รักของนายหน้าใสกะยัยปากเสีย

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 พบครูใหญ่

5

          สวัสดีค่ะ ! ฉันภัสสร พรณัฐฐา หรือ แซนค่า อายุ 15 ปี อยู่ชั้นมัธยมปีที่ 3 ห้อง 2 ชีวิตเรียบง่ายและสงบสุขมาตลอดจนกระทั่งตาปาร์คอึนชันนักเรียนใหม่ลูกครึ่งเกาหลีย้ายเข้ามา ชีวิตฉันก็ประสบแต่เรื่องซวยๆ -__-^ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องครูใหญ่ค่ะ

          “เพราะนายแท้ๆเลยนะอึนชัน”ฉันหันไปมองเขาดุๆ

          “O__Oตะกี้ว่าไงนะ”เขามองอย่างตกใจ

          “ฉันบอกว่าทั้งหมดนี่มันเป็นความผิดนายปาร์คอึนชัน”ฉันทวน

          “เธอยอมเรียกชื่อฉันแล้วเหรอ”

          O__Oจริงดิ..ตะกี้เผลอเรียกชื่อตานี่เลย

         “มันก็แค่เห็นคนอื่นเขาเรียกแล้วก็เลยชินแค่นั้นแต่ยังไงนายก็ยังเป็นคางคกอยู่ดีน่ะ”

         “ยอมเรียกซะทีนะ^__^”

          “>__<กรี้ด!!หยุดยิ้มเดี๋ยวนี้เลยนะฉันหิวแล้วด้วย”

          “-O-แล้วเมื่อไรเราจะเข้าไป”

          “นายก็เข้าไปสิยะ”

          ครืด...  ประตูห้องครูใหญ่ถูกเปิดออก

          “พวกเธอน่ะใช่ที่ อ.เนืองเนตร(เจ๊เหา)ส่งมารึเปล่า”ครูใหญ่หัวโล้นถาม

          “ค่ะ”ฉันตอบเสียงแหบ

          “ครับ”เขาก็เหมือนกัน

          “งั้นก็เข้ามา”ครูใหญ่ว่า แล้วเดินนำเข้าไปก่อน อันที่จริงห้องครูใหญ่ก็ไม่ใหญ่นักหรอกผนังทาด้วยสีครีมมีพัดลมเครื่องโบราณที่ไม่หมุนแล้ว 1 เครื่อง มีแอร์ 1 เครื่อง โต๊ะหนึ่งตัวและก็ต้นโป๊ยเซียนริมหน้าต่างหนึ่งต้น แต่ถึงแม่ว่าผนังห้องจะเป็นสีครีมไม่ใช่สีแดงแต่มันให้ความรู้สึกเหมือนกับนรกเลยแฮะ

          T_Tโถ...โถ...เราคงจะไม่โดนไล่ออกตอนนี้นะ

          บรรยากาศภายในห้องเงียบกริบเสียงที่ได้ยินนั้นคงจะมีแต่เสียงแอร์เครื่องเก่าที่จะเจ๊งแหล่มิเจ๊งแหล่เท่านั้น แล้วครูใหญ่ก็เริ่มบทสนทนาจนได้

          “พวกเธอคงจะรู้นะว่ามาที่นี่แสดงว่ามีเรื่อง”

          “....”ฉันก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร

          “เพราะฉะนั้น”ครูใหญ่อ้าปากพร้อมจะพูดต่อแต่ก็ถูกปาร์คอึนชันแย่งพูดไปซะ

          “หยุดก่อนครับ!ถ้าจะลงโทษภัสสรลงโทษผมแทนดีกว่าครับ”เขาโค้งตัวลงขอร้องครูใหญ่

         “แต่ว่า..”ครูใหญ่อ้ำอึ้ง

          “ถ้าจะต้องไล่ใครออกก็ไล่ผมแทนเถอะครับ”

          O__Oทำไมนายต้องปกป้องฉันด้วยปาร์คอึนชัน

          “แต่ว่านะที่จริง...”

          “ขอร้องเถอะนะครับ!!”

          “หยุดก่อนซี...อันที่จริงแล้วไม่มีใครต้องโดนไล่ออกหรอกครูแค่ฝากเนืองเนตรหึคนเสียงดังและกล้าแสดงออกมาเล่านิทานหน้าเสาธงศุกร์นี้เองนะ”ครูใหญ่พูด ส่วนพวกเราอึ้ง

          “OoOห๋า!?”ฉันอึ้ง

          “ตะกี้ว่ายังไงนะครับ”เขาก็อึ้งไปตามๆกัน

          “ก็อย่างที่ว่าน่ะแหล่ะอย่าลืมเตรียมนิทานมาด้วยล่ะ”ครูใหญ่ยิ้ม ฉันและอึนชันออกมาจากห้องด้วยความอึ้งไม่แพ้กัน แต่มีอะไรน่าอึ้งกว่านั้นนักเรียนพวกที่บ้าอึนชันกับห้องฉันแห่มากันหมด

          “พวกเธอไม่ถูกไล่ออกนะ”

          “น้องเบคอน(อึนชัน)โอเคดีนะ”

          “รุ่นพี่อึนชันโอเคมั้ยค่ะ”

          “พวกเราโอเคดีน่ะขอบคุณทุกๆคนที่อุตส่าห์เป็นห่วงนะ^__^”เขายิ้มส่วนสาวๆกรี้ด

          เอาวะช่างเขาซักครั้งเถอะไหนๆก็ช่วยเรานะ...

          “ตะกี้ขอบใจนายนะอึนชันนายก็เป็นคนดีเหมือนกันนี่นา”ฉันพูดอายๆ

          “ไม่เป็นไรขอของตอบแทนเล็กน้อยละกัน”แล้วเขาก็จุ๊บแกม้ซ้ายฉันทันที

          “//O__O//นายตาบ้าเอ๊ย!!!”ฉันหน้าขึ้นสีจัด

          >__<กรี้ด ! อุตส่าห์ขอบคุณนายนะปาร์คอึนชัน วันหลังจะไม่หลงไปกับคำพูดของนายอีกแล้วตจอมฉวยโอกาสสุดหล่อเอ๊ย!!