ลุงเวอร์นอนกับตดของดัดลีย์

เนื้อเรื่อง

ณ บ้านเลขที่ 4 ซอย พรีเว็ต 

"แฮรี่  ตื่น  ตื่น บอกให้ตื่นไง"ป้าเพ็ตทูเนียร้องพร้อมเคาะประตูรัว
"คร๊าบ ยาย"แฮรี่พูด
"แกว่าไงน่ะเจ้าหนู  ฉันไม่ใช่ยายแกน่ะฉันน่ะถึงแม้จะอายุเยอะสักหน่อยแต่ฉันน่ะยังสวย เช้ง เหมือนรุ่นพี่แกด้วยซ้ำน่ะจำเอาไว้"
 'รุ่นพี่ เหอะ พี่ไดโนเสาร์สิไม่ว่า ยายแก่เอ๊ย' แฮรี่คิด
"แล้วแกก้อช่วยมาตำส้มตำปูปลาร้าให้ฉันด้วยน่ะ  แล้วช่วยจำไว้ด้วยน่ะว่าฉันน่ะยังสวยเช้งอยู่เลย แข๊งแรงเป็นนักโอลิมปิกด้วย  ลัล ล่า" ป้าเพ็ตทูเนีย ร้อง พร้อมหมุนตัว
โครม
'โอ๊ ไม่น่ะ ดัดลีย์ตด'แฮรี่คิด
แต่พอเค้าเปิดประตูออกไปก็พบป้าเพ็ตทูเนียนอนน็อกอยู่กับพื้นและมีชั้นหนังสือล้มทับอยู่
"โอ๊ พระเจ้าจอร์จ ดัดลีย์ตดทีตู้หนังสือหล้นทับป้าเพ็ตทูเนียเลยหรอเนี่ย  ไม่เราต้องช่วย ไม่ต้องห่วงครับยาย  เอ๊ย คุณพี่ เดี๊ยวผมจะไปตามลุงเวอร์นอนมา"แฮรี่พูด
"ลุงเวอร์นอนคร๊าบบบบบบบบบบบบบบ"แฮรี่ตะโกนลั่นบ้าน
ที่ชั้น 2 ดัดลีย์กำลังนั่นเล่นเกมคอมกับลุงเวอร์นอน
"พ่อ ป๊อก ป๊อก มาแล้ว สงสัยวันนี้มันจะให้เด็กมาขายน่ะพ่อ"ดัดลีย์พูด
"ช่าย ลูก เดี๊ยวพ่อจะลงไปซื้อป๊อก ป๊อก ลูกจะเอาอะไรบ้าง"ลุงเวอร์นอนถาม
"เอ่อ ผมไม่หิวครับ  แต่เอานิดหน่อยก็ได้  อือ เอา ลาซานย่า เสต็กหมู
ส้มตำ อย่างล่ะห้าจานครับ"ดัดลีย์พูด
"ลูกป๊อก ป๊อกน่ะ ไม่ใช่ โรงแรม5ดาว"ลุงเวอร์นอนพูด
"โฮ่พ่ออ่ะ  พ่อใช้ยาสีฟันยี่ฮ้ออะไรคับเนี่ย 5 ทีเหม็นทั่วโลกเลย
ในโลกยังไม่พอตอนเนี่ยมนุษย์ต่างดาวยังบ่นว่าใครเอารถขยะมาไว้แถวนี้เลยน่ะพ่อ"ดัดลีย์พูด
"ถ้าปัจจุบันนี้นี้พ่อก็ใช้โคโดโมะน่ะอ่ะลูก"ลุงเวอร์นอนพูด
"โฮ พ่อครับอย่างพ่ออ่ะโคโดโมะมันไม่พอต้อง ใช้บรีสแปลง แล้วใช้แอลกอฮอลล์เป็นน้ำยาบ้วนปากด้วยน่ะ จะบอกไห้"ดัดลีย์พูด
"อือ ก็ดีน่ะ เฮ๊ย เดี๊ยวพ่อก็ตายพอดีหรอก"ลุงเวอร์นอนพูด
"เอาน่าอย่างน้อยพ่อก็ปากหอมก่อนตายอ่ะ"ดัดลีย์พูด
"อ่ะๆๆพอแล้วเราลงไปซื้อก๊วยเตี๊ยว ป๊อก ป๊อก กันดีกว่า"ลุงเวอร์นอนพูด
"คร๊าบ"ดัดลีย์พูด
ทั้งสองก็ลงลิฟท์มา (เว้อไปไหมเนี่ย)
 และ ดัดลีย์ก็ร้องออกมา "โอ๊ แม่จ้าว"
"แม่เจ้าอ่ะแหละ"แฮรี่รีบบอก
"เออ แม่ข้าก็ได้ ม่ามี้เป็นไรอ่ะคร๊าบ"ดัดลีย์พูดพร้อมวิ่งไปหา
ป้าเพ็ตทูเนีย
"โอ๊ เพ็ตทูเนีย ตื่นสิ เพ็ตทูเนีย   ทำไมถึงน่าเศร้าใจอย่างนี้น่ะ ป๊อก ป๊อก ไปแล้วลูก"ลุงเวอร์นอนพูด
"แง แง  ป็อกๆ ไปแล้ว"ดัดลีย์ร้อง
"ป๊อกๆ อะไรครับ"แฮรี่ถาม
"ก็เมื่อกี้ป๊อกๆ มาตามพ่อฉันให้ไปซื้อน่ะ"ดัดลีย์พูด
"ไม่มีนี่ครับ มีแต่ผมเรียกลุงมาดูป้าเนี่ย"แฮรี่บอก
"อ๊าวหรอ  แล้วทามไมตัวเองไม่บอกเค้าตั้งแต่แรกง่า"ดัดลีย์ร้อง
"เรามาดูแม่เถอะดัดลีย์  เพ็ตทูเนีย"ลุงเวอร์นอนร้องเรียก
"มี้ครับ มี้"ดัดลีย์ร้องเรียก
"อื้อ ใครเอา หมู 2 ตัว กับกุ้งแห้ง มาไว้แถวนี้เนี่ย อั่ก"ป้าเพ็ตทูเนียพูด
"เพ็ตทูเนีย เพ็ตทูเนีย เราเอาเพ็ตทูเนียไปนอนก่อนเถอะ"ลุงเวอร์นอนพูด
"ได้ครับพ่อ ว่าแต่ว่าเมื่อกี้แม่เค้าว่าใครเป็นหมูอ่ะครับ"ดัดลีย์พูด
"คงแฮรี่มั้งลูก เค้าคงว่าลูกเป็นกุ้งแห้งน่ะ  หุ่นลูกออกจะสเลนเดอร์ขนาดนี้"ลุงเวอร์นอนพูด
"ช่ายพ่อพูดถูกแล้ว  ที่โรงเรียนผมอ่ะเรียกผมว่าเด็กหุ่นดีสารอาหารครบถ้วนแหละพ่อ"ดัดลีย์พูด
"เอาพอก่อน พามี้ลูกขึ้นห้องก่อนเถอะ"ลุงเวอร์นอนพูด
"นายทำอะไรแม่ฉันน่ะ ไอหมูอ้วน"ดัดลีย์พูด
"นายนั่นแหละไอหมู แถมใส่วิกผมปลอมด้วย  หมูอ้วน หมูอ้วน"แฮรี่ล้อเลียน
"ฉันเป็นหมูจิงอ่ะ  พ่อค๊าบ"ดัดลีย์ร้องเรียกและวิ่งขึ้นชั้น2ไป
"เหอะ  หมูเอ๊ย"แฮรี่เหยาะ
"เห้อ เราจะทำอะไรดีเนี่ย"แฮรี่บ่นกับตัวเอง (ไม่ได้บ้าน่ะ)
ทันใดนั้นลุงเวอร์นอนก็แบกป้าเพ็ตทูเนียลงมาจากชั้นบน
"แกอยู่บ้านดีดีน่ะ ฉันจะพาป้าแกไปหาหมอ"ลุงเวอร์นอนตะคอก
"คร๊าบ"แฮรี่พูด
แล้วลุงเวอร์นอนกับดัดลีย์ก็ขึ้นรถไป
แฮรี่จึงเดินเข้าห้อง แต่ก่อนที่เค้าจะเข้าไปก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก แฮรี่จึงเดินไปเปิดประตู
"ลืมอะไรครับลุง"  แต่ก่อนที่แฮรี่จะพูดจบเค้าก็ต้องประหลาดใจที่ร่างที่อยู่ที่ประตูไม่ใช่ร่างของลุงเวอร์นอน แต่เป็นร่างของ  ศ.ดัมเบิลดอร์
ยืนอยู่
"สวัสดีแฮรี่ ขอโทษน่ะที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้าว่าจะมา"ศ.ดัมเบิลดอร์พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"ครับ สวัสดีครับ ศ.ทำไม ศ.ถึงมาที่นี่ล่ะครับ"แฮรี่พูดด้วยความประหลาดใจ
"ก็มีธุระที่ต้องมาหาเธอนิดหน่อยน่ะแฮรี่"ดัมเบิลดอร์บอกด้วยสีหน้าที่แฮรี่ไม่เคยเห็นมาก่อน
"เอ่อ มีอะไรหรือเปล่าครับศาสตราจารย์"แฮรี่ถาม
"ก็นิดหน่อยน่ะแฮรี่ เธอต้องออกไปข้างนอกกับฉันนิดหน่อยน่ะ
ฉันจะเขียนจดหมายบอกลุงกับป้าของเธอเอง ไปจัดของเถอะแฮรี่"ดัมเบิลดอร์บอก
"ครับ ศาสตราจารย์"
แฮรี่จึงเดินเข้าไปในห้องและเริ่มเก็บของแฮรี่รู้สึกว่าเค้าโชคดีมากเพราะเค้าเพิ่งกลับมาจากฮอกวอร์ตได้แค่ไม่กี่วันและจะได้ไปกับ ดัมเบิลดอร์เค้าจึงเริ่มจากจัดการกรงของเฮ็ดวิกและเริ่มเอาของใส่กระเป๋าแล้วจึงเดินออกมา
"เสร็จแล้วครับ ศาสตราจารย์"แฮรี่ตอบ
"งั้นเราไปกันเลยน่ะแฮรี่"ดัมเบิลดอร์พูดพร้อมวางซองขาวไว้บนโต๊ะ
"ครับ"แฮรี่พูดเค้ารู้สึกตื่นเต้นเป็นที่สุด
"เราจะหายตัวไปน่ะแฮรี่"ดัมเบิลดอร์ตอบคำถามที่คาอยู่ในใจแฮรี่
"ครับ"
ทันใดนั้นทั้งสองก็หายตัวไป


ไว้ติดตามชมตอนต่อไปค่ะ (ไม่รู้ว่าอีกเมื่อไร)
อ่านแล้วช่วยกันออกความเห็นหน่อยน่ะค่ะ