คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ครืนๆ
เสียงฟ้าร้องดังสนั่นหวั่นไหว...ต้นไม้ใบหญ้าที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางสายฝนนั้นโยกเยกไปมาราวกับภาพในหนังสยองขวัญสักเรื่อง ฉันกัดริมฝีปากแน่น ดวงตาเหม่อมองถนนที่เปียกปอนไปด้วยน้ำฝน
ฉันมองสิ่งเหล่านั้นผ่านกระจกรถด้านหลัง...ความเงียบสงัดเกิดขึ้นมาพักใหญ่ๆ ทั้งๆที่มีมนุษย์สามคนอยู่ในรถคันนี้แท้ๆ ทว่ากลับไม่มีใครอยากจะเปิดปากพูด แม้แต่ตัวฉันเองที่ต้องแสร้งเป็นว่าหลับใหล
ครืนๆ
ฟ้าแลบก่อให้เกิดแสงสีขาวทอดยาวบนถนน...ฉันกลัวฟ้าเหลือเกิน...
จังหวะที่รถกำลังจะเลี้ยวนั้น จู่ๆก็มีแสงสว่างจ้าส่องประกายมาทางรถฉัน ตามด้วยเสียงการบีบแตรที่รัวเร็วซึ่งดังเสียจนฉันไม่ได้ยินฟ้าร้อง ตอนนั้นฉันคิดว่ามันคือสายฟ้า แต่ทว่ามันไม่ใช่...
โครม!
แล้วรถก็หมุนวนไปในอากาศ...ฉันปิดตาลงด้วยความตกใจ
ความมืดเข้าปกคลุมทั่วทั้งรถ
จากนั้นฉันก็ไม่มีสติการรับรู้เหลืออยู่อีกเลย
ฝันร้าย!! ฝันร้าย!!
“...แฮ่ก แฮ่ก...”
ฉันลืมตาที่หลับใหลด้วยความเหน็ดเหนื่อยมาเนิ่นนาน ลมหายใจของฉันถี่เสียจนเหมือนกำลังหวาดกลัวบางสิ่งบางอย่าง...ดวงตารู้สึกเจ็บนิดๆเนื่องจากต้องปรับสภาพกับไฟนีออนที่สว่าง
กลิ่นยาลอยล่ะลองในลมหายใจที่เข้าออกของฉัน ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดซึ่งแปลกประหลาดมันเป็นชุดสีเขียวและค่อนข้างดูสะอาดสะอ้าน...บนหลังมือมีสายสีขาวสายหนึ่ง...ในหัวปวดราวกับถูกทุบด้วยก้อนหิน อีกทั้งร่างกายที่เหมือนสำลีชุบน้ำ อา...เจ็บในหัว เจ็บไปถึงด้านในสมอง
ที่นี่คือ... โรงพยาบาล
ในขณะที่ฉันกำลังจะสำรวจสิ่งต่างๆอยู่นั้น ประตูหน้าห้องก็ถูกเปิดออก...
แอ๊ด...เสียงฝีเท้าเบาและเหมือนกับเกรงกลัวว่าคนภายในห้องนี้จะตื่น หากฟังไปเรื่อยๆจะพบว่าเสียงฝีเท้านี้เป็นเสียงที่เกิดขึ้นจากร้องเท้าส้นสูงสำหรับผู้หญิง
ไม่นานนัก ผู้หญิงที่ฉันคาดเดาก็ปรากฏตัวให้เห็น เธอไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เธอคือป้าดาว
ป้าดาวเป็นแม่นมที่เลี้ยงฉันตั้งแต่สมัยเด็กๆ ฉันคุ้นเคยกับใบหน้านี้ดี
“คุณหนู...คุณหนูฟื้นแล้วเหรอคะ!”
ดูป้าดาวมีความสุขมากๆ ที่ฉันสามารถฟื้นมาได้
“...ค่ะ...”
มีคำถามมากมายที่ฉันอยากจะถามในตอนนั้น แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้ฉันต้องถามเป็นอย่างแรกคือคุณพ่อและลุงคิมคนขับรถเป็นยังไงบ้างตั้งหากล่ะ
“คุณป้า...พ่อล่ะคะ...” ฉันถามเสียงนิ่ม
ป้าดาวมีสีหน้าสลดเล็กน้อย ดวงตามีน้ำเอ่อล้นออกมา
“....”
“ลุงคิมล่ะคะ”
“....”
ฉันอดทนเฝ้ารอคำตอบ...ยิ่งรอเท่าไร ความเงียบยิ่งมีมากขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น!!!”
ฉันตวาดออกไป ทั้งๆที่ตั้งแต่เกิดมา ฉันไม่เคยแม้แต่จะตะโกนเสียงดังอย่างนี้กับป้าดาวเลยสักครั้ง ป้าดาวเงียบและมีเพียงแต่น้ำตาเป็นคำตอบ เธอกัดริมฝีปากที่แห้งสนิทนั่นเสียแน่น ก่อนจะยอมเปิดปากพูด...
“คือว่า... ตอนรถถูกชนนั่น คุณพ่อของคุณหนูไม่ได้รัดเข็มขัดนิรภัย ลุงคิมเองก็ไม่ได้รัดเข็มขัดนิรภัย ฮึก...ฮือ..มีเพียงแต่คุณหนูที่รัดเข็มขัด แล้วช่วงที่รถกระแทกนั้น ลุงคิมก็โดนรถชนจากด้านหน้าไปเสียเต็มๆ... จากนั้นคุณท่านก็ ท่านก็...”
ป้าดาวปล่อยโฮออกมาพักหนึ่ง แล้วพูดต่อ...
“ท่านอยู่ในห้องไอซียู...ตอนนี้ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ ท่านหลับมาสามวันแล้ว ”
ฉันปิดตาลง...คล้ายกับคำพูดนั่นทำร้ายจิตใจมากมาย น้ำตาที่พยายามอดกลั้นไว้ หลั่งไหลออกมาด้วยความเสียใจ...ฉันเพิ่งทะเลาะกับพ่อมาเอง...ฉันเสียใจ...
“ห้องไอซียูไปทางไหนคะ!”
หลังจากถอดเข็มน้ำเกลือ...ฉันก็วิ่งไปที่ห้องไอซียูจนแทบจะทันที ด้านหน้าห้องไอซียูนั่นไร้ซึ่งผู้คน มีเพียงแต่ความเงียบงันที่เหงาจับใจ
นี้ไม่ใช่เวลาจะคิดเรื่องอื่นหรอก...ฉันผลักประตูห้องไอซียูเข้าไป...
ติ๊ด... ติ๊ด...
เสียงเครื่องอีซีจีดังเป็นระยะๆ บนจอมอนิเตอร์นั้นมีเส้นกราฟสีเขียวขึ้นลงตลอด ฉันมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตา
บนเตียงที่ปูไปด้วยผ้าสีขาวนั่น มีชายผู้ซึ่งเป็นคนให้กำเนิดฉันบนโลกใบนี้มา ฉันมองหน้าที่ดูเหมือนกับไม่มีเลือดของพ่อ...พลางใช้หลังมือเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด...
ติ๊ด... ติ๊ด...
ฉันเดินไปจับข้อมือของพ่อ สายอะไรบางอย่างถูกเชื่อมกับร่างกายของพ่อมากมาย ฉันเอาใบหน้าไปซบกับหน้าอกที่แสนอบอุ่น...หน้าอกของคนที่ห่วงใยฉันเสมอ
“พ่อคะ...หนูขอโทษ...ฮือๆ...หนูขอโทษที่ทำให้พ่อต้องเป็นแบบนี้...หนูขอโทษที่ไม่ยอมเชื่อฟังในสิ่งที่พ่อได้เตือน...หนูอยากให้พ่อตื่นมาให้อภัยหนูนะคะ”
ติ๊ด... ติ๊ด...
“พ่อคะ...แม่จากเราด้วยโรคมะเร็งไปแล้ว...พ่อจะต้องอยู่กับหนูนะคะ...เราสองคนจะต้องอยู่ด้วยกัน... ถ้าหากพ่อจากหนูไปก่อนหนูจะอย่างไร...”
ติ๊ด... ติ๊ด...
ฝ่ามือของพ่อช่างเย็นเชียบ...แล้วฉันก็ได้รับรู้ถึงปฎิกริยาการตอบรับ มือของพ่อบีบมือที่ฉันกุมเอาไว้แน่น เหมือนกับพ่อเองก็ได้ยินที่ฉันพูดออกไป
“พ่อคะ... “
มือนั้นถูกปล่อยจากการพันธนาการ...
น้ำตาฉันไหลด้วยความสูญเสีย...
ตี๊ดดดดด...
ไม่ทันที่ฉันจะพูดจบประโยค...หมอก็พากันวิ่งเข้ามาในห้องนี้ ฉันถูกพาตัวออกไปด้านนอกโดยแรงจากพยาบาลผู้ชาย น้ำตาฉันไหลริน...พ่อคะ...พ่อจะจากหนูไปจริงเหรอ
ฉันถูกทิ้งให้นั่งอยู่หน้าประตูห้องไอซียูกับป้าดาว...
นี้เป็นความจริงเหรอ...
ขอให้เป็นเพียงแค่ความฝันจะได้ไหม...
ทำไม... ถึงรอมาได้สามวันล่ะ ทั้งๆที่ต้องไปแล้ว...
วอนต่อพระเจ้า...โปรดคุ้มครองพ่อด้วย...
ตึกตักๆๆ....
ฉันเฝ้ารอด้วยหัวใจที่ร้อนรนเหมือนโดนน้ำร้อนลวก
ปัง ประตูห้องไอซียูเปิดออกมาในสิบนาทีต่อมา
หมอที่ฉันคาดว่าเป็นคนดูแลการรักษาของพ่อทั้งหมดเดินก้าวออกมา
“หมอเสียใจด้วยนะครับ... เราพยายามเต็มที่แล้ว...”
หากให้พูดตามจริงก็คือ ฉันเหมือนได้ยินเสียงของหมอห่างไกลออกไปเรื่อยๆ คำว่า ‘เสียใจ’ สะท้อนก้องอยู่ภายในหัวที่มึนตึบของฉัน... บ่อน้ำตาของฉันกำลังสั่งการให้ปล่อยออกมาเต็มที่...
ฉันเหงาเหลือเกิน...
ท่านพญายม...ท่านช่างโหดร้ายกับผู้หญิงอย่างฉัน
พรากเราไป... ก่อนที่เราจะเข้าใจกัน...
มันช่าง...เจ็บปวด เจ็บปวดไปถึงกระดูกข้างใน...
เจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว
ลาก่อน... ลาลับคุณพ่อที่ฉันรักเสมอ...
ความคิดเห็น