คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Ep.1
Title : The Realistic Love
By : Ckeaws
Paring : KiHaeX KyuMin
Rate : ……
Category : Romantic / Psyco
Partner: KanG,Giba,Namye
ความอยากของเขาไม่มีที่สิ้นสุด และไม่หยุดอยู่ที่ใคร
มีแต่ต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ....
.......
...... และไม่รู้จักคำว่า "พอ"
เขา….ที่แสนเยือกเย็น ผู้มั่นคงในรักแท้
เขา …เพลย์บอยหนุ่ม ผู้ฝังลึกกับความรักครั้งเก่า
และเขา ผู้เป็นต้นเหตุของความไม่รู้จักพอ
ใครจะเป็นผู้ปิดเกมส์เรื่องครั้งนี้
รักแรก รักแท้ และ คำว่าพอ จะจบลงตรงที่ใด ติดตามความรักครั้งนี้ได้ใน
“The Realistic Love”
..........................................................................................................................................
ณ สนามบิน
"อย่าจากผมไปได้มั้ย?" เด็กน้อยวัย 11 ขวบ ถามพี่ชายที่ความสูงไม่ได้ต่างจากเขาไปซักนิด
"ไม่ได้หรอก คยูฮยอน พี่ไปแป๊ปเดียวเอง ไม่นานก็กลับแล้ว" ทงแฮปลอบเจ้าตัวน้อยที่ตาเริ่มแดงก่ำด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"พี่จะไปไม่นานใช่มั๊ยครับ ..พี่ต้องกลับมาหาผมไวๆ พี่สัญญากับผมซิครับ นะ นะ นะ " เด็กน้อยร้องเสียงสั่นด้วยความกลัวว่าพี่ชายแสนดีของเขาจะจากไปโดยไม่กลับมา
"จ๊ะ พี่สัญญา ไหนเด็กดีอย่าร้องไห้ซิ ไม่เอาไม่ร้องนะ" อีทงแฮเริ่มหน้าเสีย เพราะเด็กน้อยคยูฮยอนเริ่มร้องไห้ งอแง
"ผมรักพี่นะครับ ..ฮะ ฮึก พี่ต้องกลับมาหาผม มาอยู่ด้วยกันตลอดไป พี่สัญญาแล้วนะ ฮึก " เด็กน้อยกระชับอ้อมกอดพี่ชายแน่นแล้วสะอึกสะอื้น
"จ๊ะ พี่สัญญา ว่าจะมาอยู่กับคยูฮยอนตลอดไป" ทงแฮเริ่มเบื่อหน่ายกับเด็กน้อยที่งอแงไม่หยุด และรีบๆตอบเพราะเครื่องบินกำลังจะขึ้นในไม่ช้า
เด็กน้อยก็เอาริมฝีปากที่แสนอวบอิ่มประกบพี่ชายทันที
"จุ๊บ 0_0 นี่ครับ ... สำหรับคำสัญญาระหว่างเรา"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
"อี ทงแฮ ไม่ไปเรียนรึไงตื่นได้แล้ว " คิมคิบอม ชายหนุ่มผู้แสนเย็นชา บอกแฟนเพื่อนด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย เป็นทุกครั้งที่ คิม คิบอม จะมาปลุกลี ทงแฮ ด้วยน้ำเสียงเดิมๆที่บ่งบอกความเป็นคิม คิบอม และก็เป็นทุกครั้งอีกเช่นกันที่ ลี ทงแฮไม่สนใจเสียงที่บ่งบอกถึง ความรำคาญของคิบอม ทงแฮรู้ดีว่า คิม คิบอมก็แบบนี้ล่ะ วันไหนมาปลุกด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ อ่อนหวาน มีการแลกลิ้นเกิดขึ้นล่ะก็ เป็นอึนฮยอก แหงๆ
อึนฮยอกรายนั้นน่ะ ไม่ค่อยว่างซักเท่าไหร่ ส่งคิม คิบอม มาปลุกทงแฮทุกที และคิบอมนี่ก็
วันๆนึง พูดซัก 10 ประโยคได้มั้ง พระเจ้า! คนอะไรว่ะ นิ่งเป็นบ้า ทงแฮรู้จักกับทั้งสองคนตั้งแต่ปี 2
อึน ฮยอกน่ะ เป็นผู้ชายที่อารมณืดี ขี้เล่น แบบว่าทำให้ทงแฮสบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆ อึนฮยอกมักจะเป็นห่วงทงแฮมากกกกกกกกกกกกก…….ไม่เวอร์หรอก เพราะเมื่อฮยอกแจจะไม่ว่างก็มีอันต้องส่งคิบอม มาดูแลๆทงแฮทุกครั้งอย่างเช่นวันนี้
“ทงแฮ ตื่นได้แล้ว”
.
.
.
“ตื่นได้แล้ว นอนเป็นปลาขี้เซาไปได้” เสียงของคิม คิบอมดังมากขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบกลายเป็นตะคอก
คิบอมเริ่มโกรธแล้ว ทงแฮเลยรีบลืมตาขึ้น^^
.
อืม…~~ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับใบหน้าที่คมรับกันทุกสัดส่วน พระเจ้าสร้างคิบอมได้อย่างไม่มีที่ติ
จมูกเป็นสันโด่งรับกับโครงหน้า เรียวปากของคิบอม เป็นกระจับสวยได้รูปยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก พูดได้ว่าเกิดมาหล่อเกินมนุษย์จริงๆ แต่ดูหน้าคิบอมตอนนี้แล้วสยอง!!! ทำหน้ายังกับยักษ์ไทยในแคลลิฟฟอร์เนีย
“อ้าว ตื่นแล้วก็รีบไปอาบน้ำซะ จะได้ๆรีบไปมหาลัย วันนี้ผมมีนัดทำรายงานตอนเช้า”
“คิบอมอ่า อึนฮยอกไปหนายหรอ?” ทงแฮ ถามคิบอมด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ ไม่สนใจคำพูดของคิบอม
“ไม่ว่าง” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ไปไหนอ่ะ ”
“จะรู้ไปทำไม ผมมารับนี่มันน่าเบื่อมากนักรึไง” เสียงของคิบอมเริ่มแข็งขึ้น
(เออ เวลาปลุก ดุยังกับหมา ใครจะอยากให้มา แล้วตอนที่เดินไปมหาลัยอีก ยังกับเดินคนเดียว) ทงแฮได้แต่คิดในใจ และบอกคิบอมด้วยน้ำเสียงน่ารักๆ
“ป่าวน้า คิบอมอย่าเข้าใจผิดซิ ผมแค่คิดถึงอึนฮยอกอ่ะ ไม่เจอหน้ากันตั้ง 2 วันแล้ว”
“ไอ้ฮยอกมันทำรายงานหายน่ะ เลยต้องรีบทำ” คิบอมตอบแล้วตะเพิดให้ไปอาบน้ำ
หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจส่วนตัว ทงแฮรีบจ้ำลงมาข้างล่างหอพัก พบกับรถชอปเปอร์คันงามติดเครื่องรอเขาอยู่ ทงแฮแอบตั้งชื่อมันว่า “ไอดำ” ไอดำอยู่กับคิบอมมาเกือบครึ่งปีแล้ว เมื่อก่อนเขาขับเบนซ์สปอร์ตสีแดงเพลิง ซึ่งเจ้าตัวให้เหตุผลว่าอยากเปลี่ยนบรรยากาศ เลยได้เจ้าดำมาจากปะป๊ามา คนที่เปลี่ยนรถเป็นว่าเล่นได้คงมีแต่ คุณ
“รีบๆขึ้นมาซิ ทงแฮ ชักช้าอยู่นั่นแหละ” คิบอมเร่ง
ทงแฮกุลีกุจอขึ้นรถอย่างรีบเร่ง แล้วไอ้ดำก็ออกตัวไปอย่างรวดเร็วทันที
“อ๊ะ !” ทงแฮไม่ได้ตั้งตัวจึงคะมำไปชนกับแผ่นหลังคิบอมเข้าอย่างจัง ปากจะเจ่อมั้ยเนี่ย ทงแฮคิดในใจ
“นั่งดีๆซิ กอดเอวแน่นๆนะ รีบ! สายแล้ว” ทงแฮกลัวจะคะมำอีกเลยกอดเอวคิบอมจนกระทั่ง
“หายใจไม่ออกเว๊ย! อยากฆ่าผมรึไง หา!”
“อ่า… ก็ผมกลัวนี่นา ขับช้าๆหน่อยซิ”
“ขับช้าๆแล้วจะทันมั๊ย ไม่รู้เรื่องล่ะ กอดเอวผมดีๆ แล้วก็เงียบได้แล้ว มันเสียสมาธิ” ปกติต่อหน้าคนอื่นคิบอมจะเป็นคนสุภาพ เงียบขรึม ไม่รู้ทำไมเวลาอยู่กับทงแฮ แล้วเอาแต่ตะคอกอยู่ได้
รถชอบเปอร์คันงามมาถึงมหา’ลัยอย่างรวดเร็ว บรรยากาศในมหาลัยวันนี้ต่างจอแจไปด้วยผู้คนเหมือนทุกๆวัน ภาพที่ปรากฏบนหน้าในตอนนี้เหมือนกับเทศกาลประชันเสื้อกันหนาว เสื้อหนาวแบบต่างๆจะถูกนำมาอวดโฉมหลายแบบ หลายสไตล์ ลมหนาวที่พัดเข้ามา ทำให้ทงแฮขนลุกซู่และพึ่งตระหนักว่าตนมีแค่เสื้อยืดสีขาวบางๆเพียงตัวเดียว
“ลืมมเอาเสื้อหนาวมาหรอเนี่ย…เฮ้อ T_T” ทงแฮบ่นอุบอิบ
“ตุ๊บ !” เสียงเสื้อหนาวตัวยักษ์ปะทะใบหน้าสวยอย่างจัง
“เอานี่ไป ” คิบอมโยนสูทตัวนอกให้รีบวิ่งขึ้นตกไปอย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณนะ” คิบอมซึ่งรีบเดินไปเข้าคลาสเรียนจึงไม่ได้ยินคำนี้จากปากทงแฮ
หลังจากนั้นหนุ่มร่างบางก็เดินทอดน่องไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้สึกทุกข์ร้อนกับเวลาเรียนที่เลยไปสิบห้านาทีแล้ว ทงแฮคิดย้อนไปถึงตอนที่เขาได้เจอกับฮยอกแจและคิบอมครั้งแรก
.
.
.
.
.
ลี ทงแฮ จำเพียงได้ว่าเขาเจออึนฮยอกและคิบอมที่ร้านกาแฟ คิดแล้วยังขำเรื่อง “เค้ก”ที่ให้ลี ฮยอกแจอยู่เลย
.
.
.
.
.
ใช้เวลาเพียงไม่นานทงแฮ ก็ถึงคลาสการแสดงซึ่งอาจารย์กานจีเป็นผู้สอน วิชานี้เป็นวิชาสุดมหาโหดที่โหดไม่ใช่เพราะความยากของเนื้อหาวิชาแต่อย่างใดหรอก แต่เป็นเพราะถ้าใครหลับจะโดนอาจารย์ลวนลาม นัก เรียนในคลาสทุกคนต่างรู้กิติศัพท์ของอาจารย์กานจีดี จึงไม่มีใครกล้าหลับถึงแม้ว่าอาจารย์จะสอนเหมือนฟังบทสวดอาขยานที่ชวนให้ หลับเป็นอย่างยิ่ง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
4 ปีที่แล้ว ลี ทงแฮเข้ามาเรียนเรียนมหาลัยเจียง ในคณะนิเทศศาสตร์ มหาลัยเจียงเป็นมหาลัยที่มีชื่อที่สุดในโซล จะมีแต่คนรวยหรือไม่ก็อัจฉริยะเท่านั้นแหละที่มาเรียน เนื่องจากมหาลัยเจียงมีอัจฉริยะระดับโลกอยู่ ศ.ดร. เจียงจื่อซู่ ผู้อำนวยการอยู่ในปัจจุบันิ ที่นี่จึงเป็นมหาลัยในฝันสำหรับหลายๆคน และยังเป็นที่ๆทำให้ทงแฮรู้จักกับฮยอกแจและคิบอมด้วย
ที่โต๊ะหินอ่อนทงแฮกำลังขะมักขะเม้นกับการทำรายงาน รายงานเล่มนี้จะทำให้เขาได้เกรด A วิชาศิลปะการแสดงแบบไทย ซึ่งสำหรับทงแฮแล้ว งานนี้ไม่พลาดหรอก
“นั่งด้วยคนซิ คุณ…..” ชายหนุ่มร่างโปร่งพร้อมกับเพื่อนถามทงแฮแบบยิ้มๆ
“อืม.. ” ทงแฮพูดในลำคอโดยไม่หันมามองหน้าผู้มาใหม่เลยซักนิด
“คุณ… ทำไมมานั่งคนเดียวหล่ะ” เสียงทุ้มถามทงแฮอีกครั้ง
เมื่อได้ยินดังนั้น ลี ทงแฮ ก็เงยหน้ามาสบตากับหนุ่มร่างโปร่งซึ่งกำลังยิ้มให้ สีผมของเขาเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆเช่นเดียวกับสีดวงตา รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นนั้นถูกถ่ายทอดให้คนตรงหน้าได้รับรู้
“เรื่องของผม ไม่เกี่ยวกับคุณ” แม้ทงแฮจะแอบชื่นชมในรอยยิ้ม แต่สำหรับทงแฮไม่มีใครเชื่อใจได้หรอก
“อ่า~ ผมแค่อยากรู้จักคุณ เพื่อนผมด้วยในฐานะเพื่อนใหม่ในรั้วมหา’ลัยก็เท่านั้น” ทงแฮกวาดสายตาไปมองชายหนุ่มอีกคนซึ่งนั่งเงียบๆ
“งั้นขอพรีเซ้นท์ตัวเองเลยละกัน ผม ลี ฮยอกแจ เรียก อีนฮยอกก็ได้ครับ ส่วนไอลิงหน้าขรึมนี้ชื่อ คิม คิบอม”
“อืม แล้วมีอะไรอีกมั้ย ถ้าแค่จะถามว่า ทำไมผมนั่งคนเดียว ตอบให้ก็ได้ว่า อยากอยู่คนเดียว เชิญพวกคุณทำอะไรก็ได้ตามสบาย! อย่ามายุ่งกับผม! ผมจะทำงานต่อ” ทงแฮพูดแบบไม่เกรงใจและหันไปสนใจกับรายงานต่อ
แรง !!! ปฏิกิริยาโต้ตอบที่แสนจะเป็นมิตร (--!!) ทำให้สองหนุ่มคิดตรงกันว่า น่าสนเป็นบ้า ! วันหลังคงได้เจอกันอีก ฮยอกแจไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายเพราะเขามีเสน่ห์กับทุกเพศ ทุกวัย หนุ่มรองท๊อปอย่างเขามีคนหลายรูปแบบอยากคบหาด้วยอยู่แล้ว เพราะถึงแม้ คนอย่างคิบอม จะได้ท๊อปในคณะวิศวะ แต่ความเยือกเย็นบวกการเป็นคนพูดน้อย ต่อยหนัก ทำให้ดีกรีความป๊อปปูล่าของเขาเป็นรองฮยอกแจอยู่ คิบอ มจำหน้าตาน่ารักของทงแฮได้อย่างแม่นยำ เพราะอะไรก็ไม่รู้แต่ความเย่อหยิ่งอวดดีของร่างบางตรงหน้าทำให้คิบอมต้องสืบ ให้ได้ว่าหนุ่มหน้าสวยคนนี้คือใคร
.
.
.
.
.
เชื่อมั้ยว่าพรหมลิขิตมักจะเล่นตลกกับเราเสมอ……
ในระหว่างทางกลับไนต์คลับที่สองหนุ่มมักไปสังสรรค์กับเพื่อนต่างคณะ ทั้งสองเดินลัดเลาะไปในตรอกทางลัดกลับบ้าน แสงไฟสลัวๆจากเสาไฟและกลิ่นขยะที่สุนัขจรจัดคุ้ยกระจายจนทั่ว ทำให้บริเวณนี้สกปรกจนไม่มีใครอยากผ่านบริเวณนี้มากนัก เงาตะคุ่มๆข้างกองขยะเป็นที่ผิดสังเกต เมื่อทั้งสองเดินเข้าไปใกล้ๆก็พบกับชายหนุ่มร่างบางนอนคุดคู้อยู่ ทั่วใบหน้าติดกรังไปด้วยเลือด เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยเขียวฟกช้ำ ผมที่ปรกลงมาปิดหน้า ยากที่จะระบุว่าเขาคือใคร?
“0.0 เฮ้ย ! บอม เค้าตายยังว่ะ” ฮยอกแจถามด้วยน้ำเสียงหวาดๆ ยืนขาสั่นมองร่างสะบักสะบอมนั้น
“ไม่รู้ซิ ยังหรอกมั้ง” คิบอมที่ดูมีสติมากกว่าตอบคำถามฮยอกแจด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นใจ เพราะจากที่ดูแล้วชายหนุ่มคนนี้ดูจะบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย
“มึงเข้าไปดูดิ ” ฮยอกแจหลังจากที่ได้ยินคิบอมตอบด้วยความไม่แน่ใจก็ยิ่งเกิดความกลัวหนักและดันตัวเพื่อนสนิทเข้าไปใกล้
คิบอมเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ๆ จู่ๆก็มีเสียงแหบพร่าตะโกนขึ้นมา
“อย่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงของชายหนุ่มทำให้ฮยอกแจสะดุ้งแหกปากตกใจ หน้าซีดเหมือนคนถูกผีหลอก ส่วนคิบอมที่มีสติยิ่งกว่ากลับโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก
“ยังไม่ตาย” ลางสังหรณ์ของเขาบอกว่าชายคนนี้ต้องเป็นคนที่เขารู้จักแน่ๆ
“เสียงคุ้นๆเหมือนเคยได้ยิน ใครนะ” คิบอมคิดเงียบๆในใจ
“…….” เสียงของชายหนุ่มเงียบลงไปแล้ว เขาคงจะละเมอ
“คุณ…..”
“คุณครับ ”
“หมดสติไปแล้วว่ะ” อึนฮยอกหันมาบอกคิบอม ทั้งสองปรึกษากันว่าจะพาไปที่บ้านคิบอมเพราะคิบอมอยู่บ้านคนเดียว ตอนนี้พ่อกับแม่ของคิบอมไปทำงานที่อเมริกานานๆถึงจะกลับบ้านครั้งและอีกอย่างบ้านคิบอมอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ด้วย
“มึงแบก” ฮยอกแจรีบชิงพูดก่อนที่คิบอมจะทันได้อ้าปาก คิบอ มไม่พูดอะไรเพราะถึงแม้ว่าเพื่อนไม่พูดเขาก็จะแบกชายหนุ่มคนนี้กลับบ้านแน่ เพราะไม่รู้ทำไมใจของเขาถึงได้เต้นแปลกๆ ทั้งๆที่เขาไม่ได้เห็นหน้าชายคนนี้มาก่อน ความรู้แปลกๆก่อตัวขึ้น “กลัวผีละมั้ง” คิบอมพยายามหาความคิดมาอธิบายปรากฎการณ์นี้
คิบอมแบกชายหนุ่มอย่างระมัดระวังด้วยความกลัวว่าชายคนนั้นจะบาดเจ็บมากไปกว่านี้ เดินเพียงไม่นานก็พบกับคฤหาสน์หลังโต สถาปัตยกรรมแบบกรีกโรมันแสดงความมีฐานะของเจ้าของบ้าน เมื่อสาวใช้เห็นเจ้านายแบกชายแปลกหน้าเข้ามาก็รีบกุลีกุจอเข้าไปช่วย ร่างบางถูกวางบนโซฟาหรู ไม่ต้องสั่งให้เสียเวลา สาวใช้รีบนำน้ำอุ่นมาเช็ดหน้าเช็ดตาทันที ใบหน้าวสวยที่แสนคุ้นเคยปรากฏขึ้นตรงหน้าคิบอม
0.0 นั่นมันคนอวดดีที่ดูมีพิษสงรอบตัว ซื่งตอนนี้นอนสงบนิ่งประหนึ่งลูกแมวตัวน้อย ลี ทงแฮ นักศึกษาคณะปี 1 คณะที่นิเทศที่เขาไปสืบประวัติมานี่เอง
“น่ารักว่ะ” เสียงฮยอกแจ ทำให้คิบอมแปลกใจ
“จำเค้าไม่ได้หรอ” คิบอมถามด้วยความสงสัย
“ไม่ รู้จักตอนไหนว่ะ ” ฮยอกแจงงกับคิบอมมากว่าคิบอมไปรู้จักกับหนุ่มหน้าหวานคนนี้ตอนไหน
“ช่างเหอะ กูเข้าใจมึงมีกิ๊กเยอะ” คิบอมบอกฮยอกแจด้วยน้ำเสียงเรียบ
“อย่าเข้ามา ช่วยด้วย ช่วยด้วยยยยยยย……..” เสียงตะโกนทำให้ทั้งคิบอมและฮยอกแจหลุดจากอาการครุ่นคิดและหันไปสนใจคนตรงหน้าซึ่งผวาตื่นขึ้นมา ดวงตาของลี ทงแฮตอนนี้ดูแห้งผาก หน้าตาซีดเซียวไร้ สีเลือด
ทงแฮรู้สึกมึนหัวมากๆ เมื่อดวงตาเริ่มปรับฟัสก็มองเห็นชายแปลกหน้าสองคน อาการหวาดกลัวในแววตาของทงแฮฉายชัด ฮยอกแจเห็นดังนั้นจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ไม่ต้องกลัวไปหรอกครับ ผมช่วยคุณไว้” น้ำเสียงอ่อนโยนนั้นช่วยชโลมจิตใจของทงแฮให้ดีขึ้นแต่ก็ไม่ได้ทำให้ทงแฮคลายความระแวงลงไปได้
“เอ่อ..ขอบคุณมากครับ ..คือ..ที่นี่…ที่นี่ที่ไหน” ทงแฮกล่าวเบาๆ ทงแฮไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น อดีตที่ผ่านมาสอนให้เขาปิดกั้นใจ พร้อมทั้งสอนให้เขาเป็นคนที่ไม่แยแสใคร
“คฤหาสน์ตระกูลคิม ย่านXXX” คิบอมผู้เป็นเจ้าของบ้านกล่าว
“อืม งั้นผมกลับล่ะ ขอบคุณอีกครั้ง” ทงแฮเมื่อพอทรงตัวได้แล้ว ก็รีบออกจากบ้าน โดยไม่สนใจสิ่งใดอีกแต่ก่อนที่จะก้าวออกไปเสียงของฮยอกแจก็แทรกขึ้นมา
“คุณชื่ออะไรน่ะ? ผม ลี ฮยอกแจ”
“อี ทงแฮ” ทงแฮตอบเรียบๆพร้อมทั้งเดินจากไป คิบอมซึ่งไม่ได้พูดอะไรออกไปเป็นห่วงคนตัวเล็กว่าจะมีแรงกลับถึงบ้านหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์ เพราะเขาไม่ใช่คนที่ ลี ทงแฮ จะรู้จักหรือจำได้ และอึนฮยอกซึ่งตอนนี้หลุดไปแล้ว สายตาเคลิ้มฝันของฮยอกแจพร้อมกับถ้อยคำที่ออกมาจากปากของฮยอกแจทำเอาคิบอมถึงกับส่ายหน้า แล้วรีบสั่งให้สาวใช้ไปเปิดประตู
“รักแท้ๆ”
“บอม กูเจอรักแท้แล้วว่ะ” ฮยอกแจหันมาบอกคิบอม มันคงลืมไปแล้วว่าทงแฮบาดเจ็บอยู่ คำว่ารักแท้ของฮยอกแจคืออะไร ไม่มีใครอาจรู้ได้เพราะเมื่อไม่กี่วันก่อนมันยังลืมหน้าทงแฮเลย แต่คิบอมก็เข้าใจในนิสัยของเพื่อนรักดีว่า ฮยอกแจน่ะอารมณ์อ่อนไหวง่าย และนี่อาจจะเป็นรักแท้จริงๆของมันก็เป็นได้ ต้อง ลองดูกันต่อไปว่าเป็นยังไง
ส่วนคิบอมก็บอกฮยอกแจในใจด้วยคำพูดเดียวกันว่า “ฮยอก กูก็เจอรักแท้แล้วว่ะ”
To be con
สวัสดีค่ะ พบกันครั้งแรกกับ the real หวังว่าคงชอบกันน่ะค่ะ ใครจิ้นใครเชิญลุ้นได้ตามสบาย
งงกะตอนจบของตอนมาก เอิ๊กๆๆๆ คนเขียนแต่งเอง งง เอง ฮ่าๆๆๆขำดีอ่ะ ขอบคุณทุกคนนะค่ะ ที่สนใจเข้ามาอ่าน ขอบคุณเพื่อนรักทั้งหลายด้วยที่ทนอ่าน แม้จะโดนบังคับขืนใจ
ความคิดเห็น