[iKON​ FIC]​The New kid of VAMPIRE: ฮาโลวีนสื่อรัก

ข้อมูลเบื้องต้น

เย็นวันที่ฝนตกหนักเช่นนี้ชานอูไม่เข้าใจว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ถึงได้เดินออกมารอพี่ชายที่บอกว่าจะรีบมารับ​ ที่หน้าป้ายรถเมย์​!! ซง​ ชานอู​ มึงต้องไปแล้วแน่ๆ​ ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์​ขนาดก็ใหญ่​ไม่อยู่​ เสือกโง่พาตัวเองออกมาให้ฝนสาดใส่เล่นอยู่แบบนี้เพื่อ?!

‘ชานอู’

อื้ม? สัสมืดก็มืด​ ฝนก็ตกแถมกุอยู่คนเดียวอีกสาสสส​ เสียงใคร๊​ T^T​ เอ๊ะ​ สงสัยกุหูฝาดไปเอง​ ใช่ๆๆ​ หูฝาดๆ

‘จอง​ ชานอู’ เชี่ยยยยย​ ไม่ใช่ล่ะ​ ได้ยินอีกแล้วอ่าาาา​ ฮือออ​ พี่ยุนฮยองคนดีของชานอู​ รีบมารับน้องสิครับ​ น้องจะไม่ไหวแล้วนะ​

‘จอง​ ชานอู’ สัส! เสียงชัดกว่าเดิมอี๊กกกก​ กุชื่อชานอูครับ​ แต่ไม่ได้นามสกุลจอง​ จรัมคับ!

‘ชานอู’ อ่ะ​ เหมือนแม่งรู้ว่ากูบ่นในใจอ่ะ​ นามสกุล​หายไปล่ะ​ เหลือแต่ชื่ออิดร้อกกกกก​ ไม่ต้องเรียกเลยจะขอบคุณ​มากคับผม!! เอ่อ​ กุกลัว​ กุยอมรับ​ พอใจยังสาสสส! อย่ามาหลอกกรู๊~

ครืน​ ครืนๆ​ ครืนนนน

“สัส!!!” อ๋อ​ มือถือ​กุนี่หว่า​ ตกใจหมด​ ขวัญเอ๋ย​ขวัญมานะชานอู

“ฮัลโหล​ พี่ยุน​ เมื่อไรจะมารับผมเนี่ย”

/น้องอยู่ไหน​ พี่รอที่ใต้คณะน้องแล้วนะ/

“อุ๊ย​ น้องขอโทษพี่ยุน​ น้องรออยู่ป้ายรถเมย์หน้า​มหาลัยฮะ”

/อ้าว​ ทำไมพี่วิ่งรถผ่านเมื่อกี่ไม่เห็นมีคนเลย/

“อะไร​ ผมยังไม่เห็นมีรถวิ่งผ่านเลยนะ​ เงียบโคตรๆ”

/บ้าหรอ​ พี่ขับผ่านป้ายรถเมย์​ระยะประชิดเลยนะเมื่อกี้อ่ะ/

“.....​” เชี่ยอย่าบอกนะว่า….

/น้องชาน​ ฮัลโหลได้ยินพี่มั้ย/

“พะ… พี่ยุน.. ระรีบมาเถอะฮะ​ เร็วๆนะ…”

/… อ่า​ รอแปบนึงนะ/

“......” อิเชี่ยยยยย​ กูบอกเลยกุจะไม่ย่างกรายมาเหยียบที่นี่อีก!!!

“ไงชานอูเพื่อนรัก​ กุเพิ่งได้อ่านแชทมึงเมื่อเช้า​ เจอดีเข้าหรอวะ” ดงฮยองเพื่อนสนิทเพียงตัวเดียว​ เอ้ย​ คนเดียวของผมในตอนนี้เอ่ยทักขึ้นหลังจากที่มันนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับผมที่โต๊ะประจำหน้าคณะ

“เอ่อดิวะ​ แม่​ง​ ตรงนั้นมีกูอยู่คนเดียวมึงว่ามันจะเรียกใครล่ะสัส” ชานอูบ่นออกมาพร้อมกับฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

“เป็นอะไรไอ้ตัวแสบ​ ใครมันบังอาจมาทำไรน้องรหัสสุดที่รักของพี่​ พี่จะไปกระทืบมัน”บีไอ​ หรือคิม​ ฮันบิน​ พี่รหัสสุดหล่อของชานอู​ทักขึ้น​ เมื่อเดินมาแล้วเจอน้องรหัสของตัวเองไม่ร่าเริงเหมือนทุกทีที่เจอ

“555+ ไม่มีอะไรหรอกพี่บีไอ​ ได้ชานมันแค่โดนผีป้ายรถเมย์หลอกอ่ะ” ดงฮยอกเอ่ยตอบแทนไอ้เพื่อนตัวดีที่มีท่าทีอ่อนล้า​ สงสัยเมื่อคืนแม่งนอนไม่หลับ

“สัสดง​ มึงบอกว่าแค่หรอ​ มึงไม่เป็นกูตอนนั้นมึงไม่เข้าใจหรอก” ชานอูลุกขึ้นมาแว๊ดใส่เพื่อนทันทีก่อนจะหันไปอ่อนพี่รหัสข้างๆ

“พี่ฮันบินนนน​ เมื่อคืนน้องกลัวจริงๆนะ​ มันเรียกชื่อน้องอ่ะ”

“หื้ม? เรียกชื่อ​ ชานอูอะนะ”

“ใช่ฮะ​ มันเรียกชานอู​ จอง​ ชานอู”

“ว่าไงนะ!!” หลังจากได้ยินแบบนั้นคิม ฮันบิน​ หรือบีไอก็เผลอตะโกนออกมาเสียงดัง​ ทำให้คนที่อยู่บริเวรนั้นหันมามองที่โต๊ะเขากันหมด แหม่พวกเวร​ กุรู้นะว่าพวกมึงแอบมองพี่รหัสกุอยู่​ ได้โอกาสมองจังๆเลยดิทีนี่​ =_= พี่กุหล่ออ่ะดิ๊

“อะไรพี่มึง​ ตะโกนไมเนี่ย​” ดงฮยองพูดขึ้น​ คือผมกับมันก็สะดุ้งพร้อมกันตอนไอ้พี่บีไอมันตะโกนอ่ะ

“พี่รู้จักคนชื่อนี้หรอ​ ตกใจซะอย่างกะเจอญาติ​”

“....” อ่ะเงียบ​ พี่มึงอย่าเงียบ​ เด๋วกุคิดจริงนะว่าชื่อญาติพี่มึงอ่ะ

“ญาติพี่จริงดิ” ผมถามออกไป​ ไหนๆก็ไหนๆละ​ ต่อมเสือกเริ่มทำงานเลยกุ

“.... อ่า… ใช่​ น้องชายพี่เอง​ เค้าตายเมื่อนานมาละ… นาน…มากๆ” ผมไม่ชอบสายตาเศร้า​ๆของพี่รหัสผมตอนนี้เลยอ่ะ​ มันทำให้ผมอยากกอดปลอบ​

“ชื่อน้องพี่เหมือนชื่อไอ้ชานเลยวะ​ เพราะแบบนี้ป่ะ​ พี่ถึงรักถึงอวยมันนัก” ขอบคุณ​มากคับเพื่อนดง​ที่ช่วยเปลี่ยนอารมณ์​พี่มันให้​ กูซึ้งใจ

“ใช่​ เหมือนมากจนพี่นึกว่าน้องพี่เกิดใหม่เลยล่ะนะ”

“ง้อวววว​ ถ้าเหมือนขนาดนั้นจะช่วยรับผมเป็นน้องเลยก็ได้นะ​ ผมยอม”

“ทำไมว่า” ไอ้ดงเอ่ยถาม

“เพราะพี่บินรวย”

“อ่ะไอ้สัส​ พูดอย่างกับมึงจน”

“เอ้า​ ก็ไม่เท่าพี่มันอ่ะ”

“แล้วแต่มึงเถอะงั้น”

“55555”

“พี่กูหัวเราะแล้วว่ะ​ กุดีจายยยยย”

“แต่กูปวดหัว​ที่ต้องมารับมุขมึงเนี่ยสัส”

“พูดมาก​ กูจะฟ้องพี่ยุนว่ามึงมันเลว​ เจ้าชู้​ หลายใจ”

“อ่ะไอ้สัส​ นี่ดงฮยอกไง​ เพื่อนมึงไง​ ไม่มีกูมึงจะเสียใจ”

“พอๆ​ เลิกเถียงกันๆ” พี่บีไอห้ามทัพ​ พี่รหัสกุโคตรเทพบุตร​

“ตกลงพี่จะรับผมเป็นน้องแล้วใช่ป่ะ”

“พี่ก็คิดว่านายเป็นน้องจริงๆมากตลอดนะ​ ทุกวันนี้ก็เลี้ยงยิ่งกว่าน้องแท้ๆซะอีก” บีไอพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวคนน้องข้างๆ

“พี่เลี้ยงมันดีเกินไปอ่ะ​ ดูดิ​ แม่งอ้วนเป็นหมูล่ะเนี่ย” สัสดง​ มึงเพื่อนกูจริงป่ะเนี่ย

“มึงจะเล่นงี้ช่ะ​ ได้นะ​ ได้ดงได้​ :)​”

“อ่ะย่อเย่นน่าาาา​ ขรำๆสะเก็ด​ดาวเพื่อน”

“5555+” พี่รหัสผมหัวเราะอีกครั้ง​ ผมดีใจนะที่พี่มันยอมหัวเราะตอนอยู่กับพสกผม​ เพราะทุกครั้งที่ผมเห็น​ ตอนพี่มันอยู่กับเพื่อนๆ​สีหน้าดูเคร่งเครียด​ตลอดเวลาเลยอ่ะ

พวกเราคุยเล่นกันไปมาซักพัก​ พี่ยุน​ หรือซง​ ยุนฮยอง​ พี่ชายของผมก็เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับชายแปลกหน้าที่พวกผมไม่รู้จักอีกหนึ่งคน​ ทั้งที่เป็นคนที่ผมไปรู้จักแท้ๆ​ เพิ่งเห็นหน้าครั้งแรกแท้ๆ​ ทำไมผมถึงได้รู้สึก…. คิดถึง​… ใช่​ อยู่ๆผมก็รู้สึกคิดถึง​ โหยหา​ อาวร และอีกมากมายที่มันตีกันอยู่ในใจผมเต็มไปหมด

“เฮ้ย! ไอ้ชาน​ มึงร้องไห้ไมเนี่ย” ใช่ครับ​ ตามที่ดงฮยอกมันพูด​ อยู่ๆน้ำตาผมมันก็ไหลออกมาโดยไม่มีสาเหตุ​

เพียงอึดใจ​ อยู่ๆชายตรงหน้าที่พี่ผมพามาก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมในระยะประชิด​ ก่อนจะยกมือขึ้นมาตรงแก้มผมแล้วใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาของผมแผ่วเบา

"อย่าร้องไห้สิครับ" คนตรงหน้าเอ่ยบอกผมพร้อมส่งรอยิ้มน่าหมั่นไส้​มาให้ หมดเลยครับอารมณ์​ซึ้งเมื่อกี้

“ฮึก.. ป่าวฮะ​ ฝุ่นเข้าน่ะ​ ผมไม่ได้ร้องไห้” หลังจากดึงสติตัวเองกลับมาได้​ ผมก็รีบยกมือตัวเองปัดน้ำตาออกทันที​ ผมว่าผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ​ จู่ๆก็ร้องไห้ต่อหน้าคนที่ไม่รู้จักแบบนี้

“น้องชาน​ เป็นอะไรครับ​ อย่าขยี้ตาสิเดี๋ยวตาบวม” พี่ยุนที่คาดว่าเพิ่งจะเรียกสติตัวเองกลับมาได้เช่นหลังจากอึ้งและงงกับเหตุ​การณ์ตรงหน้า​ รีบเดินเข้ามาแทรกระหว่างผมก็ชายแปลกหน้าทันที​ ก่อนจะสำรวจตาผมที่เพิ่งบอกว่าฝุ่นเข้าเมื่อกี้

“ฝุ่นเข้าไรของมึงวะ​ ลมยังไม่พัดซักแอะ” ไอ้สัสดง​ มึงจะหยุดขัดกูซักครั้งกูก็ไม่ว่ามึงเป็นไบ้หรอก​ ไอ้เพื่อนเลว

“กูบอกว่าฝุ่นก็ฝุ่นสิวะ​ เพื่อนเลว”

“เอ้า​ กูผิดเฉ๊ย”

“หึหึหึ” ชายแปลกหน้าหลุดขำออกมา​ ผมนี่หันควับคอแทบเคร็ด​

“หัวเราะอะไรไม่ทราบ” ผมจ้องอีกคนเขม้น

“....ป่าวนะครับ​ พี่ไม่ได้หัวเราะนะ..” หมอนั้นชูมือขึ้นสองข้างยอมแพ้เหมือนผู้ร้ายที่โดนตำรวจจอปืนใส่​ โอเว่อจริงๆ!

“ก็เห็นๆอยู่อ่ะ​ ผมไม่หูฝาดด้วย!” งอลครับ​ มันคือสิ่งผมรู้สึก​ในตอนนี้​ แต่บ้าป่ะ​ ทำไมผมต้องงอลคนที่ไม่รู้จักชื่อด้วยวะครับ!!

“จุนฮเว​ มึงก็ไปแกล้งน้องกูดิวะ” อ๋ออออ​ ชื่อจุนฮเวนี่เอง​ ถ้าพี่บีไอไมพูด​ ชาตินี้ผมจะรู้มั้ยวะ​

“ก็น้องมึงน่ารัก​ กูเลยอยากแกล้ง”ไอ้พี่จุนฮเวพูดขึ้นแต่สายตาก็ยังมองมาที่ผมพร้อมกับส่งยิ้มแบบมีเลสนัยมาให้​ พี่ยุนช่วยด้วย ชานกลัวไอ้บ้านี้

“น้องกูไม่ใช่น้องไอ้บิน​ พูดให้ถูกสัส” พี่ยุนขัดขึ้น

“น้องรหัสก็เหมือนน้องกูป่ะ กูก็หมดไปหลายแสน​ มึงอย่างกให้มาก​ แล้วนี้บ๊อบบี้ไปไหน​ ทำไมไม่ได้มาด้วยกัน” พี่บีไอถามหาใครซักคนที่ผมก็ไม่รู้จักอีกแล้วครับ​ หมดยังวะ​ กูจะได้ทำความรู้จักทีเดียวเลย​ =_=

“เข้าห้องน้ำ​ เดี๋ยว​มันตามมา” พี่จุนฮเวพูดขึ้น​ แต่ว่านะ​ เขาควรหัดหันไปคุยกับคู่สนทนา​ดีๆอ่ะ​ ไม่ใช่พูดกับอีกคนแต่ตาแม่งยังจ้องผมไม่เลิกอ่ะ​ ไม่ใช่ไรนะ​ กุเขิน​ เขินแบบเขินจริงจังอ่ะ​ ก็มันหล่ออ่ะ​ แล้วมีคนหล่อๆมาจ้องคุณตาหวานเยิ้ม​คุณ​จะไม่เขินหรอ!!

“เอ่อ​ งั้นก็แนะนำตัวกันเองแล้วกัน​ ชานอู​ ดงฮยอก​ นี้เพื่อนพี่จากอเมริกา​ มันจะมาเรียนแลกเปลี่ยนที่นี่หนึ่งปี​กับเพื่อนอีกคนชื่อบ๊อบบี้” พี่บีไอพูดขึ้น​ จริงสิ​ พี่บีไอก็มาจากอเมริกานี่นา

“กู​ จุนฮเว​ ยินดีที่รู้จัก​ครับ​ น้องชาน”

“ผมยังไม่อนุญาต​ให้เรียกแบบนั้นซักหน่อย!!!” รู้จักกันไม่ถึงชั่วโมง​เรียกซะอย่างกับรู้จักกันมันเป็นร้อยปี​ อ่ะเว่อล่ะกุเนี่ย

“โว้วๆ​ แยกครับแยก​ ผมดงฮยอกฮะเพื่อนชานอู่​ วิศวะฯยานยนต์​ ปีหนึ่งเหมือนมัน​ ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่” ไอ้ดงพูดแนะนำตัวกับไอ้หน้าหล่อจุนฮเว

“............ ถ้านายช่วยฉันเรื่องชานอู​ ยุนฮยองจะเป็นของนาย” ไอ้พี่จุนฮเวเหมือนระซิบอะไรบางอย่างกับดงฮยอก​

“ดีลครับพี่มึง” ดงฮยอกยื่นมือไปให้อิพี่จุนฮเวจับ​ ทั้งคู่​จ้องตากันพร้อมกับยิ้มอย่างพี่เลสนัย​ ผมไม่รู้ว่าไอ้พี่ร่วมคณะคนใหม่มันต้องการอะไรจากผม​ แต่ถ้าเป็นจุดประสงค์​ของไอ้เพื่อนเลวของผมล่ะก็​ ผมรู้ดีเลยล่ะ  สิ่งที่มันต้องการก็พี่ผมไงครับ​ เล่นจีบมาจนเข้าปีที่​ 4 ล่ะ​ แม่งก็ยังไม่ได้แด๊กพี่ผมอ่ะ​ กากวะ

หลังจากที่รู้จักพี่จุนหรือ​ กูจุนฮเวนี่ก็ผ่านมาจะครึ่งปีล่ะ​ บอกเลยว่าสาวๆหรือเหล่าเคะทั้งหลายในมหาลัย​ ต่างอิจฉาและมั่นไส้ผม​ เพราะอะไรนะหรอ​ ก็เพราะผมมีกู​ จุนฮเวไง​ หล่อ​ รวย​ มีรถขับ​ เขาแสดงออกมาตลอดว่าจีบผมอยู่ ผมรู้  เขาบอกผมเอง​ โค่ดมั่นใจอ่ะว่ายังผมก็ยอมคบด้วย

หลงตัวเองสุด​ แต่ก็เถียงไม่ได้อ่ะเพราะพี่มันหล่อจริง

“สัสชาน​ เรื่องวันงานฮาโลวีนมหาลัยคืนนี้มึงจะเอาไง​ แต่งเป็นไรวะ​”

“กูจะแต่งเป็นซอมบี้ฝาแฝด​ คู่​กับพี่ยุน” ผมบอกไอ้ดงไป​ ตอนนี้​ผม​ พี่ยุนและพี่จุนมานั่งรวมกลุ่มกันในที่โต๊ะ​ประจำหน้าคณะในเวลาพักเที่ยง

“แล้วกูอ่ะ”

“โจ๊กเกอร์เลยมึงอ่ะ” ครับ​ ด้วยความขี้เกียจคิดของดงฮยอก​ ผมเลยต้องคิดให้มันแทน

“แล้วพี่ล่ะ” พี่จุนฮเวแทรกขึ้น

“แวมไพร์​” คนพี่สะดุ้ง​ไปนิดหน่อย​

“ทะ​ ทำไมพี่ถึงได้เป็นแวมไพร์​ล่ะครับ” จุนฮเวเอ่ยถามออกมา

“ก็พี่จุนเป็น... เหมาะจะเป็นแวมไพร์​นี่น่า​” ผมรีบเบรคคำพูดตัวเองก่อนจะพูดความลับนั้นออกไป

"ถ้าให้พี่เป็นแวมไพร์​ พี่จะกัดน้องชานเป็นคนแรก" พูดเฉยๆไม่ได้ครับคนนี้​ ชอบลวนลามผมตลอด!

"พูดเฉยๆก็ได้มั้งฮะ​ ทำไมต้องมาไซร้คอผมด้วย!!" ผมพูดพร้อมกับดันหน้าอีกคนออกห่าง​

ช่วงนี้ผมรู้สึกคอไม่ค่อยปลอดภัย​ทุกครั้งที่อยู่ใกล้ไอ้พี่จุนฮเวเลยจริงๆ​ เกิดนึกคึกกัดจริงขึ้นมาทำไงอ่ะ

"หอม​ น่ากัด" เชี่ยยยย​ ทำไมต้องทำเสียงแหบเซ็กซี่​ๆข้างหูผมด้วยวะ​ ผมใจบางนะ

"ผมจะคิดว่าพี่เป็นผีดูดเลือดจริงๆแล้วนะ" ผมพูดขัดคนหน้าด้านที่นั่งดมคอผมอย่างหน้าไม่อายต่อที่สาธารณะ

ใช่​ ช่วงแรกๆที่เจอผมตกใจที่พี่มันทำแบบนี้​ แต่ตอนนี้บอกเลยครับ​ กุชิน​ ชินที่ไม่ใช่ชินวุฒิ​อ่ะ!

"เลือดมันไม่อร่อย​ พี่ไ​ม่ชอบ​ พี่ชอบไวน์​มากกว่า" ครับพ่อคนรวย​ พูดยังให้ดูไม่ขี้อวด​

แต่ต่อให้พี่มันอวด​ ก็ไม่เถียงครับ​เขารวยจริง​ ที่คอนโดพี่เขาที่ผมไปบ่อยๆเต็มไปด้วยไวน์​หายาก

แต่ถ้าถามว่าทำไมผมถึงไม่ที่ดอนโดพี่มันละก็​ ก็ไม่แปลกนิฮะ​ คนเป็นแฟนกันอ่ะ​ จะไปห้องกันก็ไม่แปลกจริงป่ะ

" คืนนี้วันฮาโลวีน​ ไปนอนคอนโดพี่นะครับน้องชาน​ พี่เตรียมของโปรดของเราไว้แล้ว"

"พี่มึงจะล่อลวงเพื่อนผมไปอีกละหรอ" ดงฮยอกที่นั่งเงียบฟังพวกผมอยู่นานก็พูดขัดขึ้น

ส่วนพี่ยุนไปเข้าห้องน้ำตอนไหนกไม่รู้ครับ

"ซอมบี้เขามาเป็น​คู่แฝด เราก็แบ่งกันคนละตัว​ เฮ้ย​ คนละคนก็ถูกแล้วนิ" พี่จุนหันไปยักคิ้วให้ดงฮยอกแบบว่ารู้ๆกัน

"งั้นพี่มึงตามสบายเลย​ ผมขอไปล่อลวงซอมบี้ที่รักของผมก่อน​ บาย" พูดจบดงฮยอกเพื่อนเลวก็ทิ้งผมไว้กับแวมไพร์​จอมหื่นทันที​

"ก้างไปแล้ว​ เราก็กลับกันเถอะพี่หิวเลือด... แล้ว" พูดแล้วก็เอาปากมาไซร้คอผมอีกละ

"ไหนว่าแวมไพร์​สายพันธุ์​บริสุทธิ์​ไม่ดื่มเลือดไงครับ" พอได้อยู่กันสองคนผมก็พูดออกมาได้​ ใช่ครับ​ ผมรู้แล้วว่าพี่จุนเป็นแวมไพร์​ ถ้าอยากรู้ว่าผมรู้ตอนไหนก็รออ่านเรื่องหลักนะฮะ​ แต่รอนานหน่อยนะ​ เพราะไรต์แม่งมือใหม่หัดเขียน

"ครับ​ เราไม่ดื่มเลือด​ แต่เราดื่ม...."​ พี่จุนกระซิบบบอกสิ่งที่น่าอายนั้นออกมา​ มันทำให้ผมหน้าเห่อร้อนขึ้นทันที​ ไอ้ผีหื่น!!!!!!

End