เจ้าหญิงไก่ย่าง

"ป๊า ม๊า น้องขอไปบ้านแป๊บนึงนะค้าบบ" ผมนาย เอิ้นขวัญ ผู้ประกอบอาชีพเป็นเภสัชกรประจำร้านขายยาขนาดใหญ่ในตลาดแห่งนึง ที่ตั้งอยู่ใจกลางจังหวัดใหญ่ทางภาคอีสาน  บิดขี้เกียจแล้วลุกออจากเคาเตอร์หน้าร้านพร้อมตะโกนบอกป๊ากับม๊า

 "รีบมานะน้องเอิ้น ม๊าซื้อขนมมาเยอะ รีบกลับมากินนะลูก" คุณม๊าของผมเป็นผู้หญิงเชื้อสายจีนวัยกลางคนที่มีรอยยิ้มใจดี ผิวขาวแถมตัวก็นุ่มนิ่มน่ากอดที่สุดตะโกนบอกผมออกมาจากหลังร้าน 

"ค้าบ ป๊าออกมาเฝ้าหน้าร้านนะค้าบ"

"รีบไปรีบกลับนะน้อง" คุณป๊าผมเป็นผู้ชายรูปร่างสูง ผิวขาว เพราะมีเชื้อสายจีนและยังเป็นเภสัชรุ่นใหญ่ใจดี เดินออกมาจากหลังร้านมากอดคอผมพร้อมหอมเหม่งผมหนึ่งที อยากจะบอกป๊าว่าผมโตแล้วไม่เอาหอมได้มั้ยอ่า แต่ผมก็เข้าใจนะ ในสายตาป๊ากับม๊า ผมก็ยังเป็นไอ้ตัวเล็กที่ท่านหวงยังกะอะไรดี  ผมกอดเอวที่ลงพุงของป๊าแน่นๆหนึ่งที "ฮึบ อ้วนขึ้นรึเปล่าป๊า" ป๊าหัวเราะพร้อมเดินไปประจำเคาเตอร์แทนผม

ส่วนผมก็รีบเดินตัวปลิวข้ามถนนมายังร้่านส้มตำไก่ย่าง "นัวคัก"  

ร้านส้มตำสุดแซ่บประจำตลาด ลูกค้าต้องต่อคิวยาวเฟื้อย ผมไม่ได้โม้นะ รายการทีวีเคยมาสัมภาษณ์ หลังจากนั้นคุณนายสมศรีเจ้าของร้านก็ไม่ได้หยุดพักวางสากวางครกง่ายๆ จนตอนนี้เริ่มส่งต่อสูตรให้พี่สาวกับพี่เขยผมดูแลแทน ในร้านคนเริ่มซาแล้ว พี่สาวพีเขยผมกำลังจัดร้าน หันมายิ้มให้ผม ผมเลยยักคิ้วให้หนึ่งที พี่สาวผมแทบจะเขวี้ยงผ้าขี้ริ้วใส่หน้าผม ฮ่าๆๆ

 

"พ่อจ๋าแม่จ๋า เอิ้นมาแล้ววว ไอ้อายมันอยู่ไหนอ่ะ มันเรียกเอิ้นมา " ผมเดินลากขามาถึงในร้านพร้อมกับเอาศอกวางตรงโต๊ะคิดเงิน มองหน้าคุณสมศรีที่กำลังคุยไลน์กับสมาคมของคุณเค้าอยู่ วันนี้คุณสมศรีปากแดงมากครับ ได้แต่สงสัยว่าใครพาแม่ไปซื้อว่ะ ส่วนพ่อผมกำลังสับไก่ย่าง โป๊กๆ

พ่อกับแม่เป็นพ่อแม่ตัวจริงของผม ใช่ครับ ผมเป็นเด็กผู้ชายที่มีแต่คนหลงรัก ฮ่าๆ คุณป๊าคุณม๊าท่านเอ็นดูผมมาก เลี้ยงคู่มากับลูกชายตัวจริงของท่านที่เรียนอยู่เมืองนอกตอนนี้ อ่า ลูกชายป๊าม๊าเป็นใครผมไม่ค่อยอยากพูดถึงเท่าไหร่ ขอข้ามนะครับ

พ่อแม่ผมแทบจะไม่ได้เลี้ยงเอง เพราะโดนแย่งไปอยู่บ้านฝั่งนู้นตลอด ตั้งแต่ที่บ้านเราย้ายมาเปิดกิจการที่ตลาดแห่งนี้ พ่อแม่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ท่านก็ยังดูแลให้ความรักผมปกติ ผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากกว่าที่ได้รับความรักจนล้นแบบนี้

"เอิ้น!!!! " ยังไม่ทันที่พ่อแม่จะตอบ น้องสาวตัวแสบของผมก็เรียกผมจากชั้นลอยของร้าน พร้อมกวักมือเรียกยิกๆ อายเป็นน้องสาวผมเองครับ ตอนนี้อายุ 16 เป็นสาวน้อยหน้าคม ผมยาวสีดำ หนุ่มๆมาจีบมันเพียบ แต่อายมันไม่สนใครสักคน มันให้เหตุผลว่า เพราะมันเป็นสาววาย วันๆนึงแค่ต้องเรียนหนังสือกับส่องหาโมเม้นท์ก็ไม่มีเวลาคุยกับใคร แล้วไอ้โมเม้นท์เนี่ยมันหายากขนาดนั้นจะหาไปทำไมว่ะ ผมเคยถามมันนะครับ แต่มันแค่มองผมด้วยหางตาแล้วบอกว่า ผมไม่เข้าใจมัน โอเค อันนี้ผมยอมรับว่าไม่เข้าใจมันเช่นกัน 

ผมเดินขึ้นบันไดไปชั้นลอยไปแบบช้าๆ แต่ไม่ทันใจมันครับ มารีบเดินมาลากผมมานั่งหน้าคอมพิวเตอร์ ที่เปิดหน้า fb ไว้อยู่ พอผมเห็นว่าเป็นเฟซใคร ผมได้แต่เงยหน้าไปมองอาย มีหลายสิ่งหลายอย่างที่มันจุกอยุ่ในลำคอ ผมพูดไม่ออก แต่รู้ว่าขอบตาผมมันร้อนผ่าว เหมือนน้ำตาจะไหลได้ตลอด 

ผมหันกลับไปอ่านคอมเม้นท์ ที่เจ้าของเฟซพูดคุยกับเพื่อนได่้สักพัก

"พี่ฟ้าจะกลับมาแล้วนะเอิ้น" อายพูดพร้อมกับกอดคอผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

"แล้วไงวะ "

"ปากแข็ง"

"....."

"เอิ้นรอพี่ฟ้าอยู่ไม่ใช่เหรอ"

"แต่เค้าไม่เคยสนใจเอิ้น เค้าไปกี่ปีแล้วอาย " ผมสูดลมหายใจสงบสติอารมณ์ หันหน้ามาอ่านหน้าจออีกครั้ง ในใจมีแต่คำว่า"ทำไม"

อีกสองอาทิตย์งั้นเหรอ จะกลับมายังไม่สนใจไม่บอกกันเลย ผมต้องรู้สึกยังไง กับคนที่หายไป 4 ปี แต่ไม่เคยส่งข่าวไม่เคยคุยกับผมเลย.......