รักของนายหน้าใสกะยัยปากเสีย

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 ซวยซ้ำซ้อน

                “ Another day another night

              หากในวันใดในอีกค่ำคืน..

              Imi wa futaride  sorezore no michi wo susumu kedo

               ในอนาคตข้างหน้านี้ ขอให้มีความสุขอย่างที่เคยมีมา....

              Now living with out your love

               ตอนนี้ฉันนั้นไม่มีเธอ….

               Kimi no yureru matsuge wo omoi dashite wa ii kikaseteru

               Ima dahe ga setsunai my destiny

               ภาพของเธอยังอยู่ในจเสมอ ฉันได้คิดเธอเพียงว่าจะหวนกลับคืนอย่างไร

               ให้สิ่งชั่วร้ายมาเป็นสิ่งดีในพรมลิขิตนี้….”

                                                                                               My destiny DongBangShinGi…

          นี่เป็นการเริ่มกิจวัตรประจำวันที่ฉันมักจะทำอยู่เป็นประจำทุกเช้าที่โรงเรียน ฟังเพลงจากอัลบั้มของดองบังอัลบั้มไหนก็ได้(มีฤทธิ์เหมือนยาชูกำลังเชียว^O^)

          ฟึบ!

          แล้วหูฟังก็ถูกดึงไปโดยนายตัวยุ่งสุดหล่อ...ปาร์คอึนชัน

          “นายทำอะไรน่ะ!!!!>O<”ฉันโวยลั่นและพยายามแย่งหูฟังกลับคืนมา

          “หือ~เธอฟังอะไรอยู่นี่”

          “จะฟังอะไรมันก็เรื่องของฉัน!!”

          “ดองบังชินกิน่ะสิ..”

          “นาย..นายรู้จักด้วยเหรอ”

          “อ้าว  ก็ฉันมันคนเกาหลีนะ(ลูกครึ่งไทย)”

          O_Oเออ!!จริงสิดองบังอยู่ประเทศเดียวกะอีตานี่นี่นา...

          “งั้นขอลายเซ็นให้หน่อยสิ”ฉันส่งสมุดภาษาไทยไปให้ตานั่นเพราะยังไงก็ตามตานี่คงจะไม่มีทางเอาไปให้เขาเซ็นหรอก

          “ได้เลย^__^”เขาหยิบสมุดไปเซ็นเองเฉยเลย

          “นายทำอะไรน่ะ!!!!!!!!!”

          Q__Qโอ้พระเจ้าขาช่วยหนูด้วยยย

          “ก็เธอเซ็นไม่ใช่เหรอ?!”

          “ก็จะให้ฉันเซ็นไม่ใช่เหรอ”

          “จะบ้ารึไง!! เอาสมุดฉันคืนมาเลยอย่างนี้เจ๊ฉู่ฉี่ปลากระเบนต้องฆ่าฉันแน่ๆเลย(ครูสอนเลขชอบกินฉู่ฉี่ปลากระเบนตราสามแม่ครัว)”

          “ฉันเป็นฉันฉันไม่ฆ่าเธอหรอก”

          “ในที่สุดนายก็เลิกปากเสียนะ”

          “ป่าวหรอกแต่กะจะให้เธอไปคาบไม้บรรทัดมากกว่าแถวหน้าเสาธงซักชั่วโมงนะ”

          -__-^ขอบคุญว่ะ ช่วยได้โคตรๆเลย

          “ทีนี้นายจะคืนหูฟังได้รึยังยะ”

          “ไม่มีทางหรอก”

          “จะคืนดีๆป่ะ”

          “ไม่…”

          “เอามา...”

          “no way station”

          “กรี้ดดดดดดดด>O<!เอาคืนมานะ!เอามา!มามาน้า!!!!!!!!!”แล้วเสียงเอคโคเซอราวของฉัน ก็ไปอัญเชิญแขกไม่ได้รับเชิญทั้งหลายมามุงๆกันเป็นไทยมุง ในทีนี้รวมถึงครูสายชั้นเจ๊เหา(ครูแก่สาวผู้รักการเกาหัวเป็นชีวิตจิตใจ)

          “ไม่มีทาง555+!!!!!!!!!!”ตาคางคกหัวเราะเสียงดัง(ยังไม่รู้ว่าถูกรุมเป็นไทยมุงแล้ว)

          “นี่พวกเธอสองคนน่ะมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ!!!”

          O__Oว้ายย เจ๊เหาแผลงฤทธิ์แล้ว..

          “ค่า/ครับ!”ฉันกับอึนชันพูดพร้อมกันและเดินไปหาเจ๊เหาอย่างปลงตก

          “พวกเธอส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายน่ารำคาญรบกวนคนอื่นเขาน่ะรู้ตัวรึเปล่าว่ามันเป็นพฤติกรรมที่แย่มาก โดยเฉพาะภัสสร(ตูอีกแล้ว)ปาร์คอึนชันเป็นนักเรียนใหม่แทนที่เธอจะแสดงพฤติกรรมที่แสดงออกถึงความสุภาพเรียบร้อยแต่นี่ไม่เลย!!”เจ๊เหาเริ่มเทศน์

          “ขอโทษค่ะ/ครับ”ฉันและอันชันบอกเสียงกร่อย

          ทั้งที่เรื่องมันน่าจะจบลงแค่นี้แต่..

          “เอาล่ะพวกเธอสองคน...”

          กลับห้องช่ายมะ.. ฉันภาวนาขอให้เจ๊เหาพูดอย่างนี้

          “ไปห้องอาจาร์ยให้ซะ…”

          “อะไรนะค่ะ”ฉันถามอย่างแคลงใจ

          “เธอก็ได้ยินนิภัสสรไปห้องครูใหญ่เดี๋ยวนี้เลย!!”

          OoOกรี้ดดดด!!อีกแล้วเหรอเนี่ยนี่มันซวยอะไรกันเนี่ย  โอ~ทำไมความซวยถึงมาหากันนะ โฮ~