คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : = [From] = ใบสมัครนางเอกยุนโฮ ของ นุ้งแจน อิยะโฮะโฮะ - -*
ใบสมัครนางเอก ยุนโฮ [ สีม่วง ]
ชื่อ (( แฟนตาซี นะคะ )) ::: เนแอด ไอซ์ ซาโดเรียน่า [เนแอด แปลว่า เทพธิดาที่อยู่ในน้ำพุเค่อะ ^^]
ชื่อเล่น ::: คนทั่วไปจะเรียก เนแอด แต่ถ้าสนิทซี้ปึ้กจะเรียก ไนด์
ลักษณะภายนอก (( ละเอียดนิดๆ )) ::: เป็นคนที่ดูสง่าอยู่ตลอดเวลา หน้าเชิด หลังตรง กริยาอ่อนนุ่ม ไม่มีเค้าความของคำว่าประหม่าอยู่บนใบหน้าแม้แต่นิด ตามแบบฉบับของสตรีงามทุกประการ มีความมั่นใจในตัวเอง
ลักษณะเครื่องแต่งกาย (( เช่น เสื้อแจนตุ๊กตาเปิดไหล่ เอวลอย บลาๆ ที่ไม่ใช่ยุคปัจจุบันอ่ะ - - )) ::: เป็นเสื้อเกาะอกครึ่งตัวสีขาว ใส่กางเกงสีขาวยาวกรอมเข่าพร้อมกับมีกระโปรงยาวผ่าข้างถึงขอบกางเกง มีเสื้อคลุมสีขาวตัวบางยาวถึงพื้นเล็กน้อย ใส่รองเท้าบู๊ทสีขาวถึงเข่า ช่วงลำคอประดับด้วยสร้อยคอสีดำจี้รูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว บนผมนั้นปักปิ่นปักผมเอาไว้ และปล่อยให้ผมระต้นคอเล็กน้อย
ลักษณะนิสัย (( 4 บรรทัด UP!! )) ::: หญิงสาวที่งดงาม กริยามารยาทถอดแบบฉบับกุลสตรีผู้สูงส่ง แต่แฝงไปด้วยความมุ่งมั่น ตั้งใจของความเป็นผู้นำ มีความสุขุม รอบคอบ ใจเย็น ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป อัธยาศัยดีล้ำเลิศไม่ถือสาการแบ่งชนชั้น นอบน้อม อ่อนโยน เป็นที่เคารพของบรรดาปวงชน ไม่ว่าจะอยู่ต่อหน้าคนนอกหรือในกริยาที่แสดงจะเสมอต้นเสมอปลายอยู่ร่ำไป เป็นคนที่ดูน่ากลัวแต่ไม่น่ากลัว = = มีรอยยิ้มอันสดใสให้แก่ทุกคนทุกครั้งแม้ในใจจะมีเรื่องให้กลุ้มใจมากแค่ไหนก็ตาม สงบสติอารมณ์ได้ดีเยี่ยม มีความมั่นใจและเด็ดเดี่ยว ไม่ว่าจะสั่งการอะไรเป็นอันต้องเด็ดขาดอยู่เสมอ แต่ในความเป็นเจ้าหญิงของเธอไม่ใช่ว่าต้องมีชีวิตที่เรียบๆ เสมอไป แต่ยังมีความซุกซนตามประสาวัยหนุ่มสาวแฝงอยู่ เพียงแต่มีแค่พอประมาณเท่านั้น เธอเป็นคนที่เอาคืนใครได้เจ็บแสบและให้คนๆ นั้นสำนึกกับการกระทำของตนเอง และความอ่อนโยนของเธอทำให้ทุกคนที่อยู่ใกล้ๆ สบายใจอย่างประหลาด อาจสืบเนื่องมาจากเธอเป็นคนที่เป็นกันเอง พูดสบายๆ ขบขัน และมองปัญหานั้นๆ ได้ถูกจุด ถึงแม้บางครั้งที่เธอจำเป็นต้องใช้อาวุธต่อกรกับศัตรู จากคนที่ดูอ่อนโยนจะกลายเป็นเหมือนคนที่ทุกคนไม่รู้จัก เพราะความอ่อนโยนจะมีไอเย็นๆ และความเย็นชา จืดชืด แผ่ออกมาแทนที่ ความบ้าระห่ำจะเกาะกินใจยามต้องสู้ ตายเป็นตาย กล้าเกินกว่าใครจะห้ามไหว ใจร้อนรนราวกับถูกไฟเผา รุนแรง รวดเร็ว และฉับพลัน
สิ่งที่ชอบ ::: ฝึกอาวุธ อ่านหนังสือ จิบน้ำชา ที่เงียบๆ
สิ่งที่ไม่ชอบ ::: การสูญเสีย เสแสร้ง
งานอดิเรก ::: ชอบหาที่เงียบเพื่อฝึกอาวุธเป็นประจำ
อาวุธ (( ได้หมดตั้งแต่ดาบยันฝาหม้อ = = )) ::: ธนูเรืองแสง
ความสามารถของอาวุธ ::: ยิงหนึ่งดอกแต่ศัตรูกลับตายได้ถึง 5 คน เป็นอาวุธที่ให้เจ้าของแตะได้เพียงคนเดียว เมื่อคนอื่นแตะจะรู้สึกเหมือนกับถูกแช่แข็ง ธนูเรืองแสงนี้เป็นได้ทั้งอาวุธปลิดชีพและอาวุธรักษา เมื่อแสงของธนูกลายเป็นสีแดงเพลิง(ทั้งๆ ที่ปกติจะเป็นสีฟ้าและนานๆ ครั้งเท่านั้นที่มันจะกลายเป็นสีแดง) จะมีไข่มุกสีขาวบริสุทธิ์ปรากฎออกมาสามารถให้คนที่ตายไปแล้วฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้
ลักษณะอาวุธ ::: เป็นธนูที่โค้งได้รูปและสวยงามมาก หน้าธนูจะเป็นรูปเทพธิดามีปีกสวยงาม สายจะเป็นสีฟ้า ตัวธนูจะมีสีน้ำเงิน มีแสงรอบๆ เป็นสีฟ้าอ่อนๆ รวมถึงลูกธนูก็จะมีแสงสีฟ้าอ่อนและมีสีน้ำเงินเช่นกัน
สัตว์เลี้ยง (( ภูต , มังกร , วิญญาณ เลือกมาพร้อมอิมเมจ )) ::: มังกรฟ้า
อิมเมจ (( 2 รูป แหล่มๆ ขอชื่ออิมเมจด้วย )) :: ใช้โก อาราเหมียนเดิมดีฝ่า
อิมเมจคู่ (( 2รูปพอค่ะ ))
ข้อตกลง
1. อาจจะมีบทยัดให้ คุณจะพอใจหรือเปล่า ??
- ก็โอเคเค่อะ
2. ถ้าไม่เม้นท์ก็หายเหมือนกันนะเค๊อะ = =
- งืมๆ เจ๊รู้แล้ว เหมือนอย่างที่เป็นอยู่ คึคึ
3. ติดแล้วรายงานตัวภายใน 2 วัน ถ้าไม่มาตัดสิทธิ์ แต่ถ้ามีธุระ บอกมาเลย จะอนุโลมให้ = =
- คร๊าบบบบบบบ
คำถาม
1. ถ้ายุนโฮ คุณชายใหญ่แห่งคฤหาสน์ วอทาม ต้องมาอยู่ภายใต้การดูแลของคุณ แต่ มันไม่เคยจะเชื่อฟังคุณเลยซักครั้ง แถมยังชอบก่อกวนคุณอีก คุณจะทำยังไงไม่ให้ตบะแตกเอาอาวุธวิเศษฟาดหน้าหล่อๆแบบหมีๆของยุนโฮ เพราะยุนโฮ คือ 1 ใน 7 บุคคลสำคัญของโลกนี้
- คงความอ่อนโยนบนใบหน้านั้นไว้ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม แต่ถ้าฟังดีๆ แล้วมันติดจะเรียบๆ ซะมากกว่า
"ท่านชายยุนโฮ ท่านช่วยกรุณาสงบสติของท่านด้วยค่ะ"
"ทำไมต้องทำตามด้วย"
"เพราะท่านอยู่ภายใต้การดูแลของเรา ถ้าท่านเกิดนอกลู่นอกทาง ทำในสิ่งที่เราไม่ได้สั่ง เราคงจะลงโทษท่านเป็นแน่แท้และจะไม่มีความเกรงอกเกรงใจให้ท่านด้วย"
"นึกเหรอว่าฉันจะกลัวเธอ"
"เราไม่ได้เป็นคนน่ากลัว ทำไมจะต้องกลัวเราด้วยล่ะ เราเพียงแต่อยากให้ท่านได้ฟังที่เราบอกบ้างก็เท่านั้น ไม่ใช่เอาแต่กวนเราทุกครั้งไป ครั้งนี้เราจะให้อภัยท่านแต่ครั้งหน้าคงจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก ไม่นั้นเราคงจะต้องลงโทษท่านเพราะเราถือว่าเราเตือนท่านแล้ว เชิญท่านกลับไปพักผ่อนได้ตามสบาย"ว่าจบเนแอดก็เดินจากยุนโฮไป ปล่อยให้ยุนโฮทำหน้าหงุดหงิด ฟึดฟัดเพียงลำพัง
2. ในขณะที่พวกคุณเรียนวิชาพลังจิตอยู่ จู่ๆ ยุนโฮเกิดคึก ร่ายเวทย์จนน้ำเกือบท่วมห้องเรียน คุณจะทำยังไง เพราะคุณ คือคนที่ได้รับมอบหมายให้ไปเป็นครูฝึกของยุนโฮ
- อพยพคนอื่นๆ ให้ออกจากห้องเรียนไปก่อน ก่อนจะจัดการล๊อคประตูทิ้งให้ยุนโฮอยู่ในห้องคนเดียว
"ทำไมท่านถึงสร้างเรื่องไม่ได้หยุดหย่อนสักที"
"ฉันพอใจ เธอมีปัญหาเหรอไงเจ้าหญิง"
"แต่มันทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อน ในเมื่อท่านไม่ฟังเรา เราก็คงต้องให้ท่านได้สำนึกบ้างว่าความเดือดร้อนมันเป็นอย่างไร"
"แล้วเธอจะทำอะไรฉันได้ล่ะ"
"เราจะให้ท่านทำให้สภาพห้องเรียนกลับมาเป็นเหมือนเดิม โดยท่านจะใช้วิธีใดก็ได้แต่ห้ามใช้เวทย์ เราหวังว่าแค่นี้คงจะทำให้ท่านลำบากได้มิใช่น้อย"
"ไม่เห็นจำลำบากสักนิด แค่นี้น่ะ ของกล้วยๆ อยู่แล้วล่ะ หึหึ"
"ถ้าเป็นเช่นนั้น ท่านก็ลงมือได้เลยแล้วเดี๋ยวเราจะมาดูท่านเป็นระยะๆ และอย่าให้เห็นว่าท่านนั้นใช้เวทย์ล่ะ ไม่งั้นโทษของท่านจะเพิ่มเป็นทวีคูณ"เอ่ยจบก็เดินจากไป
"แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไงว่ะ ใช้เวทย์ก็ไม่ได้ซะด้วยสิ โว้ยย!! เครียดวุ้ย!" = =
3. ถ้าหากว่ายุนโฮต้องกลับไปที่โลกที่เค้าจากมา คุณ จะ กลับไปกับเค้าหรือเปล่า โดยถ้ากลับไป คุณจะต้องสูญเสียดวงตาของคุณไป และ ยุนโฮ จะไม่ได้เป็นนักร้องแบบเดิม และ ถ้าคุณไม่กลับ ขอเหตุผลด้วย = =
- ไม่กลับ การเป็นนักร้องคือความฝันของยุนโฮ ซึ่งเราไม่อาจจะตัดความฝันของยุนโฮนั้นได้ และถ้าจะกลับไปกับเขาด้วยนั้นต้องสูญเสียดวงตาอีกเห็นทีคงจะไม่คุ้มค่าสักเท่าไหร่ ขอเพียงแค่ส่งความคิดถึงให้ห่างๆ ก็คงจะพอแล้ว
4. ตอนจบเป็นยังไง (( เต็มที่กับชีวิตค่ะ = = ))
- หลังจากที่ทุกสิ่งทุกอย่างกลับสภาพเป็นปกติ (คือตอนที่ยุนโฮยังมิได้มาอ่ะเค่อะ) เนแอดก็ใช้ชีวิตอย่างปกติทั่วไป ไม่มีเค้าความเศร้าหรือเสียใจแต่อย่างน้อย มีเพียงใบหน้าที่ยิ้มแย้มและอ่อนโยนส่งมอบให้คนทุกคนเหมือนเดิม เพราะเธอคิดว่าสิ่งที่เธอทำนั้นได้ถูกต้องที่สุดแล้ว ยุนโฮได้เป็นนักร้อง ได้ทำในสิ่งที่รักเพียงแค่นี้ก็ทำให้เธอยิ้มออก ถึงแม้บางคราที่เธอจะมีสีหน้าหม่นหมองไปบ้างเพราะขาดเสียงกวนประสาทที่เคยได้ยินมันบ่อยๆ จนเป็นเรื่องชินหูไปซะแล้วนั้น แต่เธอก็ยังคงความรู้สึกเอาไว้ได้ และวันหนึ่งในระหว่างที่เนแอดกำลังซ้อมอาวุธอย่างทุกวันนั้นหูกลับยินเสียงไหวๆ อยู่ที่พุ่มไม้ก่อนที่เธอจะตัดสินใจส่งลูกธนูไปตามแหล่งเสียงทันที หลังเธอจัดการส่งลูกธนูปลิดชีพไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้นเท้าของเธอก็เดินมุ่งไปทางพุ่มไม้นั้นทันทีแต่สิ่งที่พบกลับไม่มีอะไรเลยแม้แต่นิด แต่จู่ๆ ก็ต้องตกใจเมื่อมีคนมาปิดปากเธอไว้แล้วกระซิบที่ข้างหูเธอเบาๆ
"เนแอด เราคิดถึงท่านเหลือเกิน" สิ้นเสียงนั้นเธอก็รู้ทันทีว่าเจ้าของน้ำเสียงเป็นใคร เมื่อเธอหันกลับไปก็แทบยิ้มไม่หุบเมื่อสิ่งเธอคิดนั้นมันเป็นความจริง ยุนโฮยืนส่งยิ้มให้เธออย่างน่ารัก ก่อนจะดึงร่างของเธอเข้าไปกอด
"คิดถึงเหลือเกิน"อีกประโยคที่พลั่งพรูมาจากปากของชายหนุ่มก่อนที่เนแอดจะพยักหน้ารับรู้กับคำพูดของยุนโฮ
"เช่นกัน เราก็คิดถึงท่านเหมือนกันท่านยุนโฮ"เอ่ยเสียงแผ่วก่อนจะผละออกมามองหน้าชายหนุ่ม
"เราคิดได้ว่าเราคิดผิดที่เรากลับไปยังที่ๆ เรามา รู้มั๊ย? ว่ามันไม่มีความสุขเอาซะเลย"
"ทำไมล่ะ ก็ในเมื่อท่านกลับไปท่านก็ได้ทำความฝันของท่าน"
"ถึงแม้จะมีความฝันที่เราอยากทำนั้น มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรถ้าไม่มีกำลังใจเคียงข้างเราไปด้วย"
"กำลังใจ?"
"ใช่สิ มันไม่มีความสุขหรอกนะถ้าไม่มีสิ่งนี้ ตั้งแต่กลับไปเราคิดถึงท่านตลอดเวลาเนแอด เราคิดว่าเราคงจะรักท่านไปซะแล้วล่ะ"ยุนโฮเอ่ยพลางมองเข้าไปในดวงตาของเนแอด
"เราน่ะ...ก็คิดว่าคงรักท่านเหมือนกันยุนโฮ ขอบคุณนะที่ท่านคิดเหมือนเรา"
"เราต่างหากล่ะที่ต้องขอบคุณที่ไม่ทำให้เราเจ็บน่ะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงความรู้สึกดีๆ ที่มีให้นะเนแอด ขอบคุรจริงๆ"เอ่ยจบก็กอดเธออีกครั้งก่อนจะผละออกแล้วกดจูบลงตรงหน้าผากของเธอก่อนจะไล้ลงมายังเปลือกตา จมูก และริมฝีปาก
"ต่อไปนี้เราก็คงจะอยู่ด้วยกันแล้ว ใช่มั๊ย?"
"มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ก็ท่านอุตส่าห์กลับมาเราท่านยุนโฮ"
"55++ นั่นสิเนอะ"
=======================================
โชคดีค๊า ^w^
กร๊าซซซ ไม่ติดแหงมเลยง่ะ เออๆ แต่ชั่งมันเต๊อะ ตอนนี้เจ๊ว่าเจ๊ทำดีได้เท่านี้ล่ะก๊ะ นุ้งแจนน้อย -*-
ความคิดเห็น