คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CH6
“ผมบอกพี่ว่าให้พักก่อนก็ดึงรั้นจะมาด้วยอยู่ได้ แค่คุยกับลูกค้าแค่นี้…”เสียงบ่นกระปอดประแปดของไอ้ลูกน้องคนสนิททำเอาฉันออกอาการเซ็ง มันบ่นตั้งแต่หาหมอเสร็จยันตอนนี้ ก็ไหนๆก็มาแล้ว จะย้อนไปย้อนมาทำไมวะ !!
“เออ
เลิกบ่นซักทีน่า เสร็จงานแล้วจะพาไปเลี้ยงข้าว”ฉันบอกแล้วผลักหัวมันไปเบาๆ
แล้วจะพากันเดินออกไป
ถ้าหากฉันไม่ได้ยินอะไรบางอย่างจากกลุ่มพนักงานที่ยืนคุยกันซะก่อน
“เมื่อกี้เหมือนจะเห็นคุณเอมเลยอ่ะ ที่เป็นนางแบบอ่ะเธอ ..”
เอม… เอมเหรอ? สองเท้าชะงักกึก
พร้อมกับหันไปมองเล็กน้อย มาทำอะไรที่โรงแรม .. หรือว่าจะมาคุยงานเหมือนกันนะ ฉันคิดในจะพลางจะเดินออกไป
หากแต่ประโยคถัดมาทำให้ฉันเลี้ยวกลับทันที !
“มากับผู้ชายด้วยนะเธอ หน้าตาหล่อๆ สงสัยจะเป็นแฟนกันมั้ง
เห็นประคองกอดกันไปบนห้องแหน่ะ คุณเอมดูเหมือนไม่ค่อยมีแรงเลยนะ สงสัยจะเหนื่อย”
...กูว่าไม่ใช่ละ…
“ขอโทษนะคะ… ไม่ทราบว่าคุณเอมอยู่ชั้นไหนเหรอคะ?”
ถึงใครๆจะชอบใช้ลิฟต์ในการขึ้นชั้นบนของตึกต่างๆ เพราะมันไม่เหนื่อยและสะดวกกว่า
แต่สำหรับตอนนี้ ถึงจะมีลิฟต์ไวระดับไหน
มันก็ไม่ได้ช่วยให้ใจฉันที่ร้อนดังไฟมันเย็นลงได้หรอก !! ฉันร้อน ทั้งกายและใจ
ห่วงเอมมากเสียจนลืมไปว่าตัวเองก็มีไข้
สองเท้าพาขึ้นบันไดของโรงแรมตั้งแต่ชั้นแรกจนจะถึงชั้น 21 ถ้าเป็นปกติฉันต้องเหนื่อยจนจะไม่ไหวอยู่แล้ว
แต่ตอนนี้ต่อให้ขาดใจตายตรงนี้ฉันก็ต้องไปหาเอมให้ได้ !!
“พี่น้ำ ! พี่ใจเย็นๆ!! พี่ป่วยอยู่นะ เดี๋ยวตายกันพอดี !”เสียงไอ้มาร์กที่วิ่งขึ้นตามมาดังไล่หลังมาตลอดทาง
จะให้กูใจเย็นไงไหว เมียกูเป็นไงบ้างกูก็ไม่รู้ !!
“กูไม่เย็นแล้ว ! กูจะไปช่วยเมียกู!”ฉันตะโกนลั่นพร้อมกับก้าวขาผ่านขั้นสุดท้ายไปอย่างรวดเร็ว
“เมียเหรอ? พี่มีเมียแล้วเหรอ?....ใครวะ!!?”
ฉันข้ามคำถามนั้นไปอย่างจงใจ ถึงอย่างไร สติฉันก็ยังมี !
“แล้วห้องไหน…พี่ถามมาหรือ..เปล่า”มาร์กพูดเสียงขาดๆหายๆ โอย… วิ่งขึ้นมาเหมือนตัวเองเป็นเดอะแฟลช !
“เปล่า ไม่ได้ถาม”
ฉันตอบพร้อมกับมองหาห้องที่คิดว่าจะต้องใช่ห้องที่เอมอยู่
แต่ดูรวมๆแล้ว แม่งเหมือนกันทุกห้องเลย !
“แล้วเอาไงดี?...จะเคาะทุกห้องมันก็..”
“บ้าเอ๊ย! เอม!! เอมอยู่ไหน ! เอม !! เอมได้ยินน้ำมั้ย !! เอม!”ฉันตัดสินใจตะโกนเรียก
เคาะทุกห้องไม่ได้ใช่ไหม งั้นเอาแบบนี้แหละ !
“เฮ้ย ! พี่น้ำ!!”ไอ้มาร์กรีบพุ่งเข้ามาปิดปากฉันเอาไว้
ด้วยความตกใจกลัวจะโดนคนอื่นเขาด่า
หากแต่ฉันกลับกระแทกศอกใส่มันอย่างจังด้วยความหงุดหงิด
“มึงอย่ายุ่ง ! ถ้ากลัวมากก็ไสหัวไปไกลๆ
เมียกูทั้งคน มึงไม่เข้าใจหรอก!”ฉันชี้หน้าด่าด้วยความโกรธเคือง
มาร์กนิ่งไปครู่ เขาไม่เคยเห็นบอสของเขาโกรธมากขนาดนี้
อารมณ์ร้อนเหลือเกินจนเขาเองก็นึกหวั่นในใจ..
“งั้นเอางี้ พี่อย่าเพิ่งทำอะไร
เดี๋ยวผมจะรีบไปตามคนขึ้นมาช่วยอีกแรง รอผมก่อนนะพี่”มันพูดแล้วก็รีบวิ่งออกไป
ปล่อยให้ฉันยืนนิ่งอยู่กับที่… แต่แล้ว..
“ตามหาคุณเอมหรือหนู เป็นแฟนคลับสินะ นู่น
อยู่ห้องท้ายสุดนู่น คุณเขาเพิ่งเข้าไปกับผู้ชายหล่อๆเมื่อกี้น่ะ
แล้ววันหลังอย่าตะโกนอีกนะ เดี๋ยวเขาด่าเอา!”ป้าแม่บ้านที่เดินผ่านมาบอกเสียงนิ่งๆ
พร้อมกับเดินออกไปเงียบๆ ป้ามาทันเวลาพอดีเลยค่ะ !!
ฉันวิ่งสาวเท้าไปยันห้องท้ายสุดที่ประตูดูจะใหญ่ที่สุด คงเป็นห้องวีไอพีสินะ ! แต่ชีวิตอีคนเปิดจะไม่วีไอพีก็วันนี้แหละ
!
“น้ำ!!!”
“อย่ายุ่งกับเมียกู!!”
ฉันยืนหายใจหอบถี่พร้อมกับมองร่างผู้ชายที่มันกำลังขึ้นคร่อมเมียฉันด้วยสายตาอาฆาตแค้น
ฉันเห็นมันหมดทุกอย่าง ทุกการกระทำ และนั่นทำให้สมองฉันลืมไปว่าตัวเองเป็นแค่ผู้หญิง
แต่สมองก็คงจำไม่ได้เหมือนกันว่าเท้าฉันมันหนักเพียงใด เท้าขวาฉันยกขึ้นอีกครั้งพร้อมเหวี่ยงไปที่ท้องของมันเต็มแรงอีกสองสามที
จนมันตัวงอเหมือนกับกุ้ง คงเจ็บปวดน่าดู ฉันหันไปมองเอมที่นอนนิ่ง แล้วจะเข้าไปหา
หากแต่ไหล่ฉันกลับถูกกระชากพร้อมกับหมัดหนักๆของไอ้คนที่นอนอยู่บนพื้นมันปะทะเข้าที่หน้าของฉันอย่างแรง
ฉันเซเล็กน้อย ก่อนจะล้มลงไปเมื่อถูกมันผลักลงไปกับพื้นพร้อมกับหมัดหนักอีกหลายที
ฉันดึงหน้าหนีหมัดสุดท้ายได้ทันก่อนจะกระชากคอเสื้อของมันเข้ามาใกล้แล้วสวนหมัดของฉันเข้าที่ใบหน้าของมันเต็มแรงสองสามทีก่อนจะใช้เท้าถีบตัวมันออกไปจากฉัน
และทันทีที่ฉันลุกขึ้นได้ ฉันก็ตามไปซ้ำมันอีกหลายทีจนมันฟุบลงไปกับพื้น
อาจจะจุกก็ได้ เพราะฉันก็รู้ดีว่าจุดอ่อนของมันอยู่ตรงไหน
และเมื่อเห็นมันนอนจุกอยู่ที่พื้นไม่มีแรงเหลือพอที่จะลุกขึ้นมาแล้ว
ฉันจึงรีบเข้าไปหาเอมที่นอนไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียงทันที
“เอม น้ำมาแล้วนะคะ… ไม่ต้องกลัวนะคะ”ฉันบอกเสียงเป็นห่วงพร้อมกับค่อยๆประคองเอมให้ลุกขึ้น
เห็นเอมเป็นแบบนี้ฉันยิ่งโกรธ ถ้ามีเวลามากกว่านี้ ฉันจะฆ่ามันให้ตายคามือฉันไปเลย
!
“น้ำ…น้ำจ๋า..”เสียงเอมเรียกฉันอ้อแอ้ๆ ฉันพยักหน้าพร้อมกับออกแรงอุ้มเอมขึ้นสู่อ้อมแขนแล้วจะพาออกไปจากที่นี่
“จะไปไหน!”น้ำเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลังพร้อมกับวัตถุบางอย่างกระแทกที่ศีรษะฉันอย่างแรงจนฉันกระตุกเฮือก
! ก่อนจะเสียหลักล้มลงไปพร้อมกับเอมที่อยู่ในอ้อมแขน
กลิ่นคาวของบางอย่างทำให้ฉันแน่ใจว่าความชื้นแฉะที่ฉันรู้สึกอยู่ตอนนี้มันคือของเหลวชนิดที่เราเรียกกันว่า
“เลือด”
“แน่นักเหรอวะ ! อ๋อ นี่คงจะเป็นน้ำสินะ เรียกหาสินะ ดี
มาก็ดี กูจะให้ดูหนังสดเลย ”วินตะโกนลั่นพร้อมกับจะพุ่งเข้าไปหาเอม
พยายามจะทำมิดีมิร้ายต่อหน้าต่อตาฉัน..
“อย่า!...ปล่อยเอม!! ปล่อย…!!”
ฉันที่นอนอยู่กับพื้นได้ยินเสียงร้องของเอมที่ดังขึ้นมาในโสตประสาท
ทำให้ฉันถึงกับต้องลุกขึ้นทันทีทันใด เอม.. ความเจ็บปวดที่แผลนั้นลืมไปเสียสนิทหันไปหยิบวัตถุบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาถือเอาไว้
“กูบอกว่าอย่ายุ่งกับเมียกูไง ไอ้สารเลว!!”ฉันขบกรามแน่นพร้อมฟาดแจกันที่อยู่ในมือบนหัวมันอย่างแรงจนมันแตกเป็นเสี่ยง
ๆ กระจัดกระจายกับพื้น ฉันตามขึ้นไปคร่อมมันเอาไว้พร้อมกับจัดการกระหน่ำชกหน้าหล่อๆของมันอย่างแรง
โดนบ้างไม่โดนบ้างฉันไม่สน ฉันขอแค่ให้มันได้รู้สึกเจ็บบ้าง ให้มันได้รู้สำนึกบ้าง
! ฉันค่อยๆลดหมัดลงเมื่อมันนิ่งไปพร้อมกับเลือดที่เลอะเต็มใบหน้าของมัน
ความเหนื่อยทำให้ฉันนั่งอยู่บนตัวมันนิ่งๆ
ก่อนจะค่อยๆพาตัวเองไปหาเอมที่นอนอยู่ข้างๆ
หากแต่ความเจ็บปวดบางอย่างจากช่องท้องทำให้ฉันชะงัก… ความเจ็บปวดที่ฉันเองก็เพิ่งรู้สึกตัว
มือบางของฉันค่อยๆยกขึ้นสัมผัสกับความเจ็บปวดนั่นช้าๆ… เลือดที่ไหลดังสายน้ำที่ไหลลงมาตามใบหน้าฉันและเลือดของแผลที่ท้องทำให้ฉันรู้สึกสะอิดสะเอียนเล็กน้อย
แต่ช่างเถอะ ฉันเจ็บยังไงก็ได้ แต่ฉันต้องพาเอมออกจากที่นี่ก่อน
“เอม…เรา..เราไปกันเถอะนะ..”ฉันบอกเบาๆ แล้วจะพาเอมลุกขึ้น…
แต่แรงฉันตอนนี้มันก็น้อยนิดเหลือเกิน ..ฉันพยายามๆจะเรียกสติที่มันกำลังจะดับของฉันให้อยู่กับตัวเองเอาไว้
แต่มันยากเกิน ยากจนฉันไม่สามรถทนต่อความเจ็บปวดนั่นอีกต่อไปแล้ว มือฉันวาดไปโอบกอดเอมเอาไว้
เพื่อที่ฉันจะแน่ใจว่าเอมอยู่กับฉัน…
“เอม… เอม…ปลอด..ภัย..แล้ว”
“น้ำ.. น้ำ…”
...
...
..
“เอมรักน้ำนะ…น้ำอย่าเป็นอะไรนะ…น้ำ …”
“เอม!! แกฟื้นแล้ว!!”
เสียงนั่นมัน… เสียงของพี่ฟานี่…
ฉันคิดในใจพร้อมกับค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ
สติฉันกลับคืนมาครบถ้วนเมื่อได้ยินเสียงพี่ฟานี่ดังขึ้นมาอีกรอบ น้ำเสียงของพี่เขาดูดีใจมากเสียจนฉันเองอยากจะถามว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น
และฉันเป็นอะไรร้ายแรงขนาดที่พี่เขาต้องดีใจขนาดนั้นเชียวหรือ
“พี่..พี่ฟานี่”
“เป็นไงบ้าง
เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”พี่ฟานี่ถามฉันด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
ฉันนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้า
“เอมอยู่ที่ไหนเหรอ?”
“โรงพยาบาล ตอนนี้ทุกคนเป็นห่วงแกมากเลยนะเอม
รวมถึงฉันด้วย”พี่ฟานี่บอกแล้วยกมือขึ้นลูบผมฉันเบาๆ ฉันมองนิ่ง ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ น้ำล่ะ !! น้ำอยู่ไหน!!
“แล้วน้ำอยู่ไหน เอมจะไปหาน้ำ!!”
“แต่แกเพิ่งฟื้นนะ..อย่าเพิ่ง.."
"เอมจะไปหาน้ำพี่ฟานี่ ปล่อยเอม.."
"น้ำอยู่ในห้องไอซียู..."เสียงของแทยอนดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าขาวใสนั้นดูเคร่งเครียด จนทิฟฟานี่ต้องเดินเข้าไปปลอบ.. เธอดูอาการเอม ส่วนแทยอนก็ไปดูอาการของน้ำ สองคนถูกพามาส่งโรงพยาบาลหลังจากได้รับการช่วยเหลือ ...
"พี่แท..น้ำเป็นอะไร พี่แท!"
"น้ำได้รับบาดเจ็บ ท้องโดนของมีคมแทงเข้าจนมันฝังเข้าไปในร่างกาย หมอกำลังผ่าตัดเอาออกให้.."แทยอนตอบคนน้องนิ่ง
"น้ำ..."
"แต่เอมไม่ต้องห่วง หมอที่นี่เก่งมาก เขาต้องช่วยน้ำได้..."แทยอนเสริมเมื่อเห็นหน้าคนน้องดูซีดไปอย่างเห็นได้ชัด.. ตอนนี้เธอต้องดูแลจิตใจของเอมให้ดี และถ้าขืนบอกความจริงไปว่าน้ำอยู่ในอาการที่ไม่สู้ดีนัก เรื่องราวมันคงใหญ่โตไปกว่านี้แน่ๆ.... น้ำ.. แกอย่าเป็นอะไรไปมากกว่านี้เลย ถ้าไม่สงสารพวกพี่ ก็สงสารผู้หญิงที่แกเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยคนนี้เถอะ...
"คุณหมอ คนไข้เสียเลือดมากนะคะ เลือดกรุ๊ปนี้ของเราก็ไม่..."
"กรุ๊ปอะไรคะ?"คุณหมอถามกลับพร้อมจ้องหน้านิ่ง
"บี อาร์เอชเนกาทีฟค่ะ"
คุณหมอทำหน้านิ่ง พร้อมกับมองไปที่หน้าของคนไข้ที่เธอกำลังช่วยชีวิตอยู่นิ่งงัน ..
"เตรียมอุปกรณ์ให้พร้อม หมอจะผ่าตัดคนไข้เดี๋ยวนี้ค่ะ"
"คุณหมอ!!"
ยามนี้หน้าห้องผ่าตัดเงียบสงัดไม่มีเสียงใดๆนอกจากลมหายใจของคนที่ที่เฝ้าคอยลุ้นอาการของคนด้านในอย่างใจจดใจจ่อ เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงและไม่มีทีท่าว่าคุณหมอหรือพยาบาลคนไหนจะออกจากห้องมาเลย ทิฟฟานี่กอดเอมที่นั่งอยู่ด้วยกันแน่น รู้ดีว่าเอมห่วงน้ำมากขนาดไหน ตอนนี้ทุกคนห่วงน้ำหมดนั่นแหละ ส่วนแทยอนก็เดินออกไปคุยกับตำรวจพร้อมกับมาร์กที่คอยเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง และด้วยชื่อเสียงของเอมทำให้แทยอนตัดสินใจว่าจะปิดเรื่องเอาไว้และไม่เอาเรื่อง เพราะคิดว่ายังไงพี่วินก็คงไม่กลับมาแล้ว ...
"หมอ ! หมอมาแล้ว!"เสียงทิฟฟานี่ดังขึ้นทำให้ทั้งหมดหันไปหาคุณหมอที่เดินออกมาจากห้องผ่าตัดเป็นสายตาเดียวกัน..
"คุณหมอคะ .."เอมกำลังจะอ้าปากถาม แต่คุณหมอดันชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
"คนไข้ปลอดภัยแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ"คุณหมอตอบยิ้มๆพร้อมกับเอื้อมมือไปจับไหล่ของอีกคนเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป
"คุณหมอคะ...คือ...จะเยี่ยมได้เมื่อไหร่?"เป็นเอมที่ถามขึ้นมาอีกครั้ง คุณหมอยิ้มน้อยๆก่อนจะตอบ
"พรุ่งนี้ก็น่าจะได้ค่ะ หมอขอตัวนะคะ"คุณหมอพูดนิ่งๆแล้วหันหลังเดินออกไป หลังจากบอกข่าวดีให้กับญาติคนไข้เสร็จ... แค่นี้ก็หมดหน้าที่ของเธอแล้ว...
"หมอดูสนใจคนไข้คนนี้มากเลยนะคะ"
"ก็คนไข้ของหมอนี่คะ หมอก็ต้องสนใจเป็นพิเศษสิ"คนที่ยืนล้างมืออยู่ตอบยิ้มๆ พร้อมกับเงยหน้ามองเพื่อนผู้ร่วมอาชีพนิ่ง
"พี่หมอพัดคะ แฟ้มประวัติของคุณน้ำที่พี่หมอขอเอาไว้ได้แล้วค่ะ"
"ขอบคุณนะคะ"
....
....
...
ต่อแล้วคับผม ! ดูทุกคนลุ้นน้ำขรามากเลยค่ะ 555555
วุ่นวายหนักกว่านี้แน่ๆค่ะทุกคน เป็นกำลังใจให้
ทั้งเอมทั้งน้ำด้วยน้าาาา
ความคิดเห็น