะบัดตัวจะเดินออกไป
แต่กลับล้มลงไปกองกับพื้นทันที
และเป็นฉันที่พุ่งเข้าไปรับเอาไว้ก่อนที่เอมจะกระแทกกับพื้น
“เอม!.. นี่มัน..”
ฉันถึงกับหน้าซีดเมื่อความชื้นแฉะบางอย่างนั้นติดอยู่ที่มือ… กลิ่นคาวบางอย่างทำให้ฉันแน่ใจว่ามันคือ..
“เลือด! เอม! ไม่นะ!”
“แกมีอะไรจะแก้ตัวมั้ย?”
ฉันส่ายหน้า ไม่มี…
เสียงพ่นลมหายใจของทั้งแม่และอาม่าดังขึ้นพร้อมกัน
ส่วนฉันได้แต่นั่งนิ่งกับสติของตัวเองที่กำลังหลุดลอยไปไกล เลือดของเอมยังคงติดอยู่ตามเสื้อผ้าฉันจนแดงไปหมด
จนน้องสาวตัวดีของฉันที่วันนี้ทำหน้าที่น้องสาวที่ดีต้องไปซื้อผ้ามาเช็ดออกให้…
“ไหนแกบอกว่าเอมท้องกับแกตั้งนานแล้วไง”อาม่าเริ่มถาม..
“อาม่า… น้ำขอร้อง อย่าเพิ่งถามเลย”ฉันบอกนิ่งๆ
ฉันไม่มีอารมณ์อยากจะตอบใดๆ ห่วงคนในห้องมากกว่า …
“ขอโทษนะครับ คนไหนคือญาติคนไข้”เสียงคุณหมอดังขึ้นหลังจากความเงียบปกคลุม
ฉันยกมือขึ้นพร้อมกับเดินไปหาคุณหมอที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินเมื่อครู่
“คุณรู้หรือเปล่าครับว่าเธอตั้งครรภ์”
“รู้ค่ะ”
“แล้วคุณก็ปล่อยให้เครียดเหรอครับ?”
“คือ…เราทะเลาะกันนิดหน่อยค่ะ”
“ไม่ดีนะครับ เธอกำลังต้องครรภ์อยู่
อย่าปล่อยให้เธอเครียดหรืออย่าทำอะไรให้เธอคิดมาก
ทางที่ดีเธออยากได้อะไรหรือต้องการอะไรก็หามาให้เธอจะดีที่สุด เพราะว่าถ้าเธอเครียดเนี่ยจะส่งผลถึงเด็กในท้องได้นะครับ”
“ค่ะ..เธอไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยคะ”
“ไม่เป็นอะไรครับ แต่ว่าคราวหลังต้องระวังให้มากๆเลย
ดูแลเธอด้วยนะครับ”คุณหมอบอกเสียงนุ่มแล้วเดินออกไป ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก … น้ำขอโทษนะเอม
ฉันยืนมองเอมที่นอนหลับอยู่บนเตียงมีสายน้ำเกลือเจาะอยู่ที่หลังมือด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
มันทั้งดีใจ โกรธ และเสียใจในเวลาเดียวกัน… ดีใจที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะมีลูก
โกรธที่ไม่รู้เลยว่าเอมกำลังตั้งท้อง และเสียใจที่ทำให้เอมต้องเป็นแบบนี้ ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปวางบนท้องเอมเบาๆ…ถ้าลูกสัมผัสได้ …
“ตาหนู…พ่อไม่รู้ว่าหนูเป็นผู้หญิงผู้ชาย… งั้นพ่อเรียกตาหนูไปก่อนแล้วกันนะ”ฉันพูดยิ้มๆ
ค่อยๆลูบมือบนท้องเอมเบาๆ..
“พ่อขอโทษนะลูกที่พ่อรู้ช้าไป… พ่อดีใจที่หนูเกิดมานะ… แล้วก็อย่าแกล้งแม่เค้ามากนะลูก
พ่อรักหนูนะเจ้าเด็กแปลกหน้าที่พ่อรักได้ตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าเลย…”ฉันพูดทั้งน้ำตาที่คลออยู่
ก่อนจะค่อยๆโน้มตัวลงจูบหน้าผากเอมเบาๆ
“ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ น้ำรักเอมนะคะ รักมากๆเลย”ประโยคบอกรักที่นานครั้งจะพูดออกไปให้ได้ฟังหรือถ้าพูดก็จะแอบพูดตอนที่อีกคนนั้นไม่รู้ตัวเสียมากกว่า
ครั้งนี้ก็เช่นกัน.. ฉันค่อยๆเดินออกไปช้าๆและเงียบที่สุด
โดยที่ไม่เห็นว่าน้ำใสๆค่อยๆไหลรินออกจากตาทั้งสองข้างของเอมที่หลับอยู่บนเตียง…
“ยานั่นได้ผล…ได้ผลดีเกินคาดซะด้วย”
ร่างบางของคุณหมอพัดหันมาหาเพื่อนหมอที่เป็นเจ้าของไข้ของคนไข้ล่าสุดที่เพิ่งเข้ารับการรักษา
“ดี…”
“แค่นี้?”
“แล้วจะให้ตอบยังไงล่ะ”
“แกทำไมถึงช่วยเค้า..”
คุณหมอพัดยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะตอบเบาๆเท่านั้น
“คนบางคนมันไม่ได้หายไปจากใจเราหรอกนะ หมอนัท”
หมอนัทยิ้มเล็กๆ ชัดเจนทั้งตัวตนและความรู้สึกเลยจริงๆ
“อ้อ มีอีกเรื่อง ดูเหมือนว่าตอนที่ฉันตรวจเนี่ย… ฉันจะได้ยินอะไรบางอย่างจากตัวคุณเอม”
“อะไร? หัวใจเด็ก?”
“ก็คงใช่ แต่มันเต้นแรงก็ดังมากจนฉันเองก็แปลกใจ… แต่คิดว่าคงไม่มีอะไร?”
หมอพัดนิ่งไปครู่ ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย… คงไม่มีอะไรหรอก…
"เอมจะเอาลูกออก"
ต่อค่ะ ดราม่าเล็กๆ เบาๆ ...
หราาาาาาาาาาาาาา หลบเท้าแปบ
แหมมมมม น้ำขราจะท้องได้ไงคะทุกคนนน นี่ก็ทีมน้ำเมะค่ะ 5555555555555555
สปอยล์ไว้แค่นั้นแหละค่ะ เบาๆ ให้ลุ้นกันเล่นๆ มีให้ลุ้นทุกตอนแหละไรท์อ่ะ
ไปละค่ะ ไว้จีกันนนนนนนน เดี๋ยวจะมาตอบเม้น เม้นกันไว้นะคะ 55555555555
ความคิดเห็น