คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CH7
“ยิ้มอะไรหมอ?”
นัยน์ตาหวานเป็นประกายขึ้นยามสบสายตากับใครบางคนที่เพิ่งเดินเข้ามา
ก่อนรอยยิ้มน้อยๆจะปรากฏขึ้นบนริมฝีปากสีชมพูอ่อนนั่นเล็กน้อย
“เปล่า หมอนัทออกเวรแล้วเหรอ?”เอ่ยถามคนที่เดินเข้ามาอีกคนน้ำเสียงสดใส
ซึ่งอีกคนก็ได้แต่พยักหน้าตอบพร้อมกับมองเอกสารที่คุณหมออีกคนนั้นวางลงเมื่อครู่
“แฟ้มคนไข้เหรอ
ฉันไม่นึกรู้ว่าแกอ่านแฟ้มคนไข้ด้วย”
“คนไข้ใหม่น่ะ
เพิ่งผ่าตัดเสร็จไปเมื่อวันก่อน”
“อ๋อ
ที่เขาพูดกันใช่มั้ยว่าเป็นคนไข้ที่คุณหมอพัดชาถึงกับลงมือผ่าตัดเองกับมือ”
“แกไปได้ยินมาจากที่ไหนล่ะ?”
“เขาพูดกันทั้งโรงพยาบาล
แค่แกขยับตัวทำอะไร เขาก็รู้กันทั่วแล้ว ลำพังแค่ผ่าตัดมันก็คงไม่มีปัญหาอะไร
แต่ดันให้เลือดกับคนไข้ด้วยนี่ก็คงไม่ธรรมดาแล้วมั้ง”อีกคนพูดอย่างรู้ทัน
ก่อนจะดึงประวัติของคนไข้ของเพื่อนรักมาดู
“แล้วเป็นไงบ้างล่ะ
ฝีมือระดับแกแล้วก็คงรอดอยู่แล้วมั้ง”
“ปลอดภัยแล้ว
ฉันเอาเศษกระจกออกให้แล้ว ที่เหลือก็คงรอให้เขาฟื้นตัวเอง”หมอพัดตอบเบาๆ
ก่อนจะเอนตัวพิงกับเก้าอี้นิ่งๆ
“ถามจริง ทำไมถึงไปให้เลือดกับคนไข้คนนั้นวะ?”
คุณหมอคนสวยนิ่งไปครู่
ก่อนจะข้ามคำถามของเพื่อนรักไปให้มันหายไปกับอากาศ
“หรือว่า…”
“เขาเป็นคนไข้ของฉัน
ก็ไม่แปลกอะไรที่ฉันจะต้องช่วยให้เขาพ้นจากความตายนี่…
ต่อให้เป็นคนอื่น ฉันก็ทำ…”
“ขอให้เขาเป็นแค่คนไข้
ไม่ใช่อย่างอื่นสำหรับแกก็แล้วกัน”
หมอพัดนิ่งงัน สบตากับนัยน์ตาเข้มของหมอนัทนิ่งๆ…
บางทีเรื่องบางเรื่อง มันไม่ต้องมีเหตุผลมากมายนักหรอก
ขอแค่เห็นคนบางคนปลอดภัยก็พอแล้ว…
"คราวหน้าถ้าน้ำเป็นอะไรบ้าง
คุณต้องช่วยน้ำบ้างนะ เพราะคราวนี้น้ำช่วยคุณแล้ว”
หลังจากการผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี
แทยอนก็จัดการหาห้องพิเศษที่สุดของโรงพยาบาลให้กับรุ่นน้องคนสนิททันที
โดยมีทิฟฟานี่คอยช่วยเหลือและเอมที่เทียวมาเทียวไประหว่างห้องของตัวเองและน้ำเป็นว่าเล่น
จนแทยอนตัดสินใจขอให้พยาบาลย้ายให้ทั้งคู่มาอยู่ด้วยกัน .. ตั้งแต่การผ่าตัดจบลงน้ำก็ยังไม่ฟื้นคืนสติ
แต่อาการโดยทั่วไปนั้นดีขึ้นตามลำดับ สงสัยจะเหนื่อยจัด… คงจะอยากพักสินะ…
“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะเอม
แล้วเย็นๆจะมาใหม่”พี่ฟานี่บอกฉันพร้อมกับตบหลังฉันเบาๆ ฉันหันไปมองเล็กน้อยพร้อมกับพยักหน้า
“ค่ะ”
“ถ้าอยากได้อะไรอีกก็บอกพี่
พี่จะจัดการให้”คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆแฟนสาวพูดขึ้นมาด้วยความห่วงใย
ยื่นมือไปลูบผมคนน้องเบาๆ
“ขอบคุณนะคะพี่แท แต่ไม่เป็นไรค่ะ
ตอนนี้เอมอยากให้น้ำฟื้นมากกว่า”ฉันบอกเสียงเรียบพร้อมกับหันไปมองคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงด้วยสายตาห่วงใย
…
พอฉันได้ยินเสียงประตูห้องปิดลง น้ำตาที่ฉันเก็บเอาไว้มานานก็ไหลรินออกมาทันทีอย่างกลั้นไม่อยู่
เพราะฉันแท้ๆเลย น้ำถึงต้องเป็นแบบนี้ เพราะฉันคนเดียว… ฉันค่อยๆเอื้อมมือออกไปสัมผัสกับรอยฟกช้ำบนใบหน้าจิ้มลิ้มของน้ำเบาๆ
“เจ็บมากหรือเปล่าน้ำ..”ฉันถามออกไปเบาๆ แม้รู้ดีว่าน้ำจะไม่ได้ยิน ..
มือของฉันลากผ่านไปที่ศีรษะของน้ำที่มีผ้าสีขาวพันเอาไว้ น้ำเป็นแบบนี้ฉันยิ่งปวดใจ.. น้ำเจ็บเอมก็เจ็บ… ริมฝีปากฉันจรดเบาๆที่แก้มของน้ำเบาๆและค้างเอาไว้เนิ่นนาน
หวังเพียงแค่อยากให้เขาตื่น…
“น้ำจ๋า…”ฉันเรียกเสียงเครือพร้อมหลับตาแน่น ร้องไห้ออกมาอย่างไม่สนอะไรทั้งนั้น …
“ขอโทษนะคะ…ขอโทษนะ”
“น้ำจ๋า…”
อือ.. ได้ยินแล้ว…
เสียงที่คุ้นเคย… เสียงที่กำลังร้องไห้…
เสียงของคนที่ฉันคิดถึงเหลือเกินในตอนนี้…
“น้ำตื่นมาสิคะ…ตื่นมาหาเอมนะ”
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นตามคำเรียกร้องของเสียงที่กระซิบอยู่ที่ข้างหู
หวังว่าจะได้เห็นหน้าของคนเรียกยามได้ลืมเต็มตา… พร้อมรอยยิ้มที่แสนจะใฝ่หา… แต่พบแต่น้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มของอีกคนทั้งสองข้าง
ร้องไห้อีกแล้วคนดี…
“เอม”ฉันเรียกเสียงพร่า
กระหายน้ำมากเหลือเกิน ..
ใบหน้าคมที่ฟุบอยู่ข้างๆ ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองช้าๆ
ฉันมองอยู่นานก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เอมอย่างแผ่วเบา
“บอกหลายครั้งแล้วว่าไม่ชอบให้ร้องไห้
ไม่ฟังกันบ้างเลย”ฉันดุเบาๆ พร้อมส่งยิ้มเล็กๆไปให้ อย่างน้อยฉันยิ้ม
เอมก็น่าจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง
“บอกว่าอย่าร้องไง..”ฉันบ่นเบาๆ แล้วจะลุกขึ้น แต่แผลที่ท้องมันเหมือนจะไม่ชอบใจเท่าไหร่..
“น้ำอย่าลุกนะ …เดี๋ยวแผลก็ปริหรอก”เอมบอกเสียงสั่น พร้อมกับทำหน้าจะร้องไห้อีกรอบ
“ถ้าร้องอีกน้ำจะจูบ…เลิกร้องได้แล้ว น้ำฟื้นแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”ฉันแกล้งพูดเสียงดุ
แต่ดูเหมือนจะไม่ฟังฉันเลย ใบหน้าคมเริ่มมีน้ำตาอีกครั้งและเหมือนจะหนักกว่ารอบที่แล้วด้วย
“เอม…มานี่มา”ฉันบอกแล้วโน้มคอเอมเข้ามาใกล้ๆ จูบซับน้ำตาใสๆอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวล… ต่อให้มันจะไหลเยอะกว่านี้ ฉันก็จะจูบซับให้เอมไปเรื่อยๆจนกว่าจะหยุดร้องนั่นแหละ…
“เอม..”
“อือ?”
ฉันถอนหายใจช้าๆ
ก่อนจะเหลือบตามองใบหน้าคมที่นอนอยู่ข้างๆฉันบนเตียงเดียวกัน …
ฉันใช้มืออีกข้างเชยคางเอมขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมถามคำถามที่ฉันสงสัย
“ก่อนน้ำจะสลบ…น้ำได้ยินเสียงเอมพูดอะไรบางอย่าง…. แต่น้ำคิดว่าน้ำคงจะหูแว่วไปเอง… ใช่มั้ย?”ฉันถามออกไปตรงๆ ฉันได้ยินเอมพูด … แต่ฉันจำไม่ได้เลยว่าเอมพูดอะไรไป
และนั่นมันทำให้ฉันอยากรู้ในตอนนี้ ใบหน้าคมของเอมขึ้นสีชมพูเล็กน้อย
ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น เหมือนจะเขินอะไรซักอย่าง
“ว่าไงเอม…”
“คือ…คือว่า…เอม…”
ฉันพยักหน้า รอคอยคำตอบ…
แต่เอมก็เหมือนทำท่าจะพูด แต่แล้วก็ไม่พูด
จนฉันถึงกับถอนหายใจอย่างคนยอมแพ้
“ไม่เป็นไรเอม
น้ำคิดว่าน้ำคงจะหูแว่วไปเอง”ฉันตัดบท เพราะถึงตอนนี้ฉันง่วง…
อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่พยาบาลให้ก็ได้
“นอนกันเถอะเอม น้ำง่วงแล้ว”ฉันพูดพร้อมกับจูบที่เรือนผมของเอมเป็นการบอกฝันดี
ก่อนจะหลับตาลงและเผลอหลับไปในทันที
ไม่ทันได้ยินและเห็นสีหน้าของเอมที่กระซิบบางอย่างกับฉัน…
“เอมบอกว่าเอมรักน้ำ…ได้ยินมั้ยคะ”
...... คำรักแผ่วๆ ฟังแล้วก็สั่น…..
หลังจากพักฟื้นให้แผลแห้งและอาการดีขึ้นกว่าเดิม
คุณหมอก็อนุญาตให้ฉันและเอมกลับบ้านได้ จริงๆเอมกลับก่อนฉันได้ตั้งนานแล้ว
แต่แม่คุณดื้อรั้นแกล้งป่วยต่อซะแบบนั้น จนทำให้ทั้งฉันและเอมต่างได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นกว่าเดิม
เอมเอาอกเอาใจฉันเป็นพิเศษตั้งแต่เกิดเรื่อง
และดูเหมือนว่าฉันเองก็ชอบใจที่มันเป็นแบบนี้ด้วย…
“มีพยาบาลดูแลดีแบบนี้
ดาว่าไม่ต้องกลับแล้วก็ได้มั้ง”เสียงแซวของเจ้าน้องสาวตัวดีที่วันนี้ทำหน้าที่เป็นสารถีพาฉันและเอมกลับบ้านดังขึ้นด้านหลังเมื่อเอมช่วยฉันติดกระดุมเสื้อให้…
“พูดมาก…
แล้วนี่แม่บอกหรือเปล่าว่าจะมาวันไหน”ฉันหันไปถามเจ้าดาที่นั่งอยู่ที่โซฟายาวถึงแม่
ที่ต้องการจะมาดูอาการฉัน
“เปล่า แค่บอกว่าจะมา
เห็นจะพาอาม่าด้วย พี่เตรียมตอบคำถามเรื่องพี่สองคนให้ดีเถอะ”ดาบอกแล้วทำหน้าตาย …
“มีอะไรเหรอคะ?”เอมถามขึ้นมาอย่างแปลกใจเมื่อเห็นหน้าฉันเครียดลง
“อาม่าอยากให้น้ำแต่งงาน”
“อะไรนะ?”
“ความจริงท่านอยากให้น้ำแต่งงานมาตั้งนานแล้ว
แต่น้ำก็ปัดท่านไปเรื่อย อ้างไม่มีเวลาบ้าง อ้างนู่นอ้างนี่บ้าง
น้ำก็ไม่รู้ว่าครั้งนี้น้ำจะอ้างอะไรได้อีก
ท่านก็คงหาผู้หญิงมาดูตัวให้น้ำอีกนั่นแหละ”ฉันเล่าให้ฟังถึงเรื่องที่ทำให้ฉันคิดไม่ตก
เอมมองฉันนิ่งเหมือนอยากรู้ว่าเรื่องที่พูดมาเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า
หรือแค่ฉันโกหก
“น้ำพูดจริงๆนะเอม”
“แล้วน้ำจะทำไง…จะทิ้งเอมไปแล้วไปแต่งงานกับคนที่อาม่าน้ำหามาให้งั้นเหรอ?”
“ไม่เอานะ!!
ดาอยากได้พี่เอมมากกว่าผู้หญิงพวกนั้นอีก”เจ้าดาไม่พูดเปล่าวิ่งมากอดแขนเอมด้วย
ฉันมองอาการน้องสาวอย่างหมั่นไส้ พลางดันมันออกจากเอม… ของๆพี่
ไอ้น้อง !!
“น้ำจะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ... เอมเป็น..."
"เป็นอะไร?..."เป็นน้องสาวของฉันที่ถามขึ้นพร้อมทำหน้าอย่างอยากรู้ ฉันชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหน้าเจ้าดาที่เป็นคนถาม...
"เป็นอะไรพี่น้ำ พูดออกมาสิ"
"นั่นสิน้ำ พูดออกมาสิ"เอมพูดขึ้นมานิ่งๆ พร้อมจ้องหน้าฉันนิ่ง ฉันมองตาของเอมตอบ ...
"พูดออกมาสิน้ำ..."
ฉันหลับตาแน่น ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ
"ช่างมันเถอะ..."
"ช่างมันเถอะของน้ำ คือน้ำจะทิ้งเอมใช่มั้ย?..."
"น้ำไม่มีวันทิ้งเอมหรอก"
"งั้นก็ช่วยทำให้มันแน่ใจหน่อยได้หรือเปล่า ถ้าตอบคำถามนั้นไม่ได้ งั้นก็ช่วยทำให้เอมแน่ใจทีว่าที่น้ำบอกว่าจะไม่ทิ้งเอม มันคือความจริงที่น้ำพูดออกมาจากใจ ไม่ใช่แค่เพียงลมปาก"
"ดา...ออกไปก่อน"ฉันหันไปไล่น้องสาวที่ยืนอยู่ด้วย เรื่องนี้ฉันต้องเคลียร์กับเอมกันสองคน ฉันไม่อยากให้คนอื่นเข้ามายุ่งด้วย ถึงแม้ว่าจะเป็นน้องก็เถอะ ดาพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ ทิ้งฉันกับเอมเอาไว้สองคน ... หลังจากที่น้องสาวของฉันเดินออกไปแล้ว ฉันก็ค่อยๆดึงเอมให้นั่งลงบนตัก พร้อมเกยคางเอาไว้ที่ไหล่เนียนอ้อนๆ
"ต้องหาคำตอบให้เรื่องนี้ด้วยเหรอ? มันจะดีกว่ามั้ยถ้าเราอยู่ด้วยกันแบบนี้โดยไม่ต้องหาคำตอบให้ความสัมพันธ์ของเรา แค่น้ำมีเอม เอมมีน้ำ แค่นี้มันก็น่าจะพอแล้วนี่"ฉันบอกเบาๆ พลางกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น...
"แต่ใครๆก็อยากได้ความชัดเจน เอมก็เหมือนกัน"
"แล้วที่น้ำทำอยู่ทุกวันนี้มันยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ? มันยังไม่มากพอเหรอเอม มันไม่มากพอที่จะทำให้เอมรู้สึกได้เลยใช่มั้ยว่าน้ำรู้สึกยังไง"
"ถ้าอยากให้เอมรู้จริงๆ น้ำก็พูดมาให้เอมได้ยินหน่อยสิ ว่าน้ำรู้สึกยังไง แค่พูดออกมาให้ฟัง มันคงไม่ยากไปนักหรอกใช่มั้ย?"เอมถามกลับพร้อมกับเอียงหน้ามาหาฉันเล็กน้อย ฉันยื่นจมูกไปจรดแก้มเนียนเบาๆ แล้วพยักหน้าอย่างคนที่ยอมแพ้ ... แพ้ให้เอม...
"ถ้าอยากฟังน้ำจะบอกให้ฟัง..."
"ค่ะ..."
"น้ำ...น้ำรัก..."
"น้ำ พี่เคลียร์เรื่อง ... เอ่อ... พี่เข้ามาผิดเวลาหรือเปล่า?" คนตัวเล็กที่เปิดประตูเข้ามาถึงกับชะงักพร้อมเบือนหน้าไปทางอื่น เมื่อเห็นภาพของคู่คนน้องกำลังแนบชิดตัวติดกันอยู่บนเตียง....
พี่แทยอนนนนนนน !!
"ขอบคุณนะพี่แท"ฉันเอ่ยเบาๆ ขณะที่นั่งรอเอมและไอ้ดาที่ไปเอารถมาให้ฉันอยู่หน้าโรงพยาบาล พี่แทหันมามองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะเลิกคิ้วสูง...
"เรื่องไหน?"
"พี่รู้อยู่แล้วน่า"ฉันตอบเบาๆ พลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า ทั้งความรู้สึกของตัวเอง ทั้งเรื่องวุ่นวายที่มันเกิดขึ้น
"เออพี่ ตั้งแต่น้ำตื่นขึ้นมา น้ำยังไม่เห็นคุณหมอที่ช่วยน้ำเลย พี่รู้จักหรือเปล่า?"
พี่แทนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า
"คุณหมอมาบ่อยอยู่ช่วงที่แกไม่ได้สติ เธอดูแลแกดีมากแล้วก็ดูห่วงใยแกมากด้วย แต่พอแกฟื้น ก็ไม่ค่อยเห็นมานะ"
"งั้นเหรอ... งั้นพี่พอจะรู้จักชื่อมั้ย เดี๋ยวว่างๆน้ำจะเข้ามาขอบคุณ"
"ชื่อเหรอ...อือ คุณหมอ...คุณหมอพัดชาน่ะ"
"หมอพัดชาเหรอ?...."
ทำไมรู้สึกคุ้นอย่างบอกไม่ถูก... เหมือนเคยได้ยินชื่อนี้มาจากที่ไหนกัน... ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนเคยได้ยินชื่อนี้มาจากที่ไหนซักแห่ง....
ต่อแล้วครับทุกคนนน ดูเหมือนทั้งเอมและน้ำก็ยังคงสับสนกันอยู่ในใจเนาะ แล้วคุณหมอพัดจะเกี่ยวอะไรกับน้ำ แล้วเรื่องดูตัวอีกล่ะ โอ๊ยยย วุ่นวายไปอีก 55555+ ดราม่าไม่ค่อยมีเนาะยังต้นๆเรื่องอยู่ ขอบคุณที่ติดตามกันคับ รักกกกกส์
ความคิดเห็น